Πηνελόπη Κουρτζή: «Το κορίτσι της παραλίας» ξεκίνησε το ταξίδι του

Η Πηνελόπη Κουρτζή ήθελε να γίνει συγγραφέας απ’ όταν θυμάται τον εαυτό της. Δεν μπορούσε τότε να εξηγήσει τον λόγο, ήξερε μόνο ότι της άρεσε να γράφει - ποιήματα, σκέψεις στο ημερολόγιο, εκθέσεις. Ωστόσο επέλεξε να σπουδάσει Γενετική και Βιοτεχνολογία, άλλη μεγάλη της αγάπη, να κάνει μεταπτυχιακά και στις δύο επιστήμες και να εργαστεί πολλά χρόνια πάνω στην Ογκολογία σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Κι ας της έλεγε από την αρχή ο διορατικός πατέρας της: «Συγγραφέας είσαι, άσ’ τα αυτά, σπούδασε κάτι πιο σχετικό». Και τελικά συγγραφέας έγινε, επίσημα και αποκλειστικά, πριν από δέκα χρόνια, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να μελετάει, να σπουδάζει και να ερευνά, αυτή τη φορά για τα θέματα των βιβλίων της. Αυτά μου διηγείται γλαφυρά, ενώ πίνουμε τον καφέ μας, ως εισαγωγή στο κυρίως θέμα: δηλαδή τα βιβλία της, τη σούπερ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Η παραλία», την οποία συνυπογράφει ως story originator με την Αγνή Βάγια και έχει ήδη πάρει τον δρόμο της για το εξωτερικό, αλλά και το καινούριο της μυθιστόρημα «Το κορίτσι της παραλίας» που μόλις ξεκίνησε το ταξίδι του.

GALA: Τι σε εμπνέει για να γράψεις ένα βιβλίο;
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ: Δεν ξέρω να σου το πω αυτό, αλήθεια. Μπορεί να βρω έμπνευση από οπουδήποτε, ακόμα και στον καφέ που πίνουμε τώρα. Ολη μου η ζωή περνάει μέσα από τα βιβλία. Εχω όμως και το εξής: επειδή μου αρέσει να γράφω για θέματα για τα οποία δεν υπάρχουν πολλές καταγραφές, συνήθως βρίσκω κάτι -μπορεί να είναι ένα σύμβολο, μια κοινωνική συνθήκη, μια έννοια, οτιδήποτε- και το μυαλό μου κολλάει εκεί. Κι αν υπάρχουν σπουδές πάνω σε αυτό, το σπουδάζω. Οι φίλοι μου με λένε και γελάμε «ΣΠΠ», Συλλέκτρια Περιττών Πληροφοριών. Και είμαι αυτό ακριβώς. Απλώς δεν είναι ποτέ περιττή μια πληροφορία. Επειδή λοιπόν ψάχνω συνεχώς σαν ρακοσυλλέκτρια ιδεών, σκηνών, εικόνων, λέξεων, κάποια στιγμή λέω «αυτό το θέμα με ενδιαφέρει πολύ» και τότε το κάνω βιβλίο.

G.: Οι ήρωές σου είναι άνθρωποι που θα ήθελες να τους κάνεις παρέα;
Π.Κ.: Αλλοι ναι, άλλοι όχι. Εχω γράψει για ήρωες που αγαπώ πολύ, για ήρωες που θαυμάζω και θα ήθελα πολύ να γνωρίσω, για ήρωες που θα ήθελα να είμαι εγώ, για ήρωες που φοβάμαι, για ήρωες που έχω αντιπαθήσει απίστευτα πολύ, αλλά και για ήρωες που θα ήθελα πάρα πολύ να τους κάνω το τραπέζι και να τους ρωτήσω «ρε φίλε, πώς αισθάνεσαι που έχω γράψει για σένα;». Υπάρχουν και ήρωες για τους οποίους θέλω να γράψω, αλλά δεν έχει βρεθεί ο τρόπος να τους βάλω στο πλαίσιο ενός βιβλίου. Οπότε κάθονται και περιμένουν. Για παράδειγμα, ο Χάρι και η Υπατία της «Παραλίας» ήταν από τα πρόσωπα που είχα μελετήσει πολύ και περίμενα τη στιγμή για να τους βάλω σε ένα μυθιστόρημα.

G.: Κι αυτό το μυθιστόρημα έγινε σειρά. Πώς ακριβώς συνέβη; Το είχε διαβάσει κάποιος από την παραγωγή και σου το ζήτησε;
Π.Κ.: Οχι, δεν έγινε έτσι. Ημασταν σε συζητήσεις με τη Foss Production, εγώ και η συνδημιουργός μου, η Αγνή Βάγια, για ένα άλλο πρότζεκτ, το οποίο ήταν ακόμα σε πολύ αρχική μορφή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκαν κάποιες συνθήκες στις οποίες υπήρχε η ανάγκη για ένα long series με πολύ μοναδικό θέμα, το οποίο ξέραμε ότι το είχαμε, ήταν το βιβλίο μου «Η παραλία» - αυτός ήταν ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, ασχέτως αν κυκλοφόρησε ως «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι». Συζητήσαμε λοιπόν με την εταιρεία παραγωγής κατά πόσο αυτή η ιστορία μπορούσε να γίνει μεγάλης τυπολογίας προϊόν και αν μπορούσαμε να το υπηρετήσουμε. Τα οράματα και η αισθητική μας ταυτίστηκαν απόλυτα και κάπως έτσι προχώρησε.

G.: Βάζεις κι εσύ σεναριακά το χέρι σου στις εξελίξεις της σειράς;
Π.Κ.: Οχι στο day to day. Είναι η δουλειά των σεναριογράφων που την κάνουν κι άψογα.

G.: Εσένα θα σε ενδιέφερε το σενάριο;
Π.Κ.: Βέβαια. Κυρίως αν πρόκειται για limited series όπου μπορούν να ολοκληρωθούν όλα τα βήματα του σεναρίου από εμάς ως δημιουργούς στον τρόπο και τον χρόνο που πρέπει, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στο επόμενο πρότζεκτ μας με την Αγνή Βάγια, που είναι ένα limited crime series. Ως δημιουργοί μπορούμε να αποδώσουμε την ιστορία μας σε όποια μορφή χρειαστεί, όμως το να αναπτύξεις σενάριο σε καθημερινή βάση για long series είναι full time job ανθρώπων που έχουν εμπειρία και τριβή σε αυτό - κι εγώ έχω ήδη μια πολύ απαιτητική, πλήρους απασχόλησης δουλειά ως δημιουργός.

G.: Υπάρχει κάποιο βιβλίο σου που να θεωρείς το πιο αγαπημένο σου;
Π.Κ.: Κάθε φορά ένα βιβλίο μου ικανοποιεί ένα αίσθημά μου. Δηλαδή, το «Κουμκουάτ», που ήταν το πρώτο βιβλίο που έγραψα και εξέδωσα, είναι πολύ προσωπικό γιατί αφορά την ιστορία της γιαγιάς μου στην Αρτα. Τα «Δεκατρία μπαλώματα» για μένα είναι η πιο άρτια γραφή μου μέχρι τώρα. Είναι επίσης ιστορία που ανήκει στην ευρύτερη οικογένειά μου, αλλά και μία από τις διασημότερες και πιο περίεργες ιστορίες στα δικαστικά χρονικά μας. Το «Πριγκιπότο» είναι η ωδή μου στη γυναικεία επιχειρηματικότητα της μπελ επόκ. Είμαι πάρα πολύ φαν των γυναικών, τις αγαπώ, και μου καλύπτει κι αυτή την έννοια του πριγκιπικού παραμυθιού που πάντα ήθελα να γράψω. Είναι το girlie βιβλίο μου. «Η ερωμένη των φάρων», είναι το καββαδιακό βιβλίο μου. Είμαι πάρα πολύ περήφανη που μπόρεσα να γράψω για όλους τους φάρους της Ελλάδας, αλλά και για τα λόγια που έχω ακούσει σε σχέση με την έρευνά μου. Είναι ένα πάρα πολύ εκκεντρικό βιβλίο, το πιο kinky μου, ένα παραμύθι για μεγάλους. Το δε καινούριο μου βιβλίο, «Το κορίτσι της παραλίας», έχει μια ιστορία που ήθελα πάρα πολλά χρόνια να διηγηθώ γιατί είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και είναι από μόνη της συγκλονιστική. Είναι η συνέχεια του βιβλίου μου «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι», όπου βλέπεις το ίδιο σύμπαν και το ίδιο πλαίσιο, έχεις ήδη γνωρίσει τους ήρωες ως δευτεραγωνιστές στο πρώτο βιβλίο και αυτοί ξαφνικά αναδύονται και διηγούνται την ιστορία τους.
Ηταν για μένα αυτή η ιστορία, μαζί με το μυθοπλαστικό που μπήκε στην πορεία στο ιστορικό πλαίσιο -γιατί είναι καθαρά ιστορικά όλα μου τα βιβλία-, η καλύτερη απόδειξη πως ό,τι και να κάνουμε, τις καλύτερες ιστορίες σού τις δίνει η ζωή και όχι η φαντασία.

G.: Ποιο είναι το στόρι του;
Π.Κ.: Είναι μια στοχαστική ιστορία με ελάχιστα πολιτική χροιά. Διηγείται έναν εκρηκτικό έρωτα στα Μάταλα και ο καθένας από τους δύο ήρωες είναι επικεντρωμένος στο δικό του μήνυμα. Αυτά τα δύο μηνύματα τα δούλευα πολλά χρόνια και θέλω να ακουστούν παντού. Η Στέλλα μάς μεταφέρει το μήνυμα ότι ακόμα και στην άκρη του κόσμου να σε πετάξουν, αν είσαι προορισμένος να κάνεις κάτι, θα το κάνεις. Ο Φρέντυ έρχεται να δώσει ένα άλλο πολύ σημαντικό μήνυμα, που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ: ότι για να σώσεις την ανθρωπότητα αρκεί να θες να σώσεις έναν και μόνο άνθρωπο. Δεν χρειάζεται παραπάνω. Αυτό το μήνυμα διατρέχει όλο το βιβλίο και με απασχολεί πολύ. Με την τόση έκρηξη βίας και τους πολέμους που συμβαίνουν παντού, αν προσπαθήσει ο καθένας μας να σώσει το άτομο που αγαπάει πιο πολύ, τότε θα έχουμε σωθεί όλοι. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.

G.: Τι όραμα έχεις όταν ολοκληρώνεις ένα βιβλίο;
Π.Κ.: Θέλω κάθε φορά το βιβλίο μου να είναι τόσο άρτιο ώστε εκείνος που θα το αγοράσει, όταν το διαβάσει να πει «κάτι ένιωσα, κάτι έμαθα, κάτι σκέφτηκα». Θέλω να πάρει κάτι, να βγει πιο πλούσιος, πιο διαφορετικός. Δεν είναι δεδομένο στις μέρες μας και με τις απαιτήσεις της ζωής μας η επιλογή να ξοδέψει κάποιος τα χρήματά του σε ένα βιβλίο, έτσι θέλω να αξίζει τον κόπο και να αποτελέσει η ιστορία μου προίκα του.

G.: Το έχεις ακούσει αυτό από αναγνώστη;
Π.Κ.: Ναι, το έχω ακούσει αρκετά. Κι αυτό με κάνει χαρούμενη.

G.: Νιώθεις κάποια δικαίωση;
Π.Κ.: Δεν είναι θέμα δικαίωσης. Ικανοποιεί την ανάγκη μου να ανήκω. Νιώθω ότι πατάω γερά στην κοινωνία, ότι μπορώ να συνεννοηθώ με ένα σύνολο ανθρώπων. Αυτό μου δημιουργεί ασφάλεια. Μου το πληροί πάρα πολύ αυτό το πράγμα.