Το «Ένα τέλειο ζευγάρι» είναι ένα θρίλερ γεμάτο ένταση και αγωνία από τη συγγραφέα των μπεστ σέλερ βιβλίων «H γυναίκα στην καμπίνα 10» και «Η τέλεια φίλη» Ruth Ware που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που βαδίζει στα χνάρια του κλασικού έργου της Αγκάθα Κρίστι «Και δεν έμεινε κανένας», με πρωταγωνιστές πέντε ζευγάρια παγιδευμένα σε ένα νησί που το σαρώνει μια καταιγίδα, ενώ ένας δολοφόνος κυκλοφορεί ανάμεσά τους.
Περιγραφή
Πέντε ζευγάρια.
Ένα ειδυλλιακό ερημικό νησί.
Ποιος θα επιζήσει;
Η Λάιλα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η μεταδιδακτορική έρευνά της έχει αποτύχει, είναι σχεδόν βέβαιη ότι η σύμβασή της δεν θα ανανεωθεί και η σχέση της με τον φίλο της τον Νίκο, έναν φιλόδοξο ηθοποιό, δεν περνάει και την καλύτερη φάση. Όταν δίνεται στον ο Νίκο η ευκαιρία να λάβει μέρος σε ένα νέο ριάλιτι, το «Τέλειο Ζευγάρι», η Λάιλα αποφασίζει να τον συνοδεύσει.
Λίγες μέρες αργότερα, καταλήγουν σε ένα τροπικό παράδεισο στον Ινδικό Ωκεανό. Οι κανόνες είναι απλοί. Πέντε ζευγάρια θα συνυπάρξουν στο νησί και ένα θα κερδίσει το χρηματικό έπαθλο. Ωστόσο, μετά την πρώτη δοκιμασία που προκαλεί αναταραχή και θυμό σε όλους, μια νυχτερινή καταιγίδα οδηγεί την κατάσταση από το κακό στο χειρότερο. Με χιλιάδες μίλια να τους χωρίζουν από την ηπειρωτική χώρα, χωρίς τα κινητά τους, και αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με το συνεργείο που τους πήγε εκεί, είναι αναγκασμένοι να συνεργαστούν για να επιβιώσουν.
Καθώς οι εντάσεις αυξάνονται και τα αποθέματα πόσιμου νερού μειώνονται, η Λάιλα ανακαλύπτει ότι κάποιος είναι ικανός να κάνει τα πάντα για να κερδίσει…
Διαβάστε την προδημοσίευση εδώ
«Ναι;» είπα δοκιμαστικά. «Εμπρός; Ακούει κανείς;»
Άφησα το κουμπί και, όπως το προηγούμενο βράδυ, ακούστηκε ένα φευγαλέο κροτάλισμα, αλλά καμία απάντηση. Αναστέναξα. Γαμώτο. Ίσως με άκουγαν αλλά δεν απαντούσαν επειδή δεν με αναγνώριζαν. Τι υποτίθεται ότι έπρεπε να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις; SOS; Ή μήπως ήταν μόνο για τα πλοία;
Σε αυτή τη φάση, ούτε που μ’ ένοιαζε.
Πίεσε ξανά το κουμπί.
«Επείγον μήνυμα SOS. Είμαστε αποκλεισμένοι σε ένα νησί στον Ινδικό Ωκεανό μετά τη χθεσινοβραδινή καταιγίδα». Μαλακία, όποιος άκουγε βρισκόταν στον Ινδικό Ωκεανό, άρα δεν ήταν και πολύ χρήσιμο. Προσπάθησα να σκεφτώ πώς να περιγράψω τη θέση μας με μεγαλύτερη ακρίβεια. «Δεν έχω τις συντεταγμένες, αλλά φτάσαμε αεροπορικώς στην Τζακάρτα και αποπλεύσαμε νοτιοδυτικά με μια θαλαμηγό ονόματι Over Easy. Η θαλαμηγός έφυγε και δεν έχουμε ιδέα τι απέγινε». Τι άλλο;
Κάτι για να συνειδητοποιήσουν τη δεινή κατάστασή μας, ίσως;
Δεν είχα ιδέα αν οι υπόλοιποι ήταν ζωντανοί, όμως φάνταζε πιθανό η Σαντάνα και η Ρόμι να μην ήταν οι μόνες απώλειες από χθες το βράδυ. «Αρκετά άτομα από την ομάδα μας είναι σοβαρά τραυματισμένα και χρειάζονται ιατρική βοήθεια. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η μπαταρία του ασύρματου, αλλά αν με ακούει κάποιος, παρακαλώ στείλτε βοήθεια. Επαναλαμβάνω, επείγον μήνυμα SOS για ιατρική βοήθεια».
Άφησα το κουμπί. Πάλι στατικός θόρυβος και, πάλι, καμία απάντηση.
«Ακούει κανείς;» είπα, προσπαθώντας να κρύψω την απόγνωση από τη φωνή μου. Ήθελα να ουρλιάξω στο μικρόφωνο – τσακιστείτε, γαμώτο σας, πεθαίνει κόσμος! Όμως οι φωνές δεν θα έφερναν πιο γρήγορα τη βοήθεια και, αν έχανα τον έλεγχο τώρα, ήταν ό,τι χειρότερο. Μια ζωή ήμουν το λογικό, αναλυτικό άτομο σε κάθε ομάδα, εκείνο που δεν ούρλιαζε αντικρίζοντας το σκουλήκι στο μήλο, δεν έκλαιγε όταν ο καθηγητής έλεγε ότι η εργασία μου δεν ήταν άψογη. Ακόμα και μικρή, εγώ μετέφερα τη μακρύποδη αράχνη εκτός δωματίου επειδή η μητέρα μου ήταν ανεβασμένη στον καναπέ πιάνονταςτο κεφάλι της, εγώ κρατούσα το τρεμάμενο πλάσμα απαλά στις χούφτες μου και σκεφτόμουν: Μην ανησυχείς, μια τιπούλη είναι, μια tipula paludosa, δεν δαγκώνουν ούτε τσιμπάνε και δεν μεταδίδουν ασθένειες. Όχι. Εγώ ήμουν εκείνη που διατηρούσε την ψυχραιμία της και έβαζε τα πράγματα σε τάξη, γαμώ την τρέλα μου. Αυτός ήταν ο ρόλος μου. Αυτή ήμουν. Και δεν σκόπευα να αλλάξω τώρα. «Μπορεί να βοηθήσει κάποιος; Όβερ;»
Περίμενα. Τίποτα. Τίποτα. Γαμώτο.
Ξέροντας ότι δεν είχα άλλο χρόνο για να ασχοληθώ, άφησα το μικρόφωνο και αφού έριξα μια τελευταία ματιά στον χώρο, βγήκα ξανά στη λάμψη του ήλιου, που είχα αρχίσει να τον νιώθω πιο έντονο από χθες, παρά τα κατάλοιπα του θυελλώδους ανέμου, τα οποία εξακολουθούσαν να έρχονται από τη θάλασσα.
Δεν υπήρχε κουτί πρώτων βοηθειών στην κουζίνα, τουλάχιστον δεν το βρήκα, όμως πήρα μία από τις μεγάλες μπουκάλες νερού, το πακέτο των Oreo που είχε ανοίξει και προσέλκυε μια μικρή ομάδα από ενθουσιώδη μυρμήγκια, ένα ρολό χαρτί κουζίνας –το γαλάζιο, που χρησιμοποιούν για να σκουπίζουν τα χέρια τους στις επαγγελματικές κουζίνες– και, σχεδόν σαν δεύτερη σκέψη, ένα ρολό κολλητική ταινία, στο οποία σκόνταψα βγαίνοντας από την καλύβα. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο, μπορούσα όμως να δέσω το τραύμα ώσπου να πάμε τη Σαντάνα σε κανονικό γιατρό.
«Το πιο κινηματογραφικό έργο της Ρουθ Γουέαρ μέχρι στιγμής»
–Kirkus review
«Η Γουέαρ μεταπηδάει από τη ρομαντική σάτιρα στο μυθιστόρημα περιπέτειας και στο ψυχολογικό θρίλερ με αδιαμφισβήτητο ταλέντο»
–Wall Street Journal
«Η Γουέαρ για άλλη μία φορά παραδίδει ένα ευφυές λογοτεχνικό έργο με πνευματώδες χιούμορ (κι ένα φευγαλέο νεύμα σε ένα από τα βιβλία της), γρήγορο ρυθμό και ένα διαβολικά έξυπνο τέλος»
–Library Journal (κριτική με αστέρι)
«Μια φρέσκια, γεμάτη αδρεναλίνη εκδοχή του Και δεν έμεινε κανένας της Αγκάθα Κρίστι… πολύ έξυπνο»