Το αριστούργημα “Χώρα προέλευσης” του Σύλλα Τζουμέρκα

Tελικά ο Γερουλάνος δεν ήρθε και πολύ στενοχωρήθηκα γιατί  εμένανε πάντα μου άρεσε έτσι λίγο φλώρος και σέξι που φαίνεται και είναι και της τέχνης κι έλεγα αφού θα έρθει εδώ στη Βενετία που είναι όλα ρομαντικά να τον απίθωνα σε μια βαρκαρόλα με τον γονδολιέρη και να του την έπεφτα, ούτως ή άλλως είναι τόσο μαμούχαλος που και χέρι να του έβαζα χαμπάρι δεν θα έπαιρνε, έτσι θα έκανα κι εγώ τη δουλειά μου που είναι να πάω μαζί του, θα γινόμουνα κι υπουργόπουλο, θα είχε κι αυτός κάτι να θυμάται στα γεράματα του.

Αλλά δεν ήρθε. Μάλλον δεν του έκανε πολύ του πολιτισμού που στο αρχαιότερο φεστιβάλ κινηματογράφου του κόσμου είχαμε τέσσερις ελληνικές συμμετοχές, αλλά μην τον κακολογώ μπορεί και να είχε βγάλει καλόγερο ο άνθρωπος και να μην μπορούσε.

Από κει και πέρα, τι να σου πω, για την ταινία της Τσαγκάρη τα είπαμε πάνω κάτω προχτές, εκεί που εγώ έπαθα πλάκα, ήταν από κει που δεν το περίμενα, εν προκειμένω τη «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα που για να σας πω την αλήθεια, με το χαρακτήρα που ‘χω δεν το περίμεναν και άλλοι να μου αρέσει τόσο.

Καθόταν δίπλα μου μια παράγοντας της υπόθεσης της οποίας της άρεσε πολύ, και κάπου προς το τέλος της λέω «μαλάκα, είναι εξαιρετική η δουλειά του τύπου» και μου απαντάει «με δουλεύεις. Εσύ, εσένα, σου άρεσε. Αποκλείεται.»

Τι να σας πω τώρα, ο Σύλλας που είναι γύρω στα 30 του, κάνει σινεμά σωματική εμπειρία, μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας, με μπρος πίσω  μέσα στο χρόνο αλλά μην φανταστείτε αυτά τα μπρος πίσω που σε μπερδεύουν και δεν ξέρεις από που σου έρχεται!

Είναι τόσο αριστοτεχνικό το μοντάζ του και η καθαρότητα της σκέψης του που τα πάντα στην ταινία είναι ξεκάθαρα και σπαραχτικά και τόσο μα τόσο βουλιαγμένα ελληνικά, με την υστερία του μικροαστού να δημιουργεί τη δική της ασήμαντη σαπουνόπερα σε αντιδιαστολή με την μεγάλη, ιστορική και κοινωνική σαπουνόπερα της σύγχρονης Ελλάδας στο φόντο των διαδηλώσεων.

Η Αμαλία Μουτούση (που ήταν παρούσα στην αίθουσα μαζί με τον συμπαθέστατο Ερίκο Λίτση και τον πάντα γοητευτικό και πολύ καλό  Θάνο Σαμαρά) δίνει ρέστα μαζί με την συμπρωταγωνίστρια της Ιωάννα Τσιριγκούλη σε ερμηνείες που κρέμεσαι από τα κοντινά του σκηνοθέτη στα πρόσωπα τους, και σε χαράζουν στο από μέσα σου.  Μόνο μπράβο και ελπίζω να πάρει το βραβείο ο Σύλλας στην Εβδομάδα Κριτικής που συμμετέχει εδώ στο Λίντο.

Αυτά μία μέρα λοιπόν πριν το ξεκρέμασμα των στολισμών (όχι ότι υπήρξαν και ιδιαίτεροι με τον μειωμένο προϋπολογισμό) και πριν την άφιξη της βραβευμένης με Όσκαρ Έλεν Μίρεν για την ταινία «The Tempest» (με την οποία θα συναντηθώ αύριο στο Lancia Café για το Big Fish) και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τον απολογισμό της φετινής Βενετίας της οποίας ομολογουμένως οι εγκαταστάσεις θυμίζουν λίγο τέντα του καραγκιόζη, μακριά από την γκλαμουριά που εσείς βλέπετε.

Που και στον τομέα της γκλαμουριάς, τα πράγματα ήταν πεσμένα, σας έχω  πει τις προηγούμενες μέρες για το ποιος και τι ήρθε, οπότε ας πιάσουμε αυτά που άφησα απ’ έξω σε αυτό το τελευταίο τριήμερο. Δηλαδή τον Μπεν Αφλεκ που για μένα είναι η προσωποίηση του χρήσιμου άντρα, όμορφος αξιογαμήσιμος και χωρίς καμιά ιδιαίτερη τσαχπινιά στο βλέμμα του, επομένως χειραγωγήσιμος και ο Στίβεν Ντορφ που μια χαρά συμβιβάζομαι επίσης (μετά τον Γερουλάνο), ζωή να ‘χω ο ρουφιάνος να μου αρέσει η τέχνη.

Στο σημείο αυτό ανεβάζω το παντελόνι μου και το φερμουάρ και σε αποχαιρετώ Βενετολόγιο μου, μην παραγνωριστούμε κι όλας, κι αύριο που είναι μέρα, μπες στo www.protothema.gr να μάθεις σε ποιους έκατσε ο Λιοντάρης και ποιους τους μούντζωσε και τα απ’ αυτά.

Φιλιά πολλά!