Νίκος Πορτοκάλογλου: «Αλλάζω απόψεις, δεν αλλάζω αξίες»

Ο «αυτοδίδακτος ροκάς», ο «συνταξιδιώτης της ζωής», ο Έλληνας τραγουδοποιός που ποτέ δεν κατανόησε τον διχασμό ανάμεσα στους λεγόμενους «εμπορικούς» και «ποιοτικούς» καλλιτέχνες, υποδέχεται το protothema.gr στη μονοκατοικία του στο Χαλάνδρι, με αφορμή τις εμφανίσεις του στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» που είναι αφιερωμένες στον “αδελφό” του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Και επιμένει να πιστεύει, με αναμμένη τη φωτιά της νιότης του, ότι «δεν είναι αργά για θαύματα».


Είμαι στα όρια του διπολικού
Δεν είμαι ακριβώς αισιόδοξος, είμαι στα όρια του διπολικού. Πέφτω από την κατάθλιψη στην αισιοδοξία με μεγάλη ευκολία. Αλλά νομίζω ότι αυτό που κυριαρχεί είναι μια ματιά θετική και για το παρόν και το μέλλον. Και για το παρελθόν. Χωρίς να είμαι νοσταλγικός, σαν αυτούς δηλαδή που λένε: «Αχ, τι ωραία που ήταν τα νιάτα μας» και «Να ξαναγυρνούσαμε στο σχολείο», «Τότε στα 25 και στις παρέες μας». Όχι, δεν έχω καθόλου αυτό το σύνδρομο της νοσταλγίας.





Η “άλλη’’ πλευρά του εαυτού μου
Δεν σταματώ να έχω ποτέ διάλογο με το παρελθόν. Ακόμη και με τους γονείς μου που τους έχω χάσει εδώ και χρόνια, υπάρχει ένα καθημερινός διάλογος. Προσπαθώ να είμαι σε έναν ανοιχτό διάλογο και με τα παιδιά μου και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Αλλά βοηθάει η μουσική. Είναι πολύ εύκολο να χάσεις την επαφή με τον εαυτό σου μέσα από τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες της καθημερινότητας, της δουλειάς, των ευθυνών και των υποχρεώσεων. Είναι πολύ εύκολο να βάλεις τον αυτόματο πιλότο και να χάσεις την επαφή με τα όνειρά σου, με την “άλλη’’ πλευρά του εαυτού σου, τη νεανική πλευρά που βλέπει τον κόσμο γύρω με απορία, με περιέργεια, λαχτάρα και όρεξη. Η μουσική με βοηθάει, αλλά δεν φτάνει μόνο η μουσική. Χρειάζονται οι φίλοι, οι ζωντανές σχέσεις, οι κοντινοί άνθρωποι, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου.

Ο δικός μου ήρωας, Διονύσης Σαββόπουλος
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που θαύμαζα απεριόριστα, ο πρώτος καλλιτέχνης που είδα live στο «Κύτταρο». Ήταν ό,τι πιο μαγικό είχα δει για πολλά χρόνια. Το θυμάμαι ακόμα. Ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που του πήγα τραγούδια μου. Μαζί με άλλους δυο φίλους που γράφαμε τότε, ήμασταν ένα είδος γκρουπ και πήγαμε μαζί. Ήταν πολύ θερμός, πολύ γενναιόδωρος, πολύ φιλικός σε εκείνη την πρώτη συνάντηση. Του είχαμε πάει μια κασετούλα μικρή, την έβαλε σε ένα φορητό κασετοφωνάκι, το είχε ακουμπήσει στο αυτί του και άκουγε. «Ναι, βλέπω ότι υπάρχει ταλέντο εδώ πέρα. Είστε πιο προχωρημένοι στη μουσική παρά στο στίχο. Θέλει δουλειά ο στίχος» μας είπε. Και του είμαι πάντα ευγνώμων γι’ αυτό.


Πέρασα μια πολύ “μαύρη” περίοδο
Κυρίως η ματιά μου είναι στραμμένη προς το μέλλον. Και το βλέπω θετικά το μέλλον μετά από μια περίοδο πολύ “μαύρη” που πέρασα για αρκετά χρόνια. Μαύρη εννοώ, επειδή τα πράγματα ζόρισαν πάρα πολύ γύρω μου και για όλους μας. Αυτό που ονομάζουμε κρίση. Ήταν μια φάση πένθους γιατί καταλάβαμε ξαφνικά ότι ο τρόπος που ζούσαμε μέχρι τότε έφυγε ανεπιστρεπτί, χάθηκε η περίοδος της ευημερίας και της άνεσης και ότι πρέπει να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα πολύ πιο δύσκολα, πιο δυσάρεστα.

Το τεστ ευελιξίας
Όπως λένε η φάση του πένθους έχει 4 στάδια. Στην αρχή είναι το σοκ, μετά ο θυμός, η θλίψη και η αποδοχή στο τέλος. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια περάσαμε όλα αυτά τα στάδια. Αισθάνομαι ότι είμαστε σε μια φάση αποδοχής, δεν πιστεύουμε πια ότι μπορεί να ξαναγυρίσουμε πίσω. Οπότε πρέπει να κάνουμε σχέδια για μια καινούργια ζωή μέσα στα καινούργια δεδομένα. Κι αυτό είναι ένα τεστ ευελιξίας για όλους. Να μπορείς να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.

Ο παππούς μου ήρθε από τη Σμύρνη το ‘22
Τώρα που είπα για ευελιξία, θυμήθηκα τον παππού μου. Ο παππούς μου ήρθε από τη Σμύρνη το ‘22, σε αρκετά μεγάλη ηλικία, ήταν μετά τα 50 και όπως μου έλεγε η γιαγιά μου -γιατί τον παππού μου δεν τον γνώρισα, πέθανε στην Κατοχή- δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η ζωή όπως την ήξεραν τελείωσε. Ήταν άνθρωποι που είχαν ένα πολύ ωραίο σπίτι στη Σμύρνη, είχαν τις δουλειές τους, ζούσαν μια πολύ αστική ζωή. Και όταν ήρθαν στην Ελλάδα μετά την καταστροφή, παρ' όλο που δεν είχαν τίποτα, ο παππούς πίστευε ότι όλο αυτό θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουν πίσω. Και του πήρε κάποια χρόνια για την αποδοχή που λέγαμε πριν. Και δεν ξέρω αν το αποδέχθηκε και ποτέ.


«Help» -Beatles
Πολλές φορές έχω ζητήσει βοήθεια από ψυχοθεραπευτές, από ψυχολόγους. Στα πολύ δύσκολα. Γενικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα να ζητήσω βοήθεια. Και μέσα από τα τραγούδια μου. Θυμάμαι ότι ένα τραγούδι που με είχε σημαδέψει ήταν από τα πρώτα των Beatles, το Help. Μία κραυγή βοήθειας του 25χρονου τότε Λένον που τα 'χει βρει σκούρα, αισθάνεται ότι έχει χάσει το δρόμο του και γράφει ένα τραγούδι για να ζητήσει βοήθεια από τον κόσμο. Είναι κάτι που το έχω κάνει κι εγώ με το δικό μου τρόπο, πολλές φορές.

Το πρώτο μεροκάματο στο «Τσιν Τσιν» με τη Μάγια Μελάγια
Με το που τελείωσα το σχολείο στα 17 μου, έπιασα δουλειά σαν κιθαρίστας σε λαϊκό μαγαζί για να βγάλω το πρώτο μεροκάματο. Και το έκανα για κάποια χρόνια αυτό. Δούλεψα και σε χορούς και εκτός έδρας, στην Κρήτη, στη Λάρισα... Έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Και μπήκα και στον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού. Το πιο μεγάλο μαγαζί που δούλεψα ήταν το «Τσιν Τσιν» στη Ζωοδόχου Πηγής όπου τραγουδούσαν ο Γιώργος Γερολυμάτος, ο Γιάννης Ντουνιάς, η Μπέμπα Διαμαντόπουλου, ο Κώστας Βολιώτης, η Μάγια Μελάγια σε ρετρό πρόγραμμα εμβόλιμο, κι εγώ κιθαρίστας με μαέστρο τον Γεράσιμο Λαβράνο. Μεγάλο σχολείο αυτό. Κατ' αρχάς έμαθα ένα σωρό λαϊκά τραγούδια που τα είχα στα αυτιά μου, αλλά δεν τα είχα παίξει ποτέ. Έμαθα να παίζω ζεϊμπέκικα. Θυμάμαι δυσκολευόμουν να μετρήσω το ζεϊμπέκικο.



Μια γενιά που μεγάλωσε αυτοσχεδιάζοντας
Είμαστε μια γενιά που δεν ακολούθησε τα βήματα των γονιών ή των παππούδων. Αυτοσχεδίαζε σε όλα τα επίπεδα, στα ερωτικά μας, στα κοινωνικά, στα πολιτικά, στις ανθρώπινες σχέσεις, στο πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Όταν αυτοσχεδιάζεις υπάρχουν στιγμές που φτάνεις σε αδιέξοδο και χρειάζεσαι κάποιον να σου φωτίσει ξανά το δρόμο από μια άλλη πλευρά, να δεις την εικόνα από μια άλλη γωνία. Αυτό από πολύ νωρίς ήταν η αφορμή για να ζητήσω βοήθεια από κάποιον, να με βοηθήσει να δω αυτή την άλλη εικόνα. Και δεν το έχω μετανιώσει ποτέ. Ήταν πολύ σημαντικές στιγμές στη ζωή μου αυτές. Με βοήθησαν να ξεμπλοκάρω και να βρω καινούργιος δημιουργικούς δρόμους.

Ήταν μαρτύριο να είμαι πάνω στη σκηνή
Μου είναι πια πολύ πιο εύκολο απ’ ό,τι στο παρελθόν να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή μπροστά σε έναν προβολέα. Στο παρελθόν ήταν μαρτύριο, αλλά παραδόξως διάλεξα αυτή τη δουλειά. Βέβαια δεν τη διάλεξα κυρίως για τη σκηνή, αλλά γιατί ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη και η λαχτάρα μου να δημιουργήσω, να πω την ιστορία μου μέσα από τα τραγούδια, να εξομολογηθώ πράγματα μέσα από τα τραγούδια που πολλές φορές δεν μπορούσα να τα πω στους γύρω μου. Αυτή η ανάγκη με ώθησε να βγω πάνω στη σκηνή. Τα τραγούδια ήταν η κινητήρια δύναμη. Στην αρχή μου ήταν δυσάρεστο, γιατί ήμουν και λίγο αγοραφοβικός, δεν αισθανόμουν άνετα. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσω να βρίσκω πραγματική χαρά πάνω στη σκηνή. Αλλά τώρα, πολλά χρόνια πια είναι νομίζω η κύρια πηγή ευχαρίστησης το live. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή στη σκηνή.



Ονειρευόμουν να γίνω γελοιογράφος
Μέχρι τη στιγμή που έπιασα την κιθάρα, ονειρευόμουν αν γίνω γελοιογράφος. Και έκανα practice στο σχολείο. Έκανα γελοιογραφίες των καθηγητών μου, των συμμαθητών μου και πολλές φορές είχα πάρει στο λαιμό μου διάφορους φίλους που κάθονταν δίπλα στο θρανίο. Τους αιφνιδίαζα με ένα σκιτσάκι και ξεσπάγανε σε ξαφνικό γέλιο, οπότε έπαιρναν αποβολή από την τάξη.


Ήμασταν και γείτονες με τον ΚΥΡ στη Νέα Σμύρνη
Είχα ζητήσει και από τον πατέρα μου κάποια στιγμή να με πάει σε μια έκθεση γελοιογραφίας που το θυμάμαι ως τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στα παιδικά μου χρόνια. Με είχε πάει στην γκαλερί «Ώρα» όπου εκθέτανε οι πιο γνωστοί γελοιογράφοι, ο Κώστας Μητρόπουλος, ο ΚΥΡ, ο Αρχέλαος αλλά και παλαιότεροι, ο Φωκίων Δημητριάδης και πολλοί άλλοι. Είχαν τα πρωτότυπα σκίτσα, ακουαρέλες ή μόνο με σινική μελάνη. Και σκεφτόμουν ότι αυτό θέλω να κάνω. Εντωμεταξύ, ήμασταν και γείτονες με τον ΚΥΡ στη Νέα Σμύρνη. Περνούσα απ’ έξω από το σπίτι, τον έβλεπα εκεί στο σχεδιαστήριο του και σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι θα ζήσω κι εγώ. Μόνος μου σε ένα γραφειάκι να σχεδιάζω. Μετά όμως με την κιθάρα, ανακάλυψα τη χαρά του γκρουπ. Όταν γράφεις μουσική, αρχίζεις και ψάχνεις παρέα να το μοιραστείς όλο αυτό. Φτιάξαμε και το πρώτο σχολικό γκρουπ, σκέφτηκα ότι δεν θα μου πήγαινε όλη αυτή η μοναχική δουλειά, οπότε εγκατέλειψα τη σκέψη να πάω στην Καλών Τεχνών.




Χωρίς ταξικό μίσος από μικρός
Στη γειτονιά μου στη Νέα Σμύρνη ήμασταν μια μεγάλη παρέα παιδιών, καμιά 15αριά που καλύπταμε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Της εργατικής τάξης, δηλαδή γονείς που τα φέρνανε πολύ δύσκολα πέρα, παιδιά της πιο μεσαίας τάξης όπως η δικιά μου οικογένεια -ο πατέρας μου ήταν ιδιωτικός υπάλληλος, ζούσαμε πολύ μετρημένα, δεν μας έλειψε τίποτα, αλλά πάντα με δυσκολία- και υπήρχαν και παιδιά πολύ ανώτερης τάξης. Θυμάμαι ένα φίλο μου… όχι, δύο φίλους μου που είχαν πατέρα βιομήχανο. Μέναμε όλοι στην ίδια γειτονιά. Η μόνη διαφορά ήταν ότι κάποια παιδιά πήγαιναν στη «Λεόντειο», ενώ εμείς στο δημόσιο. Αυτό δεν μας εμπόδισε να είμαστε πολύ φίλοι, δηλαδή δε θυμάμαι να υπήρχε διαχωρισμός λόγω τάξης, κόντρα, μίσος ή περίεργα αισθήματα.


Τα στερεότυπα ήταν πάντα γελοία
Μεγάλωσα σε μια εποχή έντονων διαχωρισμών. Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης έπρεπε να διαλέξεις κόμμα φυσικά. Πολιτική οργάνωση, ειδικά αν ήσουν φοιτητής. Καλά, ποδοσφαιρική ομάδα δεν το συζητάμε, εντάξει ήταν το νορμάλ. Αλλά και στη μουσική και στην τέχνη έπρεπε να διαλέξεις στρατόπεδα. Beatles ή Stones. Κι αυτό κάτι σήμαινε. Οι Beatles ήταν οι φλώροι ας πούμε, οι Rolling Stones οι επαναστάτες. Όλα αυτά και από τότε τα θεωρούσα γελοία στερεότυπα. Τους Beatles δηλαδή, τους θεωρούσα πολύ πιο επαναστάτες καλλιτέχνες από τους Stones, πιο πρωτοπόρους και εξερευνητές. Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ένιωθα καμιά ανάγκη ή καμιά πίεση να διαλέξω σώνει και καλά ανάμεσά τους. Από τότε ενστικτωδώς ένιωθα ότι δεν θέλω να διαλέξω στρατόπεδο. Ανάμεσα ας πούμε στον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη. Γιατί ο ένας ήταν δεξιός και ο άλλος αριστερός ή για ό,τι άλλο συμβόλιζε ο καθένας. Ή ανάμεσα στο ροκ και το λαϊκό τραγούδι που άρχισα καθυστερημένα να το ανακαλύπτω, λόγω του αρνητικού συνδρόμου που είχε η γενιά μου απέναντι και στα δημοτικά και στα λαϊκά, λόγω Χούντας περισσότερο.

Sex drugs & rock 'n' roll
Όλα υπήρχαν από λίγο αλλά δεν ήταν το σήμα κατατεθέν, αυτό που χαρακτήριζε γενικώς την παρέα. Με το sex βέβαια ασχοληθήκαμε πολύ. Τα drugs δεν ήταν το φόρτε μας. Αλλά είχαμε εκείνα τα πρώτα χρόνια πολύ έντονο το πνεύμα της περιπέτειας και της εξερεύνησης. Κάποιοι βέβαια πήραν αυτό το δρόμο, και χάθηκαν στη διαδρομή.


Δεν θεωρώ συνέπεια να μην αλλάζεις απόψεις
Δεν ήθελα να είμαι εξαρτημένος από οτιδήποτε περιορίζει την ελευθερία μου ή με αναγκάζει να κρατήσω μια γραμμή ή να δίνω αναφορά σε κάποια ιδεολογία. Δεν ήθελα η δουλειά μου, η μουσική μου να έχει καμιά εξάρτηση από καμιά ιδεολογία. Μπορεί να έχω τις πολιτικές μου απόψεις οι οποίες μέσα στα χρόνια έχουν αλλάξει κατά εποχές. Νομίζω ο Βίκτωρ Ουγκώ το έχει πει: «Αλλάζω απόψεις, αλλά δεν αλλάζω τις αξίες μου». Αυτό με εκφράζει απόλυτα. Δηλαδή δεν θεωρώ συνέπεια να μην αλλάζεις απόψεις. Το θεωρώ βλακεία και έλλειψη ικανότητας να εξελιχθείς. Η ακεραιότητα, η εντιμότητα η ειλικρίνεια η αξιοπρέπεια είναι τα ιδανικά μου, οδηγός στη ζωή μου, οι αρχές που έχω κληρονομήσει από τους γονείς μου, μέσω των πράξεων τους.








Η Θάλεια και ο Λευτέρης μου
Ο Λευτέρης, ο γιος μου γράφει τραγούδια, παίζει κιθάρα, είναι στη φάση που γράφει αγγλόφωνα, ένα είδος new metal. Και αυτή τη στιγμή είναι στη Ολλανδία, σπουδάζει στο Άμστερνταμ. Έχει πολύ μεγάλη καθοδήγηση και στήριξη εκεί από τους δασκάλους του. Και στη Θάλεια την κόρη μου, που διάλεξε ψυχολογία και μάλιστα έναν πολύ ειδικό κλάδο το drama therapy -όταν το αποφάσισε ήταν, και ακόμη είναι, κάτι πολύ καινούργιο και αμφίβολο αν θα βρει δουλειά εδώ- της είπα: «Πήγαινε και κάνε το μεταπτυχιακό σου». Είμαι ήσυχος ότι τα παιδιά μου είναι παθιασμένα με αυτό που έχουν διαλέξει και από εκεί και πέρα θα βρουν το δρόμο τους.






Όλα είναι δρόμος
Έτσι είναι η ζωή που ονειρευόμουν από 15 χρόνων. Να ζω ταξιδεύοντας και παίζοντας τη μουσική μου. Και δόξα τω Θεώ, έτσι έχω ζήσει μέχρι σήμερα τη ζωή μου και ελπίζω να συνεχίσω για αρκετά χρόνια ακόμα.




instagram @nikosportokaloglou
Μου αρέσει η φωτογραφία πολύ. Πάντα έκλεβα ιδέες από φίλους εξαιρετικούς φωτογράφους. Το μόνο από τα social media με το οποίο ασχολούμαι προσωπικά είναι το instagram. Είναι σαν ημερολόγιο που μοιράζομαι με τον κόσμο.

«Μην ψάχνεις πια αλλού/ Εδώ είναι το ταξίδι»
Έτσι αντιλαμβάνομαι τη ζωή, σαν ένα ταξίδι. Εξάλλου το πρώτο και πιο εμβληματικό ποίημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι η «Οδύσσεια». Η ιστορία ενός ταξιδιού και μάλιστα μιας επιστροφής στην πατρίδα. Κάπως έτσι το βλέπω κι εγώ πλέον.

Ο “αδελφός μου” ο Λαυρέντης
Το ταξίδι εξ ορισμού είναι γεμάτο απρόοπτα. Όπως κάθε περιπέτεια. Και αναπάντεχα ωραία απρόοπτα και τρομερά δυσάρεστα, όπως αυτό που συνέβη με τον Λαυρέντη. Το δέσιμό μας σε αυτή τη μία χρονιά που δουλέψαμε μαζί, ήταν κάτι πολύ σπάνιο, πολύ μοναδικό για μένα. Πιστεύω και για εκείνον. Βρήκα όχι απλώς έναν συνεργάτη, ένα φίλο, αλλά έναν αδελφό. Ανακαλύψαμε πολλά κοινά στοιχεία. Από την πόλη και τη χρονιά που γεννηθήκαμε στο Βόλο και οι δύο, μέχρι το πώς μεγαλώσαμε, πώς φτιάξαμε τα συγκροτήματά μας τους «Τερμίτες» και τους «Φατμέ» ταυτόχρονα, πώς διαλύθηκαν ταυτόχρονα τα συγκροτήματα, πώς συνεχίσαμε μετά μοναχικές πορείες και συνεργασίες με διάφορους συναδέλφους και παραδόξως όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ… Ο ξαφνικός χαμός του ήταν πολύ μεγάλο σοκ για μένα. Και είναι τρομερό γιατί δουλέψαμε μόνο ένα χρόνο μαζί.









Το μοναδικό ντουέτο με τον Λαυρέντη
Προλάβαμε όμως και ηχογραφήσαμε ένα τραγούδι μαζί. Θα κυκλοφορήσει στον τελευταίο δίσκο που ηχογράφησε ο Λαυρέντης πριν “φύγει”. Το τραγούδι είναι του Θανάση Γκαϊφύλλια «Κι όλο σερφάρω» που το χάρισε στον Λαυρέντη. Μου άρεσε, του πρότεινα να το πούμε μαζί και το έχουμε ηχογραφήσει ντουέτο.



Με το «Remain in Light» των «Talking Heads» αγκαλιά
Με τον Λαυρέντη σχεδιάζαμε να κάνουμε φέτος αυτή την παράσταση «Jukebox» που τελικά την κάνω μόνος μου με τη βοήθεια νεώτερων συναδέλφων, όπως οι «Μπλε», τα «Κίτρινα Ποδήλατα», ο Σταθης Δρογώσης και οι σταθεροί μου συνεργάτες Αγάπη Διαγγελάκη και Βύρωνας Τσουράπης. Αρχικά είχα σκεφτεί να μην προχωρήσω με αυτή την ιδέα. Αλλά τελικά θέλησα να αφηγηθώ τη δική μου ιστορία μου μέσα από τα τραγούδια που πρωτάκουσα από το jukebox, τους δίσκους που υπήρχαν σπίτι, των γονιών μου ή του αδερφού μου, τα πρώτα τραγούδια που χορέψαμε στα πάρτι. Σαν ένα μιούζικαλ ας πούμε, μαζί με τους νεώτερους συναδέλφους που θα αφηγηθούν τη δική τους ιστορία παράλληλα μέσα από ένα μεγάλο jukebox που καλύπτει πάρα πολλά μουσικά είδη και πολλές εποχές.




Ροκάδικο ή Καρεκλάδικο; Ψηφίστε!
Σε ένα σημείο του προγράμματος θα υπάρχουν εμβληματικά διλήμματα: Beatles ή Rolling Stones, ροκάδικο ή καρεκλάδικο, νησιώτικο ή ηπειρώτικο… κι εκεί θα ψηφίζει ο κόσμος ποιο προτιμάει. Όλα αυτά τα ετερόκλητα τραγούδια ενώνονται και ταιριάζουν, άσχετα αν το ένα είναι ρεμπέτικο, το άλλο rock 'n' roll, blues ή λαϊκό του ‘70 Όλα ταιριάζουν μέσα από αφηγήσεις. Κάπως σαν τις παρέες μου που μαζευόμαστε τα καλοκαίρι στο Πήλιο ή σε κάποιο νησί, είμαστε όλοι χαλαροί και κάποια στιγμή προκύπτει ένα μουσικό αυτοσχέδιο πάρτι με ό,τι όργανο υπάρχει εκεί πρόχειρο. Έχει πολύ πλάκα και είναι πολύ συγκινητικό πώς γίνεται ένα αυτοσχέδιο κολάζ από τραγούδια, όπου ο καθένας ανάλογα με τις εμμονές και τα κολλήματα του πετάει το τραγούδι που του έρχεται στο μυαλό, το οποίο μπορεί να είναι τελείως άσχετο με το προηγούμενο αλλά με ένα μαγικό τρόπο, λόγω κάποιου ασυνείδητου συνειρμού, κολλάει μια χαρά. Και ενώ τραγουδάς Βαμβακάρη, ξαφνικά κάποιος πετάγεται και λέει ένα του Leonard Cohen και πάει λέγοντας. Αυτό το περίφημο “H μουσική είναι μία” που λένε κάποιοι εντελώς θεωρητικά, αποδεικνύεται στην πράξη.



Αυτοδίδακτος ροκάς;
Αυτοδίδακτος, ναι. Στη μουσική και στην κιθάρα. Πήγα βέβαια σε έναν σπουδαίο δάσκαλο που μου έμαθε θεωρία, αλλά πάλεψα πάρα πολύ μόνος μου. Όσο για το «ροκάς»… δεν έχω ποτέ αυτό το άγχος της ταυτότητας. Ούτε είχα ποτέ την ανάγκη να ανήκω σε ένα στρατόπεδο. Ήμουν ένα περίεργο παιδί, δεν ξέρω. Φταίνε οι γονείς μου; Φταίει η ανατροφή μου; Δεν ξέρω. Με την καλή έννοια λέω “φταίει’’. Γιατί το θεωρώ πλούτο όλο αυτό.




«Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά; ...»
Θα έλεγα ότι έχει μείνει η φωτιά. Δεν αισθάνομαι ότι έχει σβήσει. Ίσα ίσα κατά εποχές αισθάνομαι πιο δραστήριος και πιο ανήσυχος απ’ ό,τι ήμουν στα 30 μου.


.


Δεν είναι αργά για θαύματα;
Όχι, «Δεν είναι αργά για θαύματα». Και συνεχίζω να το τραγουδώ με την ίδια πίστη. Το ομολογώ.

INFO: Ο Νίκος Πορτοκάλογλου παρουσιάζει την παράσταση «JUKEBOX-Τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν» μαζί με τους Μπλε, Στάθη Δρογώση, Κίτρινα Ποδήλατα, Αγάπη Διαγγελάκη και Βύρωνα Τσουράπη στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» (Λεωφ. Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη, τηλ. 210 9315600, 210 9316101-4).
Κάθε Σάββατο από 7 Δεκεμβρίου και για λίγες παραστάσεις.
Προπώληση εισιτηρίων www.viva.gr, τηλεφωνικά 11876, 210 9315600 και Seven Spots|Reload Stores|WIND|Ευριπίδης Βιβλιοπωλεία|Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων|αθηνόραμα.gr|Viva Kiosk Σύνταγμα|Yoleni's