Οι ταινίες της εβδομάδας

( **** ) O AMEΡΙΚΑΝΟΣ / THE AMERICAN

Του Anton Corbijn. Θρίλερ, Η.Π.Α., 2010, 1 ώρα και 45 λεπτά.

Πώς ακριβώς προσδιορίζεις  μια ταινία που έως τη μέση της, ενώ παραδέχεσαι χωρίς καμία  αμφιβολία την απαράμιλλη οπτική ομορφιά του κάδρου της (ο σκηνοθέτης της Anton Corbijn που η προηγούμενη του ταινία ήταν το biopic του Ιan Curtis των Joy Division, “Control” είναι διακεκριμένος φωτογράφος)  αρχίζεις να εξοντώνεσαι από το αργόσυρτη ναρκισσιστική ρυθμολογία και να θυμώνεις από τον μινιμαλιστικό, προσωπολατρικό (στον Κλούνεϊ) και τουριστικό καλλωπισμό (γυρισμένη σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο γραφικά χωριά Αμπρούζο και Καστέλ Ντελ Μόντε) της Ιταλίας ενώ ταυτόχρονα δεν ξεκολλάς τα μάτια σου από την οθόνη; Και μετά τη μέση, σιγά σιγά, σαν το τελετουργικό ξεφλούδισμα ενός πορτοκαλιού, τη απειλητική νηνεμία διαδέχεται το δράμα, που από εσωτερικό έως εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να αποκτάει την πρέπουσα υπόσταση του, για να σε οδηγήσει σε ένα ίσως προβλέψιμο, αλλά υπέρ του δέοντως πληρωμένο συναισθηματικά φινάλε; Μάλλον ως μια από τις πιο ιδιαίτερες, και όμορφες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς σου. Κυνικός, αδίστακτος, γοητευτικός (αυτό έλειπε) λιγομίλητος, και κεντημένα βασανισμένος στην ερμηνεία του από τον Κλούνεϊ επαγγελματίας δολοφόνος, αποσύρεται στην ιταλική επαρχία κυνηγημένος από τους διώκτες του, και αναλαμβάνει μια τελευταία αποστολή, την κατασκευή ενός όπλου για μια μυστηριώδη πελάτισσα, ενώ ταυτόχρονα γίνεται φίλος με τον παπά της περιοχής και ερωτεύεται αμήχανα μια όμορφη πόρνη. Σε ένα υπερστιλάτο και για κάποιους πιθανότατα, αβάσταχτα βραδυφλεγές, υπαρξιακό θρίλερ, βγαλμένο κατ’ ευθείαν από την γαλλοϊταλική νουάρ παράδοση του 60 και του 70, αναβαφτισμένο στην μοναδική εικαστική λυρικότητα της ματιάς του Corbijn, και στηριγμένο εξ’ ολοκλήρου στον Κλούνεϊ, σε έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της καριέρας του. – Τ.Θ.

( *** ) ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ / THE KIDS ARE ALL RIGHT

Της Liza Cholodenko. Koμεντί, 2010, Η.Π.Α., 1 ώρα και 46 λεπτά.

Θυμάστε εκείνο το ανέκδοτο που ένας τύπος λέει στον μπαμπά του «μπαμπά είμαι gay» και εκείνος του απαντά πάνω κάτω «παιδί μου, έχουμε αυτοκίνητο; Λεφτά; Πάμε διακοπές παραπέρα από την Λούτσα; Όχι, επομένως για να ξεμπερδεύουμε, δεν είσαι gay, είσαι πουστάρα». Και να μην το θυμάστε δεν πειράζει, το θυμήθηκα εγώ. Θέλω να πω, ότι ναι, αναμφισβήτητα αυτή εδώ η ταινία της Λίζα Τσολοντένκο, είναι καλογυρισμένη, χαριτωμένη, τρυφερή, ευχάριστη, ελεγχόμενα σοφιστικέ, ελεγχόμενα τολμηρή, ακόμα πιο ελεγχόμενα σέξι και πολιτικά ορθή, και πως επίσης δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να βλέπεις δύο γκράντε σταρ, όπως η Ανέτ Μπένινγκ και η Τζούλιαν Μουρ να κάνουν τις παντρεμένες λεσβίες οι οποίες μεταξύ άλλων, στη σεξουαλική τους ζωή την βρίσκουν με το να βλέπουν αντρικές gay τσόντες. Όμως με την καμία δεν μπορώ να θεωρήσω τη συγκεκριμένη ταινία ως κάτι περισσότερο από μια υγιέστατη (και εξυγιασμένη) κομεντί που διαπραγματεύεται με θάρρος, καθαρότητα και χιούμορ μεν, τόσο το τι ακριβώς είναι αυτό που εννοούμε ως οικογένεια, όσο και το δικαίωμα των gay να είναι γονείς, το πράττει όμως ταυτόχρονα, μέσα από το παράδειγμα ενός αστικοβολεμένου, εξιδανικευμένου παραδείγματος ζευγαριού, στο οποίο, εντελώς λανθασμένα σεναριακά, ακυρώνεται ο άντρας της υπόθεσης. Γιατί αμφότερες οι ηρωίδες, έχουν τεκνοποιήσει δύο παιδιά με σπέρμα του ίδιου δότη. Τα παιδιά όμως που θέλουν να μάθουν ποιος είναι ο βιολογικός τους πατέρας (ο πάντα υπέροχος Μαρκ Ράφαλο) και να αποκτήσουν επαφή μαζί του, πυροδοτούν και μια ερωτική επαφή ανάμεσα στην Μουρ και τον Ράφαλο, που εξοργίζει την Μπένινγκ, με την δημιουργό της ταινίας, φανερά ταγμένη στο φεμινιστικό – λεσβιακό οίστρο της ηρωίδας της, να μη δίνει σεναριακή ανάσα στον αρσενικό «παρία» της υπόθεσης. Κάτι το οποίο τουλάχιστον στη δική μου λογική, δεν είναι λιγότερο ρατσιστικό από τα στερεότυπα με τα οποία ένας straight αντιμετωπίζει τους gay. – T.Θ.

( *** ) O TEΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ / THE LAST EXORCISM

Του Daniel Stamm. Tρόμου, Η.Π.Α., 2010, 1 ώρα και 27 λεπτά.

Ποτέ μου δεν  τσίμπησα με την διαφημιστική πιρουέτα αυτού του είδους ταινιών τρόμου, όπως το «Blair Witch Project» και το ακόμα χειρότερο περσινό «Paranormal Activity», όπου υποτίθεται ότι κάποιος καταγράφει με κάμερα, πραγματικά τρομαχτικά συμβάντα, κι εσύ χρειάζεσαι αφ’ ενός δραμαμίνες στην αίθουσα από το κούνα κούνα της κάμερας στο χέρι, αφ’ ετέρου, όταν όλο αυτό τελειώνει (χωρίς φινάλε συνήθως), καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από μια φτηνιάρικη ξεπέτα ενός πιτσιρικά με βιντεοκάμερα, που απλώς είχε καλό μαρκετίστα. Που σημαίνει ότι πήγα στον «Εξορκισμό» με την πιο αρνητική προκατάληψη, για να βρεθώ μπροστά σε μία εξαιρετικά ευχάριστη (και αρκούντως τρομακτική) έκπληξη. Η οποία λειτουργεί, χάρη σε μια ευφυέστατη ανατροπή της ιδέας αυτών των ταινιών, εφ’ όσον ο ψευδοεξορκιστής – ευαγγελιστής πρωταγωνιστής της ταινίας, αποφασίζει να καταγράψει τον τελευταίο εξορκισμό του, επειδή έχει ξεράσει με το θρησκευτικό ψέμα της εκκλησιαστικής παπαρολογίας την οποία υπηρέτησε σαν σόου μαν επί σειρά ετών  και θέλει να αποδείξει ότι όλα αυτά είναι μπούρδες που αφορούν σε διαταραγμένους θρησκόληπτους και βλάχους της αμερικάνικης επαρχίας.  Για το σκοπό αυτό, επισκέπτεται με συνεργείο τη Λουιζιάνα, με σκοπό να εξορκίσει την κόρη μιας οικογένειας με μέσο όρο άι κιου ραδικιού και αλκοολικό πατέρα, και έρχεται αντιμέτωπος, με πολλά περισσότερα από όσα είχε υπολογίσει, εφ’ όσον η αμερικάνικη επαρχιακή πραγματικότητα σε συνδυασμό με την εφηβική σεξουαλικότητα και την προκατάληψη, αποδεικνύονται κοκτέιλ μολότοφ. Από τις πλέον ευπρόσδεκτα αντιεκκλησιαστικές ταινίες των τελευταίων ετών, ο «Εξορκισμός» που είναι μια παραγωγή του κολλητού του Ταραντίνο, Ελάι Ροθ («Hostel»)  ξεκινάει σαν καυστική σάτιρα, εξελίσσεται σε λειτουργική ταινία ρεαλιστικού τρόμου, όμως αδικείται από ένα αμφιλεγόμενο φινάλε, που κατά κάποιον τρόπο, αναιρεί το ιδεολογικό στέγαστρο της υπόλοιπης ταινίας, λοξοκοιτάζοντας, με αμήχανο τρόπο στο υπερφυσικό. – Τ.Θ.

( **** ) Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΙΠΤΑΜΕΝΩΝ ΦΡΟΥΡΩΝ / LEGEND OF THE GUARDIANS: ΤΗΕ OWLS OF GA’HOOL

Του Zack Snyder. Περιπέτεια Φαντασίας Κινουμένων Σχεδίων, Η.Π.Α., 2010, 1 ώρα και 30 λεπτά.

Έτυχε να ‘χω συνάχι. Και πίστεψέ με, δεν υπάρχει πιο άχαρο πράγμα από το να προσπαθείς να βρεις μυξομάντιλο μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, φορώντας αυτά τα τερατικά 3D γυαλιά πάνω από την κοκκινισμένη σου μύτη. Ε λοιπόν φίλε, είναι τόσο εντυπωσιακή οπτικά η δουλειά του Ζακ Σνάιντερ, του οραματιστή σκηνοθέτη των «300», σε αυτό το θαυμάσιο animation, που τον άξιζε τον κόπο. Κατ’ αρχάς, όσον αφορά αυτήν καθ’ αυτήν την τεχνική του 3D, η συγκεκριμένη ταινία είναι με διαφορά ότι πιο θεαματικό και δουλεμένο σε επίπεδο τρισδιάστατου, έχει γίνει από το «Avatar» και μετά. Επίσης, ότι πιο χορταστικό και φαντασμαγορικό έχει γίνει σε animation φέτος με διαφορά. Χώροι, λεπτομέρειες, μάχες, βάθη πεδίων, φινιρίσματα, όλα ένα ποίημα. Θα μπορούσε να είναι ένα αντίστοιχο του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» με ηρωίδες κουκουβάγιες, αλλά εκεί είναι που το χάνει κομμάτι. Στο ότι αφ’ ενός δηλαδή, η κουκουβάγια δεν είναι και το πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί της σαν ήρωας, αφ’ ετέρου, στο ότι το σενάριο, πάει να αγγίξει βάθος επικής αφήγησης, και εκεί που το ακουμπάει, του πέφτει στο μονοδιάστατο και το λίγο πιο ξεπετέ. Κουκουβάγιες «Αρείας» φυλής, απαγάγουν «υποδεέστερες», τις υποβάλλουν σε πλύση εγκεφάλου και τις χρησιμοποιούν ως υπηρέτες, όμως ο θαρραλέος Σόρεν, θα προσπαθήσει με μια ιδιόμορφη παρέα, να δραπετεύσει και να φτάσει στο βασίλειο των «Ιπτάμενων Φρουρών» προκειμένου να επαναφέρει το δίκιο και την ισορροπία. Σκέτη φαντασμαγορία,  που στηρίζεται στο πρώτο από μια σειρά παιδικών βιβλίων - best seller, της Καθρίν Λάσκι με το απαραίτητο δίδαγμα για τα πιτσιρίκια, και έντονη δράση η οποία είναι λίγο παραπάνω βίαιη μάλλον, απ’ ότι πρέπει για τους μικρότερους. – Τ.Θ.

( *** ) Ο Σκοτ Πίλγκριμ  εναντίον των 7 πρώην / Scott Pilgrim vs. the World

Toυ Έντγκαρ Ράιτ.Περιπέτεια,2010,ΗΠΑ/Μ.Βρετανία/Καναδάς. 1 ώρα και 52 λεπτά

Σίγουρα η πιο fun ταινία της εβδομάδας, αν όχι του μήνα, ο «Σκοτ Πίλγκριμ εναντίον των 7 πρώην», ακόμα κι απ’ τα πρώτα του δευτερόλεπτα σε ρουφάει κατευθείαν στον ψηφιακό κόσμο του, με το σήμα της Universal να θυμάται και να υπενθυμίζει arcade μεγαλεία. Ο 22χρονος Σκοτ βλέπει στο όνειρό του μια κοπέλα, μετά από μερικές μέρες τη γνωρίζει, την ερωτεύεται και σιγά σιγά την κερδίζει. Αλλά δέχεται ένα email που τον προσκαλεί σε μονομαχία (!) και τότε είναι που συνειδητοποιεί πως για να την κρατήσει πρέπει να πολεμήσει και να νικήσει τους 7 πρώην της. Ο Έντγκαρ Ράιτ (ο άνθρωπος που αγαπάμε γιατί μας έδωσε το «Shaun of the Dead» και το «Hot Fuzz») μπορεί να βασίζεται στη σειρά κόμικ του Μπράιαν Λι Ο’ Μάλεϊ, αλλά αυτό που δημιουργεί ξεπερνά κατά πολύ αυτό που αποκαλούμε «μεταφορά του κόμικ στο σινεμά». Ένας αδιανόητα καλοδεμένος συνδυασμός κομίστικης αισθητικής, κινηματογράφου και video gaming, που ενισχύεται από δράση (και πολύ ξύλο για την ακρίβεια, τύπου Tekken), στακάτο, ξεκαρδιστικό διάλογο, αξιολάτρευτα μουτράκια και παραδόξως έναν ρομαντισμό και μια ευαισθησία που πάει κόντρα στην όλα μεταμοντερνιά που αναπόφευκτα ποτίζει την ιστορία. Κουράστηκα προσωπικά – μια σταλιά μονάχα – με τις 7 μάχες, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι παρόμοιο. Όπως διαφημίζει η ταινία: Ένα έπος επικής επικότητας. Πράγματι. Με τα χίλια. Τρέξτε. –Ε.Χ.



ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Όνειρα  σε άλλη γλώσσα

Της Λουκία Ρικάκη. Ντοκιμαντέρ. 2010, Ελλάδα. Διάρκεια: 1 ώρα  και 8 λεπτά

Ντομικαντέρ της Λουκίας  Ρικάκη που παρακολουθεί τα όνειρα και τις προσδοκίες μιας ομάδας παιδιών που για διαφορετικούς λόγους (πόλεμος, διώξεις, προκαταλήψεις) έχουν βρεθεί μαζί στο σχολείο της Φανερωμένης, στη Λευκωσία Κύπρου.

ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η παλιότερη κινηματογραφική  γιορτή της πόλης, δια χειρός Νίνου Φένεκ Μικελίδη, είναι πάλι εδώ, από την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου και για 10 μέρες, στους κινηματογράφους AΠΟΛΛΩΝ CINEMAX PLUX, ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER και στο ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ. Η πρεμιέρα γίνεται στις 20 του μήνα, με τον πολυαναμενόμενο «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη ενώ την επόμενη μέρα, το φεστιβάλ ξεκινάει κανονικά, με την Χρυσή Αρκούδα του φετινού Βερολίνου, το «Μέλι» του Σεμίχ Καπλάνογλου. Ευρωπαϊκές ταινίες σε πρώτη προβολή, avant premieres, και όπως πάντα, υπέροχα αφιερώματα, με καλύτερο μου αυτό στο Ιταλικό spaghetti western, αλλά και το Ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του 80, τον Σάμιουελ Φούλερ και διάσημες τριλογίες μεγάλων δημιουργών όπως οι Αντονιόνι και Γουόρχολ. Η διοργάνωση, από πέρσι, ανήκει στον Δήμο Αθηναίων.