Ο «Διασυρμός» που ξεσηκώνει την Αθήνα

Η ορμή για έρωτα και λεξιμανία, η αδυσώπητη ικμάδα της πόλης, η μπιτ ενατένιση μιας ζωής στα όρια είναι τα βασικά συστατικά που θρέφουν τις ιστορίες του Νίκου Βελή ή με άλλα λόγια του συγγραφέα Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη
ο οποίος εφευρίσκει αυτή τη περσόνα για να στήσει το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα «Διασυρμός» (από τις εκδόσεις της Εστίας), γραμμένο στα χνάρια του συνειρμικού ύφους του Χένρυ Μίλλερ.

Όλα ξεκινάνε από το κέντρο της πόλης, πάντα από ράφια γεμάτα βιβλία και καταλήγουν σε βιβλία με ενδιάμεσους σταθμούς τα μπαρ των Εξαρχείων, τα Πατήσια, τους εκδότες και τα βιβλιοπωλεία στη Ζωοδόχου Πηγής.

Οι χαρμόσυνες «αφροσύνες» όπως προτιμάει να τις αποκαλεί ο συγγραφέας δεν περιστρέφονται όμως μόνο γύρω από εσταντανέ γεμάτα λέξεις μουσική και αλκοόλ: μάλλον έχουν να κάνουν με τη δημιουργική μανία του συγγραφέα να μεταμορφώσει μια παρέα από γοητευτικούς αγύρτες σε ενσαρκωμένα κομμάτια ενός ατέρμονα ποιητικού παζλ. Ατάκες από πράγματα αγαπημένα, μνήμες από περιστατικά με παλιούς μυθιστορηματικούς έρωτες-όπως η Όλγα Ροδοπούλου- και ανέκδοτα εσταντανέ με ποιητές και λογοτέχνες ζωντανεύουν και πάλι στις σελίδες του βιβλίου που χρησιμοποιεί ως κέντρο βάρους τον πρωταγωνιστή του με σκοπό να αποτίσει ύψιστο φόρο τιμής στην παρέα του. Γι’αυτό και δοξάζονται διαρκώς υπαρκτά πρόσωπα όπως ο Θάνος Σταθόπουλος, ο μακαρίτης Ηλίας Λάγιος, ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο φιλόσοφος Γιώργος Φαράκλας, σύσσωμη η παρέα του αποκαλούμενου Ηλεκτρολεττρισμού (από το κίνημα του Ιζιντόρ Ιζού και του Ντεμπόρ).



Ο πρωταγωνιστής δείχνει να γνωρίζει καλά ότι οι πιο χθαμαλές αλήθειες βγαίνουν από τα έγκατα της πόλης και απλώνονται στον ουρανό σαν απαστράπτοντα αστέρια που κάποιοι μπορούν ακόμη να θαυμάζουν μέσα από τη λασπουριά.

Όσο για την βαθιά ύπαρξη του, εκεί ρέει άφθονο ευσπλαχνικό αλκοόλ και γυρνούν σελίδες από Πίντσον, Ντοστογιέφσκι, Σελίν και Παπαδιαμάντη. Τι και αν ο ίδιος είναι φτιαγμένος από αντιφάσεις που επιτείνουν τον «διασυρμό του»; «Οι αντιφάσεις» απαντά ο ίδιος στο βιβλίο, «είναι ενίοτε οι νότες στην παρτιτούρα όπου από το χάος γεννιέται μορφή και από την σκόρπια ζωή δομείται μια νέα αρχιτεκτονική». Κι αυτή η αρχιτεκτονική ενός «Διασυρμού» είναι αν μη τι άλλο αριστοτεχνική, προκλητική και ευρηματικά αδόκητη.