«Η Ελλάδα ανθίζει» μέσα από τα μάτια ενός Αυστριακού

Ο Fabian Eder αποφάσισε να φτιάξει μια ταινία για την Ελλάδα χωρίς να την έχει επισκεφτεί ποτέ. Όπως μας περιγράφει ο ίδιος η απόφαση πάρθηκε εν ώρα πρωινού, πάρα πολύ γρήγορα και μέσα σε λίγες ημέρες η ιδέα του «Η Ελλάδα ανθίζει» είχε ήδη γεννηθεί.

-Πότε ήρθατε πρώτη φορά στην Ελλάδα;
Η πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα ήταν το 2011. Ήρθα για να ξεκινήσω το project της ταινίας, ταξίδευα τρεις μήνες από την Αδριατική θάλασσα μέχρι και την Κρήτη, βρίσκοντας Ελληνίδες που ήθελαν να πουν την ιστορία τους. Ήταν μαγευτικά να βρίσκομαι στην Ελλάδα.

-Πως προέκυψε η ιδέα της ταινίας;
Δεν ξέρω ακριβώς. Είχαμε φίλους στην Κροατία με ελληνικές ρίζες, ξέραμε μια ηθοποιό από την Βιέννη 80 ετών που ήταν παντρεμένη με έναν Έλληνα από την Κέρκυρα, και γνωρίσαμε μια εκπληκτική κυρία στη Βιέννη με καταγωγή από τη Μάνη και αποφασίσαμε να ρωτήσουμε αυτές τις γυναίκες για την ζωή τους και αυτά που προέκυψαν ήταν πολύ ενδιαφέροντα.

-Πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε με το ιστιοπλοϊκό σκάφος και να γίνει αυτό το ταξίδι; Ήταν αυτή η αρχική ιδέα;
Η ιδέα πρόεκυψε ενώ τρώγαμε πρωινό με τη γυναίκα μου στις 12 Μαρτίου του 2011 και ήδη στις 26 Μαρτίου ήμουν στην Κρήτη, οπότε καταλαβαίνετε ότι ήταν πάρα πολύ γρήγορο. Και όλα αυτά γιατί συζητούσαμε ότι δεν μπορούμε πια να δεχτούμε ότι μια χώρα της Ευρώπης και οι πολίτες της «χτυπιούνται» από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η απόφαση ήταν να πάμε ενάντια σε αυτό και είχαμε αυτό το μικρό σκάφος και έτσι προέκυψε η ιδέα με άλλους δύο φίλους και είπαμε «πάμε!».

-Και πως βρήκατε χρηματοδότηση για όλο αυτό το project;

Δεν βρήκαμε! Πολύ λίγα χρήματα προέκυψαν στην πορεία, από Έλληνες του εξωτερικού, ένας παραγωγός κρασιού Έλληνας στην Αυστρία μας έδωσε λίγα χρήματα και βρήκαμε και από κάποιους άλλους ιδιωτικούς παράγοντες, συνάδελφους κτλ.

-Αν πρέπει να διαλέξετε μια στιγμή που θα σας μείνει χαραγμένη για πάντα στην μνήμη από αυτό το ταξίδι ποια θα είναι;
Δεν είναι μια είναι τρεις! Η πρώτη και πιο δυνατή είναι ενώ ήμασταν μέσα στο ιστιοπλοϊκό από την Ίω προς την Μονεμβασιά και συνειδητοποίησα ότι αυτή δεν είναι μια ξένη χώρα, αλλά η πατρίδα μου. Και αυτό έμεινε μέσα μου και υπάρχει ακόμα. Η δεύτερη στιγμή είναι ότι περάσαμε το Ορθόδοξο Πάσχα στην Μονεμβασιά μαζί με έναν αγρότη και όλη του την οικογένεια και ήταν υπέροχα και καινούργια εμπειρία και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Και η τρίτη είναι πάλι στο ιστιοπλοϊκό πηγαίνοντας προς Μάνη όταν πέσαμε σε μια πολύ μεγάλη καταιγίδα η οποία ήταν αρκετά επικίνδυνη οπότε ούτε αυτό θα το ξεχάσω.

-Ποια ήταν η ιδέα σας για την Ελλάδα πριν την επισκεφτείτε;
Ξεκίνησα χωρίς να έχω ιδέα. Και αυτός ήταν ο βασικός μοχλός για την ταινία. Γιατί συνήθως όταν δουλεύεις σε κάτι και σε στέλνουν κάποιοι, σου λένε «θέλω να βρεις αυτό και να το φιλμάρεις». Εμείς δεν ψάχναμε κάτι δεν θέλαμε να έχουμε άποψη, θέλαμε να ακούσουμε την άποψη των Ελλήνων.

-Από όλες λοιπόν τις απόψεις που ακούσατε ποια ήταν αυτή που θυμάστε περισσότερο; Υπάρχει ελπίδα; Και ήταν οι άνθρωποι θετικοί;

Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι οι άνθρωποι έμπαιναν αμέσως στο θέμα. Δεν υπήρχε πρόλογος. Και έλεγαν πράγματα από την καρδιά τους, και είδα ότι πραγματικά θέλανε να πουν την άποψη τους και όχι να καθορίζονται από αυτά που βλέπουμε εμείς έξω.

-Και το περιβάλλον; Οι συνθήκες ζωής σας φάνηκαν πολύ διαφορετικές; Είχατε προετοιμαστεί;
Είχα προετοιμαστεί για το χειρότερο γιατί είχαμε αποφασίσει να μην γυρίσουμε κάτι στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα. Και υπάρχουν όλες αυτές οι αρνητικές εικόνες που βλέπουμε στην Αυστρία για την Ελλάδα και είναι όλες από την Αθήνα. Θέλαμε να κεντράρουμε την προσοχή μας στους απλούς ανθρώπους. Ήταν σημαντικό για μας.

-Και τι αποκομίσατε από αυτούς; Τι σας εντυπωσίασε;
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ότι η κοινωνία χωρίζεται σε τρία τμήματα ηλικιακά, και οι γηραιότεροι δεν μπορούν να κάνουν μια ουσιαστική σύνδεση με την Ευρωπαϊκή ιδέα. Οι άνθρωποι της ηλικίας μου την ζήσαμε σαν ένα σημαντικό γεγονός και εσείς η νεώτερη γενιά την θεωρείται απόλυτα φυσιολογική. Μετακινείστε από χώρα σε χώρα, είστε περισσότερο Ευρωπαίοι. Βέβαια άκουσα και ένα σχόλιο άσχημο από έναν παππού που είπε ότι «πέντε χρόνια Χούντα μας χρειάζεται» το οποίο με σόκαρε πάρα πολύ.

-Βλέπετε διαφορές στο πως βλέπουν οι Αυστριακοί και οι Έλληνες την Ευρώπη;
Παρόμοιες απόψεις βλέπω, ο κόσμος δεν έχει «χωνέψει» ακόμα τι είναι Ευρώπη.

-Πως βλέπουν οι Αυστριακοί τους Έλληνες; Τεμπέληδες που παίρνουν λεφτά από την Ευρώπη;

Στις αρχές έτσι σχηματιζόταν το πορτραίτο των Ελλήνων. Και τα ΜΜΕ βοηθούσαν σε αυτό. Όμως αυτό αλλάζει τον τελευταίο καιρό και οι άνθρωποι οι απλοί αρχισαν να σκέφτοναι αυτά που ακούνε, και να τα αμφισβητούν γιατί είχε καταντήσει γελοίο, δεν γινόταν να συνεχιστεί. Μέσω της ταινίας βρήκαμε μια εφημερίδα στην Αυστρία που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και μας στήριξε, έκανε ρεπορτάζ πολλά. Και άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά. Εμένα με στεναχωρεί που τα μέσα και εδώ και εκεί δεν τονίζουν ακραία φαινόμενα όπως η Χρυσή Αυγή, που είναι οικονομικά τα αίτια τους. Αυτό με απασχολεί.

-Η ταινία λοιπόν είχε πολύ καλά σχόλια
Ναι από πολλά μέσα και τώρα θα έχουμε συμμετοχές σε φεστιβάλ και θα την δείξουμε σε διάφορα μέρη, όπως και εδώ στην Γερμανική Σχολή. Πήγαμε και στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες και έγινε μια πολύ ωραία συζήτηση μετά, γενικά είχαμε πάρα πολλά θετικά σχόλια και προσκλήσεις να ξαναδείξουμε την ταινία, και τον Φεβρουάριο θα βγει και ένα βιβλίο με όλες της ιστορίες των Ελλήνων που μας μίλησαν.

-Τα μελλοντικά σας σχέδια;
Θα θέλαμε να γίνουν κι άλλες τέτοιες ταινίες, με άλλες χώρες και άλλους σκηνοθέτες και υπάρχει κοινό για αυτό ανακαλύψαμε. Και φυσικά ελπίζουμε να βρούμε και μια χρηματοδότηση αυτή τη φορά.