( **** ) Ο δολοφόνος μέσα μου / The killer inside me

Σκηνοθεσία: Μάικλ  Γουίντερμποτομ Σενάριο: Τζον Κάραν  Με τους: Κέισι Aφλεκ, Τζέσικα Aλμπα, Κέιτ Χάντσον, Νεντ Μπιτ, Ελίας Κοτέας

Δραματική. 2010, ΗΠΑ / Σουηδία / Μ. Βρετανία / Καναδάς Διάρκεια: 1 ώρα και 49 λεπτά

www.killerinsideme.com

Απ’ το λίγο που με ξέρετε σε αυτήν εδώ τη στήλη, με φαντάζεστε να αποστρέφω εύκολα το βλέμμα μου από την οθόνη εξαιτίας της βιαιότητας μιας σκηνής; Οχι - ούτε εγώ. Παρ’ όλα αυτά, περίπου 20 λεπτά μετά το ξεκίνημα της ταινίας, δεν άντεξα να δω όλη τη σκηνή μετατροπής του προσώπου της Τζέσικα Αλμπα σε σπαλομπριζόλα (κυριολεκτικά) μετά το μπαράζ κλοτσιών και γρονθοκοπημάτων του Κέισι Αφλεκ.

Και θα είναι ελάχιστοι αυτοί από εσάς που θα το καταφέρετε, και κάπου εκεί δημιουργήθηκε και το μέγα ζήτημα της ταινίας, εδώ κι έναν χρόνο, ως προς τη γραφικότητα της απεικόνισης της βίας κατά των γυναικών. Από ποιους δημιουργήθηκε αυτό το ζήτημα; Φαντάζομαι από κάποιους που θεωρούν ότι μόνο αν σε λένε Παζολίνι μπορείς να δείξεις τα ακατονόμαστα και αυτό να είναι άποψη και συνειδητή καλλιτεχνική επιλογή.

Γιατί εν προκειμένω, η σκηνή αυτή και διάφορες άλλες είναι απόλυτα συνειδητή επιλογή του σκηνοθέτη χαμαιλέοντα και υπερταλαντούχου, κατά την ταπεινή μου άποψη, Μάικλ Γουιντερμπότομ, στην πρώτη του αμερικάνικη και με A list stars, κινηματογραφική απόπειρα, την οποία και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να την υπονομεύσει. Προκειμένου να ακολουθήσει πιστά την ατμόσφαιρα και το κατάμαυρο πνεύμα του συγγραφέα Τόμσον και να σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι νόμιζες πως ήξερες για το πώς κινηματογραφείται ένα νουάρ στο σινεμά.

Εφόσον τα πάντα από αυτά που βλέπεις δεν είναι η πραγματικότητα η δική σου, αλλά αυτή που βρίσκεται μέσα στο μυαλό ενός κατά συρροή ψυχωτικού δολοφόνου που τυγχάνει και σερίφης στο Τέξας. Εξ ου και οι αναληθοφάνειες και οι υπερβολές και οι αισθητικές μετατοπίσεις της κινηματογραφικής γραφής από το νουάρ στυλιζάρισμα στην απόλυτη κλινική ψυχρότητα. Χωρίς προσποιήσεις και εξωραϊσμούς, σπάνια θα βρεθείτε ξανά τόσο μέσα στην αποδομημένη εγκεφαλική διεργασία ενός ψυχωτικού εγκεφάλου, που τον αποδίδει με ανατριχιαστικό περφεξιονισμό και απάθεια στο βλέμμα ο Κέισι Αφλεκ.

Και ναι, με την απόλυτα διεστραμμένη εκδοχή του όρου, η δουλειά που και αυτός και η Αλμπα και η Κέιτ Χάντσον κάνουν εδώ, ακολουθώντας την οδηγία συναισθηματικού και λογικού χάους με περιτύλιγμα τσιγαρίσιου καπνού και έντονου 50s λιπ γκλος από τον Γουιντερμπότομ, είναι απλά αξιοθαύμαστη, αντισυμβατική, μελετημένη και ακραία ενοχλητική, όπως οτιδήποτε βρίσκεται πίσω από τη μάσκα της εκλογίκευσης της τρέλας και της βίας που εν δυνάμει υπάρχει μέσα σε όλους μας.