67ο Φεστιβάλ Βενετίας Ημέρα 1η (Σεπτεμβρίου)

Αγαπητό μου Βενετολόγιο μη θυμώνεις που σου άλλαξα όνομα. Πέρασαν τρεις ολόκληροι μήνες από όταν ήσουν Καννολόγιο, πέρασε και το καλοκαίρι και ξέρεις, εγώ κάπως έτσι τις μετράω τις εποχές. Από Κάννες καλοκαίρι κι από Βενετιά χειμώνα, οπότε έπρεπε να σου αλλάξω και το όνομα. Που κάθε άλλο παρά χειμώνας ήταν αυτή η πρώτη μέρα του φεστιβάλ, όσον αφορά αυτά που είδαν τα μάτια μας στην οθόνη.

Εξαιρετικά δυνατή αρχή με τρεις άψογες επιλογές. Τόσα χρόνια που πηγαινοέρχομαι στους φεστιβάληδες, δεν ξαναπέρασα τόσο καλά (και κουραστικά) την πρώτη μέρα που συνήθως την έχω για ακολασίες και ξεκούραση. Αφού να φανταστείς, με βλέπανε άνθρωποι - συνάδελφοι στον δρόμο 10 το πρωί και με ρωτούσανε αν είμαι καλά, γιατί το έχουνε μάθει πια ότι άν δεν πάει 3η απογευματινή και με το ζόρι, δεν ξεμυτάω (ούτε ξυπνάω μη σου πω).

Αλλά η ρουφιάνα η ζωή που τα έφερε έτσι ώστε να βιοπορίζομαι εδώ στην ξενιτιά του Λίντο με άθλιες συνθήκες (θάλασσα αριστερά, λαγκούνα με βαπορέτα και ηλιοκαμένους γονδολιέρηδες στα δεξιά, δέντρα παντού, ποδηλατάδες, αεράκι δροσερό, σαγιονάρα, μοχίτο και υπέροχες ταινίες – χάλια δηλαδή) με ανάγκασε να σηκωθώ χαράματα για να πάω να συναντήσω στην λουσμένον στον ήλιο παραθαλάσσιο Vip Lounge που στήνεται κάθε χρόνο απέναντι από το Palazzo Del Casino, την πανέμορφη Τζέσικα Άλμπα, τον cult Ντάνι Τρέχο και τον τρελαμμένο σκηνοθέτη και παραγωγό (και μοντέρ και διευθυντή φωτογραφίας και κολλητό του Ταραντίνο), Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, για τη νέα του ταινία Machete, στην οποία μεταξύ άλλων η Άλμπα δολοφονεί αλά καρατέκα έναν κακό με τις γόβες στιλέτο της και του τις χώνει στο μάτι σε μια σκηνή που όμως που είπε σε συνέντευξη που θα διαβάσετε στο Big Fish, την πρότεινε μόνη της στον σκηνοθέτη.

Την ώρα που η λατρεμένη μεξικάνικη σκατόφατσα του Τρέχο, κάνει παρτούζα σε μια πισίνα – spa, με την Λίντσεϊ Λόχαν (τέλειο βυζί) και την κυρία που υποδύεται τη μητέρα της, πριν  η Λόχαν γίνει καλόγρια κι αρχίσει να θερίζει κόσμο με πιστόλες. Δεν χρειάζεται νομίζω να σας πω ότι την λάτρεψα την ταινία, που κατά κάποιον τρόπο, συνεχίζει την παλαβομάρα του Ροντρίγκεζ με τα grindhouse movies, αφού στηρίζεται στο ψεύτικο τρέιλερ, που είχε σκηνοθετήσει ο Ρόμπερτ για το Planet Terror.

Eντυπωσιακή στο κόκκινο χαλί η Άλμπα με ένα αποκαλυπτικό στα πόδια της, μαύρο φόρεμα, με καουμπόικο καπέλο όλη την μέρα τόσο ο Ροντρίγκεζ όσο και ο Ταραντίνο, άμα στυνεχίσουν έτσι θα κασιδιάσουν πριν την ώρα τους. Δεν έχω λόγια με την καμία, για το «The Black Swan» του Αρονόφσκι, την ταινία που έδωσε το σήμα εκκίνησης του επίσημου προγράμματος.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι ξανανακαλύπτω το σινεμά με την ατμόσφαιρα να σε κυκλώνει από παντού και την Πόρτμαν, να δίνει πανμέγιστη ερμηνεία και να χορεύει εντυπωσιακά κλασσικό μπαλέτο (λίγο μετά αφού χαμουρευτεί καλοδεχούμενα με την Μίλα Κούνις). Σινεμά σαν σωματική εμπειρία (έπιανα το στομάχι μου από την ένταση) και ταυτόχρονα απίστευτα στυλιζαρισμένο, εγκεφαλικοσυναισθηματικά ψυχεδελικό, σκιαχτικό, συναισθηματικό, σαρωτικά ρυθμικό, εντελώς τρελλό και ταυτόχρονα κλινικα, κιουμπρικά σχεδόν, ψυχρό και αποπνικτικό.

Έπαθα. Σοκ. Τελεία. Και. Παύλα (και η Πόρτμαν στο κόκκινο χαλί μια ταύλα (αν και λόγω προτιμήσεων, σκέφτομαι να τριφτώ πάνω στον συμπρωταγωνιοτή της και σύζυγο Μπελούτσι, Βενσάν Κασέλ (όταν τη δει την ταινία η Μόνικα, δεν θέλω να ξέρω τι παντόφλα τον περιμένει τον Βενσάν σπίτι).

Και την τριάδα των υπέροχων σινέ αναμνήσεων της πρώτης μέρας, έκλεισε με σκηνές κουνγκ φου, που έχω χρόνια να δω στο σινεμά τόσο δυναμικές και μονταρισμένες εντυπωσιακές, το Legend of the Fist του Άντι Λάου, του τρομερού τυπά που ευθύνεται για το πρωτότυπο Infernal Affairs το οποίο και κοπιάρισε μετά ο Σκορσέζε στον «Πληροφοριοδότη» για να τσιμπήσει το Όσκαρ.

Ένας φόρος τιμής στον Μπρους Λι, με πολεμικό καράτε εποχής, πανάκριβο και σκηνοθετημηένο σαν αστραφτερή κιτς εξτραβαγκάντζα μιούζικαλ του Μπαζ Λούρμαν σε ρυθμούς Mπαγκς Μπάνι και μπόλικη βία. Το είπε και το δήλωσε ξεκάθαρα ο Μάρκο Μίλερ, ο πρόεδρος του φεστιβάλ και λόγο να διαφωνήσω μαζί του δεν έχω, ότι η τριπλέτα της πρώτης μέρας, είναι ενδεικτική του τι αυτό το φεστιβάλ, το φεστιβάλ της Βενετίας δηλαδή, πιστεύει για το εύρος του σινεμά και σαν τέχνη, και σαν θέαμα, και σαν ψυχαγωγία, και σαν λαϊκή διασκέδαση, και σαν ψυχοαναλυτική εγκεφαλογραφική χρονοκάψουλα, και σαν και σαν, επιλέγοντας μια απίστευτη ηλικιακή φρεσκαδούρα συμμετοχών, κόντρα στα τζεριάτρικ των Καννών...Για να κάτσω εγώ να δω τρεις ταινίες σε μια μέρα και να πάρω και τρεις συνεντεύξεις (αντί να πάρω κανέναν καραμπινιέρο), κατάλαβες βενετολόγιο μου, ότι είναι σοβαρά τα πράγματα.