Το success story του Mr Kariera.gr που... «Μικρός ήθελε να γίνει ταξιτζής»
05.10.202314:34
Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το kariera.gr, μοιράζεται τις εμπειρίες του και παραδίδει μαθήματα επιχειρηματικής σκέψης μέσα από μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες
Πριν από 25 χρόνια ένας ανήσυχος νεαρός, με σπουδές στα Οικονομικά, σκέφτηκε να φτιάξει ένα περιοδικό που να απευθύνεται σε φοιτητές και να παρέχει διάφορες πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές τους, αλλά και την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Με κεφάλαιο μόλις 60.000 δρχ., τη στήριξη ενός φίλου του ο οποίος έγινε συνεταίρος, πολλή όρεξη για δουλειά, αλλά και βαθιά πίστη στο φιλόδοξο εγχείρημά του κατάφερε να εξελιχθεί μέσα στα επόμενα χρόνια σε έναν εξαιρετικά επιτυχημένο επιχειρηματία.
Αυτή είναι η ιστορία του Θεόφιλου Βασιλειάδη, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από το success story του kariera.gr, το οποίο ο ίδιος δημιούργησε κι αφού το απογείωσε, το πούλησε σε πολυεθνική για να το εξαγοράσει και πάλι έχοντας θέσει νέους μεγαλεπήβολους στόχους.
Το συναρπαστικό αυτό ταξίδι του στον κόσμο του επιχειρείν, με τα πάνω του και τα κάτω του, τις επιτυχίες και τις φουρτούνες του, καταγράφει ο Θεόφιλος Βασιλειάδης στο βιβλίο με τίτλο «Μικρός ήθελα να γίνω ταξιτζής» που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Key Books. Πρόκειται για μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία η οποία λειτουργεί, παράλληλα, ως ένα άμεσο, ειλικρινές και με αρκετές δόσεις χιούμορ εγχειρίδιο επιχειρηματικής σκέψης και περιλαμβάνει πολύτιμα μαθήματα για όσους επιθυμούν να ασχοληθούν με τις επιχειρήσεις. Γραμμένο από έναν επιτυχημένο επιχειρηματία που στα παιδικά του χρόνια ονειρευόταν να γίνει... ταξιτζής!
Ο ίδιος εξηγεί στο βιβλίο του, αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει το protothema.gr, πως στόχος του είναι να μοιραστεί εμπειρίες του από το ταξίδι στα 25 χρόνια από τη δημιουργία του kariera.gr, δημιουργώντας έναν οδηγό επιχειρηματικής σκέψης, αλλά και αποφυγής λαθών. Παραδέχεται ότι στη δική του περίπτωση έπαιξαν τεράστιο ρόλο η τύχη, το καλό τάιμινγκ και, πάνω απ’ όλα, η επιλογή εξαιρετικών συνεργατών σε όλα τα επίπεδα. Ενημερώνει ωστόσο τους αναγνώστες του πως σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί το αλάθητο και τους προτρέπει να επιλέξει ο καθένας αυτά που του ταιριάζουν.
O δημιουργός της ιστοσελίδας kariera.gr Θεόφιλος Βασιλειάδης περιγράφει μέσα από τις σελίδες του νέου του βιβλίου την πορεία του στον κόσμο των επιχειρήσεων
Επιχειρηματίας από κούνια
Οπως φαίνεται, πάντως, το επιχειρηματικό δαιμόνιο υπήρχε μέσα του, από τα παιδικά του κιόλας χρόνια. Η παρθενική του επιχειρηματική απόπειρα μπορεί να μη μακροημέρευσε, αποτέλεσε ωστόσο τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το μέλλον του. Ο ίδιος διηγείται γλαφυρά: «Από μια άποψη, ένα πρώτο startup το έφτιαξα στα 8 μου. Είχα παρατηρήσει ότι η μητέρα και οι αδερφές μου χρειάζονταν συχνά μικροπράγματα από το περίπτερο, όπως καλσόν, αναπτήρες, στυλό και κοκαλάκια, οπότε μάζεψα το χαρτζιλίκι μου για 3 μήνες και γέμισα τα συρτάρια μου με στοκ που στη συνέχεια πουλούσα στις (κάπως σοκαρισμένες με το θέμα) γυναίκες της οικογένειας σε τιμές μαύρης αγοράς. Προφανώς, η δυναμική της επιχείρησης δεν ήταν ακριβώς ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες, καθώς φαντάζομαι ότι η αλματώδης βελτίωση των πωλήσεων την πρώτη εβδομάδα μάλλον οφειλόταν κυρίως στο πόσο αστείο τούς φαινόταν αυτό που έκανα παρά στο ότι είχα πραγματικά βρει το τέλειο market product fit. Πάντως, αυτό ήταν που λογικά οδήγησε και στην επακόλουθη κρίση ρευστότητας της πρώτης μου επιχείρησης, την οποία δεν βοήθησε και το Cash Out που έκανα μετά την πρώτη εβδομάδα, αγοράζοντας μια μπάλα ποδοσφαίρου, διαπράττοντας το συνηθισμένο επιχειρηματικό λάθος του να μπερδεύεις την τσέπη σου με αυτή της εταιρείας σου».
Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης, όπως οι περισσότεροι άλλωστε, πέρασε από διάφορες φάσεις μέχρι να καταλήξει σχετικά με το τι θέλει πραγματικά να κάνει στη ζωή του. Οι κατά καιρούς επιλογές του μόνo σχετικές δεν ήταν μεταξύ τους.
Ενα από τα επαγγέλματα, πάντως, που τον γοήτευαν ιδιαιτέρως στα παιδικά του χρόνια ήταν, όπως εξομολογείται ο ίδιος, αυτό του ταξιτζή: «Μεγαλώνοντας, το πρώτο επάγγελμα που ήθελα να κάνω ήταν αρχιτέκτονας. Οι γονείς μου είχαν αγοράσει έναν υπολογιστή, και σε ένα απλοϊκό πρόγραμμα 3D προσπαθούσα στα 10 μου να σχεδιάσω το πρώτο μου κτήριο. Στη συνέχεια, θυμάμαι ότι είχα μπει σε ένα ταξί με τον πατέρα μου και τον νονό μου (που ήταν αρχιτέκτονας) για να πάμε να δούμε το γραφείο του, και τελικά τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε ο ταξιτζής. Περάσαμε μισή ώρα κάνοντας βόλτες (νόμιζα) στο κέντρο της Αθήνας, λέγοντας αστεία και στο τέλος τον πληρώσαμε κιόλας. Προφανώς, ο συνειρμός που έκανα ήταν ότι η ιδανική δουλειά συνδυάζει το να περνάς καλά και να πληρώνεσαι κιόλας.
Δείτε Βίντεο: Θεόφιλος Βασιλειάδης-Ο CEO του Kariera.gr
Στη συνέχεια, άλλαξα διάφορα επαγγέλματα στη φαντασία μου για να καταλήξω τελικά να γίνω επιχειρηματίας (πάντα ελπίζοντας κρυφά να μου δοθεί η ευκαιρία να διδάξω ή να γράψω κάτι για αυτό το θέμα). Η ευχή και η κατάρα όλων όσων μαγεύονται από το μικρόβιο του επιχειρείν είναι τελικά το ότι τους κατακλύζουν ιδέες για καινούργια πράγματα. Είναι ευχή γιατί σε γεμίζει όρεξη για δημιουργία και κατάρα γιατί δεν σε αφήνει να συγκεντρωθείς σε τίποτα με συνέπεια».
Το ξεκίνημα χωρίς κεφάλαιο
Μια καλή ιδέα συνοδευόμενη από πάθος, δημιουργικότητα, εντατική δουλειά, κατάλληλους συνεργάτες αλλά και μεγάλες δόσεις αισιοδοξίας ήταν αρκετά για τον Θεόφιλο Βασιλειάδη προκειμένου να ξεκινήσει το συναρπαστικό προσωπικό επιχειρηματικό του ταξίδι. Ενα ταξίδι διαρκές, με διακυμάνσεις, ένα παιχνίδι γεμάτο αγωνία και πολλά στοιχήματα. Κάποια από αυτά κερδήθηκαν, κάποια άλλα όχι. Το πρόσημο, πάντως, μέχρι στιγμής παραμένει θετικό.
Ο ίδιος διηγείται στις σελίδες του του βιβλίου του τη διαδρομή του, ξεκινώντας από την πρώτη επίσημη επιχειρηματική του απόπειρα: «Στο δεύτερο έτος μου στο πανεπιστήμιο (ήμουν στο τμήμα Οικονομικής Επιστήμης της ΑΣΟΕΕ - νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) γράφτηκα σε μια φοιτητική μη κερδοσκοπική ένωση, την AIESEC, η οποία ασχολούνταν με την ανταλλαγή φοιτητών για επαγγελματικά internships. Η εμπειρία ήταν εκπληκτική και στη συνέχεια πέρασα 3 χρόνια καθημερινής ενασχόλησης, καταλήγοντας τελικά και πρόεδρός της για το πανεπιστήμιό μου. Οταν τελείωσα από τη θητεία μου, περίπου τον Ιούνιο του 1997, καθώς χάζευα μερικά φυλλάδια που μας είχε μοιράσει κάποιος στο πανεπιστήμιο, είχα μια ιδέα, με αφορμή το γεγονός ότι για τους πρωτοετείς φοιτητές υπήρχε μόνο ένας τυπικός οδηγός σπουδών του πανεπιστημίου και τίποτα περισσότερο για να τους καθοδηγήσει σχετικά με τις ευκαιρίες να εμπλουτίσουν τις σπουδές τους με παράπλευρες δραστηριότητες, είτε σε σχέση με το πανεπιστήμιο είτε με τη φοιτητική ζωή γενικότερα.
Για όποιον δεν έχει ζήσει εκείνη την εποχή του Internet, να σημειώσω ότι οι συνδέσεις ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο, οπότε και η πρόσβαση για τον μέσο φοιτητή ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη (και αδιανόητα αργή). Ετσι, λοιπόν, η σκέψη ήταν να φτιάξουμε ένα περιοδικό (από τα κανονικά, τα χάρτινα), που θα μοιράζαμε δωρεάν στους πρωτοετείς φοιτητές σε 5 πανεπιστήμια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τα έσοδα θα έρχονταν από διαφημίσεις, τις οποίες φανταζόμουν ότι οι εταιρείες θα έκαναν ουρά για να μας δώσουν (φυσικά δεν έγινε ακριβώς έτσι)».
Η ιδέα υπήρχε, το σχέδιο δράσης είχε καταστρωθεί κι αυτό που έμενε ήταν η υλοποίησή του στην οποία ο Θεόφιλος Βασιλειάδης προχώρησε άμεσα, όχι όμως μόνος του: «Επειδή ήξερα πως θα χρειαστώ και έναν συνεταίρο σε αυτό το εγχείρημα, κατευθείαν στο μυαλό μου ήρθε ο καλός φίλος και συμφοιτητής μου Φάνης Ρήγας. Αμέσως λοιπόν του τηλεφώνησα και του είπα ότι είχα μια ιδέα να ξεκινήσουμε μια εταιρεία 50-50. Δεν το ήξερα τότε, αλλά το να μοιραστώ το ρίσκο, αλλά και να διπλασιάσω τα resources (βασικά, ιδέες και χρόνο) της εταιρείας, με ένα μόνο τηλεφώνημα, ίσως ήταν η πιο αποδοτική επένδυση που έκανα ποτέ.
Για τη σημασία και τον τρόπο της επιλογής συνιδρυτή θα μιλήσω αναλυτικά και στη συνέχεια. Το αστείο του πράγματος ήταν ότι όντως στο τηλεφώνημα εκείνο τού είπα απλά: “Εχω μια ιδέα, θες αύριο να πιούμε έναν καφέ για να συζητήσουμε πώς θα ξεκινήσουμε μια εταιρεία;”. Ο Φάνης με ρώτησε αν θα χρειαστεί χρήματα η υπόθεση, εγώ του είπα όχι (καλό αυτό, γιατί κανείς μας δεν είχε έτσι κι αλλιώς) και στη συνέχεια απάντησε: “Φυσικά ναι”. Τέτοια ήταν η όρεξη και των δύο μας για να ξεκινήσουμε που δεν συζητήσαμε καν το τι ακριβώς θα κάναμε ως εταιρεία, κι έτσι, πέντε λεπτά αφού κλείσαμε, ο Φάνης με ξαναπήρε και με ρώτησε: “Ρε συ, δεν μου είπες, τι εταιρεία θα ανοίξουμε;”.
Οπως προανέφερα, δεν είχαμε χρήματα για να ξεκινήσουμε, οπότε θα έπρεπε να βρούμε καταρχάς το πώς θα γίνει το πρώτο βήμα. Ετσι βρεθήκαμε την επομένη και κάναμε την πρώτη μας έρευνα αγοράς (στους εαυτούς μας), καθώς, όπως λέγαμε τότε, “προερχόμαστε από το target group στο οποίο απευθυνόμαστε”. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι η μοναδική συνταγή, μια και πολλές φορές οι φρέσκιες ιδέες έρχονται ακριβώς επειδή κάποιος επιχειρηματίας είναι εκτός μιας συγκεκριμένης αγοράς και εντοπίζει έναν τρόπο να βελτιώσει ένα μοντέλο λειτουργίας που είναι εσωστρεφές και δεν επιτρέπει εύκολα τη δημιουργία καινοτομίας εκ των έσω. Από την άλλη, είτε ως “insider” είτε ως βαθύς μελετητής μιας αγοράς, το να είσαι πραγματικός γνώστης ή τουλάχιστον να είσαι ο ίδιος πιθανός πελάτης της υπηρεσίας σου παίζει τεράστιο ρόλο στο να ταιριάξεις ένα νέο προϊόν με τον κατάλληλο πελάτη.
Το αποτέλεσμα αυτής της πρώιμης έρευνας αγοράς ήταν ότι η μορφή που θα μπορούσαμε να δώσουμε στην κάλυψη της ανάγκης για ενημέρωση στους νέους φοιτητές ήταν ένα περιοδικό με δωρεάν διανομή. Και εγένετο. Ο πιο καλός ο φοιτητής, παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Ζαμπέτα. Τα πρώτα κείμενα τα γράψαμε κατά βάση οι δυο μας και 3-4 φίλοι μας. Βρήκαμε και μια γνωστή μας γραφίστρια με εμπειρία από περιοδικά, η οποία μας καθοδήγησε στον σχεδιασμό ύλης ενός εντύπου. Θυμάμαι μάλιστα έναν από τους πρώτους πελάτες μας, που σε ένα ραντεβού μού ζήτησε να του στείλω ένα “dummy” του εντύπου. Απάντησα “φυσικά” και έτρεξα να βρω τη γραφίστρια να τη ρωτήσω τι ήταν αυτό (τελικά αποδείχτηκε ότι είναι μια γρήγορη καταγραφή του τι έχει κάθε σελίδα ενός περιοδικού).
Επειδή, όπως είπαμε, δεν υπήρχε ακόμα το Internet όπως το ξέρουμε σήμερα, οι εκδόσεις λειτουργούσαν με πολύ πιο “πρωτόγονο” τρόπο. Μερικοί, μάλιστα, από τους συντάκτες έγραφαν τα κείμενα σε χαρτί, μου τα έφερναν για να τα πληκτρολογήσω, τα πήγαινα στη συνέχεια με το αυτοκίνητο (σε δισκέτα) στη γραφίστρια, όπου αφού περίμενα 2-3 ώρες να σχεδιάσει στο Corel Draw τις σελίδες, τα πήγαινα για να φτιαχτούν ειδικά φιλμ σε μια εταιρεία παραγωγής και στο τέλος κατέληγα με τα φιλμ στο τυπογραφείο για δημιουργία δοκιμίων, έλεγχο και τελικά εκτύπωση. Μια φορά μάλιστα χάσαμε την προθεσμία του τυπογραφείου γιατί έμεινα κλεισμένος για 2 ώρες στο ασανσέρ της εταιρείας των φιλμ!
Το πιο σημαντικό μάθημα που παίρνω κοιτώντας πίσω σε εκείνες τις πρώτες 7-8 εβδομάδες ήταν ότι η λογική μας ήταν ακριβώς αυτό που στη Silicon Valley σήμερα περιγράφεται με τη φράση “better done than perfect”. Ετσι, και χωρίς να το ξέρουμε, κάναμε κάτι που σήμερα είναι η θεμελιώδης αρχή του product development και περιγράφεται από τη φράση “go and see for yourself” (σε ελεύθερη μετάφραση “δοκίμασέ το για να καταλάβεις πώς λειτουργεί μόνος σου”). Οσο σχεδιάζαμε το πρώτο μας περιοδικό, πηγαίναμε παράλληλα με τον Φάνη σε δεκάδες ραντεβού με πιθανούς πελάτες, όπου τους περιγράφαμε το πώς θα ήταν η πρώτη μας έκδοση και τους ρωτάγαμε αν θα τους άρεσε. Παράλληλα, τους δείχναμε και αυτό που σήμερα ονομάζεται “μίνιμουμ βιώσιμο προϊόν” (minimum viable product ή MVP) και τότε για μας ήταν καμιά δεκαριά σελίδες τυπωμένες σε έναν φθηνό έγχρωμο εκτυπωτή με τα προσχέδια του περιοδικού.
Δείτε Βίντεο: Θεόφιλος Βασιλειάδης-Η Ομιλία του στο TedEx
Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε να τεστάρουμε αυτό το προϊόν σε πραγματικές συνθήκες, προσπαθώντας να το πουλήσουμε σε πελάτες και να εξασφαλίσουμε διαφημιστικά έσοδα. Κανείς μας δεν περίμενε να είναι τέλειο, αλλά κάτι η άγνοια κινδύνου, κάτι η πεποίθηση ότι θα τα καταφέρουμε “ο κόσμος να χαλάσει”, ήμασταν σίγουροι ότι οι πελάτες θα το αγαπήσουν και θα το στηρίξουν. Αυτό που αποφύγαμε πάντως ήταν να παρασυρθούμε σε μια μακροχρόνια διαδικασία σχεδιασμού και επανασχεδιασμού του προϊόντος και να περάσουν μήνες μέχρι να βγει κάτι στην αγορά. Η παγίδα εδώ είναι ότι τελικά αργείς πολύ να πάρεις τις πρώτες απόψεις από πραγματικούς πελάτες. Και στο μεταξύ έχεις ξοδέψει χρόνο και χρήματα για να φτιάξεις κάτι που κανείς δεν θέλει».
Βουτιά στα βαθιά
Τελικά, πόσο δύσκολο είναι να στήσει κανείς μια επιχείρηση - και μάλιστα χωρίς να διαθέτει το αρχικό κεφάλαιο; Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης επιμένει πως, στη δική του περίπτωση τουλάχιστον, δεν ήταν τόσο δύσκολο. Το πιο κρίσιμο στάδιο ήταν να πάρει την απόφαση να βουτήξει στα βαθιά: «Κοιτώντας πίσω πάνω από δύο δεκαετίες μετά, παραδόξως αυτούς τους πρώτους δύο μήνες δεν τους θυμάμαι σαν κάτι τόσο δύσκολο όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Και αυτό νομίζω συμβαίνει γιατί τελικά η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η λήψη της απόφασης να ξεκινήσεις. Στη συνέχεια, η πραγματικότητα και τελικά η ανάγκη να προχωρήσεις σου καθοδηγούν τα βήματα χωρίς ουσιαστικά να σου αφήνουν περιθώριο να κοιτάξεις πίσω. Είναι κάπως σαν να είσαι στην κορυφή ενός ψηλού βατήρα καταδύσεων, όπου η σκέψη “να βουτήξω ή όχι” μπορεί και να σε κρατήσει εκεί μια ολόκληρη ζωή ή και να σε οδηγήσει να γυρίσεις πίσω και να κατέβεις τη σκάλα προς την ασφάλεια πολλές φορές. Από τη στιγμή όμως που βουτάς και ξεκινάς την ελεύθερη πτώση, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής και πρέπει να βρεις τρόπο να πέσεις στο νερό ασφαλώς και τελικά να κολυμπήσεις».