Αντίο πολυαγαπημένε μας Pavlo...

«Δεν θέλω να μ’ αγαπάνε. Θέλω να με σέβονται»... Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα στο ατελιέ του στο Παρίσι, στη θρυλική Rue de la Roquette, όπου δούλευε και διέμενε. Το ατελιέ του ένας ολόκληρος χρωματιστός κόσμος από κομμένες διαφημιστικές αφίσες τις οποίες ο καλλιτέχνης επεξεργαζόταν και δούλευε με περισσή μαεστρία. Ο ίδιος μάλλον μοναχικός σε έναν δρόμο δύσκολο και δύσβατο, όπως είναι ο χώρος της τέχνης.

Ο Παύλος Διονυσόπουλος (Pavlos), γεννημένος το 1930 στα Φιλιατρά της Πελοποννήσου κέρδισε σίγουρα το στοίχημα της ζωής. Κατάφερε να ξεφύγει από τα ελληνικά καλλιτεχνικά δεδομένα και να ανοίξει τους ορίζοντές τους προς μία διεθνή εικαστική γλώσσα, ανάμεσα στην αμερικανική «Pop art» και τον γαλλικό «Νεορεαλισμό», κατακτώντας έτσι γκαλερί, μουσεία και κοινό.
Έτσι κατέκτησε και όλους εμάς. Με την εργατικότητα, τη μεθοδικότητα, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα που τον χαρακτήριζε σε όλες τις εκφάνσεις του βίου του. Σήμερα θεωρείται ένας σύγχρονος εκφραστής του παγκόσμιου στερεώματος της τέχνης που κατάφερε να ξεχωρίσει από νωρίς.

Ο Παύλος καταπιάστηκε με πολλές μορφές της τέχνης. Όταν το 1974 πραγματοποίησε το πρώτο του «happening» στην Ύδρα έδωσε το πρώτο του δείγμα γραφής. Ο πατέρας του τσαγκάρης στο επάγγελμα, από το χωριό Φιλιατρά, αντιπροσώπευε μία ταπεινή ενασχόληση.

Το φράκο όμως που φορούσε ο ίδιος αντιπροσώπευε τις υψηλότερες κοινωνικές τάξεις της εποχής. Στο πρόσωπο του καλλιτέχνη θα επερχόταν η απόλυτη ένωση των τάξεων σε έναν τέλειο και πανανθρώπινο συνδυασμό. Τυχαίο; Καθόλου. Ο Παύλος με την ευρηματικότητά του, θα κατάφερνε να ξεχωρίσει, να περάσει καινούρια μηνύματα και εντέλει να διακριθεί. Αργότερα θα κατασκεύαζε περιβάλλοντα ολόκληρα, τρισδιάστατες κατασκευές, εγκαταστάσεις, γυναικείες φιγούρες σε κούκλες, και αργότερα γυναικείες φιγούρες από τον κινηματογράφο.

Η βάση της τεχνικής του ήταν οι διαφημιστικές κομμένες λωρίδες από χαρτί ή σελοφάν και πηγή έμπνευσής του η απλή καθημερινότητα. Σύντομα θα κατάφερνε να κερδίσει και να γοητεύσει το κοινό. Αυτό φάνηκε από νωρίς. Στη μετέπειτα πορεία του θα κατάφερνε να παγιώσει μία διεθνή γλώσσα και επί της ουσίας να κατακτήσει κριτικούς και κοινό.

Η σχέση μου με τον Παύλο ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Όταν έκανε το «happening» το 1974, ήμουν τότε μόλις τριών χρονών. Φυσικά τον λάτρεψα. Στο πρόσωπό του αργότερα θα άνθιζαν τα πιο τρελά μου όνειρα. Όπως το να καταλαβαίνω καλύτερα τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μου. Ακόμη, το να εκτιμώ τις μικρές καθημερινές απολαύσεις μέσα από ένα πρίσμα ατέλειωτης χαράς της ζωής και ευδαιμονίας. Όπως το να σπουδάσω ιστορία της τέχνης στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, στην πόλη του φωτός. Ο Παύλος μου άνοιξε δρόμους και προοπτική στη ζωή. Τα έργα του χρωματιστά σύμβολα της καταναλωτικής μας κοινωνίας έγιναν σύντομα εμβληματικά. Ο ίδιος χωρίς καμία τάση επίδειξης δούλευε ασταμάτητα επί χρόνια, χωρίς να επαναλαμβάνεται. Μπορούμε έτσι σήμερα να πούμε με σιγουριά και έχοντας τον ζήσει από κοντά, ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά εξελικτικό αλλά και επινοητικό καλλιτέχνη.

Χέρι – χέρι με το έργο του και η φιλοσοφία αλλά και η ειρωνεία. Φιλοσοφία γύρω από την ιδέα που αναπαριστά το καθημερινό αντικείμενο κατανάλωσης καθώς και μία ολόκληρη ειρωνεία που αυτό από μόνο του μας προκαλεί.

Ο Παύλος δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μετουσιώνει σε τέχνη, τα σημεία των καιρών. Αυτή η κρυφή και φανερή γοητεία του αντικειμένου δεν πέρασε ποτέ απαρατήρητη από αυτόν. Ακόμα και η ειρωνεία του είχε ενδιαφέρον. Ο ίδιος ένας απλός τεχνίτης της τέχνης, δούλευε σαν το μυρμήγκι ατελείωτες ώρες πάντα εκπλήσσοντας εαυτόν και αλλήλους. Το στοιχείο της έκπληξης που ορίζει μία εκρηκτική εσωτερική χαρά ήταν η σημαία του.

Παύλο σε ευχαριστούμε από καρδιάς που μας έμαθες το πιο σημαντικό μάθημα ζωής. Να βρίσκουμε πάντα τη χαρά στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Να μην το βάζουμε κάτω με τις δυσκολίες. Να σεβόμαστε πρώτα εμείς για να μας σέβονται. Να μην ντρεπόμαστε για την καταγωγή μας ή των άλλων. Να είμαστε περήφανοι, να χαιρόμαστε ότι έχουμε και να το μοιραζόμαστε με τους άλλους. Να δίνουμε στη ζωή χρώμα, πάθος, ένταση και φαντασία.

Να μην σταματήσουμε να ονειρευόμαστε. Να κοιτάμε αλλά και να βλέπουμε. Να έχουμε αισθητική μέσα μας και γύρω μας. Να μένουμε πάντα παιδιά έχοντας για οδηγό νέα πρωτόγνωρα συναισθήματα έκπληξης και χαράς. Να το πιστέψουμε πρώτα οι ίδιοι πως η μεγαλύτερη ομορφιά του κόσμου, είναι η εσωτερική χαρά. Να χορεύουμε καθημερινά με σχήματα και με χρώματα. Να δημιουργούμε εικόνες με την δύναμη της τέχνης και των λέξεων. Παύλο δεν έφυγες. Κατοικείς για πάντα στις καρδιές μας. Άλλωστε ο καλλιτέχνης δεν πεθαίνει ποτέ. Ζει για πάντα μέσα από την ουσία του έργου του.