«Εκ του πατρός εκπορευόμενοι»: Το πρώτο βιβλίο του δημοσιογράφου Ανδρέα Μπελεγρή

Με το βιβλίο «Εκ του πατρός εκπορεύομενοι» συστήνεται για πρώτη φορά ως συγγραφέας ο έγκριτος δημοσιογράφος του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ και του protothema.gr, Ανδρέας Μπελεγρής. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται η υπόθεση της δολοφονίας ενός πατέρα από έναν εκ των δίδυμων γιων του. Πολύ σύντομα, αποκαλύπτεται πως το ίδιο το θύμα, ο πατέρας, είχε δώσει την εντολή της δολοφονίας του. Τα αδέλφια εξαφανίζονται και οι αυτόπτες μάρτυρες δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ποιος από τους δύο διέπραξε το έγκλημα, καθώς πρόκειται για ομοζυγωτικούς διδύμους, σχεδόν κλώνους. Τα αδέλφια συλλαμβάνονται και καταδικάζονται, αφού αποδεικνύεται πως συνεργάστηκαν για την εκτέλεση της πατρικής εντολής. Έξι χρόνια μετά, ένας δημοσιογράφος συναντά τους πρωταγωνιστές και τους φίλους τους, που κάποιοι από αυτούς είναι και δικοί του φίλοι. Στο χρονικό που καταγράφει προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήματα που δεν απασχόλησαν την δικαιοσύνη: Πού αρχίζει και πού τελειώνει το δέσιμο των δύο αδελφών; Ποιος πραγματικά αποφάσισε τον φόνο; Ένα θύμα μπορεί να γίνει μετά θάνατον θύτης;

Το βιβλίο «Εκ του πατρός εκπορευόμενοι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιανός.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα απόψε, στις 20:30, στο βιβλιοπωλείο Ιανός, Σταδίου 24.

Θα μιλήσουν: Νίκος Ξυδάκης (δημοσιογράφος), Γιάννης Μπεχράκης (φωτορεπόρτερ στο Reuters), Λίνα Νικολακοπούλου (στιχουργός), Βαγγέλης Πανταζής (Δρ Αρχαίας Ιστορίας), Την εκδήλωση θα συντονίσει η Τίνα Μανδηλαρά  

Διαβάστε το απόσπασμα από το βιβλίο:

«Στο τέλος τέλος είχε χρόνια πολλά να γίνει έγκλημα στα μέρη όπου μεγαλώσαμε. Δεν ήμασταν σε τέτοιους θανάτους εμείς. Έτσι, εκείνον τον μακρινό Αύγουστο, ήταν σαν να πιάσαμε όλοι μαζί οι κάτοικοι ταυτόχρονα ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο, όταν μάθαμε πως ένα μαχαίρι έκοψε το λαιμό του δημάρχου Φίλιππου Τυπάλδου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, παραδομένοι στη θερινή ραστώνη, λιαζόμασταν όλη την ημέρα κάτω από τον ήλιο και το πρωί μας έβρισκε με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι δίπλα στις θάλασσες ή στις βρεγμένες για τη ζέστη αυλές μας. Ώσπου ήρθε η νύχτα που ο ένας από τους δίδυμους γιους του, από το διαλυμένο γάμο του, σκότωσε στο γραφείο του στο δημαρχείο τον Τυπάλδο, δύο τα ξημερώματα, με ένα αμφίστομο, ακονισμένο στην πέτρα, χασαπομάχαιρο. Μια ώρα μετά το γεγονός, ένα πλήθος ζαλισμένων κατοίκων μαζεύτηκε έξω από το δημαρχείο, που τότε βρισκό- ταν ακόμα στην πλατεία του χωριού, όταν άκουσαν τον πυροβολισμό από το υπηρεσιακό περίστροφο ενός αστυνομικού, ο οποίος παραβίασε με μια σφαί- ρα την κλειδαριά της κεντρικής πόρτας. Είχε προηγηθεί ένα ανώνυμο τηλεφώνημα στο τοπικό αστυνο- μικό τμήμα, που έδωσε την είδηση του φόνου. Τρεις αστυνομικοί έφτασαν έπειτα από μισή ώρα και αφού έσπασαν την κλειδαριά με μια σφαίρα, προχώρησαν μέσα στο δημαρχείο, άνοιξαν τα φώτα του διαδρόμου, όπλισαν βιαστικά και κατευθύνθηκαν προς το δημαρχιακό γραφείο αργά και αθόρυβα, σαν να ήταν αυτοί οι κυνηγημένοι. Βρήκαν την πόρτα μισάνοιχτη, την έσπρωξαν, έκαναν ένα βήμα προς τα εμπρός και αυτό που είδαν πρώτα, με τη βοήθεια της βαθιάς λάμψης του φεγγαριού, όπως διαπερνούσε το νότιο παράθυρο, ήταν τα χέρια του γεμάτα χαραγματιές. Αργότερα θα διαπίστωναν ότι είχε φτάσει ώς εκεί ξυπόλυτος κι ότι, επίσης, τα πόδια του ήταν σ’ αυτήν την κατάσταση, σαν να είχε πατήσει ξυραφάκια. Ο Φίλιππος Τυπάλδος δεν κουνιόταν. Βρισκόταν σε μια κατάσταση ηγεμονικής αταραξίας, βουτηγμένος στο αίμα του, μόνος μες στο δωμάτιο απέναντι στο τέλος του, που, μέρες μετά, θα επηρέαζε καθοριστικά τον τρόπο που προσεγγίζαμε ή αγνοούσαμε κάποια πράγματα.

Δεν ήταν από τα γεγονότα που ξεχνιούνται εύκολα. Έξι χρόνια μετά, κάποιοι από εμάς βρεθήκαμε, το μεσημέρι της ημέρας της εκταφής του, σε ένα από τα καφενεία του χωριού, για να πιούμε έναν καφέ και λίγο κονιάκ στη μνήμη του. Δεν ήμασταν πολλοί στην παρέα: θυμάμαι τον 95χρονο Νικόλα Φωκιανάκη, το σοφό καθηγητή του Τυπάλδου στο γυ- μνάσιο, ο οποίος πέθανε εφτά μήνες μετά, το συμμαθητή και δικηγόρο του, Φώτη Κωνσταντακόπουλο, που μιλούσε με εκείνο το ανέκφραστο βλέμμα τσςπάνη, τον πονετικό του φίλο, ψαρά Άγγελο Κωστςκο, τον αδελφό μου, Ανδρέα, και το γιατρό Ιάκωβο Σβώλο, που μέχρι να διαπιστώσει πρώτος το θάνατό του γνώριζε ελάχιστα γι’ αυτόν. Εγώ βρέθηκα εκεί σχεδόν τυχαία, μετά από έντονες παρακλήσεις του αδελφού μου κι ενώ ήμουν σε άδεια από την εφημερίδα, όπου είχα ξεκινήσει να δημοσιογραφώ. Εμείς οι δύο είχαμε καθυστερήσει να φτάσουμε και το πρώτο πράγμα που ακούσαμε να αναφέρουν ήταν οι μετέπειτα διηγήσεις των αστυνομικών που τον είχαν πρωτοαντικρίσει νεκρό.

«Το ακίνητο σώμα ακόμα έσταζε αίμα».

«Είχε σχηματιστεί ένα τεράστιο γαρύφαλλο στο πάτωμα».

«Ο ιδρώτας, ο ιδρώτας του...!».

«Στο πρόσωπό του είχε έκφραση άγριας χαράς».

«Μια ώρα μετά το θάνατο το μυαλό του ανθρώπου δουλεύει ακόμα – καλά το ίδιο θα λέγατε κι εσείς αν τον βλέπατε»».