Οι ταινίες αυτήν την εβδομάδα

( *** ) ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ / NACIDAS PARA SUFRIR
Σκηνοθεσία / Σενάριο: Μικέλ Αλβαδέχο. Με τους: Αδριάνα Οθόρες, Πέτρα Μαρτίνεθ, Μαρία Αλφόνσα Ρόσο.
Κομεντί, 2009, Ισπανία. Διάρκεια: 1 ώρα και 52 λεπτά. 

Με τον καλύτερο τρόπο φαίνεται να ξεκινάει το εκλεκτικό της ταξίδι στην ελληνική διανομή η (περίπου) νεοσύστατη εταιρεία Clipart Films, που χαρακτηρίζεται από έναν μικρό αριθμητικά, αλλά ιδιαίτερα συγκροτημένο αισθητικά και ιδεολογικά κινηματογραφικό κατάλογο ταινιών για την καινούργια σεζόν, φιλοδοξώντας να κάνει την κομψή διαφορά και ξεκινώντας με μια ιδιαίτερη, ισπανική, ‘αλμοντοβαρικού κοψίματος’ ταινία, που προβλήθηκε στο Panorama του τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου και αξίζει να βρει το κοινό της. Η Φλόρα, είναι μια 72χρονη γεροντοκόρη που μένει σε ένα μικρό χωριό, κι έχει περάσει όλη της τη ζωή φροντίζοντας τους συγγενείς της με τελευταία κληρονομιά, τις 3 ανηψιές της, που άφησε πίσω της η πεθαμένη αδερφή της.

Τα κορίτσια ενηλικιώνονται και αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το χωριό, «αποσύροντας» τη Φλόρα σε έναν οίκο ευγηρίας. Κάτι που κάθε άλλο από ιδανική λύση, φαντάζει στα μάτια της δυναμικής ακόμα  Φλόρας που ζει με την υπηρέτρια του σπιτιού, την Πουρίτα. Μοναδική λύση, είναι ο γάμος, και μοναδικός υποψήφιος γαμπρός, ή νύφη, για την Φλόρα, δεν είναι άλλη από την ίδια την Πουρίτα σε μια απόφαση ζωής που θα ξεσηκώσει όλο το χωριό. Σε ένα πολύχρωμο και ξεκαρδιστικό παιχνίδι ερωτικών και κυρίων συναισθηματικών επιλογών ζωής, που επαναδιαπραγματεύεται τις ανθρώπινες ταμπέλες και τους κώδικες της ρομαντικής κομεντί, μέσα στη δραματική κωμωδία και τον παραλογισμό της ίδιας της ζωής. Αποκλειστικά στους κινηματογράφους «Απόλλων» και «Μικρόκοσμος»


Επανεκδόσεις

ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ (****)
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ( *** )

Τι καλύτερο για κλείσιμο της καλοκαιρινής σεζόν από ένα κλασσικό, χορταστικό φιλμ νουάρ στην καλύτερη παράδοση του είδους, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, με σενάριο και σκηνοθετική υπογραφή του Τζον Χιούστον και πρωταγωνιστή τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.

Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Σαμ Σπέιντ μπλέκει σε μια σκοτεινή υπόθεση φόνων και συνομωσιών, με αφορμή μια μυστηριώδη πελάτισσα του που μάλλον δεν είναι αυτό που φαίνεται να είναι και ένα αγαλματίδιο για το οποίο πολλοί, πάρα πολλοί, κυριολεκτικά πεθαίνουν για να το αποκτήσουν. Αξέχαστοι χαρακτήρες, ανεπανάληπτοι διάλογοι, στιλιζαρισμένη ατμόσφαιρα, και καλογραμμένο μυστήριο συνθέτουν την επιτομή του κινηματογραφικού cool στο αξέχαστο «Γεράκι της Μάλτας» που είχε προταθεί για 3 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σεναρίου το οποίο είναι αξιοσημείωτο, πως ακολουθεί σχεδόν λέξη προς λέξη και σκηνή προς σκηνή την πρωτότυπη νουβέλα του Χάμετ, σε μια ταινία που βρίσκεται στην 31η θέση του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τις Μεγαλύτερες Ταινίες Όλων των Εποχών και  στην 6η σε λίστα του ίδιου οργανισμού με τις Καλύτερες Ταινίες Μυστηρίου. Σκηνοθετικό ντεμπούτο του αξέχαστου Τζον Χιούστον, σε μια ταινία ορόσημο της εποχής του καπνίσματος (από 1η Σεπτεμβρίου ξεχάστε το σε δημόσιους χώρους) εφ’ όσον μάλλον πρόκειται για το νουάρ, με τον περισσότερο τσιγαρίσιο καπνό από οποιοδήποτε άλλο.το «Γεράκι», είναι το εφαλτήριο μιας τεράστιας σκηνοθετικής καριέρας, σε αντιδιαστολή με την προτελευταία κινηματογραφική κατάθεση, για τον Λουί Μπουνουέλ, στο «Φάντασμα της Ελευθερίας» του.

 Ο αυτοκράτορας του σουρεαλισμού, ξεπερνά κάθε λογικό φραγμό, σε μια άνευ ιδιαίτερης συνοχής, επεισοδιακή, αλλά διασκεδαστική  σκυταλοδρομία εορτασμού της παντός τύπου αποδόμησης που όμως, όπως γενικότερα συμβαίνει με τα εντελώς φευγάτα έργα του Μπουνούελ στη δεκαετία του 70, εγείρει το ερώτημα, πόσο «μοντέρνο» εξακολουθεί να είναι το μοντέρνο.