Βραβεία Όσκαρ: And the winner is… Netflix (ξανά)

Είναι ηλικίας 94 ετών. Ο «θείος» Οσκαρ εννοώ. Θα προσέλθει ως τζόβενο ξημερώματα αυτής της Δευτέρας (ώρα Ελλάδας) γύρω στις τρεις τα ξημερώματα. Και μάλιστα αυτή τη φορά με παρουσιαστή. Εχει σημασία αυτό. Ωστόσο το εναρκτήριο λάκτισμα με τις εφτά πρώτες κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου και Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. And the winner is Netflix. Με καμιά σαρανταριά υποψήφιους σε όλες τις λίστες: «Η εξουσία του σκύλου» η εξουσία του Netflix!

Με χαρτί και μολύβι έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας

«Belfast» του Κένεθ Μπράνα, «CODA» της Σίαν Χέντερ, «Μην κοιτάτε πάνω» του Ανταμ ΜακΚέι, «Drive my Car» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, «Dune» του Ντενί Βιλνέβ, «Η μέθοδος των Γουίλιαμς» του Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν, «Πίτσα γλυκόριζα» του Πολ Τόμας Αντερσον, «Η εξουσία του σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον «Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

■ Φαβορί: «Η εξουσία του σκύλου» γαβ γαβ (με στοιχηματική απόδοση 1.75)
■ Το δικό μου Οσκαρ: «Belfast» (με στοιχηματική απόδοση 18.00)
■ Ρεκόρ: Mειοψηφία των Αμερικανών. Κατά σειρά ο Κένεθ Μπράνα Ιρλανδός, ο Χαμουγκάτσι Ιάπων, η Τζέιν Κάμπιον, γεννημένη στη Νέα Ζηλανδία, ο Ντενί Βιλνέβ Γαλλοκαναδός και ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο από Μεξικό. Ο θρίαμβος της παγκοσμιοποίησης. Είσαι Ελληνας; No problem και ο George Lanthimos, Ελληνας και αυτός!

2. Οσκαρ Σκηνοθεσίας

Ο Κένεθ Μπράνα για το «Belfast», ο Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι για το «Drive my Car», ο Πολ Τόμας Αντερσον για «Πίτσα γλυκόριζα», η Τζέιν Κάμπιον για την «Εξουσία του σκύλου» και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ για «West Side Story».

■ Φαβορί: Τζέιν Κάμπιον (με στοιχηματική απόδοση 1,03, θρίαμβος)
■ Το δικό μου Οσκαρ: Κένεθ Μπράνα (με στοιχηματική απόδοση 15,00, χαμένος από χέρι)

3. Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου

Η Τζέσικα Τσαστέιν για το «The Eyes of Tammy Faye», η Ολίβια Κόλμαν για τη «Χαμένη κόρη» (η ταινία που γυρίστηκε στις Σπέτσες), η Πενέλοπε Κρουζ για τις «Παράλληλες μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, η Νικόλ Κίντμαν για το «Being the Ricardos» και η Κρίστεν Στιούαρτ για το «Spencer» (η Νταϊάνα Σπένσερ που λέγαμε)

■ Φαβορί: Τζέσικα Τσασέιν (με στοιχηματική απόδοση 1,45)

■ Το δικό μου Οσκαρ: Δεν έχω δει όλες τις ταινίες, πάντως τραμπαλίζομαι μεταξύ Κρίστεν Στιούαρτ (με στοιχηματική απόδοση 6,00) και Τζέσικα Τσαστέιν

4. Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου

Ο Χαβιέρ Μπαρδέμ για το «Being the Ricardos», ο Μπένεκτικ Κάμπερμπατς για την «Εξουσία του σκύλου», ο Αντριου Γκάρφιλντ για το «tιck, tick…BOOM!», ο Γουίλ Σμιθ για τη «Μέθοδο των Γουίλιαμς» και ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον για την «Τραγωδία του Μακμπέθ».

■ Φαβορί: Γουίλ Σμιθ (με στοιχηματική απόδοση 1,10 το έχει στο τσεπάκι του)
■ Το δικό μου Οσκαρ: Μεταξύ Γουίλ Σμιθ και Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (με στοιχηματική απόδοση 6,00)

5. Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου

Ο Κιάραν Χιντς για «Belfast», ο Τρόι Κότσουρ για «CΟDA», ο Τζ. Κ. Σίμονς για «Being the Ricardos» και ο Κόντι Σμιτ-ΜακΦί για την «Εξουσία του σκύλου».

■ Φαβορί: Ο Τρόι Κότσουρ (με στοιχηματική απόδοση 1,25)
■ Το δικό μου Οσκαρ: Δεν έχω γνώμη, δεν έχω δει όλες τις επιδόσεις

6. Oσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου

Η Τζέσι Μπάκλεϊ για τη «Χαμένη κόρη» (η ταινία στις Σπέ- τσες), η Αριάνα ΝτεΜποζ για το «West Side Story», η Τζούντι Ντεντς για το «Belfast», η Κρίστεν Ντανστ για την «Εξουσία του σκύλου» και η Ονζανιού Ελις για τη «Μέθοδο των Γουίλιαμς»

■ Φαβορί: Αριάνα ΝτεΜποζ (με στοιχηματική απόδοση 1,05, θρίαμβος)
■ Το δικό μου Οσκαρ: Τζούντι Ντεντς (με στοιχηματική απόδοση 30,00, χαμένη από χέρι)

7. Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας

«Drive My Car» (Ιαπωνία), «Flee» (Δανία), «Το χέρι του Θεού» (Ιταλία) «Lunana: A Yak in the Classroom» (Μπουτάν), «The Worst Person in the World» (Νορβηγία)

■ Φαβορί: «Drive my Car» (χωρίς αντίπαλο)
■ Το δικό μου Οσκαρ: Μόνο το «Χέρι του Θεού» έχει προβληθεί εν Ελλάδι, επομένως δεν έχω γνώμη

Δηλαδή, με 12 υποψηφιότητες «Η εξουσία του σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον και του Netflix. Oδηγεί την κούρσα. Ακολουθούν το «Dune» του Ντενί Βιλνέβ με 10, το «Beldfast» του Κένεθ Μπράνα με 7, ενώ 7 υποψηφιότητες και το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Εξι υποψηφιότητες «Η μέθοδος των Γουίλιαμς» (με τον Γουιλ Σμιθ φαβορί για το Α’ Ανδρικό), ενώ τα «Μην κοιτάτε πάνω», «Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών», το «Drive my Car» από 4 υποψηφιότητες

Θρίαμβος γυναικών

Η Τζέιν Κάμπιον (68 παρακαλώ) με την υποψηφιότητά της για Οσκαρ Σκηνοθεσίας για την «Εξουσία του σκύλου» γίνεται η μοναδική σκηνοθέτις με δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ Σκηνοθεσίας. Η πρώτη ήταν το 1994 για τα «Μαθήματα Πιάνου».

Και μαζί με Τζέιν Κάμπιον η διευθύντρια Φωτογραφίας Αρι Βέγκνερ, η δεύτερη γυναίκα που προτείνεται για Οσκαρ Φωτογραφίας για την «Εξουσία του σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον, μετά τη Ρέιτσελ Μόρισον για το «Mudbound» το 2017.

Κοντά σε όλα αυτά το ρεκόρ του Κένεθ Μπράνα, όπου με τις φετινές του υποψηφιότητες (τρεις στο σύνολο: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου) για το «Belfast» γίνεται ο μοναδικός στην Ιστορία των Οσκαρ που έχει προταθεί για επτά διαφορετικά Οσκαρ. Εχει προταθεί για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας («Belfast»), Σκηνοθεσίας («Henry V», το 1989, και «Belfast»), Α’ Ανδρικό Ρόλο («Henry V» το 1989), Β’ Ανδρικό Ρόλο («My Week With Marilyn» το 2011), Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο («Belfast»), Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο («Αμλετ» το 1996), Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους - Μυθοπλασία («Swan Song») το 1992. Ο θρίαμβος ενός από τη Βόρεια Ιρλανδία. Να μην πω ο ήρωας του IRA.

Το τρίο της παγκοσμιοποίησης

Ποιο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, πλην Netflix, Αφροαμερικανών και γυναικών; Μα φυσικά η πορεία προς τον πλανήτη τον κινηματογραφικό. Με πρωταγωνιστικές περιοχές Ιαπωνία, Δανία και Ισπανία του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Το ήδη πολυβραβευμένο «Drive my Car» του Χαμαγκούτσι που δεν έχει, ακόμα, προβληθεί εν Ελλάδι έσπασε το φράγμα της κατηγορίας ξενόγλωσσης ταινίας συγκεντρώνοντας τέσσερις υποψηφιότητες. Ανάμεσα στις οποίες και αυτές της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας...

Το ίδιο και με το «The Worst Person in the World» του Χοακίμ Τρίερ, που εκτός από την υποψηφιότητα της Δανίας στην πεντάδα διεθνούς ταινίας, βρίσκεται και σε αυτή του Πρωτότυπου Σεναρίου. Το φαβορί βέβαια ήταν η πρωταγωνίστριά του Ρενάτε Ρέινσβε που είχε «κλειδωμένη» μια θέση στην πεντάδα του Α’ Γυναικείου Ρόλου. Δεν τα κατάφερε όμως. Never mind, next time.

Ξενόγλωσσες και οι υποψηφιότητες για τις «Παράλληλες μητέρες» στο Α’ Γυναικείο Ρόλο για την Πενέλοπε Κρουζ και στη μουσική για τον Αλμπέρτο Ιγκλέσιας. Παρεμπιπτόντως θυμίζω ότι η ταινία δεν ήταν η επίσημη υποβολή της Ισπανίας για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Κρίμα. Η Ισπανία όπως Ελλάδα. Ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του.

Το τένις και ο Τσιτσιπάς

Τελευταία φορά, την παρουσίαση των Οσκαρ είχε αναλάβει ο Τζίμι Κίμελ το 2017 και το 2018. Με την τηλεθέαση να χτυπάει κόκκινο, αφού 26,62 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την τελετή. Αντιθέτως, στα Οσκαρ του 2019, που δεν είχαν καθόλου παρουσιαστή, η τηλεθέαση αυξήθηκε σημαντικά, αφού 29,56 εκατομμύρια είδαν τα βραβεία. Παρ’ όλα αυτά, τα δύο επόμενα χρόνια η τηλεθέαση έπεσε σημαντικά. Το 2020 παρακολούθησαν 23,64 εκατομμύρια και πέρυσι μόλις 10,40 εκατομμύρια. Μόνο COVID και πανδημία φταίνε γι’ αυτό;

Πάμε παρακάτω: Τα blockbusters (οι μεγάλες παραγωγές) βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση. Τα Οσκαρ προτιμούν κάτι διαφορετικό. Το δεύτερο ότι πόντους και εύνοια κερδίζουν οι λεγόμενες «ανεξάρτητες» παραγωγές. Και το τρίτο έχει να κάνει, όπως είπαμε, με την κυριαρχική παρουσία του Netflix.

Και το τένις; Μα φυσικά ο Γουίλ Σμιθ, 54 ετών, με επιδόσεις τόσο στην κωμωδία όσο και ως ράπερ, θεωρείται το μεγάλο φαβορί για το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Είναι μαύρος. Ενα «χρώμα» που στα τελευταία οσκαρικά χρόνια είναι της μόδας. Και στην ταινία «Η μέθοδος των Γουίλιαμς» υποδύεται τον ρόλο του Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, δηλαδή του πατέρα της σαρωτικής και φουριόζας πρωταθλήτριας του τένις Σερένα Γουίλιαμς.

Εμείς με Στέφανο Τσιτσιπά και Μαρία Σάκκαρη. Οι Σέρβοι με Νόβακ Τζόκοβιτς. Οι Αφροαμερικανοί με την ακατάβλητη παγκόσμια πρωταθλήτρια Σερένα Γουίλιαμς που στην ταινία την υποδύεται η Ντέμι Σίνγκλετον. Μεταξύ μας τώρα η Ντέμι ανώτερη από Σερένα. Οχι φυσικά στο τένις.

Μακμπέθ, Κόεν, Μπέλφαστ και πίτσα

Ολα μέσα. Από τον Σαίξπηρ στην πίτσα. Ετσι είναι. Εχουμε και λέμε: ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον με παρτενέρ τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ συγκροτούν το θρυλικό, σατανικό ζεύγος των Μακμπέθ. Φυσικά του Σαίξπηρ. Ενας μαύρος με μια λευκή. Κάπως έτσι το «είδε» και το σκηνοθέτησε ο Τζόελ Κόεν, χωρίς τη συνεργασία του αδερφού του Ιθαν. Ο Τζόελ λοιπόν, σύζυγος της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ με την «Τραγωδία του Μακμπέθ».

Μέσα στις υποψηφιότητες και ο Κένεθ Μπράνα. Ο πασίγνωστος Βρετανός σαιξπηρικός ηθοποιός που επί πολλά χρόνια κάνει μεγάλη καριέρα και ως σκηνοθέτης. Αυτή τη φορά το σενάριο είναι αυτοβιογραφικό. Η ιστορία είναι αληθινή και τα δραματικά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα το 1969 στη Βόρεια Ιρλανδία είναι αυθεντικά.

Φυσικά οι πρώτοι έρωτες και φυσικά οι μεγάλες, οι βίαιες ταραχές. Το «Belfast» είναι ασπρόμαυρο και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του ξεχωρίζουν ο Τζέιμι Ντόρναν των «Πενήντα αποχρώσεων», η γοητευτική, κι αυτή από Ιρλανδία, Κατρίνα Μπαλφ καθώς και η γηραιά και αξιοσέβαστη Τζούντι Ντεντς.

Περίπου βιογραφική και η ταινία «Spencer». Δηλαδή η Νταϊάνα Σπένσερ. Πάλι τα ίδια; Πάλι. Αλλά, παιδιά, η αείμνηστη εξακολουθεί να πουλάει. Το περίεργο αυτής της τελευταίας κινηματογραφικής «πινελιάς» είναι ότι ο σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν είναι από τη Χιλή. Εντελώς Χιλιανός. Με δύο εξαιρετικές καλλιτεχνικές επιδόσεις. Πρώτη εκείνη με την ταινία «Πάμπλο Νερούδα», που ελάχιστοι θεατές εν Ελλάδι καταδέχτηκαν να συναντηθούν μαζί της. Κρίμα. Και δεύτερη η «Τζάκι», τουτέστιν Τζάκι Κένεντι με πρωταγωνίστρια τη Νάταλι Πόρτμαν.

Κοντά με όλα αυτά πρέπει να υπολογίσουμε και μερικές άλλες περιπτώσεις. Η πρώτη, από το Netflix κι αυτή, φέρει τίτλο «tick, tick...BOOM!». Αστείο; Κάπως έτσι. Πρόκειται για τη βιογραφία θρυλικής μορφής των αμερικανικών μιούζικαλ. Ενός είδους που εν Ελλάδι δεν κόβει εισιτήρια και δεν ευδοκιμεί. Τέλος πάντων. Το ατού αυτής της ιστορίας λέγεται Αντριου Γκάρφιλντ, τον οποίο οι προβλέψεις θεωρούν μέσα στα φαβορί για το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Αλλωστε έχει ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα Α’ ανδρικού Ρόλου για την κατηγορία «Κωμωδία ή Μιούζικαλ».

Δύο ακόμα τίτλοι πρόκειται να αναρτηθούν στις λίστες των φετινών ευνοούμενων του «θείου» Οσκαρ. Με πρώτη την «Πίτσα γλυκόριζα» (Licorice Pizza ) που ήδη προβάλλεται σε μερικές αθηναϊκές αίθουσες. Και που τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Με εμπνευσμένο σενάριο, το ίδιο εμπνευσμένη και ιδιαίτερη η σκηνοθεσία του Πολ Τόμας Αντερσον, ενός εκ των τριών πιο σπουδαίων σημερινών σκηνοθετών των ΗΠΑ.

Η «Πίτσα» λοιπόν με την αποκάλυψη δύο νέων ερμηνευτών. Δηλαδή Αλάνα Χάιμ και Κούπερ Χόφμαν. Αμφότεροι σε κερδίζουν με την υποκριτική τους αρτιότητα και ελάχιστα με την ομορφιά τους. Μάλιστα ο Χόφμαν, μόλις 18 ετών, είναι γιος του μακαρίτη Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Μέχρι τώρα ουδείς άλλος έχει καταφέρει να αναπληρώσει το δικό του, απέραντο κενό.

Η Ελλάδα στα Οσκαρ

Πώς γίνεται η Ελλάδα να βρεθεί μέσα στα Οσκαρ; Λόγω Σπετσών. Ετσι ακριβώς. Ολα είναι πιθανά. Ας είναι καλά η Μάγκι Γκίλενχααλ, η Ολίβια Κόλμαν και η Λίλα Κονομάρα. Η Ιταλίδα συγγραφέας, γνωστή με το ψευδώνυμο Ελενα Φεράντε που το μυθιστόρημά της «Η χαμένη κόρη», δημοσιευμένο το 2006, μεταφέρθηκε στην οθόνη από τη Μάγκι Γκίλενχααλ με πρωταγωνίστρια την Ολίβια Κόλμαν, την «ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου που το 2019 με την ερμηνεία της κατάφερε να κερδίσει Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Και οι τρεις αυτές κυρίες συνεργάστηκαν κάτω από τον τίτλο «The Lost Daughter» (Η χαμένη κόρη) μια ιστορία που αρκετές σκηνές της γυρίστηκαν στις Σπέτσες. Μοιάζει σαν συνωμοσία. Ο Λάνθιμος αναδεικνύει τα ερμηνευτικά προσόντα της Ολίβια Κόλμαν. Η 78χρονη Ιταλίδα συγγραφέας λατρεύει Ελλάδα. Η Λήδα, η ηρωίδα της «Χαμένης κόρης» είναι καθηγήτρια Αγγλικών, απογοητευμένη από τον σύζυγό της, γεγονός που τη «σπρώχνει» προς τις Σπέτσες. Και στο τέλος όλα αυτά μαζί μπορεί να καταλήξουν στα Οσκαρ!

Και οι Ατρείδες από κοντά

Και τέλος ο κατάλογος με πολλές υποψηφιότητες, τεχικών επιτεύξεων, για το θεαματικό, επικό και ταυτόχρονα λυρικό «Dune» του Γαλλοκαναδού Ντενί Βιλνέβ. Με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο των κοριτσιών Τιμοτέ Σαλαμέ στον ρόλο του Πολ Ατρείδη. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται και η ελληνική παρουσία. Κάπως με τις Σπέτσες, κάπως με Ατρείδες και αρχαία τραγωδία, η Ελλάδα χωρίς δική της παραγωγή, φλερτάρει με τον «θείο» Οσκαρ.

Ωστόσο μερικές «λεπτομέρειες». Η πρώτη: είναι ζήτημα πόσοι θεατές εν Ελλάδι κόπιασαν να πληρώσουν εισιτήριο να δουν μερικές εκ των ευνοουμένων του «θείου» Οσκαρ. Δεύτερη λεπτομέρεια, τα ισχνά εισιτήρια που εξασφάλισε το φαβορί με την ονομασία «Η εξουσία του σκύλου». Το είδες; Μα φυσικά. Πού; Στο Netfilx. Μα η οθόνη είναι τηλεοπτική. Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη! Και η τρίτη, η καλύτερη. Κανένα Οσκαρ και κανένα βραβείο, όσο μεγάλο, δεν είναι ικανό να εξασφαλίσει διά βίου την αξία ενός έργου τέχνης. Μόνο ο χρόνος, μόνο αυτός. Αντε και σε καλή μεριά!


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: AFP / VISUALHELLAS.GR