Ο Αντόνιο Ταμπούκι και τα Ταξίδια

Ο Αντόνιο Ταμπούκι δεν είναι από τους συγγραφείς που απερχόμενοι αφήνουν πίσω τους μόνο καλά βιβλία: αφήνουν κυρίως το ζωντανό παράδειγμά τους για το τι σημαίνει πραγματική ζωή. Αφήνουν συμβουλές για την τέχνη του βίου, για το πώς πρέπει ισοβίως να παραμείνεις φιλοπερίεργος, ακαταπόνητος και ευεργετικά δημιουργικός-αν θέλεις να ονομάζεσαι άνθρωπος.

Ο Ιταλός συγγραφέας που έφυγε από τη ζωή στα 68 του χρόνια, είναι, κατά τραγική ειρωνεία, αυτός που χώρεσε σε κάποιες μόλις σελίδες τις εμπειρίες του από τα ταξίδια στα άκρα του πλανήτη-στην Ινδία, το Μπουένος Άριες, τα Καρπάθια και την Αμαζονία. Ο στοχαστής που ήξερε ότι το ατελεύτητο, εσωτερικό ταξίδι της αναζήτησης πρέπει να βρίσκεται σε απόλυτη συστοιχία με το εξωτερικό: εικόνες, διαρκή πλάνα και εμπειρίες. Αγάπησε όχι τυχαία, ταυτόχρονα με το ίδιο πάθος τον Καβάφη και τον Πεσσόα, δυο ανθρώπους που αντιλήφθηκαν σε βάθος τη μαγική οντότητα του πλάνητα.

Ρούφηξε κυριολεκτικά ολόκληρο τον Καζαντζάκη προτού μεταβεί στα Χανιά, τα οποία αγάπησε βαθιά, όπως και τη χώρα μας την οποία επισκεπτόταν τακτικά. Διατηρούσε, άλλωστε, φιλία με τον μεταφραστή του στα ελληνικά, Ανταίο Χρυσοστομίδη ο οποίος τον κατέστησε ευρέως γνωστό στη χώρα μας. Το αριστουργηματικό βιβλίο του που μετέφρασε ο Χρυσοστομίδης, «Ταξίδια και άλλα ταξίδια» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα όπως και τα υπόλοιπα βιβλία του Ταμπούκι) συγκαταλέγεται στις πιο ανυπέρβλητες λογοτεχνικές ταξιδιωτικές καταθέσεις-όπως οι αντίστοιχες του Μαρκ Τουέιν ή του Μπρους Τσάτουιν. Το γοητευτικό με την πένα του Ταμπούκι είναι ότι δεν μένει μόνο σε λογοτεχνικές περιγραφές και ανθρωπολογικές διαπιστώσεις αλλά υπεισέρχεται σε όλες εκείνες τις ακριβείς λεπτομέρειες που οφείλει να γνωρίζει ο εκάστοτε φετιχιστής των ταξιδιών-όπως ποιοι είναι οι καλύτεροι ταξιδιωτικοί χάρτες ή γιατί ακριβώς ένας ταξιδευτής δεν θα γίνει ποτέ τουρίστας.

Ως ταξιδιάρα ψυχή που ποτέ δεν επαναπαύτηκε σε εύκολες διαπιστώσεις, ως ένα ανεξάντλητος ερευνητής του πνεύματος που απέφυγε τα εύκολα συμπεράσματα και τις κλειστές κάστες θα θυμόμαστε όλοι τον πολύ δικό μας, Αντόνιο Ταμπούκι. Όπως τόνιζε κι ο φίλος του Ανταίος Χρυσοστομίδης σε σχετικό κείμενο του για τον Ταμπούκι: «Κι ύστερα είναι το ταξίδι ως η υπέρτατη αλήθεια. Διότι τα ταξίδια κρύβουν μέσα τους κάποιες αλήθειες που σε άλλες περιπτώσεις μένουν κρυφές, χωμένες στο σκοτάδι. Ακόμα κι όταν, τα ταξίδια, δεν γίνονται. Ειδικά όταν δεν γίνονται…”. Είναι τόσο όμορφος ο καιρός για ένα ταξίδι στη Λισσαβόνα-την πόλη που τόσο πολύ ο ίδιος λάτρεψε και όπου άφησε την τελευταία του πνοή…