Φεστιβάλ Βερολίνου: Ο «θάνατος στο Σαράγεβο» και η «αντιγραφή» της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας

Απίστευτο κι  όμως  εντελώς  αληθινό. Δεν  υπάρχει μισή ταινία που να μην παίζει στο «γήπεδο» το αριστερό. Μέχρι και το κομμουνιστικό! Από την Μέριλ Στριπ,  φανατική οπαδό του  φεμινισμού, ακολουθούμενη από  Εμα Στόουν εναντίον   ναζισμού, μέχρι  τον Βόσνιο,  βραβευμένο με Οσκαρ, Ντάνις Τάνοβιτς!

Οι  μέρες όπου  «Sex  and Violence» κυριαρχούσαν στην παγκόσμια οθόνη,  έχουν   πάρει  τέλος. Προσωρινά. Οπως, ας πούμε, με το «Playboy». Που εγκαταλείπει τα  γαργαλιστικά γυμνά!

Με απλά λόγια. Φιλοσοφία, ιδεολογία,  Ιστορία και Πολιτική οι  μεγάλοι, ευνοούμενοι  καλεσμένοι αυτής της  66ης Μπερλινάλε!  Η  φράου  Ανγκελα Μέρκελ πρέπει να τρίβει τα   χέρια της. Αφού, σου λέει,   από τη μια τους «βασανίζω»  κανονικά και από την άλλη με τα «βασανιστήρια» επανέρχονται και σκέφτονται αριστερά!

Μέριλ Στριπ: «Όλοι είμαστε Αφρικανοί»

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Ας πούμε  η  68χρονη Μέριλ  Στριπ.  Η πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής.   Με   χαρακτηριστικά εντελώς  φυσικά, άνευ «χημικής»  επεξεργασίας,  εφόρμησε  εναντίον ανδροκρατούμενου Χόλιγουντ

«Ευτυχώς» είπε. «Οσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περιορίζεται   η απόσταση που  χωρίζει  τον Ανδρα από την Γυναίκα»

Εννοώντας προφανώς  τις χασματικές διαφορές  στις αμοιβές των πρωτοκλασάτων  stars. Ας πούμε  ο Ντι Κάπριο με  20 εκατ. δολάρια  ανά ταινία και  η Τζένιφερ Λόρενς με  δέκα. Κάτι περισσότερο!

«Τώρα οι executives  των  στούντιο αρχίζουν και   προσαρμόζονται στην  σύγχρονη πραγματικότητα»

Το ρεσιτάλ  Μέριλ  Στριπ  έγινε με  αφορμή   το master class που έδωσε η    μεγάλη πριμαντόνα του Χόλιγουντ,  βραβευμένη με  τρία Οσκαρ και υποψήφια   για  καμιά εικσαριά ακόμα!

Η σάλα  γεμάτη.  Από  άφθονους νέους  σκηνοθέτες. Τα  «παιδιά»  που  φιλοδοξούν να πάρουν   την εξουσία στα χέρια τους. Ασυγκράτητοι αλλά και προβληματισμένοι

-Γιατί-την  ρώτησαν- ελάχιστες  γυναίκες-σκηνοθετούν   στις ΗΠΑ;

«Μόνο στις ΗΠΑ; Παντού   συμβαίνει αυτό.  Πρέπει ν αρχίσουμε να κάνουμε θόρυβο» (προφανώς εννοούσε να   ξεσηκωθούν εναντίον  ανδροκρατούμενης-παγκόσμιας-κινηματογραφίας)

-Υπάρχει  ελπίδα;

«Φυσικά υπάρχει. Οπως με τους Ανδρες. Χρειάζεται να  φτάσουν τα  σαράντα και τα πενήντα μέχρι να αντιληφθούν την ουσία από τις ιστορίες που  τους διηγούνται οι μανάδες και  οι γυναίκες  τους»

-Και  σχετικά με  την αντίδραση των Αφροαμερικανών καλλιτεχνών που  διαμαρτύρονται για την πλήρη απουσία μαύρων από τις  φετινές λίστες υποψηφίων   για Οσκαρ;

«Α να  ξέρετε. Ολοι-κυρίως  οι Γυναίκες-αισθανόμαστε πως είμαστε Αφρικανοί» (μια πλάγια αναφορά  στα κύματα προσφύγων)

-Και από την εμπειρία σας;

«Ενα πράγμα έμαθα. Κανείς ηθοποιός, κυρίως οι  γυναίκες, δεν μπορεί να  παίζει  σε κάθε ηλικία όλους τους ρόλους και ολες τις ηλικίες. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ουτε μπορεί κάθε  γυναίκα να  διατηρεί την  νεότητά της  στο ..άπειρο και να φιλοδοξεί το πρόσωπό της και το σώμα της να  φιγουράρουν σε εξώφυλλα  του Vanity Fair. Κορίτσια ηρεμήστε! Πάντα υπάρχουν περιθώρια δημιουργίας σε κάθε ηλικία»!

Έμα Τόμσον: «To hell with any Hitler»

Επιθετική και αντιφασιστική  η  Αγγλίδα Εμα Τόμσον.  Ηρωίδα ενός αντιναζιστικού  δράματος «δωματίου»  που  διαδραματίζεται  επί  εποχής απόλυτης κυριαρχίας Αδόλφου Χίτλερ. Με τίτλο «Μόνοι στο Βερολίνο» και σκηνοθέτη τον  Γαλλόφωνο Ελβετό (και πρώη  ζεν πρεμιέρ  της Γαλλικής οθόνης) Βινσέντ Περέζ

Η Τόμσον λοιπόν (βραβευμένη με δύο Οσκαρ παρακαλώ, τόσο  ως σεναριογράφος, όσο και  σαν   πρωταγωνίστρια) υποδύεται την  χαροκαμένη Γερμανίδα, από  τον  θάνατο του  γιου της στο μέτωπο  της Γαλλίας.  Με σύζυγο  το εξαιρετικό  Μπρένταν Γκλίζον.  Ο οποίος, στα μουλωχτά, καταστρώνει αντιστασιακό  σχέδιο εναντίον   της  συμμορίας του Χίτλερ!

Πώς; Πάνω σε ευχετήριες κάρτες,  γράφει σύντομα, αντιναζιστικά συνθήματα. Οπως «οι μέρες  σου Αδόλφε είναι μετρημένες».  Και   στην συνέχεια  αφήνει τις κάρτες  σε  διαφορετικά κτίρια  του Βερολίνου!

«Ο  αυταρχισμός είναι παράγωγο του φασισμού. Και   εξακολουθεί πάντα να κυκλοφορεί ανάμεσά μας»  υπογραμμίζει  η 57χρονη  Εμα Τόμσον.  Που  αν κρίνω από τις ερμηνευτικές  της επιδόσεις, μάλλον  θα  χάσει από την  Γαλλίδα Ιζαμπέλ Ιπέρ της  ταινίας «L’ Avenir».  Αλλά ποιος  ξέρει;  Η  ταινία  της Τόμσον είναι  και Γερμανικής παραγωγής. Οι Γερμανοί  δεν αντιστάθηκαν  μαζικά. Ομως καιρός είναι να  βραβευτούν οι μεμονωμένοι μικροί  αντιφασιστικοί ήρωες!

Θάνατος στο Σαράγεβο

Ομως αυτός που   τα έδωσε όλα στην  πολιτική, αυτός που επανέφερε την Ιστορία, την απεργία και  τις «παλιές» ιδέες  ήταν ο 46χρονος Βόσνιος Ντάνις Τάνοβιτς. Που το 2002  η ταινία του «No Man’s Land»  είχε αποσπάσει το Οσκαρ  καλύτερης  ξενόγλωσσης παραγωγής!

Οχι επειδή η  ταινία του ήταν σπουδαία. Ο λόγος που είχε κερδίσει το Οσκαρ   ολότελα πολιτικός. Επειδή για τον  εμφύλιο  σπαραγμό  και για όλα τα δεινά της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας  έφταιγαν οι Σέρβοι.  Γι αυτό!

Κι όμως, τώρα  με  στροφή  180 μοιρών  στην υποδειγματική του σκηνοθεσία  «Θάνατος στο Σαράγεβο», υπογράφει   ένα   συναρπαστικό και καταιγιστικό «μυθιστορηματικό»  χρονικό. Που  στηρίζεται στο έργο του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί «Ξενοδοχείο  η Ευρώπη»

Οπου  στην κουζίνα το προσωπικό πολυτελούς ξενοδοχείου στο σημερινό Σαράγεβο  ετοιμάζεται να  απεργήσει. Στην  ταράτσα  του ίδιου  ξενοδοχείου   μια  δημοσιογραφίνα κουβεντιάζει με ιστορικούς  για  τα γεγονότα  της πρώην  Γιουγκοσλαβίας.   Ο διευθυντής πνιγμένος από τα χρέη  δεν  ξέρει τι να κάνει και απειλεί κάθε εργαζόμενο.  Στο κλαμπ του ίδιου ξενοδοχείου κυριαρχεί η πορνεία, η σωματεμπορία και η Μαφία. Και ως κερασάκι στην τούρτα, ενώ ο  φανατισμός Βοσνίων και Σέρβων εξακολουθεί να στοιχειώνει  αυτή την περιοχή και ενώ οι ιστορικοί αερολογούν, στα έγκατα  αυτού του ξενοδοχείου η Ιστορία προχωράει.  Τίποτε δεν έχει τελειώσει.

Η  Ευρώπη «κουρασμένη» και  σχεδόν «παραλυμένη». Τα  χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και πάσης  φύσεως μαφίες  θησαυρίζουν και οι σκληρά εργαζόνενοι  Ευρωπαίοι  δεν έχουν μοίρα  στον ήλιο!

Αυτό που περιγράφει ο  Τάνοβιτς είναι  τυπικό αντίγραφο της σημερινής, ελληνικής, πραγματικότητας!

Και  τέλος, για να  σας  προετοιμάσω,  ο Σπάικ Λι με την ταινία του «Chi-Raq» πρόκειται να  τα «ρίξει»  αγρίως στον  ρατσισμό που  ζει και  βασιλεύει  στις ΗΠΑ!

Μπας και όλα  αυτά που βλέπουμε  στο Βερολίνο είναι   σκηνοθετημένα  από τον νεκραναστημένο  Νίκο Ζαχαριάδη;

Αποστολή στο Βερολίνο
Δημήτρης Δανίκας