Aγαπητό μου Βενετολόγιο, βλέπουμε καλές ταινίες

Η κατάσταση μου μάλλον είναι απελπιστική. Κυρίως όταν κοιμάμαι. Δε θες να ξέρεις τι όνειρα βλέπω, θα τρομάξεις κι εσύ. Τη μία μέρα είμαι ο Ρίτσαρντ Γκιρ που είναι εβραίος, τον πιάνουν οι Γερμανοί, τον πάνε στο Άουσβιτς, αλλά αυτός βρίσκει μια λευκή ρόμπα γιατρού και μετά παριστάει τον βοηθό του Μένγκελε και στέλνει όλους τους άλους εβραίους στα αέρια (μάλλον επειδή είχα φάει φασόλια). Και την άλλη είμαι η Άντζελα Δημητρίου, μου κάνουν κωλονοσκόπηση, κι εγώ τραγουδάω πατριωτικά τραγούδια για το Αιγαίο. Δεν κάνω πλάκα, τα είπα στον συγκάτοικο μου τα όνειρα μου αλλά τι να μου απαντήσει κι αυτός ο έρμος, που πλένεται με ένα κουλό ντουζ του Κορέ το οποίο περιέχει λέει Άρκευθο, ρούμι, και εκχυλίσματα από αλθαία και ελίχρυσο. Ευτυχώς που έχει φτιάξει η κατάσταση με τις ταινίες, και βλέπουμε ωραία πράγματα, και κάπως κυλάει η κατάσταση, γιατί αν έμενα στα όνειρα μου ή τον συννεφιασμένο καιρό, θα χρειαζόμουνα ιατρική υποστήριξη. Δύο ακόμα από τις ταινίες που είδα αυτό τριήμερο που σου έλειψα (δε σου έλειψα;) παίζουν χοντρά για μια θέση στα βραβεία του Σαββάτου, συν άλλη μία που δεν την είδα αλλά μου είπανε ότι έγινε χαμός στην αίθουσα κι ο κόσμος χειροκροτούσε σαν τρελλός. Η μία είναι του Πολωνού Γέρζι Σκολιμόφσκι, το “Essential Killing” με τον Βίνσεντ Γκάλο. Πολύ ιδιαίτερη δουλειά, με κινηματογράφηση που σου κόβει την ανάσα, κι ήρωα έναν μουσουλμάνο που τον πάνε για κάτι τύπου Γκουαντάναμο, κι εκείνος δραπετεύει και πρέπει να επιβιώσει μέσα στα χιόνια, τις ραχούλες, τα δάση και τις στέπες, κι όλο αυτό δεν είναι έτσι απλό, (πέραν του ότι εκ των πραγμάτων δεν είναι απλό στο γύρισμα του γιατί έχει στιγμές που σου κόβουν την ανάσα) αλλά πιάνει και λίγο αληγοριά μεριά, με την ένοια του ότι η φιγούτρα του Γκάλο, θυμίζει λίγο Χριστούλη, και όλη η σημειολογία εκεί παραπέμπει κι εν πάσει, αν είναι αυτό που νομίζω, η ταινία, είναι ότι πιο ευγενικά έξυπνο, διακριτικό κι οπτικά συναρπαστικό έχω δει πάνω στον θρησκευτικό αχταρμά Χριστιανών εναντίων μουσουλμάνων. Η άλλη είναι το χιλιανικό “Post Mortem” του Πάμπλο Λαρέν, που εξελίσσεται στις μέρες της δολοφονίας του Σαλαβατόρ Αλιέντε και της ανόδου της δικτατορίας στη Χιλή, με ήρωα έναν κακομοιριασμένο γραμματέα ιατροδικαστή που η δουλειά του είναι να γράφει αυτά που λέει ο χασάπης όσο εξετάζει τα πτώματα. Τόσο πτώμα μαζεμένο δεν έχω ματαξαναδεί στη ζωή μου, ο σκηνοθέτης πρέπει να φώναξε όλους τους συγγενείς και τους φίλους του να κάνουνε τους πεθαμένους κομπάρσους. Πολύ δυνατό πράγμα όμως Βενετολόγιο μου η ταινία από έναν δημιουργό που τον είχα συναντήσει σκηνοθετικά πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, με το εξ' ίσου υπέροχο και σκοτεινό “Tόνι Μανέρο”. Αυτά για μένα που είμαι μαυρόψυχος γιατί το κοινό φαίνεται να το έχει κερδίσει το κωμικό “Potiche” του Φρανσουά Οζόν, με την Κατρίν Ντενέβ (η οποία είνα λίγο σκιαχτική από κοντά γιατί τράβα τράβα τη μούρη έχει σχεδόν απωλέσει ολικά την ικανότητά της να εκφράζεται και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ). Συμπαθητική η Σοφία Κόπολα με το “Somewhere” συμπαθητική και η Κέλι Ράινχαρντ με το “Meek's Cuttoff” αλλλά ως εκεί. Χαλασμός κόσμου στη Sala Grande, στην τιμητική απονομή του Χρυσού Λέοντα στον Τζον Γου, από τον Κουέντιν Ταραντίνο που εμφανίστηκε πάλι σαν καρύβλαχος με καουμπόϊκο καπέλο και λίγο μπαταλεμένος από κιλά. Γύρω στη μισή ώρα χειροροτούσαμε  όρθιοι τον Γου, όμως η νέα του ταινία, το “Reign of Assassins” (που δεν είναι ακριβώς δική του, αλλά κοτσάρανε εκ του πονηρού το όνομά του ως συνσκηνοθεσία ενώ είναι κατά βάση μόνο παραγωγό) δεν είναι κάτι που υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να το θυμόμαστε. Και το αυτό ισχύει κι ακόμα περισσότερο, για τη νέα ταινία του κολλητού του Γου, του Τσούι  Χαρκ, το “Detective Dee and the Mystery of Phantom Flame” η οποία είναι και στο διαγωνιστικό για έναν διεστραμμένο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω. Και οι δύο ταινίες είναι από αυτά τα κινέζικα που μου αρέσουνε, γεμάτες δράση, χατζάρες καρατιές και κοστούμια εποχής, όμως ειδικά στην περίπτωση του Χαρκ πέφτει τόσο ψεύτικη ψηφιακό εφέ, που νομίζεις ότι βλέπεις κάτι σε καρτούν με λίγο από ανθρώπους και αίματα (συν ένα ελάφι που μιλάει με ανθώπινη λαλιά). Γενικά, η ατμόσφαιρα εκεί έξω ζεσταίνεται, κινηματογραφικά μιλώντας (γιατί όσον αφορά τον καιρό κρυώνει) και οι ουρές μεγαλώνουν έξω από τις αίθουσες που πλέον είναι γεμάτες όπως τις θέλουμε και τις αγαπάμε κι ας υπάρχει μια μικρή έλλειψη σταρομάζωξης εφ' όσον οι Αμερικάνοι για φέτος προτίμησαν το φεστιβάλ του Τορόντο που πέφτει στις ίδιες μέρες κι έχει και ενισχυμένο το κομμάτι της αγοράς. Αν και μέχρι στιγμής, δεν πάμε και ασχημα, ήρθε η Νάταλι Πόρτμαν όπως σου έχω ήδη πει, ο Βενσάν Κασέλ, η Τζέσικα Άλμπα, η Ντενέβ, ο Ντεπαρντιέ,η Μισέλ Ουίλιαμς, ο Βίνσεντ Γκάλο, ο Μικέλε Πλάσιντο, η Μισέλ Γιο που μεγαλώνει όμορφα, ο Μικέλε Πλάσιντο, η Βαλέρια Γκολίνο και ο ιδιαίτερος Κέισι ΄Αφλεκ, αδελφός του Μπεν που θα μας έρθει κι αυτός. Ο λόγος της άφιξης του Κέισι, είναι το ότι σκηνοθετεί ένα ντοκιμαντέρ σοκ, το “I'm Still Here” όπου το σοκ αναφέρεται στο αντικείμενο του ντοκιμαντέρ που δεν είναι άλλος από τον Χοακίν Φίνιξ. Τον θυμάστε τον Χοακίν Φίνιξ που έκαιγε ιδιόμορφες καρδιές μέχρι πριν από λίγα λόγια κι έπαιζε τον κακό αυτοκράτορα στον Μονομάχο; Ε, ξεχάστε τον. Γιατί ο Χοακίν, που είναι κι αυτός στη Βενετία, έχει αφήσει μούσι, μαλλί και μπάκα δύο μέτρα, οι φήμες δεν τον θέλουν και τόσο πολύ στα καλά του όσον αφορά το τι καταναλώνει, και έχει παρατήσει εδώ και δύο τρία χρόνια για πάντα την υποκριτική, αποφασισμένος να ακολουθήσει το επάγγελμα του ράπερ. Γιο μαν, και τα ξαναλέμε από αύριο, άσε με τώρα Βενετολόγιο μου, γιατί φοράω βερμούδες κι έχω αξύριστο πόδι και πρέπει να κάνω χαλάουα, εντάξει;