“Βλέπω 3.000 ταινίες την εβδομάδα!”

Ο Ορέστης Πλακιάς, ο υπεύθυνος παραγωγής του 13ου Φεστιβάλ Γαλλικού Κινηματογράφου της Αθήνας, δεν θεωρεί γρουσούζικο αριθμό το 13, πηγαίνει σε φεστιβαλικές προβολές με το it girl του «Gossip Girl», την Clemence Poesy, και ξέρει ποια γαλλικά ταινιάκια θέλει να δει η μαμά σου.

-Το 13 είναι όντως γρουσούζικο; Πώς πάτε από προσέλευση κόσμου;

Θα πάρουμε πάλι πρωτάθλημα, γνώρισα τον Tony Gatlif (σκηνοθέτη του «Gadjo Dilo»), ο οποίος με γέμισε με θετική ενέργεια μέχρι του χρόνου -τουλάχιστον- και απόψε το βράδυ στις 10.15 θα ανηφορίσω μέχρι τον Δαναό για να δω την προβολή-έκπληξη παρέα με την Clemence Poesy (τη Γαλλίδα από το «Gossip Girl», τα «Harry Poter» και το «127 ώρες»)! Δεν το λες και γρουσουζιά ακριβώς! Ο κόσμος ευτυχώς μας υποστηρίζει σταθερά και φαίνεται να εκτιμά για άλλη μια φορά τις επιλογές μας.

-Σας έλειψε το Αττικόν;  

Εμένα προσωπικά πάρα πολύ. Για το 1/3 της χρονιάς έχω συνηθίσει να περνάω τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου εκεί πέρα και ρίχνω από εκείνη την τραγική μέρα, καθημερινά, κλεφτές ματιές (όπως και οι υπόλοιποι φεστιβαλικοί συντελεστές) για να ξεγελάω την ανυπομονησία μου. Εκφράσεις του στυλ «ρε συ, σχεδόν έτοιμο είναι το σκασμένο» τερματίζουν την καθημερινή μας γραφικότητα, αλλά στην τελική δεν μας νοιάζει και πολύ γιατί μας έχει τυφλώσει η αγάπη για ένα από τα αγαπημένο μας κινηματογραφικά στέκια.

-Θέλω να μου προτείνεις μια ταινία για να πάω τη μαμά μου και μια να βγω με φίλες (μου ’χουν φάει τ’ αφτιά για το «Ο έρωτας κρατάει τρία χρόνια»).

Λοιπόν, μια ταινία για τη μαμά σου θα πρότεινα το «Et maintenant on va ou?» - «Και τώρα πού πάμε», γιατί έχει ενδεχομένως την πιο δυνατή θεματική και πραγματεύεται ένα φοβερά δύσκολο θέμα. Για τις φίλες σου ή το «Un ete brulant», για να ξεστραβωθείτε λίγο με τον πιο όμορφο και ιντελεκτουέλ ηθοποιό της Γαλλίας Λουί Γκαρέλ, τον οποίο σκηνοθετεί ο πατέρας του, δίπλα στη Μόνικα Μπελούτσι, ή το «17 κορίτσια» - «17 filles», γιατί δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό 17 εφήβων που αποφασίζουν ταυτόχρονα να μείνουν έγκυες... Βοηθήστε με!

-Υπάρχει συγκεκριμένο κοινό που παρακολουθεί γαλλικό κινηματογράφο (κυρίες του Κολωνακίου που ψωνίζουν τυριά από το «Degustation»);

Πραγματικά, αν δείτε το ηλικιακό εύρος των θεατών του φεστιβάλ, θα σοκαριστείτε! Από 1,5 ετών στις νεανικές προβολές -που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ στη ζωή τους τυρί- μέχρι 87(!) ετών, μη γαλλόφωνοι επισκέπτες από την επαρχία που έρχονται να θαυμάσουν τα «ιδιαίτερα», όπως τα αποκάλεσαν, αφιερώματα. Μια επιλογή από αραβόφωνες, γκέι, στρέιτ, γαλλικές, καναδικές, βέλγικες και γενικά γαλλόφωνες παραγωγές που παντρεύουν κουλτούρες και συμπεριφορές απ’ όλη τη Γη μέσα από το πρίσμα της γαλλοφωνίας.

-Ποια ήταν η δική σου αγαπημένη ταινία;

Θα έλεγα το «Les geants» - «Οι Ατίθασοι», γιατί είναι απλή, απέριττη και με πολύ ωραίο γούστο, αλλά δεν το λέω γιατί θα αδικήσω όλες τις υπόλοιπες που είναι εξίσου φανταστικές.
 
-Ξεκινήσατε τις προετοιμασίες για τις Νύχτες Πρεμιέρας;

Σήμερα έγινε το πρώτο meeting για τον προγραμματισμό των ταινιών. Θα τρίβετε τα μάτια σας!

-Ορέστη, πόσες ταινίες βλέπεις την εβδομάδα;

Κατά μέσο όρο, γύρω στις 3.000! Είναι δύσκολες εποχές, δεν γυρίζονται πια πολλές ταινίες. Ελπίζω να επανέλθει η διεθνής κινηματογραφία στην προηγούμενη κατάσταση και να επιστρέψω κι εγώ στις 8.563 περίπου ταινίες την ημέρα!

-Αν σε πάω σε μια μπλοκμπαστεριά χολιγουντιανή θα πάθεις αλλεργία;

Θα σε βάλω στον εξώστη πρώτη θέση κι αν χρειαστεί θα δράσω αναλόγως! Ή, αν θέλεις, θα πάμε στο Ιντεάλ και θα σε βάλω να κάτσεις δίπλα στην καμπίνα προβολής. Με τον κ. Λάζαρο, τον υπεύθυνο προβολής, δίπλα σου θα πάρεις ένα γερό μάθημα που θα σου αλλάξει την αντίληψη τόσο περί κινηματογράφου όσο και για την ίδια τη ζωή (sic) γενικότερα!

Τρέξτε να προλάβετε! Τρεις μέρες έμειναν προτού το 13ο Φεστιβάλ ανηφορίσει για Θεσσαλονίκη, http://www.festivalfilmfrancophone.gr/

info: Ο Ορεστής Πλακιάς κάνει τις δημόσιες σχέσεις του 13ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας, είναι υπεύθυνος Τύπου και Επικοινωνίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και γενικότερα κάνει τη ζωή μας λιγότερο ανιαρή