Προδημοσίευση: «Ο Λύκος» από τον Κωνσταντίνο Μοσχάτο
05.04.202212:07
Από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
Το νέο καταιγιστικό θρίλερ του Κ. Μοσχάτου µε φόντο τις χιονισµένες βουνοκορφές της Πίνδου και τον σκοτεινό κόσμο των φυλακών.
Ο ψυχίατρος της αστυνοµίας Άγγελος Γκίκας ζητάει από τον ∆ιοικητή της ∆ίωξης Εγκληµάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας, Ανδρέα Σκούρα, µια χάρη: να απαλλάξει τον αδερφό του από τις άδικες κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών.
Το επόµενο πρωί, ο Σκούρας βρίσκεται απανθρακωµένος έξω από το Σπήλαιο της Πεντέλης.
Για να σώσει τον αδερφό του, ο Άγγελος δέχεται να µπει στη φυλακή και τότε ξεκινούν όλα. ∆εν θα αργήσει να καταλάβει ότι βρίσκεται στη σκιά ενός σκληρού κακοποιού που δεν έχει τίποτα να χάσει: Του Λύκου.
Διαβάστε την προδημοσίευση
Γύρισε να κοιτάξει, αλλά δεν ξεχώρισε πρόσωπο. Προσπέρασε τα αυτοκίνητα, όμως το γεγονός πως αυτά ήταν εκεί δεν τον ηρέμησε καθόλου. Άλλωστε ο μαλάκας τού το είχε πει κα- θαρά. Θα φύγω με τα πόδια.
Κατέβηκε το σκαμμένο κομμάτι στην αρχή της πλαγιάς και βγήκε στον χωματόδρομο. Το έδαφος ήταν νωπό, οπότε θα δυσκολευόταν να πάει μακριά. Διάλεξε να ακολουθήσει την κατεύθυνση από την οποία είχαν έρθει. Αν είχε φτάσει ήδη στο υλοτομείο, τα πράγματα θα ήταν πολύ ζόρικα.
Σε μισό λεπτό σχεδόν τυφλού βαδίσματος τα πάντα άλ- λαξαν. Έπιασε το πιστόλι από τη μέση του και το σήκωσε ψηλά. Λίγα μέτρα μπροστά του στεκόταν ο ύπουλος και κάπου μιλούσε.
Όρμησε καταπάνω του, κατεβάζοντας το πιστόλι. Του άρ- παξε αυτό που κρατούσε στα χέρια και το πέταξε με δύναμη μακριά. Με τη μία γάντζωσε την παλάμη του γύρω από τον λαιμό του πρωτάρη.
«Κινητό, ρε μαλάκα; Θες να μας κρεμάσεις;»
Η σφιχτή λαβή γύρω από τον λαιμό του του έκοβε την ανάσα. Ο Άγγελος, αντί για τους καρπούς, τον πίεσε στα δάχτυλα.
«Άσε με, ρε!»
Ο Δραγούμης όμως δεν έδειχνε να καταλαβαίνει από πό- νο. Τον είδε να γυρίζει ανάποδα το περίστροφο, να τον χτυπήσει με τη λαβή. Πήγε να τον παρακαλέσει, όμως το μετά- νιωσε. Με μια κοφτή γονατιά στο στομάχι του ο Λύκος υποχώρησε.
«Άκουσέ με επιτέλους. Έχω μεγαλύτερα προβλήματα από τις ιδιοτροπίες και το αρχηγιλίκι σου, εντάξει;»
Οι φωνές του αντήχησαν στον αέρα πάνω από το δάσος.
Ο Άγγελος ένιωσε κάτι να κινείται στο πλάι του.
Την ίδια στιγμή, ο Δραγούμης σφύριξε θυμωμένος μέσα από τα δόντια. Ήρθε πάλι καταπάνω του.
«Ο αδερφός μου έχει μπλέξει με ναρκωτικά. Κι εγώ δεν θα τον αφήσω έτσι».
Δυο ανοιχτόχρωμα μάτια λαμπύρισαν στο σκοτάδι. Ο Δρα- γούμης κοντοστάθηκε. «Αλήθεια λέει. Μου το έχει πει κι εμένα». Ο Άγγελος δεν άργησε να αναγνωρίσει τη φωνή του Τζα- σάρι. Ο σκληρός Αλβανός στεκόταν στα δεξιά του ατάραχος. Τον λοξοκοίταξε και αδιαφορώντας αν ήταν σύμμαχός του ή όχι, κινήθηκε προς τον Δραγούμη. Στάθηκε με κορδωμένο το στήθος μπροστά του. Τώρα τον ξεχώριζε καλύτερα μες στην καταχνιά.
«Αν θες να μου ρίξεις, κάν’ το. Δεν σε φοβάμαι. Τον αδερ- φό μου θα τον βοηθήσω όμως, ό,τι και να γίνει».
«Έμπορος είναι ή χρήστης;»
«Χρήστης. Είχε καιρό να κάνει, αλλά ξανακύλησε. Αυτό μου είπε τώρα στο τηλέφωνο».
«Και πώς σκοπεύεις να τον βοηθήσεις από τόσο μακριά;»
«Δεν ξέρω».
Ο Άγγελος πρόσεξε τον Δραγούμη να στρέφει το βλέμμα αλλού. Ακολούθησε ένα νόημα που δεν κατάλαβε καλά κι έπει- τα αισθάνθηκε τον Τζασάρι να φεύγει. «Ποιοι τον έμπλεξαν;»
«Δεν έχει σημασία». Ο Άγγελος γύρισε την πλάτη απογοη- τευμένος και πήρε τον δρόμο για το καταφύγιο.
Ένα ξαφνικό άγγιγμα στον ώμο τον σταμάτησε. «Από δω και πέρα δεν θα μπορείς να τον βοηθήσεις».
Τον κοίταξε παραξενεμένος, αλλά δεν μίλησε.
«Πλέον ζεις σαν δραπέτης. Και θα δεις ότι η ζωή είναι εντε- λώς διαφορετική. Δεν γίνεται έτσι απλά να πας και να τον δεις».
Καυτή άχνα βγήκε από τα ρουθούνια του όπως εξέπνευσε αναστατωμένος. «Έχει μπλεξίματα και με τον Νόμο».
Ο Δραγούμης τον κοίταξε καχύποπτα.
Και ο ίδιος δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα γιατί ανοίχτη- κε στον πιο επικίνδυνο άνθρωπο που υπήρχε. Τον μοναδικό άνθρωπο που αν αντιλαμβανόταν το ψέμα του, ή μάλλον τη λειψή του αλήθεια, θα τον έστελνε να κάνει νυχτιάτικα παρέα με τις αρκούδες. Στην περίπτωση που είχε τα κέφια του, γιατί αλλιώς τα πράγματα θα τέλειωναν εδώ και τώρα.
«Ο απλός χρήστης μπλεξίματα;»
«Του φόρτωσαν όλα τα αδικήματα του ποινικού κώδικα. Για τη μία και μοναδική φορά που εξυπηρέτησε έναν φίλο».
«Έγινε βαποράκι, δηλαδή».
«Δεν πήρε λεφτά, σου λένε».
«Έλα μαζί μου».
Ο Δραγούμης έκανε μεταβολή και κινήθηκε προς τον χω- ματόδρομο. Ο Άγγελος τον ακολούθησε πειθήνια. Για κάποιον λόγο δεν είχε καταφέρει να ψυχολογήσει καλά αυτόν τον τύ- πο. Εκεί που τον περίμενε ψύχραιμο και νηφάλιο, ξέσπαγε σαν να είχε μαζεμένο απάνω του όλο το δίκιο του κόσμου. Και την άλλη στιγμή, αντί να έχει τις αναμενόμενες εξάρσεις, έδειχνε μια ασυνήθιστη νηφαλιότητα, λες κι έβλεπε τον κόσμο από δια- φορετικό πρίσμα.
Στάθηκε στην αρχή της πλαγιάς και έσφιξε τα χείλη. Το χιόνι είχε αρχίσει να δυναμώνει πάλι. Νιφάδες ξάπλωναν απα- λά στις άκρες του δρόμου και στις μύτες των δέντρων. «Άκου- σέ με καλά. Θέλεις εκδίκηση γι’ αυτούς που τον κυνηγάνε αντί να τον βοηθήσουν; Ή θες απλώς να σώσεις τον αδερφό σου;» Για λίγα δευτερόλεπτα ο Άγγελος δεν ήξερε τι να πει. Όχι τόσο γιατί δεν είχε βρει την απάντηση, αλλά γιατί δεν ήταν σίγουρος ποια θα τον ικανοποιούσε. «Και τα δύο», είπε τελικά.
«Αν θες απλώς να τον βοηθήσεις στην απεξάρτηση, καλή τύχη».
«Θέλω να γίνει καλά και να ζήσουμε φυσιολογικά».
«Κι εγώ θα ’θελα τώρα να ψαρεύω σολομούς στην Αλάσκα.
Αλλά δεν έχω καλάμι», απάντησε ειρωνικά.
«Είμαι σίγουρος, σου είπα. Πλέον θέλω και τα δύο».
«Αν θες να τα βάλεις με το σύστημα, εγώ μαζί σου».
«Τι να κάνω, δηλαδή; Να σκοτώσω τον δικαστή, τον νομοθέτη και τον μπάτσο που τον έπιασε; Ή τον έμπορο που τα πουλάει;»
«Η δολοφονία δεν είναι πάντα η λύση».
Εκεί που στάθηκε, αφράτο χιόνι κάλυψε τις μπότες του. Του φάνηκε από τη στάση του ειλικρινής ο αρχιληστής. Μα τότε σήμαινε πως δεν είχε καμιά εμπλοκή στον φόνο του Σκούρα.
«Και ποια είναι;»
«Θα κανονίσουμε να έρθει εδώ ο αδερφός σου».
Ο Άγγελος μετακίνησε ασυναίσθητα τα πόδια του και είδε τον Δραγούμη να κινείται κάθετα στον χωματόδρομο.
Ο τύπος έσκυψε μερικά μέτρα πιο κει και για λίγα δευτε- ρόλεπτα κάτι κοίταξε. Από κάπου μακριά ακούστηκε ένας περίεργος ήχος, σαν ουρλιαχτό λύκου. Ίσως και να ήταν αυτό ακριβώς. Ο Δραγούμης σηκώθηκε ξαφνικά, έχοντας πιάσει στα χέρια του το κινητό.
«Έχω έναν έμπιστο συνεργάτη από τον πρώτο καιρό των ληστειών. Αυτός θα σ’ τον φέρει εδώ. Ο Κρυστάλλης είναι η ελπίδα σου».
Ο Δραγούμης έλεγξε το κινητό. Η οθόνη του είχε ραγίσει, αλλά ευτυχώς η συσκευή λειτουργούσε. Πληκτρολόγησε το νούμερο του Κρυστάλλη με τα πολλά τεσσάρια. Η φωτισμένη οθόνη έδειχνε να καλεί, όμως βάζοντας το τηλέφωνο στο αυ- τί δεν άκουσε κανέναν ήχο. Έκανε μια γκριμάτσα δυσφορίας.
«Είμαστε άτυχοι. Δεν έχει σήμα».
«Δεν πειράζει».
«Πάμε τώρα πίσω στο καταφύγιο», είπε διασχίζοντας παράλληλα τον χωματόδρομο. Μπήκε ξανά στο άνοιγμα ανάμεσα στα έλατα, όταν το κινητό έβγαλε έναν ηλίθιο ήχο σαν κο- ριτσίστικο γέλιο. Το σήκωσε αμέσως.
«Ποιος είναι;» ακούστηκε μια βαριά φωνή.
«Πώς πάει, Νίκο;»
Ακολούθησε παύση. «Σωτήρη, εσύ;»
Ο Δραγούμης σήκωσε τον αντίχειρα με νόημα. Το πρόσωπο του πρωτάρη έδειχνε ευχαριστημένο.
«Τους την έσκασες πάλι, Λύκε. Μαγκιά σου».
Ένας απαλός ηλεκτρονικός θόρυβος ακούστηκε, και ο Δρα- γούμης έφερε την οθόνη μπροστά του. Η μπαταρία του ήταν εντάξει.
«Ναι, άσ’ τα τώρα αυτά. Θέλω μια χάρη».
«Ό,τι θες».
«Θέλω να μου φέρεις κάποιον εδώ που είμαι. Χωρίς να τον ενημερώσεις για τίποτα».
«Ποιον;»
«Ένα φιλαράκι από Αθήνα».
«Πες πως έγινε. Πού είσαι;»
«Προς το παρόν μετακινούμαι».
«Για πού;»
«Θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα».
«Κάτσε, έχεις δηλαδή σχέδιο;»
Ο Δραγούμης έριξε μια ματιά στον Άγγελο, που περίμενε στωικά δίπλα του. Το σήμα έκανε μερικές διακοπές.
«Είπαμε, θα σε ενημερώσω σύντομα».
«Για τον Σκούρα έμαθες τίποτα;»
«Εσύ;»
«Όπως τα ξέρεις».
«Εντάξει».
Ο Δραγούμης έκλεισε απότομα το τηλέφωνο κι έχωσε τη μικρή συσκευή στη χούφτα του. «Το κινητό θα το κρατήσω εγώ. Όποτε θες να μιλήσεις με τον αδερφό σου, μου το ζητάς».
«Ευχαριστώ».
«Πάμε μέσα», του είπε και ένιωσε ξανά τον θυμό να απλώ- νεται με ταχείς ρυθμούς σ’ όλο του το σώμα. «Και μη νομίζεις ότι ξέχασα το βασικό».
Ο Άγγελος τον κοίταξε απορημένος.
«Το πώς βρέθηκε το κινητό πάνω σου».
Ο Δραγούμης τού γύρισε την πλάτη, έσφιξε τη συσκευή με δύναμη και προσπάθησε να ηρεμήσει. Ύστερα, για παν ενδεχόμενο, φρόντισε να καλυφθεί. Δρασκέλισε γρήγορα την από- σταση προς το καταφύγιο με το κινητό στο χέρι, το έκλεισε και έβγαλε από μέσα την κάρτα.
Έγραψαν για το Ρωξάνη:
«Με φόντο το εµβληµατικό και ατµοσφαιρικό κάστρο της Μονεµβασιάς, ο Κωνσταντίνος Μοσχάτος δηµιουργεί ένα πυρετικό αστυνοµικό θρίλερ µε ελληνικό άρωµα, πλούσια πλοκή και αληθοφανείς χαρακτήρες. Το πρώτο πόνηµα του συγγραφέα αποκαλύπτει µια δυνατή πένα, πολλά υποσχόµενη, που κατορθώνει να κερδίσει τις εντυπώσεις µε τις καλοδουλεµένες περιγραφές και τους ζωντανούς διαλόγους χρησιµοποιώντας µε µέτρο και σύνεση τον θησαυρό της γλώσσας µας. Οι ρεαλιστικές καταστάσεις, δουλεµένες µέχρι την τελευταία λεπτοµέρεια, βάζουν τον αναγνώστη αµέσως στο παιχνίδι της εξιχνίασης, και τον οδηγούν µέσα από τις λαβυρινθώδεις διαδροµές της περιοχής σε µια απρόβλεπτη και ζοφερή ιστορία». – Κέλλη Κρητικού, athensvoice.gr
«Το κάστρο της Μονεµβασιάς αποτελεί ιδανικό χώρο εξέλιξης µιας αστυνοµικής ιστορίας. Και ποιος συγγραφέας αστυνοµικής µυθοπλασίας µπορεί να αντισταθεί στον πειρασµό να εξιχνιάσει ένα αληθινό έγκληµα, αντί να σχεδιάσει ένα φανταστικό, κλεισµένος στο γραφείο του;» – Χίλντα Παπαδηµητρίου, bookpress.gr
«Ο Μοσχάτος µε κέρδισε. Κι αυτό γιατί δίπλα στην αστυνοµική πλοκή του, έχει ανθρώπινες σχέσεις, οι χαρακτήρες του είναι πρόσωπα που αισθάνεσαι ότι κάπου τα έχεις συναντήσει, οι περιγραφές των τόπων µε επιµέλεια κρατάνε την αισθαντική αντικειµενικότητά τους και πάνω απ’ όλα το διαπερνά το πάθος µιας νέας συγγραφικής φωνής. Ένα ενδιαφέρον όσο και χορταστικό ανάγνωσµα για µέρες σκληρές, όπως αυτές που ζούµε». – Μάνος Κοντολέων, συγγραφέας
Ποιος είναι ο συγγραφέας
Ο Κωνσταντίνος Μοσχάτος γεννήθηκε το 1988, μεγάλωσε στον Πειραιά και αποφοίτησε από το λύκειο της Ιωνιδείου Σχολής. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κι έχει εργαστεί για χρόνια ως αθλητικός δημοσιογράφος. Από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος κυκλοφορεί ακόμα το βιβλίο του Ρωξάνη.