Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από τότε που τέλειωσε το «Mad Men», αλλά είναι ακόμα αδύνατο να σκεφτείς τον Τζον Χαμ χωρίς να τον συνδέσεις με τη σειρά που τον ανέδειξε.
Τώρα όμως που ο χρόνος κατακάθεται, ο Χαμ προχωρά μπροστά. Βγαίνοντας από μια δύσκολη προσωπική περίοδο (την αντιμετώπιση του αλκοολισμού του και το χωρισμό του από την Τζένιφερ Γουέστφελντ), ο Χαμ το έχει ρίξει στη δουλειά: μεγάλες περιπέτειες όπως το «Baby Driver» και δημοφιλείς σειρές όπως το «Unbreakable Kimmy Schmidt». Στη «Βηρυτό» του Μπραντ Άντερσον, αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός διπλωμάτη με τραυματικό παρελθόν, ο οποίος επιστρέφει σε μια χώρα με πολιτικό αναβρασμό για να βοηθήσει τη CIA με την υπόθεση μιας απαγωγής. Αχ, και δεν απογοητεύει.
«Σπάνια βλέπεις ταινίες να καταπιάνονται με μεγάλα πολιτικά θέματα πια. Ήταν συναρπαστικό που κάναμε μια ταινία που είχε να κάνει με κάτι πιο σημαντικό από τη δράση ή το κόμικ στοιχείο, αυτά δηλαδή που φαίνεται να είναι η γενική κατεύθυνση στις μεγάλες ταινίες σήμερα».
«[Ο χαρακτήρας μου] είναι της επικοινωνίας και όχι της εξολόθρευσης. Δεν είναι κάποιος δηλαδή που λύνει τα πάντα πετώντας ένα μαγικό σφυρί ή ξόρκι ή κάνοντας πράγματα που δεν συμβαίνουν στη ζωή. Ως διαπραγματευτής, ο Μέισον έχει το χάρισμα ότι μπορεί να απευθύνεται στους ανθρώπους όχι ύπουλα ή πονηρά, αλλά λέγοντας ξεκάθαρα: “Έχεις κάτι που θέλω κι έχω κάτι που θέλεις. Πρέπει να βρούμε ένα πεδίο όπου και οι δυο θα αφήσουμε κάτι στο τραπέζι και ιδανικά και οι δυο θα πάρουμε κάτι απ’ αυτό που θέλουμε”».
«Έχω την τύχη να έχω γνωρίσει αρκετούς διπλωμάτες στη ζωή μου και έχει πάντα ενδιαφέρον να ακούω την άποψή τους. Όταν οι άνθρωποι ζουν σε μια χώρα διαφορετική από τη δική τους πρέπει να έχουν τρομερό σεβασμό για την τοπική κουλτούρα και την τοπική πολιτική για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Αυτό προσπάθησα πάνω κάτω να κάνω με τον χαρακτήρα του Μέισον. Είναι κάποιος που διευκολύνει καταστάσεις. Θέλει να κερδίσουν και οι δυο πλευρές. Δεν είναι εκεί για να υπονομεύσει την άλλη κυβέρνηση. Αυτή η προσέγγισή του εμπεριέχει πολύ μεγάλο σεβασμό και ευφυία».
«Ο Τόνι [Γκιλρόι] μου είπε πως οι εντάσεις ζυμώνονται εδώ και πολύ καιρό αλλά μόνο πρόσφατα έχουμε δει τόσο μεγάλης κλίμακας εκρήξεις, είτε με την 11η Σεπτεμβρίου είτε με τη Συρία και το Ισλαμικό Κράτος. Έλεγε πως όλα αυτά τα στοιχεία συνδέονται γεωπολιτικά και αυτό μου έκανε κλικ. Όταν σκέφτεσαι την τρομοκρατία, το φονταμενταλισμό και την πολιτική αδιαλλαξία στη Βυρητό (την ταινία), η οποία δυστυχώς ισχύει ακόμα και σήμερα, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να κοιτάξεις στους λόγους από πίσω. Πώς φτάσαμε ως εδώ;»
«Όταν πρωτοσυναντάμε τον Μέισον φαίνεται πως τα έχει όλα υπό έλεγχο, και προσπαθεί να κάνει το καλό. Του παίρνει όμως καιρό για να συνέλθει από αυτή τη φρικτή τραγωδία που του τυχαίνει. Όταν επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, τότε αρχίζει να βρίσκει λίγη χαρά και τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο».
«Η Ταγγέρη μου ήταν πολύ ξένη και ελπίζω πως αυτό θα λειτουργήσει με θετικό τρόπο στην ταινία[Η ταινία γυρίστηκε στο Μαρόκο]. Θα μπορούσαμε να είχαμε γυρίσει την ταινία σε πάρκινγκ στο Μπέρμπανκ ή το Αλμπουκέρκι, αλλά η ταινία είναι ρεαλιστική γιατί δε χρειάστηκε μετά να σβήσουμε στοιχεία όπως ουρανοξύστες ή σχολικές στάσεις ή πινακίδες στοπ».
«Όλα είναι τόσο πωλωμένα σήμερα που δεν μπορείς να πεις τίποτα γιατί φοβάσαι ότι θα προδώσεις το κόμμα ή τη χώρα ή τη θρησκεία σου. Φαίνεται πως έχουμε την ικανότητα να βλέπουμε μόνο άσπρες και μαύρες αποχρώσεις, αλλά ο κόσμος δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτό το χρωματικό σχήμα. Όταν δε μιλάμε, μαλώνουμε, κι αυτό δεν είναι και πολύ έγκυρος τρόπος για να κινήσεις οτιδήποτε μπροστά. Οπότε, ειλικρινά, αυτό είναι το μήνυμα που ελπίζω να πάρει ο κόσμος από την ταινία: αντί να μαλώνουμε, ίσως είναι καλύτερα να μιλήσουμε».