"Οθέλλος": μοντέρνος, εκρηκτικός και ανεπανάληπτος

Δεν ήταν μόνο ο ενθουσιασμός του κόσμου, η δύναμη των σκηνών και το επιβλητικό τοπίο που έκαναν τις δυο βραδιές στην Επίδαυρο ξεχωριστές.   

Ήταν η αίσθηση ότι ένα κλασικό κείμενο που έχει χιλιοανέβει από όλες τις διάσημες θεατρικές σκηνές του κόσμου αποκτά επιτέλους (παλλόμενη) σάρκα και οστά, ζωντάνια και ανεπανάληπτη επικαιρότητα σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να δονείται από τον ένα και μοναδικό, παντοτινά ανίκητο του αντίπαλο: του έρωτα.  
Σε αυτά τα σκοτεινά νερά του έρωτα βούτηξε κυριολεκτικά κι ο Όστερμαγιερ με τον "Οθέλλο" και βγήκε νικητής.

 Χρησιμοποιώντας για πρώτη του ύλη στη σκηνή το νερό ("το άπιστο ύδωρ" όπως έλεγε κι ο Σαίξπηρ) έθεσε πάνω του το μοναδικό και αρχέγονο στοιχείο του έρωτα, την κλινοπάλη.
 Πάνω από ένα  κρεβάτι έβαλε να δίνουν τη  δική τους μάχη στην αρχή  και στο τραγικό τέλος οι  ερωτευμένοι πρωταγωνιστές, σάμπως  το κρεβάτι να θέτει τελικά  από μόνο του τα όρια της σκηνής του κόσμου.

 Γύρω από αυτό  έστησαν οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές ένα περιπλεγμένο γαϊτανάκι συνεχών εξαπατήσεων-από αυτές που λάτρευε ο Σαίξπηρ-κρυμμένων πόθων και παράλληλων ιστοριών για να αποδείξουν ότι τίποτε στη ζωή δεν φαίνεται όπως είναι ούτε έχει το τέλος που κανείς θα περίμενε.  

Για παράδειγμα ο "Οθέλλος" φαίνεται να τα έχει όλα-δύναμη, μια όμορφη γυναίκα που τον λατρεύει αλλά δεν έχει κάτι βασικό: τη σιγουριά της καταγωγής και την αυτοεκτίμηση που δίνει το κοινωνικό στάτους.  

Σε μια παράσταση που μπλέκει ιδανικά το πολιτικό με το ερωτικό ο Οστερμάγιερ αφουγκράστηκε τα πιο βαθιά μυστικά της, μελέτησε σε βάθος τα κρυμμένα σαιξπηρικά νοήματα και ανέδειξε τη ζωντανές σύνδεση της με το σήμερα.   

Από τις πλέον  πετυχημένες εκδοχές του "Οθέλλου" με πρωτοποριακή σκηνοθεσία και υπέροχες ερμηνείες που έχουμε δει ποτέ-με μια και μοναδική ένσταση: η Επίδαυρος δεν υπήρχε πουθενά ούτε ως ντεκόρ, ούτε ως συμβολικό ιδεατό φόντο.