Τρεις παραγωγές της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση στις δέκα καλύτερες παραστάσεις χορού

Ο χορός που μας ενώνει και μας απογειώνει. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, σταθερή στην πίστη της στον σύγχρονο πολιτισμό και στην ανάταση που μας προκαλούν οι παραστάσεις υψηλού επιπέδου, προτείνει ελληνικές παραγωγές έχοντας ως στόχο την απελευθέρωση δυνάμεων των Ελλήνων καλλιτεχνών και συμμετέχει ως συμπαραγωγός σε σημαντικές ξένες προτάσεις.

Τρεις παραγωγές/συμπαραγωγές της Στέγης συμπεριλαμβάνονται στις δέκα καλύτερες παραστάσεις χορού που παίχτηκαν στο Sadler’s Wells στην Αγγλία το 2018, σύμφωνα με τις κριτικούς χορού Judith Mackrell και Lyndsey Winship της εφημερίδας The Guardian.

Στην 9η θέση βρίσκεται o Μεγάλος Δαμαστής (The Great Tamer) του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η παραγωγή της Στέγης που, από την πρεμιέρα της στην Κεντρική Σκηνή της, τον Μάιο του 2017, συνεχίζει στη διεθνή της περιοδεία να «δαμάζει» τις αισθήσεις του κοινού.

Για την παράσταση, που δεν έχει σταματήσει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, γράφουν οι δύο κριτικοί: «O Παπαϊωάννου διαθέτει τη δεξιοτεχνία ενός θαυματοποιού. Δεν είναι μόνο οι οφθαλμαπάτες με τα ανθρώπινα άκρα που μοιάζουν σαν να ανταλλάσσουν σώματα, αλλά και ο τρόπος που ξετυλίγεται το διακριτό ύφος του αριστοτεχνικά φτιαγμένου χοροθεάτρου του, σαν μια ταινία σε αργή κίνηση ενός λουλουδιού που ανθίζει. Εκεί που μετά βίας διακρίνεις κάποια κίνηση, ξαφνικά: πλήρης άνθιση. Ο Μεγάλος Δαμαστής ήταν γεμάτος μικρές αποκαλύψεις και εμπνεύσεις, αντλώντας υλικό από σημαντικές θεματικές του Παπαϊωάννου: την ελληνική κληρονομιά και την κλασική εικονογραφία και τέχνη».

Στην πέμπτη θέση βρίσκεται η συμπαραγωγή της Στέγης Xenos του Akram Khan, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη τον Φεβρουάριο του 2018. «Το αριστοτεχνικό επίτευγμα του Άκραμ Καν, στο τελευταίο σόλο της καριέρας του, ήταν ότι προκάλεσε τον τρόμο και τον οίκτο για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς να χρησιμοποιήσει καμία οικεία εικόνα ή κλισέ.

Τιμώντας τη μνήμη των Ινδών στρατιωτών που υπηρέτησαν στα χαρακώματα, ο Καν έπλασε την κόλαση που υπέμειναν αυτοί οι άνθρωποι, αποκομμένοι ριζικά από ό,τι γνώριζαν. Η ερμηνεία του Καν, στον ρόλο ενός συγκλονισμένου από τους βομβαρδισμούς στρατιώτη, ήταν συναρπαστική, με το σώμα του ένα κουβαριασμένο, εξοστρακισμένο πορτραίτο ψυχικού τραύματος και φθοράς» αναφέρουν οι κριτικοί χορού στη βρετανική εφημερίδα.

Στην πρώτη θέση φιγουράρει το A Quiet Evening of Dance του William Forsythe, η συμπαραγωγή της Στέγης που θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Σκηνή, από 6 έως 10 Φεβρουαρίου 2019. Στην παράσταση αυτή, ο Φόρσαϊθ ξεπερνά τον εαυτό του. Τέσσερα έργα του μεγάλου χορογράφου συνθέτουν μια βραδιά απόλαυσης, καθώς στην άδεια σκηνή και χωρίς άλλο ήχο τα σώματα εξαιρετικών χορευτών συντονίζονται, πετούν, ξαναβρίσκονται – με άλλα λόγια, χορεύουν.

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά οι κριτικοί της εφημερίδας The Guardian: «Μια αίσθηση θορυβώδους street ενέργειας διαπνέει το A Quiet Evening of Dance, ένα τετράπτυχο πρόγραμμα του χορογράφου, που ξεκίνησε σαν ένα πνευματώδες αλφαβητάρι της κλασικής φόρμας και γραμμής για να εξελιχθεί σε ένα λαμπερό κράμα, όπου η ελευθερία του μεταμοντερνισμού συναντά τον δυναμισμό του μπαλέτου. Οι χορευτές που το ερμηνεύουν είναι από τους πιο παλιούς συνεργάτες του Φόρσαϊθ, με την εκπληκτική προσθήκη του ιδιοφυούς b-boy, Rauf “RubberLegz” Yasit. Η παράσταση αυτή ήταν υπέροχη όχι μόνο για τη συγκλονιστική ακρίβεια με την οποία είχε φτιαχτεί, αλλά και για τον υπέροχο τρόπο που φώτιζε την ιδιαιτερότητα και την ιδιοφυία του καθενός από τους επτά χορευτές του». 


H Στέγη έχει συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια σε διεθνείς συμπαραγωγές με σημαντικούς φορείς παραστατικών τεχνών ανά τον κόσμο: The Barbican Centre (Ηνωμένο Βασίλειο), Théâtre de la Ville (Γαλλία), Sadler’s Wells (Ηνωμένο Βασίλειο), Holland Festival (Ολλανδία), Odéon-Théâtre de l’ Europe (Γαλλία), Münchner Kammerspiele (Γερμανία), Festival d’Avignon (Γαλλία), HAU / Hebbel am Ufer Berlin (Γερμανία), Wiener Festwochen (Αυστρία), Festival Internacional Santiago a Mil (Χιλή), Dublin Theatre Festival (Ιρλανδία), Romaeuropa Festival (Ιταλία), Mercat de les Flors Barcelona (Ισπανία), La Filature – Scène nationale de Mulhouse (Γαλλία), La Comédie de Reims (Γαλλία), São Luiz Teatro Municipal Lisbon (Πορτογαλία), TRAFÓ-Budapest (Ουγγαρία), Teatro Maria Matos Lisbon (Πορτογαλία), Sophiensaele – Berlin (Γερμανία), Le Lieu unique – Nantes (Γαλλία), St. Ann’s Warehouse (ΗΠΑ), Public Theatre (ΗΠΑ) και πολλά άλλα.