Αριστερό, με χρώμα ελληνικό, το φεστιβάλ της δεξιάς Μέρκελ!

Είσαι μεγάλη χώρα; Είσαι υπερδύναμη; Εχεις σπουδαία, παραγωγική οικονομία; Ε, τότε δεν φοβάσαι τίποτε. Τα αφομοιώνεις όλα. Ενσωματώνεις όλες τις φωνές. Ακόμα και τους αντιπάλους σου. Τους αλέθεις όλους!

Κάπως έτσι, η φετινή 66η Μπερλινάλε κατάφερε μέσα στην καρδιά της δεξιάς Ευρωζώνης να επιτρέψει και να πριμοδοτήσει ταινίες με ριζοσπαστικές πολιτικές καταβολές, αναφορές και προοπτικές. Τουτέστιν, το αριστερό Internationale Filmfestspiele της δεξιάς Ανγκελα Μέρκελ!
Ουδεμία σημασία τα βραβεία που απονεμήθηκαν χθες βράδυ (Σάββατο) από την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Μέριλ Στριπ. Γιατί από συστάσεως Μπερλινάλε καμία βραβευμένη ταινία με Χρυσή Αρκτο δεν κατάφερε να αποσπάσει περισσότερα εισιτήρια. Γεγονός αυτό!
Οπως ιστορικό γεγονός είναι ότι η αρχική πρόθεση δημιουργίας αυτού του φεστιβάλ στην καρδιά της Ευρώπης ήταν η «σφαλιάρα» της δυτικής συμμαχίας στα «τσιμεντένια» κεφάλια των Σοβιετικών και των συντρόφων της Ανατολικής Γερμανίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αυτό ήταν το «καλλιτεχνικό οξυγόνο» στο περικυκλωμένο Δυτικό Βερολίνο!

Σαν να έλεγαν: «Εσείς, οι τάχα μου αριστεροί, πνίγετε τις διαφορετικές φωνές. Ενώ εμείς, οι τάχα μου καταπιεστές και καπιταλιστές, επιτρέπουμε σε όλα τα λουλούδια να ανθίζουν»!
Και πράγματι, τα άφησαν. Και πράγματι, άνθισαν. Αυτός είναι και ο θρίαμβος μιας μεγάλης καπιταλιστικής χώρας απέναντι στον αυταρχισμό των μονοδιάστατων σοσιαλιστικών καθεστώτων!

Για πολιτικούς λόγους η ύπαρξη της Μπερλινάλε. Πολιτικές ταινίες φιλοξενεί. Και άσυλο όλων των κατατρεγμένων ήταν και είναι. Από τους πρόσφυγες και μετανάστες του Τρίτου Κόσμου μέχρι τους γκέι και τις λεσβίες! 

H πανέμορφη γαζέλα Τεϊγιόνα Πάρις στον ρόλο μιας μεταμοντέρνας Λυσιστράτης σε σκηνή από την ταινία «Chi-Raq». Στο καστ της ταινίας που πραγματεύεται με αριστοφανική διάθεση έναν ειρηνικό πόλεμο εναντίον ανδρών και ο Τζον Κιούζακ 

Ομοφυλόφιλοι όλου του κόσμου, ενωθείτε!

Παράδειγμα; Μα, φυσικά, τα Teddy Awards. Τα βραβεία για την καλύτερη ταινία συμμετοχής με ομοφυλόφιλους. Ενα παράλληλο πρόγραμμα που λειτουργεί εδώ και τριάντα χρόνια!
«Λάθος», μου λέει ο συνάδελφος Πάτρικ Φράιτερ. «Σε διορθώνω. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πάσης φύσεως LGBTIQ».
-Δηλαδή τι σημαίνουν όλα αυτά τα αρχικά;
«Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Intersex and Questioning».
-Σε χάνω (του λέω).
«Μα, είναι απλό. Ολοι, μα όλοι οι μη στρέιτ, ακόμα και αυτοί που ψάχνονται (Questioning), κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του κινηματογραφικού Βερολίνου».
Κάπως έτσι, το 1987 ο Γκας Βαν Σαντ κερδίζει Teddy. Το ίδιο και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ!
Και ποιος ο τυχερός αυτής της χρονιάς; Μπορεί η ταινία του Γάλλου Αντρέ Τεσινέ «Οταν είσαι 17 χρόνων».

Οι Γάλλοι πάντα πιο προχωρημένοι σεξουαλικά, συγκρινόμενοι με όλους τους άλλους. Η Κάρολ, ας πούμε, στην παρανομία για τον έρωτά της. Ομως η Αντέλ εντελώς ελεύθερη, ορμητική και φανατικά λεσβία!

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή!

Ρίχνω πρόχειρο βλέμμα στο πρόγραμμα και παραλίγο να γκρεμιστώ με το πρόγραμμα! Οταν διαβάζω πως μια ιστορία από τις Φιλιππίνες με τίτλο «Νανούρισμα ενός θλιμμένου μυστηρίου» διαρκεί μόλις... 482 λεπτά. Μην μπαίνετε στον κόπο. Το σύνολο περίπου 8 ώρες!
Καταφτάνω και εγώ στην αίθουσα φορτωμένος με βαρίδια. Προκαταβολικά βαρίδια. Και μετά τις δύο πρώτες ώρες την κάνω με γαλλικά πηδηματάκια. Α, σε τσάκωσα. Μου λέει, περίπου, η χαριτωμένη φροϊλάιν της πόρτας. Και στον καρπό του αριστερού χεριού (σημειολογικό και αυτό) μου τυλίγει κόκκινη χάρτινη κορδελίτσα. Οπως κάνουν στα μαιευτήρια. Να μην μπερδεύονται τα μωρά!

«Τι είναι αυτό;», ρωτάω έκπληκτος. «Το πάσο για να επιστρέψετε όποτε θέλετε»! Δηλαδή μπαίνεις, βγαίνεις, πας προς νερού σου, τρως, σουλατσάρεις, χαζεύεις, επιστρέφεις και ξαναμπαίνεις. Η ταινία συνεχίζεται. Εις το διηνεκές!

Τι είναι αυτό το μακροσκελές φιλιππινέζικο μαρτύριο που το σκηνοθέτησε κάποιος με το όνομα Λαβ Ντίαζ; Πάντως, ένα σας λέω. Μπροστά σε αυτό το αργόσυρτο εθνικοαπελευθερωτικό και άκρως λυρικό έπος των Φιλιππίνων, όλες οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου φαντάζουν σαν blockbusters του Χόλιγουντ!

Το «Νανούρισμα» λοιπόν είναι η κορυφή του αριστερού παγόβουνου. Μια ασπρόμαυρη εθνικοαπελευθερωτική τοιχογραφία για τα δεινά που υπέστησαν οι γηγενείς από τους Ισπανούς κατακτητές, μισό αιώνα μετά τη δική μας επαναστατική έκρηξη του ’21. Αν ο Ρήγας Φεραίος ήταν Φιλιππινέζος, τότε το σύνθημα γνωστό: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»!
Να δεις, είπα από μέσα μου, ότι κάτι θα του δώσει η Μέριλ Στριπ!

Ενα και να καίει

Ο τίτλος που κέρδισε τις εκτιμήσεις θεατών και κριτικών είναι «Φωτιά στη θάλασσα» (Fuocammare) του Τζιανφράνκο Ρόζι. Who knows Rosi; Ελάχιστοι!
Οι Ιταλοί κινηματογραφιστές, όπως και οι ιταλικές ομάδες, βάζουν ένα γκολ. Ενα και να καίει. Και αυτό το «γκολ» έκαψε πολλούς αντιπάλους του Ρόζι!
Γιατί είναι ντοκιμαντέρ. Γιατί πρόσφυγες και Μεταναστευτικό. Γιατί το θέμα επίκαιρο. Που διαδραματίζεται στο απομονωμένο νησί Λαμπεντούζα, το τελευταία θαλάσσιο σύνορο της Ιταλίας πλησίον της Αφρικής!

Σαν αυτόπτης μάρτυρας η ταινία. Αλλεπάλληλων ανθρώπινων τραγωδιών με ζωντανά ερείπια. Που καταφτάνουν από Σομαλία, Συρία, Λιβύη, Νιγηρία. Επιπλέοντα καρυδότσουφλα εντός των οποίων μεταφέρονται εκατοντάδες ψυχές. Ανάμεσά τους παιδιά και γυναίκες. Πολλές φορές με δεκάδες θύματα!


Η πρωταγωνίστρια του «Soy Nero», ηθοποιός - μοντέλο Πολυάννα Ουρουένα, ήταν χωρίς αμφιβολία από τις πιο εντυπωσιακές παρουσίες στο Βερολίνο

Αμερικανοί vs Αμερικής

Ομως το σκάνδαλο είναι made in USA. Οπου Αμερικανοί επιδίδονται σε προπαγάνδα αντιαμερικανική. Είδες που σου ’λεγα; Είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στην ιστορία του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού»; Never!

Πρώτος -στη σειρά- ο ευτραφής Μάικλ Μουρ. Μια απρόσκλητη εμφάνιση πνευμονίας τον ανάγκασε να παραμείνει κλινήρης. Φαντάζομαι όχι σε κάποιο νοσοκομείο της Κούβας!
Το λέω αυτό επειδή στο παρελθόν, σε κάποια από τις ταξιδιωτικές του εξορμήσεις, είχε πει, γελώντας ειρωνικά, ότι το Σύστημα Υγείας του Κάστρο απείρως καλύτερο από το αντίστοιχο των ΗΠΑ!

Οι τελευταίες ανησυχίες του έχουν σχέση με την Ευρώπη. Στο πολιτικό και ταξιδιωτικό του μανιφέστο με τον ειρωνικό τίτλο «Where to Invade Next» (Πού να εισβάλω μετά). Και αναδεικνύεται σε άριστο προπαγανδιστή της Γηραιάς Ηπείρου εξωραΐζοντας τον πόνο μας και την καρα-κρισάρα μας!

Στην Ιταλία, λέει, οι εργαζόμενοι, και μάλιστα της βιομηχανίας, απολαμβάνουν οκτώ εβδομάδες πληρωμένων διακοπών. Τίποτα απ’ όλα αυτά στις ΗΠΑ. Περίπου κάθε εργαζόμενος είναι σκλάβος. Δεύτερη στάση σε γαλλικό δημόσιο σχολείο. Οπου ο σεφ της σχολικής καντίνας μαγειρεύει και σερβίρει γκουρμέ στα μικρά παιδιά! Ενώ τα δικά μας παιδιά καταναλώνουν χάμπουργκερ επικίνδυνα και «πλαστικά».

Τρίτη στάση στη Λισαβόνα. Οπου απαγορεύεται η σύλληψη και φυλάκιση ναρκομανών. Ετσι μειώθηκε δραστικά η διακίνηση ουσιών. Ακολουθεί η Νορβηγία με το εξαιρετικό σύστημα φυλακών. Οπου κάθε έγκλειστος διάγει ζωή χαρισάμενη σε μικρά σπιτάκια επιπέδου ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων!

Αντί, λοιπόν, εμείς, οι Αμερικανοί, να ορμάμε σε τριτοκοσμικές χώρες και να σκοτώνουμε, καλύτερα να «εισβάλουμε» στην Ευρώπη και να υιοθετήσουμε τα καλύτερα απ’ όλες τις χώρες.
«Πώς εξηγείται εμείς, οι πιο δυνατοί, να έχουμε χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής και από τους Γάλλους και τους Ιταλούς;». Ελα ντε! Πού να δεις, Μάικλ, το προσδόκιμο των κατοίκων της Ικαρίας. Θα πάθεις την καραπλακάρα σου!

Δεύτερος Αμερικανός-αντιαμερικανός ο 63χρονος Αλεξ Γκίμπνεϊ. Βραβευμένος με Οσκαρ το 2008 επειδή αποκάλυψε τα φρικτά βασανιστήρια Αφγανών από Αμερικανούς στο ντοκιμαντέρ «Taxi to the Dark Side»!

Ο Αλεξ κατέφτασε στην Μπερλινάλε με το «Zero Days». Οπου CIA, NSA και Μυστικές Υπηρεσίες του Ισραήλ επιδίδονται σε κρυφό, αδυσώπητο πόλεμο κυβερνοχώρου εναντίον του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν! Το πρόγραμμα βαφτίστηκε «Stuxnet». Αλλά επειδή ο virus άρχισε να εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα, οι πλανητάρχες αναγκάστηκαν να το αποσύρουν από την κυκλοφορία! Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις! 
Μια ιστορία που θυμίζει και παραπέμπει στον Φρανκενστάιν!



Ο Δανός σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ επιστρέφει με την «Κομμούνα», που αναφέρεται στην πάλη των τάξεων της Δανίας τη δεκαετία του 1970

Κατάμαυρη και χιπ χοπ Λυσιστράτη

Hellas δεν υπήρχε στην Μπερλινάλε. Γελάς υπήρχε. Και μάλιστα με κατάμαυρη Λυσιστράτη. Από την (ιμπεριαλιστική) Αμερική τα καλά νέα για την Ψωροκώσταινα!

Ο μικροσκοπικός Σπάικ Λι με τίτλο «Chi-Raq». Η σύμπτυξη από τη μια Chicago και από την άλλη Iraq! «Γιατί να πάμε να σώσουμε το Ιράκ; Το Σικάγο έχει μετατραπεί σε πεδίο πολέμου χειρότερο από τη Βαγδάτη». Ελεγε ο Σπάικ. «Φανταστείτε ότι περίπου 8.000 φαντάροι σκοτώθηκαν σε Αφγανιστάν και Ιράκ και 8.000 δολοφονήθηκαν στο Σικάγο. Από το 2001 μέχρι το 2015»!

Το ύφος μοιάζει με μιούζικαλ. Ο αφηγητής (μαύρος), ονόματι Διομήδης. Τον υποδύεται ο Σάμιουελ Τζάκσον. Οι αντίπαλες συμμορίες Αφροαμερικανών ονομάζονται Τρώες και Σπαρτιάτες. Ο Γουέσλι Σνάιπς υποδύεται τον Κύκλωπα. Και η πανέμορφη γαζέλα Τεϊγιόνα Πάρις είναι η Λυσιστράτη!

Η οποία επινοεί σχέδιο ειρηνικού πολέμου εναντίον ανδρών. Ωστε να τους αναγκάσουν να καταθέσουν τα όπλα και να επικρατήσει ειρήνη. Ωστε να μη σκοτώνονται μωρά!
«Θα το κλείσουμε, θα το ράψουμε το ρημάδι». Και το κλείνουν. Και το σφραγίζουν. Και οι άνδρες υποφέρουν. Ακόμα και οι εκδιδόμενες πόρνες ακολουθούν Λυσιστράτη. Θρίαμβος!
Ανάμεσα στους στίχους «Who comes to my direction in erection?» (Ποιος έρχεται προς τη μεριά μου με το εργαλείο του ανεβασμένο;) Ποιος;

Η οθόνη πλημμύρισε από χρώματα. Σε φόντο μαύρο. Και το πνεύμα του Αριστοφάνη στοίχειωσε το Βερολίνο! Μέσα στον φιλελληνικό του οίστρο ο Σπάικ Λι βάφτισε τον πρωταγωνιστή του Δημήτριο Ντε Πρι!


Ο δημιουργός του «Miles Ahead» Ντον Τσιντλ με την πρωταγωνίστρια Εμάγιατζι Κορινεάλντι

SOY GRECO, ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

Ανάμεσα στους παραγωγούς της ιστορίας «Soy Nero» ο Ελληνας Θάνος Καραθάνος και διευθυντής Φωτογραφίας της ίδιας ταινίας ο Χρήστος Καραμάνης!
«Soy Nero» σημαίνει «Είμαι ο Νέρο». Και Nero σημαίνει «μαύρος». Ολοι οι κατατρεγμένοι είναι «μαύροι». Οπως έλεγε και η Μέριλ Στριπ, «όλοι είμαστε Αφρικανοί».
Ο συγκεκριμένος Νέρο, νεαρός Μεξικανός και λαθρομετανάστης στο Μπέβερλι Χιλ, ονειρεύεται να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό, να πάει να πολεμήσει στο Ιράκ και έτσι να κερδίσει την αμερικανική ιθαγένεια!
Από ποιο μέρος είσαι, παιδί μου; Από το πουθενά. Soy Greco. Είμαι Ελληνας!



Επιθετική και αντιφασιστική η Αγγλίδα Εμα Τόμσον. Είναι η ηρωίδα του συμβατικού αντιναζιστικού δράματος δωματίου που διαδραματίζεται επί εποχής της απόλυτης κυριαρχίας 
του Αδόλφου Χίτλερ

Πεθαίνοντας σαν χώρα

Ομως αυτός που επανέφερε τις αριστερές ανησυχίες ήταν ο 46χρονος Βόσνιος Ντάνις Τάνοβιτς με την ταινία «Θάνατος στο Σαράγεβο». Από το έργο του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί «Ξενοδοχείο η Ευρώπη».

Οπου στην κουζίνα το προσωπικό πολυτελούς ξενοδοχείου ετοιμάζεται να απεργήσει. Στην ταράτσα μια δημοσιογραφίνα κουβεντιάζει με ιστορικούς για τα γεγονότα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο διευθυντής, πνιγμένος από τα χρέη, δεν ξέρει τι να κάνει και απειλεί. Στο κλαμπ του ίδιου ξενοδοχείου κυριαρχούν η πορνεία, η σωματεμπορία και η Μαφία. Και ενώ ο αλληλοσπαραγμός Βοσνίων - Σέρβων εξακολουθεί να στοιχειώνει αυτή την περιοχή και ενώ οι ιστορικοί αερολογούν, στα έγκατα αυτού του ξενοδοχείου η Ιστορία προχωράει. Τίποτε δεν έχει τελειώσει.

Η Ευρώπη «κουρασμένη» και σχεδόν «παραλυμένη». Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και πάσης φύσεως μαφίες θησαυρίζουν και οι σκληρά εργαζόμενοι Ευρωπαίοι δεν έχουν μοίρα στον ήλιο!
Αυτό που περιγράφει ο Τάνοβιτς είναι τυπικό αντίγραφο της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας!


Το ρεκόρ Γκίνες διεκδικεί με αξιώσεις η φιλιππινέζικη ταινία «Νανούρισμα ενός θλιμμένου μυστηρίου». Διαρκεί μόλις...  482 λεπτά, τουτέστιν περίπου 8 ώρες

Φιλοσοφία, κοινόβια, παρτούζα

Οι Αμερικανοί με την πολιτική, οι Δανοί με το «Κοινόβιο» (Kollektivet) του Τόμας Βίντερμπεργκ!

Ο Ερικ είναι καθηγητής της Αρχιτεκτονικής. Η Αννα, η γυναίκα του, τηλεοπτική περσόνα. Και η Εμα είναι η ωραία 24χρονη φοιτήτρια και ερωμένη του Ερικ!

Το ζεύγος που διάγει βίο βαρεμάρας αποφασίζει να φιλοξενήσει καμιά δεκαριά φιλαράκια αριστερών πεποιθήσεων στο πατρικό σπίτι που κληρονόμησε ο Ερικ! Ετσι, λέει, θα σκοτώσουμε τη ρουτίνα μας και θα βρούμε πάλι τις σεξουαλικές μας ορέξεις!

Η ιδεολογία του κοινόβιου σκέτη μπούρδα. Ο καθένας να επωφεληθεί από τον άλλον. Και φυσικά μπούρδα και η τριγωνική σχέση. Ο καθένας να βολέψει την ανασφάλειά του ή -όπως ο Ερικ- να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του!

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, εγκαταλειμμένη από τον σύζυγό της. Ομως προστατευμένη από τις φιλοσοφικές της αναζητήσεις και τους χιλιάδες τόμους στη βιβλιοθήκη της. Ομως η ζωή της εντελώς διαφορετική από τους φιλοσόφους και τις ιδεολογίες. Αυτό είναι το επιμύθιο της ταινίας «L’ Avenir» μιας 35χρονης Γαλλίδας με το όνομα Μία Χάνσεν Λεβ.

Επιθετική και αντιφασιστική η Αγγλίδα Εμα Τόμσον. Ηρωίδα του συμβατικού αντιναζιστικού δράματος δωματίου, που διαδραματίζεται επί εποχής της απόλυτης κυριαρχίας του Αδόλφου Χίτλερ. Με τίτλο «Μόνοι στο Βερολίνο» και σκηνοθέτη τον γαλλόφωνο Ελβετό (και πρώην ζεν πρεμιέ της γαλλικής οθόνης) Βενσάν Περέζ.

«Ο αυταρχισμός είναι παράγωγο του φασισμού. Και εξακολουθεί πάντα να κυκλοφορεί ανάμεσά μας», υπογραμμίζει η 57χρονη Εμα Τόμσον.



Ο διευθυντής Φωτογραφίας του «Soy Nero», Χρήστος Καραμάνης, επί το έργον!

Ασ’ τους να ξεχαρμανιάζουν

Η επιτομή όλων αυτών των πολιτικών ανησυχιών είναι η δήλωση της Μέριλ Στριπ: «Ολοι είμαστε Αφρικανοί»!

Δηλαδή ακόμα και οι γυναίκες star του Χόλιγουντ αμείβονται με λιγότερα λεφτά από τους άνδρες. Καλά τώρα. Δώσε σε μένα τον Ελληνα «Αφρικανό» το ένα χιλιοστό που βγάζεις, Μέριλ, και μετά θα ζητωκραυγάζω: «Ζήτω ο καπιταλισμός»!

Οι μέρες όπου Sex and Violence κυριαρχούσαν στην παγκόσμια οθόνη, έχουν πάρει τέλος. Προσωρινά. Οπως, ας πούμε, με το «Playboy». Που εγκαταλείπει τα γαργαλιστικά γυμνά!
Με απλά λόγια. Φιλοσοφία, Ιδεολογία, Ιστορία και Πολιτική οι μεγάλοι, ευνοούμενοι καλεσμένοι αυτής της 66ης Μπερλινάλε! Η φράου Ανγκελα Μέρκελ πρέπει να τρίβει τα χέρια της. Αφού, σου λέει, από τη μια τους «βασανίζω» κανονικά και από την άλλη με τα «βασανιστήρια» επανέρχονται και σκέφτονται αριστερά. Ασ’ τους να ξεχαρμανιάζουν. Σάμπως με τα έργα τους μπορούν τα πράγματα ν’ αλλάξουν; Ανοησίες!