Tο άρθρο της Alexandra Kleeman, υπό τον τίτλο «Το όραμα του Γιώργου Λάνθιμου που προκαλεί πόλωση», «υποκλίνεται» στο ταλέντο του Έλληνα σκηνοθέτη και αναγνωρίζει την παγκόσμια καταξίωση του
Μ' ένα εκτενές αφιέρωμα στον Γιώργο Λάνθιμο, το περιοδικό «New York Times», «υποκλίνεται» στο ταλέντο του Έλληνα σκηνοθέτη και αναγνωρίζει την παγκόσμια καταξίωση του, ενώ παράλληλα αναφέρεται στις έντονες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η «ωμή» απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας στις ταινίες του.
Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο της Alexandra Kleeman, υπό τον τίτλο «Το όραμα του Γιώργου Λάνθιμου που προκαλεί πόλωση», αναφέρεται στον «μυστικοπαθή και ντροπαλό Λάνθιμο, ο οποίος είναι γνωστός για τη δημιουργία σκοτεινά σουρεαλιστικών και αμήχανα ξεκαρδιστικών κινηματογραφικών κόσμων που αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητά μας, κάτω από ένα παραμορφωτικό φως».
Η Kleeman, η οποία συναντήθηκε με τον Έλληνα σκηνοθέτη, στο πλαίσιο της «Εβδομάδας Μπέργκμαν», διαπίστωσε αρκετές ομοιότητες στη σκεπτική του με αυτή του κορυφαίου Σουηδού σκηνοθέτη.
«Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν θα μπορούσε να έχει αναγνωρίσει την βαθιά περιέργεια που διακατέχει τις ταινίες του: Όπως ο Μπέργκμαν, έτσι και ο Λάνθιμος συναρπάζεται με την ανθρώπινη ορμή για έλεγχο - τόσο ως προς την πολυπλοκότητα της έννοιας όσο και ως προς τα άκρα που μπορεί να φτάσει- και από την ασυμφωνία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Στις ταινίες του Μπέργκμαν ωστόσο αυτή η αγωνία ανυψώνεται στη σφαίρα του μεταφυσικού, ενώ η προσέγγιση του Λάνθιμου είναι λιγότερο "υψηλή", γειώνεται με αίμα και τριβή... Το αστείο είναι ότι ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούμε να "μεγαλώσουνε" κάτι, στην πραγματική ζωή όλα είναι ήδη πιο υπερβολικά», αναφέρει χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος.
Λίγα λόγια για τον Γιώργο Λάνθιμο
Μέχρι το 2011 ο Λάνθιμος ζούσε στην Αθήνα, όπου η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 17 χρόνων και ενώ ήξερε ότι ήθελε να κάνει κινηματογράφο, εντούτοις σπούδασε οικονομικά και μάρκετινγκ.
Μετά την επιτυχία του «Κυνόδοντα» μετακόμισε στην Αγγλία για μεγαλύτερη και πιο εύκολη χρηματοδότηση. Εκεί χρησιμοποιεί ηθοποιούς όπως τον Κόλιν Φάρελ, Νικόλ Κίντμαν, Εμα Στοόυν και Ράσελ Βέις αλλά κατορθώνει οι αγγλόφωνες ταινίες του να ταιριάζουν με τις αυθόρμητες, προσωπικού στυλ τεχνικές που είχε αναπτύξει στην Ελλάδα, χωρίς να τις προσαρμόσει στις πρακτικές του Χόλιγουντ.
Του αρέσει να κινηματογραφεί με φυσικό φως και πειραματίζεται με το να προσκαλεί τις ξαφνικές καιρικές συνθήκες να εισέρχονται στις σκηνές και σπάνια χρησιμοποιεί τον ακριβό κινηματογραφικό φωτισμό που έτσι κι αλλιώς παραγγέλνεται κατά τον σχεδιασμό της ταινίας.