Αγαπητό μου Kαννολόγιο...

Αγαπητό μου Kαννολόγιο, κακό πράγμα η ενοχή κι ακόμα πιο κακό να σε πιάνει στις Κάννες, γιατί εδώ το πράγμα είναι με έφαγες ή σε έφαγα και μεγάλο περιθώριο για τέτοιες καλοσύνες στην σκέψη με το σύνδρομο ΚΚΕ (Κάννες – Καλοσύνη – Ενοχές ) δεν υπάρχει.  Αλλά όπως λέει και το τραγούδι, άνθρωπος είμαι, δεν είμαι πέτρα οπότε και υπέκυψα ελπίζω προσωρινά. Πρώτο δείγμα του συνδρόμου ΚΚΕ, το γεγονός του ότι ενώ είχα κοιμηθεί μόνο 4 ώρες γιατί έγραφα μέχρι τις 6, έπεισα τον εαυτό μου να σηκωθεί στις 10 προκειμένου να στηθεί στην ώρα στις 11 για να δει τον καινούργιο, εκτός διαγωνιστικού Γούντι Άλεν «You’ll meet a tall dark stranger» ώστε να καταπολεμήσω την ενοχή του ότι ξύνομαι και δεν είμαι απίκο στις υποχρεώσεις μου. Στις 8.30 το πρωί είχε προηγηθεί η ταινία του Μάικ Λι στο διαγωνιστικό με τίτλο «Another Year» αλλά δόξα τω Θεώ το ΚΚΕ μου δεν έφτασε ως εκεί να στηθώ άγρια χαράματα παρ’ όλο που άκουσα πολύ γλυκά λόγια. Για την ταινία του Γούντι που αν θέλουμε να είμαστε και απόλυτα ειλικρινείς, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο πέρα από μια ακόμα άσκηση ύφους του παππού στο γνωστό στυλάκι των έξυπνων διαλόγων πάνω στις διαπροσωπικές και προσωπικές σχέσεις και κρίσεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, ήρθαν στο κόκκινο χαλί πέρα από τον ίδιο το σκηνοθέτη, μεταξύ άλλων η πανέμορφη Ναόμι Γουότς (με την οποία έχω προγραμματίσει συνέντευξη για την ταινία «Fair Game» που συμμετέχει στο διαγωνιστικό και στην οποία συμπρωταγωνιστεί παρέα με τον Σον Πεν), δεν είδα όμως τους συμπρωταγωνιστές της Αντόνιο Μπαντέρας  και την πανέμορφη Φρίντα Πίντο του «Slumdog Millionaire”, ενώ ο Γούντι στη συνέντευξη τύπου του, με το γνωστό του στιλ όταν ρωτήθηκε «τι πιστεύετε για το θάνατο;» απάντησε «είμαι εντελώς εναντίον». 

KKE (δηλαδή Καννών Καλοσύνης Ενοχή για να μην ξεχνιόμαστε) συνέχεια, παρέλαβα τον γλυκό Έρικ από τον σταθμό του λεωφορείου που ήρθε να με δει από τη Νέα Υόρκη, του έκανα μικρό sight seeing και μετά ξαναμπήκα στην σκοτεινή αίθουσα για το επίσης εκτός συναγωνισμού, γκέι camp ξεσάλωμα του Γκρεγκ Αράκι «Kaboom» με κολλεγιόπαιδα που είναι γκέι αλλά γίνονται στρέιτ, στρέιτ αλλά γίνονται γκέι, λεσβίες που τα φτιάχνουν με μάγισσες που τους προκαλούν πολλαπλούς οργασμούς, σέρφερς που προσπαθούν να πάρουν πίπα από τον εαυτό τους, μαστουρωμένους Τζαμαϊκάνους που φοράνε το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού αλλά αποδεικνύονται μυστικοί πράκτορες και μια παραθρησκευτική σέκτα της οποίας τα μέλη φοράνε μάσκες ζώων και θέλουν να προκαλέσουν την έκρηξη της γης. Απολαυστικός χαβαλές αν πας υποψιασμένος για το σινεμά του Αράκι αλλά δεν νομίζω ότι πήγανε πολλοί υποψιασμένοι. 

Γρήγορο ντους και φαγητό με τον Έρικ στο Pastis (μια σαλάτα, ένα ζυμαρικό, ένα φιλέτο, ένα μπουκάλι κρασί, 85 ευρώ, από αύριο μόνο Mc Donalds κι άντε μου στο διάολο κι όλας με τις τιμές σας αλογοκλέφτες) και ξανά σινεμά για το μεξικάνικο «We are what we are» στο Quinzaine des Realisateurs με μια οικογένεια καννιβάλων που αντιμετωπίζει μεγάλο δράμα όταν τους πεθαίνει ο πατέρας που είναι κουβαλητής της τροφής τους, και μετά μπαλταδιάζουν μια πουτάνα για να τη φάνε αλλά η μάνα δε θέλει γιατί είναι ακάθαρτη, έναν γκέι που κι αυτός τους κακοφαίνεται κι ύστερα η μάνα πηδιέται με έναν ταρίφα για να τον πάει σπίτι ως τρόφιμο κι αυτόν. 

Τώρα αυτό υποτίθεται ότι ήταν και τρόμος και σάτιρα και κοινωνική αλληγορία και μολονότι μου άρεσε η ατμόσφαιρα και η αρρώστια του η αλήθεια είναι ότι έριξε πολλά άσφαιρα στη διάρκεια του. Με τούτα και με εκείνα δεν είδα  το «Un Homme qui Crie» που είναι κι αυτό στο διαγωνιστικό αλλά δεν πρέπει να το είδε και πολύς άλλος κόσμος για να σας πω την αίσθηση, και μόλις που πρόλαβα να πάρω μια οπτική πρέζα από τις αφίξεις στο κόκκινο χαλί της Ευάντζελιν Λίλι του “Lost”, της Κατρίν Ντενέβ, της Έλσα Πατάκι, του Πέδρο Αλμοδόβαρ με την Μαρίζα Παρέδες και τη Ρόσι Ντε Πάλμα για το homage στο ισπανικό σινεμά, της Τζένιφερ Χάντσον και του Μάρτιν Σκορσέζε, υπεύθυνου για την αποκατάσταση του «Γατόπαρδου» που σας έλεγα χτες και τιμώμενου προσώπου του πάρτι του  Vanity Fair και του οίκου Gucci στο Hotel Du Cap στο οποίο πέρα από όλους αυτούς που σας αναφέρω ότι έχουν φανεί στις Κάννες τις τέσσερις τελευταίες μέρες προστέθηκε και η Τζένιφερ Λόπεζ. Όχι, δεν ήμουν εκεί, δεν πάνε σε αυτά οι μισθοσυντήρητοι, γκε γκε; Και για λάντζα να με προσλαμβάνανε, πιο ακριβά ρούχα από αυτά που έχει η βαλίτσα μου θα  χρειαζόμουνα. 

Συνεχίζουμε. Τρεις ταινίες και 85 ευρώ μετά, πήγα τον Έρικ στο γκέι Zanzibar όπου εκεί και αν έκανε το ΚΚΕ μου έκανε θραύση, διότι πέραν του ότι ξαφνικά, μαζεύτηκαν τουλάχιστον 10 έλληνες συνάδελφοι και λοιποί που με ρώταγαν στο τηλέφωνο που είμαι λες και ξαφνικά κέρδισα σε διαγωνισμό δημοτικότητας, πλάκωσε και ο Φιλίπ που τα είχα φτιάξει μαζί του πρόπερσι, του έταζα αιώνιες αγάπες και ένα βράδυ μου τη σβούρηξε και τον έστειλα στο διάολο κι άρχισε κάτι κακιούλες ότι πάχυνα, πήραν φόρα και οι υπόλοιποι και άρχισαν να μου κάνουν γούτσου γούτσου την κοιλιά, κι εγώ στη μέση, ταπεινωμένος από την άσχημη παρελθοντική μου συμπεριφορά στον Φιλίπ το ανεχόμουνα όλο αυτό  με ηλίθιο χαμόγελο, όπως οι  τσαούσες στο CIAO ANT1 όταν τις ξεφτίλιζε ο Μαρίνος. Ειλικρινά  Καννολόγιο μου αν με αγαπάς, ευχήσου μου να ξαναβρώ από αύριο τη σκύλα μέσα μου, γιατί αυτή η προσωρινή Καννιώτικη μετατροπή μου σε καννίς, κανείς δεν την θέλει, μήτε ο Θεός μήτε ο Βελζεβούλης.