Πυρετός στις Κάννες

ΗΜΕΡΑ 3η – 14.05.10


Aγαπητό μου Καννολόγιο, λένε ότι ο πυρετός του φεστιβάλ των Κανών, του τρεξίματος, της αϋπνίας, των μέτριων ταινιών που βλέπεις απανωτά από τις 8.30 το πρωί και του κακού ύπνου που αυτό συνεπάγεται αν ταυτόχρονα γράφεις τρεις στήλες  στην εφημερίδα σου, εκτός από τα έκτακτα, τις συνεντεύξεις και τις ημερήσιες ανταποκρίσεις, πίνοντας βότκες από το μεσημέρι για να σου βγει το γράψιμο πιο αλέγκρο και θέλεις ταυτόχρονα να πιάσεις τον βραδινό ρυθμό της πόλης, χαμογελώντας ηλίθια σε ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες θα απαγόρευες να σε πλησιάσουν με δικαστική απόφαση στα 100 μέτρα, πίνοντας και πάλι βότκες για να αντέξεις, αυτός ο πυρετός λοιπόν αρχίζει να σε πιάνει από την τέταρτη μέρα. Σου έχω νέα. 

Μια χαρά πιάνει και από την τρίτη μέρα και είναι πρώτης τάξεως αφορμή για να καταλάβεις ότι ξέπεσες κοινωνικά, εφ’ όσον δεν είναι δυνατόν, ποιος, ΕΓΩ, που πέρα από SOLGAR και ΝΑTURE PLUS, των 50 ευρώ δεν βάζω άλλο βιταμινούχο σκεύασμα στο στόμα μου, να πάρω SUPRADYN των 10 ευρώ. 

Και κάπως έτσι, ταπεινά και με το κεφάλι σκυμμένο κατάλαβα ότι περνάμε οικονομική κρίση, την οποία και ξεπέρασα, ανάμεσα στα πολλαπλά γραψίματα της μέρας, τρώγοντας στην βεράντα του 7ου ορόφου του Martinez στο lounge της Chopard (κάτι κουλά μοδάτα τρώγαμε, μετά χρειάστηκε να πάρω κι ένα σουβλάκι μπας και χορτάσω) για να συζητήσω τις τελευταίες λεπτομέρειες της συνέντευξης μου με την Εύα Χερτζίγκοβα τη Δευτέρα. 

Που σημαίνει με αυτά και με εκείνα, ότι έχασα το «Wall Street 2» για το οποίο τα άκουσα πολύ και έτσι και γιουβέτσι, είδα όμως τον ψηφιακά αποκατεστημένο αγαπημένο μου «Γατόπαρδο» του Βισκόντι και ήθελα να βάλω τα κλάμματα σαν παιδί από την ομορφιά του. 

Είδα και στο κόκκινο χαλί τον Μάικλ Ντάγκλας (μαζί με τον Σία Λα Μπεφ, την Κάρι Μάλιγκαν και τον Τζος Μπρόλιν) με μαλλί τόσο άσπρο σαν να το έπλυνε με χλωρίνη και ήθελα να βάλω τα κλάματα που γέρασε τόσο γιατί τον θυμάμαι σαν χτες στο πρώτο «Wall Street» πριν από 23 χρόνια που πέρασαν σαν μια μέρα, επομένως θα περάσουν και από σήμερα σαν μια μέρα άλλα 23 χρόνια και να σου πω την αλήθεια, δε θέλω να γεράσω. Και μετά λες και με καταράστηκαν για το φόβο μου και είπαν να μου τον ξορκίσουν με ομοιοπαθητική, είδα και τον Αλέν Ντελόν μαζί με την Κλαούντια Καρντινάλε που ούτε θέλω να σκέφτομαι πόσα είναι τα χρόνια τους αν τα προσθέσει κανείς.   

Βάλε μαζί και τον Τζορτζ Λούκας του «Πολέμου των Άστρων» που θυμίζει πλέον τον Αγιοβασίλη και έχεις μια εικόνα για την κατάστασή μου. Μετά από αυτά κι από κείνα, είπα να δω κι άλλη μια ταινία, το “Chatroom” του Χίντεο Νακάτα, που είχε κάνει τα θρυλικά «Ring» αλλά αντί για θρίλερ, είδα μια κουλή και μάλλον βαρετή καταγγελία τύπου Ευαγγελάτος με ετοιμόρροπα  στοιχεία φανταστικού και θρίλερ στο πασπάλισμα για τσαχπινιά, πάνω στον εθισμό των νέων στο ίντερνετ κι απόγινα. 

Μοναδική μου χαρά της μέρας, το ότι είδα από κοντά τον τραγανό 20χρονο Άαρον Τζόνσον του «Kick Ass» που πρωταγωνιστεί στο «Chatroom» (και μετά σκεφτόμουνα μήπως α) έχω γεράσει και ξεμωραθεί που αισθανόμουνα συνομήλικός του και β) μήπως είμαι και ξεμωραμένος και παιδεραστής που με σκέφτηκα έστω και μια στιγμή και συνομήλικο και γυμνούλη μαζί του. 

Αλλά κι ο Ναμπόκοφ, κάπως έτσι δεν εμπνεύστηκε τη «Λολίτα» του; Άκου τώρα πράγμα, να ‘ταν λέει ο Άαρον και οι Κάννες η αιτία που θα γίνω μεγάλος συγγραφέας. Πενία (ταινιών) τέχνες κατεργάζεται. Ε ρε φίδι στον κόρφο μου που επιθύμησα ο τριανταφευγάρης ο γεροξούρας.