In memoriam: Δημήτρης Χορν, η περιπετειώδης ιστορία μιας συνέντευξης πριν 27 χρόνια στο σπίτι του στο Πόρτο Ράφτη

«Είμαι γέρος, κ. Ροδόπουλε, και δεν βιάζομαι καθόλου. Μην ανησυχείτε. Δεν έχω τίποτα να κάνω. Θα σας περιμένω μόλις φτάσετε». Η φωνή ‘’σφραγίδα’’ του Δημήτρη Χορν στην άλλη άκρη του ακουστικού ήταν ήρεμη, καθησυχαστική και βέβαια είχε προλάβει σε τέσσερις προτάσεις να βάλει μέσα και το περίφημο αυτοσαρκαστικό χιούμορ του. Άπειρος- για την ακρίβεια πρωτόπειρος- τηλεοπτικός ρεπόρτερ τότε εγώ, είχα ξεκινήσει μαζί με το συνεργείο για να φτάσουμε στο Πόρτο Ράφτη. Στο εξοχικό του Δημήτρη Χορν. Όμως η καλή μου τύχη ήθελε λίγο να με δοκιμάσει. Καθ’ οδόν κάπου στη Λαυρίου, το αυτοκίνητο έπαθε λάστιχο. Και δεν είχε και ρεζέρβα. Αγχωμένος ότι θα αργήσουμε στο ραντεβού μας, σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο και όσο οι άλλοι επισκεύαζαν το τρύπιο λάστιχο, εγώ του τηλεφώνησα. Από το τηλέφωνο του βενζινάδικου βέβαια. Άνοιξα την ατζέντα μου και σχημάτισα τον αριθμό του. Ήταν Σεπτέμβριος του 1993 και τα κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν ακόμη.


Όταν αρκετή ώρα μετά ανεβαίναμε τα σκαλιά στο σπίτι του, αισθανόμουν τουλάχιστον άβολα. Ήθελα να του απολογηθώ ξανά για την καθυστέρηση. Έτσι κι αλλιώς δεν πίστευα ποτέ ότι θα δεχτεί να μου μιλήσει. Είχα μόλις αρχίσει να δουλεύω στη συντακτική ομάδα του Ciao ANT1 και είχα μάλλον το θάρρος της αγνοίας μου όταν του είχα τηλεφωνήσει από το γραφείο για πρώτη φορά.

Ήταν η πρεμιέρα του σόου, με καλεσμένο τον Στέφανο Κορκολή τότε, στη φάση των μεγάλων του σουξέ και επιπλέον, στο πλατό η Ρούλα Κορομηλά θα συναντούσε τον Γιώργο Κιμούλη.

Μαζί με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου έπαιζαν εκείνο τον χειμώνα στο θέατρο  «Το ημέρωμα της στρίγγλας».
Ο Γιώργος Κιμούλης μου είχε δώσει το τηλέφωνο του Χορν.
«Αν του πεις για μένα, να δεις θα δεχτεί. Με αγαπάει πολύ» μου είχε πει.
Και πράγματι έτσι έγινε.



Μεσημέρι λοιπόν, στο Πόρτο Ράφτη, η κυρία που φροντίζει το σπίτι μας υποδέχεται. «Τι να σας προσφέρουμε;». «Τίποτα» λέω εγώ. Δεν πήγαινε ούτε νερό κάτω. Ο καμεραμάν ήταν πιο άνετος. «Ένα φραπέ μπορείτε;». «Δεν έχουμε Nescafé… Μήπως θέλετε έναν ελληνικό;». «Όχι. Μια πορτοκαλάδα τότε». Ο Χορν είναι καθισμένος στον καναπέ. Καπνίζει και μιλάει στο τηλέφωνο. «Κωνσταντίνε, ένα λεπτό… Ήρθε ο κύριος Ροδόπουλος για να μου πάρει συνέντευξη. Περίμενε λίγο» τον ακούω να λέει στο ακουστικό. Σηκώνεται, μου δίνει μια θερμή χειραψία και με αυτή του τη χαρακτηριστική-όπως λέγανε- αστική ευγένεια επιδιώκει να με κάνει να αισθανθώ άνετα. «Κάντε τη δουλειά σας και μόλις είστε έτοιμοι, πείτε μου» λέει και επιστρέφει στο τηλέφωνο. «Ψείρα ή μπανάνα;» με ρωτάει με τον πιο φυσιολογικό τρόπο ο ηχολήπτης. Εγώ που δεν ξέρω ακόμα την τηλεοπτική διάλεκτο -είναι η πρώτη συνέντευξη που κάνω για την τηλεόραση- δεν καταλαβαίνω τίποτα. «Ψείρα!» απαντάω, χωρίς να ξέρω. «Κύριε Χορν, να βάλουμε το μικρόφωνο στο πουκάμισο;» ακούω να του λέει ο ηχολήπτης και κάπως έτσι μαθαίνω ότι μπανάνα λένε το μικρόφωνο χειρός.

«Εντάξει Κωνσταντίνε, θα τα πούμε. Σε κλείνω τώρα. Τα παιδιά μου λένε να ξεκινήσουμε» τον ακούω να λέει στο τηλέφωνο, πριν κατεβάσει το ακουστικό. Με το που συνειδητοποιώ ότι μιλάει με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, αρχίζω να ξεχνάω τα λόγια μου.

Αλλά το αποκορύφωμα ‘’του πρωτάρη που πάει για συνέντευξη στον Χορν’’, είναι όταν ανοίγει η συρόμενη πόρτα του σαλονιού και βγαίνει ο Οδυσσέας Ελύτης. «Οδυσσέα, έλα να σου συστήσω τον κύριο Ροδόπουλο, έναν εξαιρετικό νέο δημοσιογράφο» τον ακούω να λέει με σκανδαλώδη γενναιοδωρία για μένα που με συναντά μάλιστα πρώτη φορά. «Ροδόπουλος;…» αναρωτιέται ο Ελύτης, καθώς μου δίνει το χέρι του. «Έχετε σχέση με…». «Τον Καραγάτση;» του λέω εγώ. «Ξέρετε, δεν είμαι από τη Θεσσαλία. Ο πατέρας μου κατάγεται από το Αίγιο» καθώς θυμάμαι αστραπιαία ότι το πραγματικό όνομα του Μ. Καραγάτση ήταν Δημήτρης Ροδόπουλος και η καταγωγή του από τη Λάρισα. 

Ύστερα από όλα αυτά, τι έγινε, τι είπε ο Δημήτρης Χορν, τι τον ρώτησα για τον Κιμούλη, τι θυμήθηκε για το περίφημο «Χιτ» που είχαν παίξει μαζί το 1979 και όλοι έλεγαν τότε για τον ''νέο Χορν''… δεν θυμάμαι. Ευτυχώς, εντοπίστηκε το βίντεο από εκείνη την πρεμιέρα του Ciao ANT1 την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 1993 και μπορώ να ξανακούσω αυτό το 1,5 λεπτό που παίχτηκε  στον αέρα.

Ευχαριστούμε τον ΑΝΤ1 για την παραχώρηση υλικού από το τηλεοπτικό αρχείο του.

Τελικά δεν είναι, όπως λένε, ότι η αυτοβιογραφική μνήμη ευνοεί τις ευχάριστες αναμνήσεις. Ο Δημήτρης Χορν για εκείνη τη μία ώρα που μοιράστηκε μαζί μου από τη ζωή του, επιβεβαίωσε θριαμβευτικά ότι Ηθοποιός δεν σημαίνει μόνο φως, αλλά και ευγένεια, γενναιοδωρία, μεγαλοψυχία, φινέτσα και απλοχεριά.