Η Τόνι Κολέτ δε βλέπει ταινίες τρόμου. Αλλά παίζει σ’ αυτές

Η Τόνι Κολέτ κέρδισε την πρώτη της υποψηφιότητα στα Όσκαρ με μια ταινία τρόμου. Τώρα ετοιμάζεται για την επόμενη. Η αλήθεια (και η απορία) είναι πως από το 1999 που είχε προταθεί για την «Έκτη αίσθηση» του Μ. Νάιτ Σαϊάμαλαν δεν έχει ξαναδεχτεί άλλη υποψηφιότητα. Παρότι νωρίς και παρότι το είδος του τρόμου δεν πολυ-αγαπιέται από την Ακαδημία, το όνομά της έχει αρχίσει να αποκτά ήδη Oscar buzz. Ίσως η πρόσφατη ανατροπή της επιτυχίας του «Get Out» που κέρδισε το Όσκαρ Σεναρίου να έχει ανοίξει μια πόρτα.

Στο ψητό όμως τώρα. Η «Διαδοχή» του Άρι Άστερ είναι ταινία τρόμου... άκρως τρομαχτική. Από το τρέιλερ ήδη σηκώνεται η τρίχα: Ο θάνατος της μητέρας της πρωταγωνίστριας προκαλεί απρόσμενες αντιδράσεις στην ίδια και την οικογένειά της, με κάποιο μυστικό που αποκαλύπτεται και κάτι παράξενα μεταφυσικά φαινόμενα που αρχίζουν να εμφανίζονται. Η «Διαδοχή» έκανε ντεμπούτο στο Σάντανς, όπου και την αγάπησαν.

Για την Κολέτ η συμμετοχή στην ταινία ήταν μονόδρομος. «Όταν διάβασα το σενάριο ένιωσα – είναι απ’ αυτές τις περιπτώσεις που ακούς να περιγράφουν οι ηθοποιοί και πάντα ακούγονται τόσο δήθεν – ένιωσα πως με έναν τρόπο δεν το επέλεξα εγώ, αλλά εκείνο εμένα», λέει στο Collider. «Όταν μια ταινία προσεγγίζει ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος με τόσο γενναία ειλικρίνεια και ενός είδους ποιητικό κλίμα είναι φοβερός συνδυασμός».

Ομολογεί πως δεν έψαχνε να κάνει τέτοιου είδους ταινία. «Είχα πει συγκεκριμένα πως: Έχω βαρεθεί τις βαριές ταινίες, δε θέλω άλλο να κλαίω όλη την ώρα στη δουλειά», λέει στο Time. «Θέλω να κάνω αστείες ταινίες τώρα. Με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου και μου είπε: Ξέρω τι είπες αλλά πρέπει να το διαβάσεις αυτό. Και είχε δίκιο. Το λάτρεψα. Δεν ξέρω αν το “λατρεύω” είναι η σωστή λέξη – ήταν περισσότερο μια γνώση ότι έπρεπε να το κάνω. Ήταν τόσο πρωτότυπο. Αυτό που θέλουν οι ηθοποιοί είναι μια ευκαιρία να τολμήσουν κάτι διαφορετικό, κι εδώ ήταν μια τέτοια ευκαιρία με κεφαλαία γράμματα».

Πολύ απαιτητική ταινία για μια ηθοποιό, αλλά αν δεν μπορούσε η Κολέτ να τα φέρει εις πέρας ποια θα τα κατάφερνε; Μιλάμε άλλωστε για τη γυναίκα που μπορεί να περάσει από την ιδιαίτερη «Μίριελ [που] παντρεύεται» στους πέντε ρόλους στο «United States of Tara». Ο χαρακτήρας είναι αρκετά ακραίος, γι’ αυτό και η Κολέτ σημειώνει πως δεν ταυτίστηκε μαζί της. Αλλά ταυτόχρονα, «πρόκειται για μια γυναίκα που έχει ενός είδους αφύπνιση μετά από μια ολόκληρη ζωή σε μια αποστασιοποιημένη, καταστροφική, δίχως φροντίδα σχέση με τη μητέρα της», συνεχίζει. «Συχνά συνδέουμε την αφύπνιση με ένα θετικό, αποκαλυπτικό άλμα. Εδώ η ιδέα είναι πως δεν υπάρχει ελπίδα ή διαφυγή. Αυτό είναι και το πιο τρομαχτικό απ’ όλα».

Ένας από τους λόγους που ξεχωρίζει η ταινία είναι η διαφορετική αναπαράσταση που προσφέρει στο μητρικό πρότυπο, το οποίο και το ανατρέπει. «Οι σχέσεις είναι περίπλοκες», λέει στο Slash Film. «Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. Οι ορμόνες είναι περίπλοκες. Υπάρχουν κάποια πράγματα που περιμένουμε από μία μητέρα που πλέον φαίνονται κάπως αρχαϊκά και μου αρέσει που στην ταινία ο χαρακτήρας μου έχει κάποιες ξεχωριστές, αληθινές αντιδράσεις. Κι ότι δεν είναι μια δισδιάστατη γυναίκα. Ενίοτε είναι τρομερά αντιπαθητική κι αυτό μ’ αρέσει».

Το αστείο είναι πως η Κολέτ παραδέχεται πως δε βλέπει ταινίες τρόμου. «Ταινίες τρόμου έβλεπα μόνο όταν έμενα σε σπίτια φίλων μου ως έφηβη», λέει στο Time. «Έχω πολύ μεγάλη φαντασία και δε χρειάζεται να την τροφοδοτώ με τέτοιου είδους πράγματα. Αλλά κάτι πολύ ειδικό στην “Έκτη αίσθηση” και τη “Διαδοχή” είναι πως δεν πρόκειται για ταινίες τρόμου μονάχα. Αποτυπώνουν με πραγματικό όμορφο τρόπο κάτι πολύ βαθύ κι αυτό τις κάνει πιο πολύπλοκες κι ενδιαφέρουσες, κι ενδεχομένως και πιο τρομαχτικές».

Τι είδους μαμά είναι όμως η ίδια; «Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος ύπαρξης, είμαστε πολλά πράγματα ταυτόχρονα», λέει στον Γκάρντιαν. «Η ζωή έχει αλλάξει επίσης, οπότε κι αυτά τα πράγματα αλλάζουν επίσης. Είναι δύσκολο να περιγράψεις λοιπόν χωρίς να απλοποιείς μια από τις πιο σημαντικές σχέσεις στη ζωή σου. Προσπαθώ αυτό να το φέρω σε όλους τους ρόλους μητέρας που έχω παίξει – ναι, είναι μητέρες, αλλά και πολύπλοκα πλάσματα από μόνες τους». Τα παιδιά της από την άλλη, «είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου, είμαι απόλυτα ερωτευμένη μαζί τους. Αλλά δε μου ανήκουν, δε με αντανακλούν. Απλά προσπαθώ να τα κατευθύνω και να τα στηρίξω, να είμαι εκεί, να τους δώσω όσα μπορώ, χωρίς να είμαι δογματική ή διδακτική. Και μαθαίνω απ’ αυτά, είναι ψυχαγωγικό».

Η ταινία συνδυάζει το πένθος με το μεταφυσικό και το ανεξήγητο. Η Κολέτ δηλώνει δεν έχει δει ποτέ φάντασμα. «Θα ήθελα», ομολογεί στο Vulture. «Θα ήθελα να δω κάτι αδιάσειστο. Θέλω αποδείξεις. Έχω μια φίλη την οποία εμπιστεύομαι, η οποία είναι πραγματίστρια και δε θα έλεγε ψέματα για τέτοια πράγματα. Βλέπει φαντάσματα από τότε που ήταν έφηβη. Τώρα είναι στα 70 της. Δε γίνεται να μην υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτόν το σωματικό κόσμο που βιώνουμε. Όλο αυτό είναι τόσο προσωρινό. Απλά εύχομαι να είχα κάτι πιο χειροπιαστό. Αλλά δεν έχω δει, όχι».