Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μορφονιός μας ταξιδεύει στην «Τζαμάικα»

Δυο αδέρφια (ο Σπύρος Παπαδόπουλος και ο Φάνης Μουρατίδης) επανασυνδέονται μετά από χρόνια όταν ο ένας αρρωσταίνει. Εδώ, ο Μορφονιός μας μιλάει για την πρόκληση του παντρέματος του χιούμορ με το δράμα, τους μαγικούς πρωταγωνιστές του και τον υπέρτατο προορισμό της παιδικής ηλικίας.

Πώς προέκυψε η ιστορία της ταινίας;
Το σενάριο είναι βασισμένο σε μια ιδέα που είχε ο Φάνης Μουρατίδης, την οποία ξεκινήσαμε να συζητάμε πριν δυο χρόνια. Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα του περιβάλλοντος του Φάνη, τα οποία έγραψε μετά σε σενάριο ο Γιώργος Φειδάς. 

Εσείς πώς συνδεθήκατε με το πρότζεκτ;
Εγώ ήμουν συνδεδεμένος με το πρότζεκτ από την αρχή. Με το Φάνη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε ξανασυνεργαστεί. Έχουμε μια ιδιαίτερα φιλική σχέση. Πριν επτά-οχτώ χρόνια είχαμε αρχίσει να παλεύουμε με ένα άλλο σενάριο. Είχαμε κολλήσει να κάνουμε μια ταινία μαζί. Φτάσαμε στο παρά πέντε αλλά δεν το κάναμε τελικά. Μετά από κάποιο διάστημα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε την ιδέα. 

Τι σας έκανε κλικ;

Η ίδια η ιστορία. Και το πώς ισορροπεί ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό. Έχει μια περίεργη ισορροπία, είναι στη κόψη του ξυραφιού γιατί πραγματεύεται κι ένα δύσκολο θέμα που είναι η ασθένεια. Στις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο ήρωας, έχει ένα χιούμορ, έναν κυνισμό. Ήταν επικίνδυνο πώς θα βγει αυτό, στο πώς δίνεις πινιελιές κωμωδίας σε μια κατ’ ουσίαν δραματική ιστορία. Αυτό ήταν μια πρόκληση για μένα. Επειδή είμαι στην τηλεόραση πάρα πολλά χρόνια, έχω κάνει κατά κύριο λόγο κωμωδίες. Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Είναι δυνατή ιστορία, έχει έντονη συγκίνηση κι αυτό μ’ άρεσε πολύ.

Βρίσκετε εσείς το χιούμορ στις δύσκολες στιγμές σας;
Τα καταφέρνω ναι. Είναι κάτι που κάνω πολύ συχνά. Το χιούμορ είναι ένας τρόπος άμυνας και στην ταινία είναι ένας τρόπος που έχει ο ήρωας για να ξορκίζει το φόβο, για το επερχόμενο τέλος που είναι δεδομένο. Ο θάνατος είναι το άγνωστο. Όταν λέμε ότι φοβόμαστε τον θάνατο, φοβόμαστε έναν άγνωστο κόσμο. Ο τρόπος του ήρωα να ξορκίσει να αντιμετωπίσει το φόβο είναι το χιούμορ. Στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας εμπεριέχεται το χιούμορ, το κωμικό. Και πολλές φορές στις πιο αστείες καταστάσεις υπάρχει από πίσω ένα δράμα. 


Στην ταινία τα δυο αδέρφια δε μιλάνε για πολύ καιρό λόγω μιας παρεξήγησης. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που δημιουργεί απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους;
Οι άνθρωποι δυσκολεύονται πια να επικοινωνήσουν. Η ζωή τους πηγαίνει σε μονοπάτια περίεργα λόγω της καθημερινότητας και της αγωνίας για τη δουλειά, τα χρήματα, είναι τόσο πολλά. Και βυθίζονται σ’ αυτά και έχουν ξεχάσει το πολύ ουσιαστικό πράγμα που είναι η επικοινωνία. Το να μιλήσουν ανοιχτά κι αληθινά ο ένας στον άλλον. Πάλι υπάρχει φόβος εκεί. Φοβούνται να αντιμετωπίσουν την αλήθεια και να την εξωτερικεύσουν. Γιατί στην αρχή είναι δύσκολο αλλά μετά τα πράγματα έρχονται κι εξισορροπούν. Όπως έλεγαν οι παλιοί, κάθε θαύμα τρεις μέρες. Κάθε αλλαγή δηλαδή που κάνεις στη ζωή σου φέρνει αναταράξεις, δεν γίνεται εύκολα. Αυτό όμως είναι στην αρχή, μετά τα πράγματα έρχονται σε μια ισορροπία και μπαίνεις σε έναν άλλο δρόμο. 

Εσείς αν ήσασταν στη θέση του Μουρατίδη τι θα κάνατε;
Το έχω σκεφτεί κατά καιρούς, από πριν την ταινία. Δεν ξέρω ειλικρινά τι θα έκανα. Δεν ξέρω αν θα έπαιρνα μια τέτοια σημαντική απόφαση ή αν θα φοβόμουν κι ακολουθούσα τη θεραπεία για να έχω μια ελπίδα. Είναι μια γενναία απόφαση. Και είναι μια ιστορία θάρρους η πορεία του ήρωα. Δεν ξέρω. Είναι πολύ δύσκολο. Είναι μια απότομη στροφή της ζωής. [Ο χαρακτήρας του Μουρατίδη] αποφασίζει να κάνει τη διαδρομή με τέρμα γκάζια. Και να δώσει παράλληλα στον αδερφό του πριν φύγει ένα μάθημα ζωής, πέρα από την υλική βοήθεια.

Τι έφεραν οι δυο πρωταγωνιστές σας στους χαρακτήρες τους;
Ήταν μια μαγική στιγμή. Με το Φάνη είχαμε ξαναδουλέψει, είχα εξαιρετική συνεργασία στο παρελθόν. Ήταν μια απόλαυση. Με τον Σπύρο δεν γνωριζόμασταν, δεν είχαμε δουλέψει ποτέ. Νιώθω τυχερός και ευτυχής που τον είχα στην ταινία γιατί πιστεύω ότι είναι η πιο ώριμη ερμηνευτική του στιγμή στο σινεμά. Έδωσε την ψυχή του στην ταινία. Ήταν εκεί 100%. Είχαμε κουραστικά γυρίσματα, ζέστη, καύσωνας. Δεν τον άκουσα ποτέ να λέει ότι κουράστηκε. Υπέροχη συνεργασία. Όπως και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, και τις κυρίες. Μια πολύ ωραία ομάδα, ήδη συζητάμε για την επόμενή μας δουλειά. 

Ποια είναι η δική σας Τζαμάικα; 
Είναι αυτά που έχουμε χάσει στη ζωή μας και μας δένουν με την παιδική ηλικία. Δηλαδή πράγματα τόσο απλά και λίγα, αλλά με τα οποία γινόμασταν απόλυτα ευτυχισμένοι. Μια παραλία, μια θάλασσα, πως θα παγώσει το καρπούζι και πότε θα πάμε να πηδήξουμε από το βράχο. Αυτές ήταν οι μόνες μας έγνοιες. Μια περίοδος της ζωής απόλυτα ευτυχισμένη. Θα ήθελα να έβρισκα ξανά αυτήν την απόλυτη ευτυχία που είναι πολύ ξεκάθαρη. Δεν είναι πολύπλοκη, τόσο απλή. Είσαι μικρός και βλέπεις τη ζωή σου τεράστια μπροστά σαν ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι, όπως λέει ο Μανώλης Φάμελλος σε ένα τραγούδι του. Θα ήθελα να είναι καλοκαίρι η ζωή μου συνέχεια.