O «Χιονάνθρωπος και το κορίτσι» του Τριβιζά στο Ηρώδειο

Ενα ξεχωριστό μελόδραμα, βασισμένο σε ένα από τα πιο όμορφα μυθιστορήματα του Ευγένιου Τριβιζά, το «Ο Χιονάνθρωπος και το Κορίτσι» -για την ακρίβεια το πρώτο του βιβλίο- παρουσιάζεται στο Ηρώδειο σε μια μοναδική βραδιά που οργανώνει η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία Αρσάκεια - Τοσίτσεια Σχολεία την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου στις 21.00.

Στο ένα και μοναδικό ανέβασμα αυτού του ονειροδράματος συμμετέχει πλειάδα καλλιτεχνών, όπως ο Χάρης Ανδριανός, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, η Νάντια Καραγεώργη, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Χρήστος Σπανός, η Τόνια Σωτηροπούλου, ο Απόστολος Τότσικας μαζί με τους Μάριο Κρητικόπουλο, Χρήστο Νικολάου, Ιωάννα Παππά, Κατερίνα Σούσουλα και Δημήτρη Τσακάλα. Στον ρόλο της Μαριάννας και των διδύμων μαθητές των Αρσακείων Σχολείων. Τη μουσική συνέθεσε ειδικά για την παράσταση ο Γιώργος Χατζηνάσιος ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Φωκάς Ευαγγελινός. Η παράσταση έχει ευγενικό σκοπό, καθώς τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ του Ταμείου Υποτροφιών των Σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.

Μιλώντας γι’ αυτό το πολύ όμορφο παραμύθι που έχει γράψει ιστορία με τον δημιουργό του, τον σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή παραμυθιών Ευγένιο Τριβιζά, αποσπάσαμε πολύτιμες πληροφορίες που αφορούν στη δημιουργία του. Τολμήσαμε μάλιστα να τον ρωτήσουμε τι θα έλεγε ο χιονάνθρωπος και τι το κορίτσι στα παιδιά του μέλλοντος -όπως είναι οι μαθητές που θα βρεθούν στο Ηρώδειο- αν τα συναντούσαν. «Οτι οι χιονάνθρωποι είναι χιόνι και το χιόνι είναι ένα, κι είναι τόσα όνειρα και ελπίδες και αγάπες παλιές μες στο χιόνι κρυμμένα», μας απαντάει ο κ. Τριβιζάς, προβαίνοντας στην αποκάλυψη διάφορων λεπτομερειών αναφορικά με την πορεία του βιβλίου από την αρχική του έκδοση μέχρι σήμερα: «Ο “Χιονάνθρωπος και το Κορίτσι” που παρουσιάζεται τώρα στο Ηρώδειο με μουσικές συνθέσεις του Γιώργου Χατζηνάσιου και σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού ήταν το πρώτο μου βιβλίο και η αφορμή για την πρώτη διαφωνία με τους εκδότες μου. Στο μυθιστόρημα αυτό ένα κορίτσι φτιάχνει έναν χιονάνθρωπο και του ζητάει να μη λιώσει ποτέ. Ο χιονάνθρωπος για να κρατήσει την υπόσχεσή του ξεκινάει για τον Βόρειο Πόλο. Oταν μετά από αμέτρητες περιπέτειες και χίλιους δυο κινδύνους καταφέρνει να φτάσει στον προόρισμό του, αισθάνεται τόσο ευτυχισμένος που αρχίζει να κλαίει και λιώνει από τα δάκρυα της ευτυχίας του. Το τέλος αυτό θεωρήθηκε το 1983 από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος ότι θα στεναχωρούσε τα παιδιά. Μου ζήτησαν να το αλλάξω. Απάντησα ότι δεν θα τα στεναχωρούσε, αλλά θα τα συγκινούσε όπως είχε συγκινήσει κι εμένα για παράδειγμα “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα” όταν ήμουν παιδί. Τελικά συμβιβαστήκαμε. Eγραψα ένα δεύτερο τέλος. Από τότε το βιβλίο κυκλοφορεί αδιάλειπτα πάνω από 35 χρόνια με δύο διαφορετικά φινάλε. Είναι, όμως, ενδιαφέρον ότι πολλοί αναγνώστες προτιμούν το πρώτο».

Οπως επισημαίνει ο Ευγένιος Τριβιζάς, το θέμα του βιβλίου στο οποίο βασίζεται η παράσταση είναι ο χωρισμός, ο αποχαιρετισμός, η απώλεια όλων εκείνων που αγαπήσαμε και φεύγουν κάποια μέρα από κοντά μας. Ο προσφορότερος τρόπος για να επικοινωνήσει κανείς στα παιδιά αυτές τις έννοιες είναι η αφήγηση παραμυθιών, τα οποία πραγματεύονται συμβολικά το θέμα, ως ένα μέρος του αέναου και ατελεύτητου κύκλου της ζωής

Πόσο, εφικτό είναι όμως, να φτάσουμε τα παραμυθένια χιόνια στα οποία προσπαθεί να φτάσει ο χιονάνθρωπος στην ιστορία αψηφώντας εχθρούς και κινδύνους; «Αλλοτε τα φτάνουμε εμείς, άλλοτε μας φτάνουν εκείνα», είναι η ακριβής και αποστομωτική απάντηση του ποιητή των παραμυθιών. «Οσο και να αντιστεκόμαστε, το λευκό θα μας χαϊδέψει κάποια μέρα τα μαλλιά και θα μας θυμίσει ότι πρέπει να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο ταξίδι. Το θέμα του βιβλίου είναι ο χωρισμός, ο αποχαιρετισμός, η απώλεια όλων εκείνων που αγαπήσαμε και φεύγουν κάποια μέρα από κοντά μας. Ο προσφορότερος τρόπος για να επικοινωνήσει κανείς στα παιδιά αυτές τις έννοιες είναι η αφήγηση παραμυθιών, τα οποία πραγματεύονται συμβολικά το θέμα ως ένα μέρος του αέναου και ατελεύτητου κύκλου της ζωής. Ενα φύλλο που πέφτει το φθινόπωρο από το δέντρο και γίνεται χώμα απ’ όπου βλασταίνουν άλλα φυτά (όπως το παραμύθι του Λέο Μπουσκάλια “Το φθινόπωρο του Φρέντι του Φύλλου - Μια ιστορία για όλες τις ηλικίες”), ένας αμμόλοφος που μετά τη βροχή γίνεται όαση και προσφέρει δροσιά στους ταξιδιώτες (όπως το παραμύθι του Πάουλο Κοέλιο “Το σύννεφο και ο αμμόλοφος”), μια γοργόνα που γίνεται αφρός και από τον αφρό προβάλλουν άλλες γοργόνες, ένας χιονάνθρωπος που λιώνει, γίνεται χιόνι και από το χιόνι στη συνέχεια πλάθονται άλλοι χιονάνθρωποι, προετοιμάζουν με απλό και εύληπτο τρόπο το παιδί να εκλαμβάνει την απώλεια ως φυσικό μέρος του αέναου κύκλου της ζωής και να συνειδητοποιήσει ότι τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος είναι δυναμικά φαινόμενα». Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε με αγωνία την ωραία βραδιά με τίτλο «Ο Χιονάνθρωπος και το Κορίτσι - Πόσο μεγάλο είναι ένα “πάντα”;» του Ευγένιου Τριβιζά στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.