Λούβρο, μια ξεχωριστή εμπειρία

Ο πιο ουσιαστικός  λόγος για να επισκεφθεί κανείς το Λούβρο είναι για να ανατρέξει σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Στη δεξιά όχθη του ποταμού Σηκουάνα το μουσείο, το οποίο αποτελεί γέφυρα μεταξύ των πολιτισμών, φιλοξενεί μία από τις μεγαλύτερες συλλογές τέχνης από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας έως σήμερα. Εκθέτει 35.000 έργα τέχνης που αποτελούν μόνο το 8% των αποκτημάτων του, που υπολογίζονται στα 445.000 κομμάτια.

Αυτό το φρούριο-οχυρό της πόλης του Παρισιού που χτίστηκε το 1190 και αργότερα έγινε ανάκτορο κρύβει πίσω από τους καλαίσθητους τοίχους του μια μυθιστορηματική ιστορία αιώνων ως σκηνικό δράσης των βασιλέων της Γαλλίας. Από την εποχή του Διαφωτισμού, όμως, γεννήθηκε η ιδέα να συγκεντρωθούν στο Λούβρο οι βασιλικές συλλογές τέχνης, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μουσείο που, ακολουθώντας το αρχαίο πρότυπο, θα ήταν ανοικτό για το κοινό.

Ωστόσο, ήταν ο γαλλικός λαός αυτός που αποφάσισε μετά τη Γαλλική επανάσταση να γίνει, το κτιριακό συγκρότημα που φιλοξένησε μία από τις μεγαλύτερες μοναρχίες στον κόσμο, το πρώτο μουσείο για τον λαό. Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση του 1793 όρισε ότι όλα τα έργα τέχνης -που προέρχονταν από επαναστατικές επιδρομές σε μοναστήρια, εκκλησίες, κάστρα, αλλά και στις πρώην βασιλικές κατοικίες- να μεταφερθούν στις αίθουσες του. Οι συλλογές εμπλουτίστηκαν αργότερα και με τα αριστουργήματα που αποκτήθηκαν ή «επιτάχθηκαν» κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.

Το μουσείο πέρασε και αυτό με πλήγματα, ζημιές και συνεχείς αποκαταστάσεις τις περιπέτειες του 20ου αιώνα. Κατάφερε όμως να διατηρήσει ανέπαφο των καλλιτεχνικό του πλούτο. Κατά την περίοδο του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, πριν την εισβολή και την κατοχή του Παρισιού από τους Γερμανούς, μια “στρατιά” εθελοντών φοιτητών απομάκρυνε πυρετωδώς μέσα σε τρεις ημέρες 4.000 έργα. Προκειμένου να μην καταστραφούν από βομβαρδισμούς αλλά και για να μην απογυμνωθεί το μουσείο από λεηλασίες τα τοποθέτησε αρχειοθετημένα σε λευκά κουτιά και τα μετέφερε σε κρυψώνες και αποθήκες.

Η Μόνα Λίζα φυγαδεύθηκε με φορείο ασθενοφόρου ενώ ο εντυπωσιακών διαστάσεων πίνακας του Βερονέζε “ο Γάμος στην Κανά” τυλίχθηκε σε κύλινδρο και κρύφτηκε στον αχερώνα ενός κάστρο του Λίγηρα. Μετά τον πόλεμο, το Λούβρο υποδέχθηκε και πάλι άθικτα όλα τα αριστουργήματά του, επιστράφηκαν όσα έκλεψαν οι Ναζί και εμπλουτίστηκε με αξιόλογα αποκτήματα που περιλαμβάνουν έργα των Ματίς, Πικάσο, Μοντιλιάνι, Ουτριλό κ.α. τα οποία θαυμάζουν, έκτοτε, 10 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο.

Το 1981 με εντολή του, τότε, προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν το μουσείο ανασυγκροτήθηκε. Η επιμέλεια ανανέωσής του ανατέθηκε στον Κινέζο-αμερικανό αρχιτέκτονα Ιεό Μινγκ Πέι, στον οποίο ανήκει και η σχεδίαση της Γυάλινης Πυραμίδας που κοσμεί σήμερα την είσοδο στο Μουσείο. Παράλληλα η συλλογή του αυξάνεται και επεκτείνεται συνεχώς με τη πάροδο του χρόνου.

Η συλλογή του σήμερα φιλοξενεί έργα υψηλότατης ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας, που προέρχονται από Ανατολικές, Αιγυπτιακές, Ετρουσκικές και Ρωμαϊκές αρχαιότητες. Ειδικότερα στις Ελληνικές, αρχαιότητες συγκαταλέγονται οι πρώτες καλλιτεχνικές εκφράσεις του ελληνικού κόσμου με αγαλματίδια τα οποία συνδέονται με τις Κυκλάδες και την Κρήτη καθώς και μια ανεκτίμητη κληρονομιά κεραμικής τέχνης.

Φυσικά συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τόσο η Αφροδίτη της Μήλου, το αριστούργημα της ελληνικής αγαλματοποίας από Παριανό μάρμαρο, όσο και το έξοχο μαρμάρινο γλυπτό της ελληνιστικής εποχής που απεικονίζει τη Νίκη της Σαμοθράκης.

Σπουδαία είναι και η συλλογή της Ιταλικής ζωγραφικής με έργα των Μιχαήλ Άγγελου, Ραφαήλ, Τζότο, Μαντένια, Μποτιτσέλι, Τιτσιάνο, Καραβάτζο αλλά και του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του οποίου η περίφημη Μόνα Λίζα είναι το δημοφιλέστερο αξιοθέατο και έχει καταστεί σύμβολο του Λούβρου.

Ακόμη το μουσείο φιλοξενεί την πλουσιότερη συλλογή γαλλικής ζωγραφικής στον κόσμο. Από του πρώτους πίνακες του 15ου αιώνα μέχρι τα έργα του Πουσέν και του Λε Μπρεν, και από τη χάρη και την κομψότητα του 18ου αιώνα μέχρι την επιτυχία του νεοκλασικού ιδιώματος του Νταβίντ και του Ενγκρ. Εκτίθεται ακόμη και τα αριστουργήματα του ρομαντισμού του Ζερικό και του Ντελακρουά. Με τον πίνακα του τελευταίου “ Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό”να συνιστά τη πρώτη πολιτική σύνθεση της σύγχρονης ζωγραφικής. 

Ο ευρωπαϊκός τομέας ζωγραφικής περιλαμβάνει ισπανικά έργα των Μουρίγιο, Θουρμπαράν και Ριμπέρα, φλαμανδικά και ολλανδικά αριστουργήματα των Βαν Ντάικ , Βερμέερ, Ρέμπραντ και Ρούμπενς. Από τα γερμανικά έργα ξεχωρίζουν οι δημιουργίες των Ντίρερ, Κράναχ και Χόλμπαϊν ενώ από τα αγγλικά εκείνα των Γκένσμπορο, Κόνσταμπλ και Τέρνερ.

Όσο για τον τομέα των Ιταλών γλυπτών, από την Αναγέννηση μέχρι τον νεοκλασικισμό, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει στο Λούβρο έργα των Ντονατέλο, Τσελίνι, Μπερνίνι, Κανόβα με το άκρας τελειότητας μαρμάρινο άγαλμα “Θνήσκων σκλάβος¨του Μιχαήλ Άγγελου να δεσπόζει της συλλογής.

Στο μουσείο φιλοξενούνται ακόμη το τμήμα Ισλαμικής τέχνης με εκθέματα που προέρχονται από την Ισπανία και την βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Αραβία και την Ινδία καθώς και το τμήμα Καλλιτεχνικών Αντικειμένων με κοσμήματα, μπιμπελό, αγαλματίδια, βιτρώ, κασετίνες, και έπιπλα εποχής από το μεσαίωνα μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. 

Προφανώς κανένας φιλότεχνος δεν μπορεί να διανύσει σε μια μέρα την έκταση των 60.600 τ.μ που καλύπτουν οι 25 διαφορετικές αίθουσες, στις οποίες εκτίθενται οι αριστουργηματικές συλλογές του μεγαλύτερου σε επισκέψεις μουσείου του κόσμου. Ούτε φυσικά να πάρει μια γεύση από τη μεγαλοπρέπεια του από την αποσπασματική ξενάγηση που προσφέρουν μερικές σκηνές της ταινίας “Κώδικας Da Vinci».

Γι αυτό, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ  προσφέροντας ένα πολυτελή τόμο αφιερωμένο στο Λούβρο χαρίζει σε κάθε αναγνώστη, που είτε έχει είτε δεν έχει επισκεφθεί αυτό το απέραντο Παρισινό μουσείο, μια ξεχωριστή εμπειρία. Εμβληματικά έργα αυτής της κολοσσιαίας κιβωτού της τέχνης παρουσιάζονται σε πλήρη ανάπτυξη, αναλύονται και ερμηνεύονται, έτσι ώστε το δέος και ο θαυμασμός να συνδυαστούν με την απόλαυση της γνώσης.