Προδημοσίευση: «Το κλειδί» - Το ονειρεμένο σπίτι θα γίνει ο χειρότερος εφιάλτης

Ένας ευφυής συνδυασμός gothic ατμόσφαιρας, σύγχρονης παράνοιας και οικιακού δράματος

Το ονειρεμένο σπίτι τους θα γίνει ο χειρότερος εφιάλτης της. Η αγγελία φαίνεται πολύ καλή για να είναι αληθινή: µια θέση εσωτερικής νταντάς µε απίστευτα υψηλές απολαβές, την οποία η Ρόουαν δεν μπορεί να αγνοήσει. Όταν φτάνει στην Οικία Χέδερµπρι, ενθουσιάζεται µε το πολυτελές «έξυπνο» σπίτι και µε τη φαινομενικά τέλεια οικογένεια. Εκείνο που δεν γνωρίζει είναι ότι οδεύει προς έναν εφιάλτη -που καταλήγει µε ένα παιδί νεκρό και την ίδια στη φυλακή, αναμένοντας να δικαστεί για φόνο.

H Ruth Ware αποτίνει φόρο τιμής στο κλασικό έργο «Το στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς, μεταφέροντας μας στο δικό της σκοτεινό σύμπαν. Ένα μυθιστόρημα με αριστοτεχνικά δουλεμένη πλοκή, που οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα απρόσμενα ανατρεπτικό τέλος, με φόντο την απομονωμένη Σκοτσέζικη πολυτελή κατοικία των Χέδερμπρι.

Το Κλειδί κυκλοφορεί στις 10 Ιουνίου από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Κριτικές για «Το κλειδί»

«Ευρηµατική αφήγηση… Η Ware κάνει µια απίστευτη ανατροπή στην προτελευταία σελίδα, που αλλάζει ριζικά τον τρόπο µε τον οποίο πρέπει να ερµηνεύσουµε όλα όσα προηγήθηκαν. Τολµώ να πω ότι θα εντυπωσιαζόταν ακόµα και ο Χένρι Τζέιµς»
–Washington Post

«Το κλειδί είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσµα –µια συµπαθής αλλά ευάλωτη αφηγήτρια κατηγορείται για ένα φριχτό έγκληµα. Η έξυπνη εξέλιξη της ιστορίας της θα σας κρατήσει αιχµάλωτο µέχρι το εξαιρετικό τέλος. Κλασική Ruth Ware»
–Shari Lapena, best selling συγγραφέας

«Απολαυστικά σκοτεινό και ανατριχιαστικό»
–Sunday Mirror

«Η Αγκάθα Κρίστι συναντά Το κορίτσι στο τρένο»
–The Sun

Η συγγραφέας του βιβλίου

Η Ρουθ Γουέαρ είναι ευπώλητη συγγραφέας αστυνοµικών µυθιστορηµάτων Τα βιβλία της Βαθιά στο σκοτεινό δάσος, Η γυναίκα στην καµπίνα 10, Το παιχνίδι των ψεµάτων και Ο θάνατος της κυρίας Γουέσταγουεϊ (Εκδόσεις Κλειδάριθµος) έγιναν best seller µεταξύ άλλων και στους καταλόγους των Sunday Times και New York Times, ενώ έχουν µεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες. Η Ρουθ ζει στο Μπράιτον. Μπορείτε να µάθετε περισσότερα γι’ αυτή στο www.ruthware.com.

Προδημοσίευση

Ξύπνησα από τον ήχο κραυγών και μιας αναστάτωσης τόσο έντονης, ώστε η πρώτη ενστικτώδης αντίδρασή μου ήταν να καλύψω τα αυτιά μου, παρόλο που ανασηκώθηκα απότομα στο κρεβάτι και κοίταξα αλαφιασμένη τριγύρω, τρέμοντας από το κρύο.

Τα φώτα ήταν αναμμένα –όλα, ρυθμισμένα στην ανώτερη ένταση, με αποτέλεσμα τα μάτια μου να πονούν. Και το δωμάτιο ήταν παγωμένο. Όμως η φασαρία –Θεέ μου, τι φασαρία!
Μουσική –έτσι τουλάχιστον υπέθεσα. Ωστόσο ήταν τόσο δυνατή και παραμορφωμένη, που το τραγούδι ηχούσε αγνώριστο, ενώ τα ουρλιαχτά και οι τσιρίδες που ακούγονταν από τα ηχεία στο ταβάνι το μετέτρεπαν σε έναν άμορφο ορυμαγδό.

Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να σκεφτώ τι διάολο να κάνω. Έπειτα έτρεξα στον πίνακα χειρισμού στον τοίχο και άρχισα να πατάω εικονίδια, με τους σφυγμούς να σφυροκοπούν τα αυτιά μου και τη διαπεραστική και παραμορφωμένη μουσική σαν ουρλιαχτό στο μυαλό μου. Δεν συνέβη το παραμικρό, αν εξαιρέσουμε ότι άναψαν και τα φώτα στις ντουλάπες, μαζί με τα υπόλοιπα.

«Μουσική κλειστή!» φώναξα. «Ηχεία κλειστά! Μείωση έντασης!» Τίποτα, τίποτα.

Από κάτω άκουγα αλαφιασμένα γαβγίσματα και τρομαγμένες τσιρίδες που θύμιζαν ατμομηχανή από το δωμάτιο της Πέτρα, και τελικά, εγκαταλείποντας τις προσπάθειές μου με τον πίνακα, άρπαξα τη ρόμπα μου και βγήκα βιαστικά από το δωμάτιο.

Η μουσική ήταν εξίσου δυνατή έξω από τα δωμάτια των παιδιών –για να μην πω δυνατότερη, καθώς οι στενοί τοίχοι του διαδρόμου έδειχναν να την ενισχύουν. Και εδώ ήταν αναμμένα τα φώτα, και από την πόρτα του παιδικού δωματίου είδα φευγαλέα την Πέτρα, όρθια και αναμαλλιασμένη στην κούνια της, να τσιρίζει από τον φόβο.

Την άρπαξα και έτρεξα στο δωμάτιο των κοριτσιών στο βάθος του διαδρόμου, έσπρωξα την πόρτα και βρήκα τη Μάντι μαζεμένη σε εμβρυακή στάση στο κρεβάτι της, να καλύπτει τα αυτιά με τα χέρια της, ενώ η Έλι δεν φαινόταν πουθενά.

«Πού είναι η Έλι;» ούρλιαξα, προσπαθώντας να ακουστώ μέσα στη φασαρία της μουσικής και στα ουρλιαχτά της Πέτρα, που θύμιζαν σειρήνα πυροσβεστικού. Η Μάντι σήκωσε το βλέμμα, με το πρόσωπό της πανιασμένο εξαιτίας του φόβου και τα χέρια να καλύπτουν ακόμα τα αυτιά της, οπότε την άρπαξα από τον καρπό και την τράβηξα για να σηκωθεί.

«Πού είναι η Έλι;» της φώναξα καταπρόσωπο κι εκείνη ξέφυγε από τη λαβή μου και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς τις σκάλες, ενώ εγώ έτρεχα από πίσω της.

Στον χώρο υποδοχής η φασαρία ήταν εξίσου δυνατή, και εκεί, στη μέση του περσικού χαλιού στη βάση της σκάλας, ήταν η Έλι. Είχε καθίσει ανακούρκουδα, σαν μπάλα, και είχε τυλίξει τα χέρια στο κεφάλι της. Γύρω της χοροπηδούσαν τα τρομαγμένα σκυλιά, που είχαν σηκωθεί από τα καλάθια τους στην αποθήκη και πρόσθεταν τα αλαφιασμένα γαβγίσματά τους στη γενικότερη κακοφωνία.

«Έλι», φώναξα, «τι έγινε; Πάτησες κάτι;»

Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε, με βλέμμα απλανές και σαστισμένο, και κούνησα το κεφάλι μου κι έπειτα έτρεξα στο τάμπλετ που βρισκόταν στον μεταλλικό πάγκο για το πρωινό. Άνοιξα την εφαρμογή για τη διαχείριση του σπιτιού, αλλά όταν πληκτρολόγησα τον προσωπικό κωδικό πρόσβασης, δεν συνέβη το παραμικρό. Τον είχα ξεχάσει; Τον πληκτρολόγησα ξανά, με τα αλαφιασμένα γαβγίσματα των σκυλιών σαν μια ηχητική βαριοπούλα στο κρανίο μου. Και πάλι τίποτα. Έχετε αποκλειστεί, πρόλαβα να διαβάσω και στη συνέχεια η οθόνη έλαμψε στιγμιαία κι έπειτα έσβησε, με την κόκκινη προειδοποίηση για την άδεια μπαταρία να αναβοσβήνει, πριν μαυρίσει τελείως. Γαμώτο.

Κοπάνησα το χέρι στον πίνακα χειρισμού στον τοίχο και τα φώτα πάνω από την ηλεκτρική κουζίνα άναψαν και μια οθόνη στο ψυγείο άρχισε να παίζει εκκωφαντικά ένα βίντεο από το YouTube, όμως η ένταση του ήχου δεν μειώθηκε. Ένιωθα την καρδιά μου να σφυροκοπά στο στήθος μου, ενώ ο πανικός μου εντεινόταν όλο και πιο πολύ καθώς συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα πώς να κλείσω αυτό το πράγμα. Πόσο μαλακισμένη ιδέα –το έξυπνο σπίτι. Ήταν το λιγότερο έξυπνο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ.

Τώρα πια τα κορίτσια έτρεμαν, ενώ η Πέτρα εξακολουθούσε να βγάζει διαπεραστικές τσιρίδες απόγνωσης δίπλα στο αυτί μου και τα σκυλιά έκοβαν βόλτες γύρω μας, και δοκίμασα το κουμπί ενεργοποίησης του τάμπλετ, περισσότερο λόγω απόγνωσης και όχι επειδή περίμενα να λειτουργήσει, αλλά δεν έγινε κάτι. Η οθόνη παρέμεινε μαυρισμένη. Το κινητό μου ήταν πάνω –άραγε μπορούσα ν’ αφήσω τα τρομοκρατημένα παιδιά και να πάω να το φέρω;

Κοιτούσα τριγύρω και αναρωτιόμουν τι στο καλό θα έκανα, όταν ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου. Τρόμαξα τόσο πολύ, που παραλίγο να μου πέσει η Πέτρα, οπότε αφού στράφηκα επιτόπου έτοιμη για καβγά, αντίκρισα τον Τζακ Γκραντ, που στεκόταν τόσο κοντά, ώστε ο ώμος μου άγγιξε το γυμνό στήθος του. Κάναμε και οι δύο άθελά μας ένα βήμα προς τα πίσω και παραλίγο να σκοντάψω σ’ ένα σκαμπό.

Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω και φανερά αγουροξυπνημένος, κρίνοντας από τα ανάκατα μαλλιά του, και φώναξε κάτι, δείχνοντας την πόρτα, αλλά κούνησα το κεφάλι κι έτσι πλησίασε και έκανε χωνί τις χούφτες του γύρω από το αυτί μου.

«Τι τρέχει; Άκουσα τη φασαρία από τους στάβλους». «Ιδέα δεν έχω!» φώναξα με τη σειρά μου. «Κοιμόμουν –ίσως κάποιο απ’ τα κορίτσια άγγιξε κάτι–, δεν μπορώ να το κλείσω». «Μπορώ να δοκιμάσω;» φώναξε και ένιωσα ότι ήθελα να του γελάσω κατάμουτρα. Αν μπορούσε; Αν τα κατάφερνε, θα τον φιλούσα.

Ειδήσεις σήμερα: 

Πυρκαγιά σε βυτιοφόρο στην Αθηνών Θεσσαλονίκης, στην Πιερία - Ανασύρθηκε ο οδηγός χωρίς τις αισθήσεις του

Επεισόδιο με Ρομά στο Αγρίνιο - Τραυματίστηκε ένας αστυνομικός

Έτσι θα μπαίνουν τα τραπέζια στους εσωτερικούς χώρους για ταβέρνες και εστιατόρια - Δείτε σχεδιαγράμματα