Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Διαταράσσει την «Κοινή Ησυχία» της μοναξιάς και της παραίτησης στο Θέατρο «Διάνα»

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του σημαντικού καλλιτέχνη είναι η ικανότητά του να μεταμορφώνεται ανάλογα με την περίσταση, την ατμόσφαιρα και το χώρο στον οποίο εμφανίζεται. Ε, λοιπόν, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αποδεικνύει με την εξαιρετική εμφάνισή του στην παράσταση «Κοινή Ησυχία», που σκηνοθετεί η σύντροφος της ζωής του Ελένη Ράντου, και φιλοξενείται στο θέατρο «Διάνα», πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία των μεγάλων καλλιτεχνών. Γιατί ο διαχρονικός αυτός εγχώριος ροκ ήρωας καταφέρνει να ξεσηκώσει αλλά και να συγκινήσει, να υπενθυμίσει την αξία του καλού ελληνικού τραγουδιού και κυρίως να μάς πείσει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα όνειρα, το μοναδικό υλικό που μπορεί να κρατήσει κάποιον ζωντανό στις δύσκολες στιγμές.

Στη σκηνή του θεάτρου «Διάνα» ο ερμηνευτής έχει αναλάβει το ρόλο που διαδραματίζει ο Χορός στην αρχαία τραγωδία. Παρεμβαίνει, καταλυτικά, με τα τραγούδια του – όχι μόνον από την προσωπική του δισκογραφία αλλά από το σύνολο του ελληνικού ρεπερτορίου – στην εξέλιξη της όμορφης ιστορίας που έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου. Μιας ιστορίας απλής, καθημερινής, που θα μπορούσε κάλλιστα να εκτυλίσσεται στο διπλανό μας σπίτι, η οποία ωστόσο, περνά μηνύματα καρδιάς, ζωής και ελπίδας.

Δυο νέα παιδιά, η Σοφία κι ο Μιχάλης, που υποδύονται οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου και Μιχάλης Τιτόπουλος, γνωρίζονται σε μια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είναι νέοι, ωραίοι, γεμάτοι όνειρα και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν καλύτερο. Λίγα χρόνια αργότερα όμως η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, τα εμπόδια κάνουν το Μιχάλη να ξεχάσει όλα εκείνα που μαζί με την αγαπημένη του ονειρεύτηκε. Κι εκείνη προσπαθεί απεγνωσμένα να τον τραβήξει από τον πάτο στον οποίο βυθίζεται, να τού θυμίσει τους στόχους και τα όνειρά τους, να τον ξαναφέρει πίσω στη ζωή.

Τα συναισθήματα εναλλάσσονται διαρκώς στην σχεδόν δυόμιση ωρών διάρκειας παράσταση η οποία, όμως, κυλά, αρμονικά, ευχάριστα, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ο ενθουσιασμός δίνει σταδιακά τη θέση του στην απογοήτευση, το θυμό για να καταλήξει στη λύτρωση που έρχεται μέσα από το όνειρο και την πίστη στην ομορφιά της ζωής.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες αυτές τις συναισθηματικές διακυμάνσεις διαδραματίζουν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και φυσικά τα τραγούδια του. Ξεκινά με τα διαχρονικά επαναστατικά «Χαιρετίσματα» , το «Του έρωτα» των αδελφών Κατσιμίχα και τις «Μικρές Νοθείες» των Θάνου Μικρούτσικου - Οδυσσέα Ιωάννου, συνεχίζει με τη «Βικτώρια» και το «Πόρτο Ρίκο» από τα παλιά, κι έπειτα η ατμόσφαιρα μεταλλάσσεται, γίνεται πιο μελαγχολική, με την «Ελένη», το «Φοβάμαι», το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» το «Πριν το τέλος». Κάπου εκεί ανάμεσα ακούγονται τα θρυλικά «Μαλαματένια Λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου και το «Ερωτικό» - η πασίγνωστη «Πιρόγα» των Μικρούτσικου – Αλκαίου, τραγούδια που μπορεί να μην κινούνται στο γνώριμο ύφος του Παπανωνσταντίνου τα προσεγγίζει, ωστόσο, με τον δικό του μοναδικό τρόπο χαρίζοντάς τους μια ξεχωριστή νέα εκτέλεση.

Κι όταν τα φώτα κλείνουν, υπακούοντας στις επιταγές του κειμένου, σύμφωνα με το οποίο η συναυλία διακόπτεται απότομα μετά από καταγγελία για διατάραξη κοινής ησυχίας, γινόμαστε όλοι συμμέτοχοι μιας μυστικής συνάντησης με ιδιαίτερα αισιόδοξο φινάλε. Γιατί ακόμα και μέσα στο σκοτάδι και χωρίς μουσικά όργανα, εκτός από την μελωδική φυσαρμόνικα που παίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου, το τραγούδι, μαζί με όλα όσα εκφράζει, μένει ζωντανό...

Ο Βασίλης, ο Οδυσσέας, η Σοφία, ο Μιχάλης κι οι μουσικοί, καθισμένοι ο ένας πλάι στον άλλο, στην άκρη της σκηνής, τραγουδούν τη «Μικρή Πατρίδα» και μαζί τους τραγουδά όλος ο κόσμος έχοντας πλέον πιστεί πως για να βρεις τον τόπο όπου ανήκεις, τον άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να συμπορευτείς στη ζωή, δεν χρειάζεται να κάνεις...«ταξίδια μακρινά» γιατί το πιθανότερο είναι πως βρίσκονται κάπου εκεί, κοντά σου. Αρκεί να τα αναγνωρίσεις…! Εξάλλου, όπως χαρακτηριστικά λέει κι ο Οδυσσέας Ιωάννου «Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει, ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά».

Και κάπως έτσι, βγαίνοντας από το θέατρο η Αθήνα είναι όπως την περιέγραφε, λίγα λεπτά νωρίτερα, στο ανκόρ της παράστασης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μέσα από το υπέροχο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη: Μια «Όμορφη Πόλη»!