«Ο Έλληνας ασθενής» της Φωτεινής Τσαλίκογλου στην «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου»

Η Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου του δήμου Αθηναίων, οι Εκδόσεις Καστανιώτη και το Megaron Plus σας προσκαλούν την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου και ώρα 7 μ.μ. στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος) σε συζήτηση με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, με αφορμή το μυθιστόρημά της «Ο Έλληνας ασθενής».

Με τη συγγραφέα θα συνομιλήσει η δημοσιογράφος και συντονίστρια του Δικτύου Πολιτισμού του δήμου Αθηναίων, Εριφύλη Μαρωνίτη. Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη, ενώ μουσικοί με προσωπική εμπειρία από υπηρεσίες ψυχικής υγείας θα ερμηνεύσουν κομμάτια κλασικής μουσικής.

Πρόκειται για μια εκδήλωση διαδραστική, μια συνάντηση τεχνών, μια ανοιχτή συζήτηση για τα οικογενειακά μυστικά, την τρέλα, τη σύγχρονη Ελλάδα.

Η δράση εντάσσεται στη θεματική ενότητα «Αθηναϊκές Διαδρομές Βιβλίου» της Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου του δήμου Αθηναίων, μέγας δωρητής της οποίας είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στο πλαίσιο της ενότητας, συγγραφείς οδηγούν κοινό και αναγνώστες σε γειτονιές, δρόμους και περιοχές της Αθήνας που έγιναν σκηνικό για την πλοκή τους ή αφορμή έμπνευσης για τα έργα τους, καθώς και σε ιστορικά λογοτεχνικά καφέ, εκδοτικούς οίκους, τυπογραφεία και άλλα τοπόσημα της πόλης.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Απρίλιος 1980. Ο Θεόδωρος Κεντρωτάς θέτει τέρμα στη ζωή του σ’ ένα πάρκο της Γενεύης, κοντά στην ατάραχη λίμνη και στις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων. Κανείς δεν απορεί, κανείς δεν τρομάζει, οι διαβάτες ανενόχλητοι συνεχίζουν το δρόμο
τους…

Απρίλιος 1820. Ένας πρόγονός του, με το ίδιο όνομα, ανασύρει απ’ το χωράφι του σ’ ένα νησί του Αιγαίου μια γυμνόστηθη μαρμάρινη γυναίκα. Την ερωτεύεται έως συντριβής. Η ομορφιά έχει κάτι το τρομαχτικό, κι αν μόνος κι ανέτοιμος μείνεις μαζί της, σε σκοτώνει.
Μη με αφήσεις να σε αφήσω.
Τρέλα, παραλήρημα, πόθος κατοχής, τρόμος εγκατάλειψης σημαδεύουν τη ζωή πέντε γενεών.
Η ιστορία που δεν τελειώνει θα μεταμορφωθεί στα χέρια ενός πεντάχρονου κοριτσιού. 

Ο Έλληνας ασθενής συνομιλεί με τη φθορά: Εγώ είμαι αυτό το μάρμαρο, δεν έχω ηλικία. Αυτό που λείπει με κάνει να ζω.
Άλλωστε, το τέλος είναι ένα ψέμα. Να πεθαίνεις είναι να φεύγεις για λίγο.
Η ιστορία μιας οικογένειας που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Στις φλέβες της η Ελλάδα αιμορραγεί και ονειρεύεται την επούλωση μιας αρχαίας πληγής.
Πέντε γενιές, δεμένες με μια κοινή μοίρα, πατέρες, γιοι, κόρες πασχίζουν να ζήσουν σαν μέσα σε ένα αστραφτερό και συνάμα σκοτεινό όνειρο.
O χρόνος τρέχει, ο χρόνος τρέμει, ο χρόνος στήνει παγίδες και ξεγελά. Και ο Έλληνας ασθενής, ως ασθενής, επινοεί αλήθειες που λείπουν.