Νικολέτα Κοτσαηλίδου: Οι ηθοποιοί έχουμε πληγεί από την κρίση αλλά μας κρατάει όρθιους το όνειρο!
10.12.201820:02
Η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, πρωταγωνίστρια της παράστασης «Άνθρωποι και Ποντίκια» στον Βοτανικό, μιλά στο protothema.gr- Το αριστούργημα του Στάινμπεκ μεταφέρθηκε στη σκηνή σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη
«Άνθρωποι και Ποντίκια». Μια θεατρική παράσταση στον Βοτανικό. Στο γνωστό Καρτέλ του Βασίλη Μπισμπίκη και της ομάδας του που εδώ και λίγα χρόνια μας ξαφνιάζει ευχάριστα με δυνατές παραστάσεις. Μια σκληρή μα και βαθιά ανθρώπινη ιστορία.
Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού δίπλα σε hot spot μεταναστών γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες δουλεύουν σκληρά , συγκρούονται, ονειρεύονται, ελπίζουν.
Το αριστούργημα του Στάινμπεκ που γράφτηκε στην Αμερική του Κραχ μεταφέρθηκε από τον Βασίλη Μπισμπίκη στην Ελλάδα του 2018 και μοιάζει να είναι εξαιρετικά επίκαιρο.
Η Νικολέτα Κοτσαηλίδουαπό την ομάδα της παράστασης, το δυνατό γυναικείο πρόσωπο που ανατρέπει δεδομένα και οδηγεί στην κορύφωση μίλησε στο protothema.gr για την παράσταση και τον δικό της ρόλο:
-Ανθρωποι και ποντίκια. Είστε η «μοιραία» γυναίκα ή το «θύμα» ενός κόσμου ξεχασμένου, αφυδατωμένου, διαλυμένου; Πρωταγωνίστρια στο ΚΑΡΤΕΛ μια θεατρική κολεκτίβα, εναλλακτική, σε χώρο διαφορετικό με άλλους όρους θεατρικούς.
Θύμα. Ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα ουσιαστικά είμαι, που «πνίγεται» μέσα στον σκληρό και βίαιο κόσμο των αντρών.
-Αυτός ο κόσμος που ήταν ίδιος το 1940 στην Αμερική παραμένει λέτε εφιαλτικά ίδιος στην Ελλάδα το 2018;
Δυστυχώς, ναι. Άνθρωποι χωρίς αύριο, χωρίς μέλλον, που παλεύουν με νύχια και με δόντια για τον επιούσιο, είναι και σήμερα άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
-Τι σημαίνει για σας η συμμετοχή σας σε μια θεατρική παράσταση που αποτελεί συνάμα πρόταση θεατρική, μέσα σ΄ ένα θεατρικό πεδίο τόσο πλήρες και τόσο τόσο ..ασφυκτικό; Πολλές παραστάσεις, εξίσου πολλές θεατρικές σκηνές, πολλοί οι ηθοποιοί.....
Είναι πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, η σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Μπισμπίκη και το όλο καθεστώς στη λειτουργία του συγκεκριμένου θεάτρου. Νιώθω πολύ τυχερή που το ζω όλο αυτό. Είμαστε πράγματι σαν μια παρέα παιδιών που ψάχνουν στα παλιοσίδερα να βρουν ένα παιχνίδι.
-Τι σημαίνει για σας ηθοποιός στην Ελλάδα του 2018;
Ο ηθοποιός και σήμερα και πάντα, όταν είναι πάνω στο σανίδι, είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάτω απ το σανίδι, είναι ένας άνθρωπος που αγωνιά για το νοίκι και τη ΔΕΗ όπως ο πολύς κόσμος. Είμαστε ο κλάδος με τη μεγαλύτερη ανεργία ανέκαθεν, και τα τελευταία χρόνια από τους πιο χαμηλά αμειβόμενους. Επίσης, ψάχνουμε 2 φορές το χρόνο για δουλειά. Αλλά μας κρατάει όρθιους... το όνειρο!
-Τι θέλετε να σκέφτεται ο θεατής όταν βγαίνει από την παράσταση Ανθρωποι και Ποντίκια;
Ότι άξιζε τον κόπο που ήρθε μέχρι το ΚΑΡΤΕΛ!
- Στην τηλεόραση που σας βλέπουμε φέτος;
Στο «ΠΕΤΑ ΤΗ ΦΡΙΤΕΖΑ», δίπλα στο Γιάννη Μπέζο, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, το Φάνη Μουρατίδη, τη Τζένη Μποτση, την Ελένη Ουζουνίδου και άλλους νεώτερους εξαιρετικούς ηθοποιούς, σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Μορφονιού.
Η ταυτότητα της παράστασης
Το «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, ξεκίνησε τις παραστάσεις στις 22 Νοεμβρίου στον Τεχνοχώρο Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας- τηλ. 693989 8258)
Η αγωνιώδης και συγκινητική προσπάθεια των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση μέσα στις πιο δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, καθιστούν το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, ενώ επιτρέπουν μια σύγχρονη ανάγνωση και σκηνοθετική προσέγγιση που υπογράφει ο Βασίλης Μπισμπίκης. Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού δίπλα από τα hotspot των μεταναστών και προσφύγων, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν.
Οι χαρακτήρες του έργου αναγκαστικά σκληροί για να επιβιώσουν, ζουν σε ένα βρώμικο, αηδιαστικό κόσμο, η γλώσσα τους χυδαία πολλές φορές, οι σκηνές με σεξουαλικές στιγμές, αλλά και η κριτική που γίνεται για το κοινωνικό σύστημα, δεν έχουν τίποτε άσεμνο, ή διαφορετικό από τους συνήθεις διαλόγους μιας σκληρής πραγματικότητας. Με λίγα λόγια ο Στάινμπεγκ αναφέρεται με απόλυτο ρεαλισμό για ο,τι συμβαίνει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ενώ οι «βρώμικες» λεπτομέρειες είναι μέρος της μεγέθυνσης του Στάινμπεκ προς όφελος της Τραγωδίας, με στόχο τον «εκδημοκρατισμό» του τραγικού αυτού κόσμου.
* Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.