Η ΕΡΤ τιμά απόψε τη μνήμη της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ
21.01.202015:29
Με γρήγορα αντανακλαστικά, η Δημόσια Τηλεόραση τροποποιεί το πρόγραμμά της και προβάλλει απόψε στις 21.00, από την ΕΡΤ2 την εκπομπή «Το Μαγικό των Ανθρώπων» της Φωτεινής Τσαλίκογλου, αφιερωμένη στη σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια που έφυγε σήμερα από τη ζωή
Αφιέρωμα στη μνήμη της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ είναι η εκπομπή «Το Μαγικό των Ανθρώπων» της Φωτεινής Τσαλίκογλου, που μεταδίδεται εκτάκτως απόψε σε επανάληψη από την ΕΡΤ2.
Η χώρα μας ευτύχησε να έχει μια ποιήτρια που ακούει στο όνομα Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Στα 80 της χρόνια μάς χαρίζει κομμάτια από τη σκέψη και τη ζωή της. Μιλάει για τα πρώτα της χρόνια. Για την αναπηρία της. «Γεννήθηκα κουτσή, ποτέ όμως δεν ένιωσα ανάπηρη. Χρωστάω πολλά στις ελλείψεις μου».
Μιλάει για τους γονείς, τον πατέρα της από το Τσανάκαλε, τη μητέρα της από τη Πάτρα. «Έσμιξε η Ανατολή με τη Δύση, ήσαν δύο υπέροχοι άνθρωποι». Μας διαβάζει με δισταγμό το πρώτο της ποίημα «Μοναξιά», που έγραψε στα 16 της χρόνια: «Θεέ μου, τι θα γίνουμε; Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε; M’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων, των ψυχών από δίπλα μας». Ο νονός της, Νίκος Καζαντζάκης, θα πει γι’ αυτό το ποίημα: «Το πιο όμορφο πράγμα που έχω ποτέ διαβάσει στη ζωή μου».
Η πορεία στην ποίηση, που ξεκίνησε τόσο νωρίς, συνεχίζεται έως αυτή τούτη τη στιγμή, με τη χαμηλή φωνή της μνήμης, με την αναλγησία του γήρατος. Συντροφιά όμως με τις λέξεις, που ανασταίνουν απουσίες. Που κατευνάζουν, δίχως να αγνοούν, το φόβο του θανάτου. «Ό,τι μου λείπει με προστατεύει από εκείνα που θα χάσω». Τριγυρισμένη αναστάσιμες εκδοχές ζωής, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, μας ανοίγει τα δωμάτια της ψυχής της, εκεί όπου κατοικούν δύο αχώριστα πλάσματα: ο έρωτας και το ποίημα. «Λέω “ευχαριστώ” στη ζωή για ό,τι εξακολουθεί να μου δίνει, παρότι δεν περιμένω πια τίποτα».
Με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου
Το ευχαριστώ σου Κατερίνα καταλαγιάζει το φόβο του θανάτου. Η ποίησή σου, έχει ένα μοναδικό τρόπο να διαστέλλει το χρόνο και να χαρίζει μέλλον σε μια μικρή ταπεινή στιγμή. Θα πω το ίδιο και για το βλέμμα και για τις σιωπές σου. Και το τραγουδάκι με τα κενά που κλείνει τη συνάντησή μας. Μια συνάντηση, που θα θέλαμε να μη τελειώσει ποτέ: «Aσ’ τα τά μαλλάκια σου ανακατωμένα, άστα να…να….να……..».
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου.