Η «Miss Violence» κάνει τους ξένους να γράφουν για «Greek New Wave»

Με ενδιαφέρον και, πολλές φορές, ενθουσιασμό, ο ξένος Τύπος υποδέχτηκε την ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά.

«Η διαστροφή επικρατεί στη Βενετία» γράφει τίτλος λιβανέζικης εφημερίδας. «Eξαιρετική μαεστρία και επαγγελματισμός» γράφει το περιοδικό Variety, που αφιερώνει ένα μεγάλο άρθρο στην ταινία του Αβρανά. Ως «ένα διαβολικό story καταστροφής» περιγράφει την ταινία το online περιοδικό Little White Lies.

Μια «ρυπαρή ιστορία βασισμένη σε βιασμούς και αιμομιξίες» την χαρακτηρίζει η Liberation. «Θα έπρεπε να πάρει το βραβείο της πιο βαριάς ταινίας της διοργάνωσης» αναφέρει η Le Monde. «Το τελευταίο εγχείρημα του Ελληνικού Νέου Ρεύματος, με περίεργους οικογενειακούς δεσμούς» εξηγεί για το «Miss Violence» η βρετανική Telegraph.

Με αναφορές σε σκηνοθέτες όπως ο Λάνθιμος και η Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη, οι περισσότεροι ξένοι κριτικοί κινηματογράφου μιλούν για μια νέα γενιά Ελλήνων σκηνοθετών, που δημιουργεί ένα νέο ρεύμα για τον κινηματογράφο, το οποίο ονομάζουν «Greek New Wave».

Κάποιοι, από την άλλη, κάνουν λόγο για «weird wave» («το περίεργο ρεύμα»). Με κοινά χαρακτηριστικά το αδιάφορο, σχεδόν παγωμένο βλέμμα των πρωταγωνιστών, οι οποίοι στον Κυνόδοντα, στο Attenberg και τώρα στο Miss Violence διαπράττουν τις πιο περιέργες και ανήθικες πράξεις, χωρίς να τους... προδίδει η έκφρασή τους.

«Αυτό που θα καταλάβουν οι θεατές είναι ότι, η ανέκφραστη και επικίνδυνα ήρεμη στάση των ηθοποιών, είναι αυτή που θα τους κρατήσει γαντζωμένους στην καρέκλα τους».

Με αναφορές στις «αντικαπιταλιστικές» παραβολές της ταινίας και με ειδικές αναφορές στην ερμηνεία της Ελένης Ρουσσινού, την οποία χαρακτηρίζουν «εκθαμβωτική», οι κριτικοί φαίνεται να έχουν ενθουσιαστεί με το νέο εγχείρημα του Αβρανά.

Σε δηλώσεις του στo Reuters, ο ίδιος ο Αβρανάς είπε πως «αποφασίσαμε να μην έχουμε ως θέμα μας την οικονομική κρίση, αλλά περισσότερο την κρίση στις αξίες μας ως κοινωνία».

«Πόσο ελληνικό είναι όλο αυτό;» αναρωτιούνται οι ξένοι κριτικοί κινηματογράφου, απαντώντας πως είναι μια μεταμοντέρνα σκληρή τραγωδία, η οποία ταυτόχρονα θα μπορούσε να ήταν και μια ιστορία οποιασδήποτε άλλης δυτικής μικροκοινωνίας.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που σημειώνουν ότι, εάν η ταινία αυτή είχε βγει πριν τον Κυνόδοντα, πιθανώς να ενθουσίαζε περισσότερο το κοινό...