Η Αταλάντη / L’ Atalante(****)

Σκηνοθεσία: Ζαν Βιγκό Σενάριο: Ζαν Γκινέ Με τους: Μισέλ Σιμόν, Ντίτα Πάρλο, Ζαν Νταστέ
Κομεντί. 1934, Γαλλία. Διάρκεια: 1 ώρα και 29 λεπτά

Σχεδόν ξεχνάω, καθώς περνούν τα χρόνια, πόσο πολύ αγαπώ τον Ζαν Βιγκό και το καθάριο σινεμά του. Ξαναβλέποντας την «Αταλάντη» συνειδητοποιώ πόσο καταχράται ο κόσμος τον χαρακτηρισμό «αναζωογονητική» για να περιγράψει ταινίες που δεν αγγίζουν ούτε στο μικρό δαχτυλάκι το αριστούργημα αυτό από το 1934. Αθεράπευτα ρομαντικός και ταυτόχρονα απύθμενα κι αδιάκοπα πειραματιστής και δημιουργικός, ήταν τα συνδυαστικά στοιχεία του χαρακτήρα του Βιγκό που του επέτρεψαν να πάρει μια απλή ιστορία και να τη μετατρέψει σε μια ταινία που εκπλήσσει διαρκώς με τις ανατροπές, την τόλμη, τη χάρη, τη φινέτσα, τη φωτογραφία, τον αέρα της, τις ακομπλεξάριστες σεξουαλικές αναφορές, την πονηράδα, τη γοργάδα της. Μια κοπέλα από χωριό παντρεύεται τον καπετάνιο μιας μαούνας, κι ενώ στην αρχή τα πράγματα κυλούν χαρούμενα, τα προβλήματα δεν αργούν να φανούν στον ορίζοντα, με καταλυτική τροχοπέδη τη ζήλια και την καταπίεση του άντρα της. Ευτυχώς που υπάρχει κι ο παπά-Ζιλ, ο άγαρμπος, αλλά καλόκαρδος ναύτης, με την αδυναμία στα γατάκια και τις γυναίκες, που της κάνει παρέα. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω το εγκώμιο, δεν έχω χώρο να γράψω ούτε καν το ένα χιλιοστό. Πηγαίνετε να δείτε την Αταλάντη τώρα – δροσιά, αγαλλίαση και ομορφιά, τι άλλο θέλετε;