«Να μας πάρεις μακριά...»: Μία μαγική βραδιά στο Καλλιμάρμαρο με τον Νιόνιο

Οσα χρόνια κι αν περάσουν ο Νιόνιος με την μαγική μουσική του δύναμη πάντα θα συσπειρώνει τον κόσμο απέναντι στο άσχημο. Εχοντας για όπλο τα υπέροχα τραγούδια και τις υπερφυσικές νότες για να ξορκίζει το κακό και τις παθογένειες αυτού του τόπου.

Τραγουδώντας, ενορχηστρώνοντας, χορεύοντας, στήνοντας μία καλοσκηνοθετημένη μουσική παράσταση πλημμυρισμένη συναίσθημα και νόημα ο Σαββόπουλος κατάφερε μαζί με τις πολλές χιλιάδες κόσμο που έδωσαν το παρών στο Καλλιμάρμαρο να αποδείξει ότι «Ολοι μαζί μπορούμε» . Ερμηνεύοντας και μεταδίδοντας νοήματα πολλά και βαθιά. Νοήματα που έθιξαν τα κακώς πεπραγμένα και τα λάθη που γλιστρούν από δεκαετία σε δεκαετία κάνοντας τα τραγούδια που τα καταγράφουν πάντα επίκαιρα. Γι αυτό και ο Σαββόπουλος μιλώντας στον κόσμο εξέφρασε την χαρά και την ικανοποίησή του για την διαχρονικότητα των τραγουδιών αλλά και την απογοήτευση που παραμένουν ζωντανές οι ίδιες πηγές έμπνευσης. Τα χρόνια περνούν και δεν βελτιώνονται τα πράγματα, είπε. Τα τραγούδια του μίλησαν για την «Ελλάδα που στα γήπεδα αναστενάζει» διανθισμένα με τους νέους αρνητικούς όρους της εποχής: μπαχαλάκηδες και χρυσαυγίτες… 

Ενθουσιασμός και όλοι μια φωνή σε όλα σχεδόν τα τραγούδια αλλά η «Συννεφούλα» ήταν αυτή που πήρε τις ψυχές από τις εξέδρες και τους καναπέδες και τις σήκωσε ψηλά μακριά από την τυραννία των μνημονίων και της απάθειας, μακριά από την απελπισία που κυριαρχεί στην καθημερινότητα. Ολο το Καλλιμάρμαρο σείστηκε από τον στίχο «Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ κι ας πηγαίνεις μ’ όσους θέλεις κάθε βράδυ».

Από την μαγική σκηνή παρήλασαν όλοι: και οι παλιότεροι και οι νεότεροι. Από την Μαρία Φαραντούρη με την φωνή παρέμβαση ως το δίδυμο Μουζουράκη – Μαραβέγια.

Εκεί όμως που το χειροκρότημα έσπασε το φράγμα του μέσου όρου των ντεσιμπέλ της συναυλίας ήταν όταν εμφανίστηκε ο «Δεν είναι άνθρωπος δεν είναι μουσικός είναι κίνημα είναι ο Γιάννης Χαρούλης».

Ο Κρητίκαρος με το λαούτο 
Χαιρέτησε με το κλασικό «Γεια σας κοπέλια» και στη συνέχεια ήρθαν τα τραγούδια όπως το «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια» και στίχους όπως «Ελα στο χορό μόνο να σε βλέπω μόνο αυτό μπορώ».

Ο Νιόνιος δεν έφυγε από τη σκηνή παρά μόνο για λίγα λεπτά. Εμεινε εκεί, πήρε την κιθάρα του και τραγούδησε ξανά και ξανά «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στην αγορά στο Λαύριο, είμαι μεγάλος  με τιράντες και γυαλιά και όλο φοβάμαι το αύριο, Πώς να κρυφτείς απ΄ τα  παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά…»

Ηρθε και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, και η Βασιλική Καρακώστα, και λυράρηδες της Κρήτης. Ηρθε και ο Φοίβος Δεληβοριάς και αφιέρωσαν μαζί με τον Σαββόπουλο στον κόσμο μελωδίες του αξέχαστου και μοναδικού Λουκιανού Κηλαηδόνη ερμηνεύοντας τραγούδια του μαζί με τον κόσμο «Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά».

Κι ήρθε κι αυτή η μαγική στιγμή που η Δήμητρα Γαλάνη ανέβηκε στην σκηνή και η φωνή της έμπλεξε γλυκά, αγκαλιάστηκε με αυτή του Νιόνιου και η εικόνα έδειχνε μαγική και το «Μη μιλάς άλλο γι αγάπη η αγάπη είναι παντού» έγινε σύνθημα που σε έπεισε πως όντως τελικά στον κόσμο του μίσους η αγάπη είναι παντού. Χρειάζεται απλά κάποιον να την ξυπνήσει. Και η χθεσινοβραδινή συναυλία του ΣΚΑΪ με επικεφαλής τον έξοχο Διονύση Σαββόπουλο ήταν το καλύτερο ερέθισμα. Μαζί με αυτόν οι χιλιάδες που βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο και άλλες τόσες που αρνήθηκαν να κάνουν ζάπινγκ έστω για ένα λεπτό… Ολοι πήγαμε για ύπνο καλύτεροι και καλύτερα χθες βράδυ. Και με αναπάντητο το ερώτημα: πού πήγε η Ελλάδα αυτή που ανέβηκε στη σκηνή, που τραγουδήθηκε, που ξεπρόβαλλε ως μνήμη… «Ας κρατήσουν οι χοροί» λοιπόν.