Το “Isle of Dogs” (“Τον νησί των σκύλων”) του Γουές Άντερσον διαβάζεται και ως I Love Dogs (αγαπώ τα σκυλιά). Θα μπορούσε να είναι «Αγαπώ τα σκυλιά ΚΑΙ την Ιαπωνία». Γιατί ο Γουές Άντερσον εδώ παντρεύει δυο από τις εμμονές του σε πολλαπλούς φόρους τιμής και στα τετράποδα φιλαράκια μας αλλά και στη γιαπωνέζικη κουλτούρα.
Εδώ μερικές (υπέροχες) εικόνες από την ταινία και τα γυρίσματα, καθώς και ατάκες του σκηνοθέτη και των ηθοποιών του. (Το καστ δε, καταπληκτικό: Μπράιαν Κράνστον, Έντουαρντ Νόρτον, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Μπιλ Μάρεϊ φυσικά, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Τίλντα Σουίντον, ακόμα και Γιόκο Όνο!).
Ο Άντερσον έγραψε τοσενάριο μαζί με τους συνεργάτες του Ρόμαν Κόπολα, Τζέισον Σβάρτσμαν και Κουνίτσι Νομούρα.Πρωταρχική έμπνευση ήταν ο θρυλικός Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάουα. “Ο Κουροσάουα και οι μικρές ομάδεςσυν-σεναριογράφωντου δούλευαν μαζί για να δημιουργήσουντιςιστορίες και να διαμορφώσουν τα σενάριά του”, λέει ο Άντερσον. “Αυτό είναι σύνηθες και στοιταλικόσινεμά επίσης: ταινίες που γράφονται σε δωμάτιο σεναριογράφων. Όπως μια τηλεοπτικήσειρά.Προσπαθούμε να κάνουμετη δική μας εκδοχή”.
Φέρνοντας πολλά στοιχεία μαζί: «Θέλαμε να κάνουμε κάτι κάπως φουτουριστικό”, σημειώνει ο Άντερσον.“Θέλαμε μια συμμορία σκύλων, που ο καθένας ήταν αρχηγός ταυτόχρονα.Και θέλαμε να ζουν σε μια χωματερή.Το φόντο προήλθε ξεκάθαρα από το γιαπωνέζικο σινεμά.Αγαπάμε την Ιαπωνία και θέλαμε να κάνουμε κάτι που να εμπνέεται πραγματικά από τις γιαπωνέζικες ταινίες, οπότε τελικά συνδυάσα με τη σκυλο-ταινία μετη γιαπωνοζο ταινία”.
Φόρος τιμής από τον Άντερσον: «Πιστεύουμε ότι όλη η ταινία είναι μια αναφορά στην μεταπολεμική ιαπωνική κουλτούρα, τα ιαπωνικά κόμιξ και τους Ιάπωνες σκηνοθέτες, με τον Κουροσάουαα να είναι η κύρια επιρροή».
Το καστ:
Ο Μπράιαν Κράνστονως Τσιφ:
“Ο Τσιφ είναι ο περιθωριακόςτουγκρουπ, αλλά έχει μια φοβερή ευγένεια. Πρόκειται για μια ιστορία καταπιεσμένων σκυλιών, αλλά είναι μια πραγματική εμπειρία ανθρώπων σε κάθε χώρα και κοινωνία. Και η δημαγωγία του φόβου, το είδος που έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των σκύλων σε ένα νησί όπου πρέπει να επιβιώσουν μόνοι τους, είναι κάτι που αντιμετωπίζουν και οι άνθρωποι. Είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα».
Έμπνευσή του ήταν η ταινία “Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα”, όπου δέκα σκληροπυρηνικοί κατάδικοι επιχειρούν μια επικίνδυνη αποστολή στη Ναζιστική Γερμανία. «Αυτοί οι άντρες ήταν επίσης φυλακισμένοι. Δεν είχαν καμία ελπίδα για το μέλλον τους, οπότε άδραξαν την ευκαιρία για να παραμείνουν ζωντανοί. Αν δώσεις σε κάποιον, στην περίπτωσή μας σε έναν σκύλο, που είναι απεγνωσμένος, μια ελάχιστη ελπίδα θα του καλλιεργήσει την επιθυμία να επιχειρήσει κάτι καλύτερο. Δεν έχει καμία σημασία αν αυτό θα έχει αποτέλεσμα τελικά. Το σημαντικό είναι να έχεις τη φιλοδοξία, τη θέληση, το ψυχικό σθένος να βάλεις το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και να προχωρήσεις μπροστά. Αυτό που αγαπώ στον χαρακτήρα είναι ότι αντιπροσωπεύει την ιδέα ότι με την ελπίδα έρχονται δεύτερες ευκαιρίες».
Ο Μπιλ Μάρεϊως Μπος:
“Όταν υπάρχει η πιθανότητα για κάποια μεγάλη επιτυχία, χρειάζεσαι μια μασκότ, κάποιον που θα είναι εκεί όταν τα πράγματα γίνουν δύσκολα, αλλά και κάποιον που θα θες πραγματικά να είναι εκείόταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά. [Τα σκυλιά] είναι κομμάτι του παραδείσου πιστεύω.Και είναι εδώ για να διαφωτίσουντους ανθρώπους που τους φροντίζουν”.
Ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ ως Ντιουκ:
“Πιστεύω πως ο Ντιουκ, σ’ αυτήτην περίοδοφοβερής κοινωνικής κρίσηςστον σκυλο κόσμο του, απλάθέλει αυτά που ήθελε ανέκαθεν: μια ισορροπημένη δίαιτα, καθημερινή περιποίηση και το ετήσιο τσεκάπ του, που πάνω κάτω είναι τα ίδια τρία πράγματα που κι εγώ θέλω».
Η Σκάρλετ Τζοχάνσον ως Νάτμεγκ:
“Η Νάτμεγκ είναι φοβερά ευρηματική. Βλέπει πως ο Τσιφείναι δυνατός. Ξέρει πως είναι να χάνεις κάτι και να επιστρέφεις πιο δυνατή. Αναγνωρίζει τον αγωνιστή μέσα του και θαυμάζει τις ηγετικές του ικανότητες”.