Ιστορία μου, αμαρτία μου

Η ιστορία του Αμερικανού πολιτικού Ντικ Τσένι έχει καθοριστεί άλλωστε από την έλλειψη ηθικής, και ο ΜακΚέι θεωρεί καθήκον του πως πρέπει να ενημερώσει αναλόγως το αμερικανικό – και διεθνές σε δεύτερη φάση – κοινό. Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο διάλεξε, πολύ σοφά, τον χαμαιλεοντικό Κρίστιαν Μπέιλ, ο οποίος εντυπωσιάζει όχι τόσο με την εκπληκτική μεταμόρφωσή του, όσο με την εσωτερική ερμηνεία του.

Η ταινία ακολουθεί την πορεία του Τσένι από τότε που δούλευε ως ηλεκτρολόγος στο Γουαϊόμινγκ έως την περίοδο που λειτουργούσε ουσιαστικά ως Πρόεδρος της Αμερικής, παρόλο που τη θέση κατείχε ο Τζορτζ Μπους Τζ. Σημαντικές στάσεις ενδιάμεσα είναι τα χρόνια που μαθήτευσε δίπλα στον Ντόναλντ Ράμσφελντ (εδώ τον υποδύεται ο Στιβ Καρέλ) επί Νίξον, περνώντας από τότε που ήταν υπεύθυνος επιτελείου του Τζέραλντ Φορντ και Υπουργός Αμύνης για τον Τζορτζ Μπους στο 2000, όποτε και άφησε την πολιτική για να γίνει διευθύνων σύμβουλος της Halliburton και μετά Αντιπρόεδρος του Μπους Τζ. (Σαμ Ρόκγουελ).

«Δεν ήξερα πολλά για τον Ντικ Τσένι», ομολογεί ο ΜακΚέι, «αλλά από τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω γι’ αυτόν, άρχισα να παθιάζομαι, τι τον ωθούσε, ποια ήταν τα πιστεύω του. Διάβαζα ολοένα και περισσότερα και έμεινα έκπληκτος από τη σοκαριστική μέθοδο μέσω της οποίας ο Τσένι κέρδισε την εξουσία και πόσο έχει επηρεάσει τη θέση που κατέχει παγκοσμίως σήμερα η Αμερική». Σημαντική πηγή ήταν η βιογραφία του Ρόμπερτ Μόουζις «The Power Broker». Ο ΜακΚέι βυθίστηκε στην έρευνα, η οποία τον οδήγησε μέχρι και τον Σέξπιρ. Τότε ήταν άρχισε να χτίζει το σενάριο.
 

 Στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του Τσένι καταλυτική ήταν η επιρροή που είχε η γυναίκα του, Λιν (μια απίθανη, όπως πάντα, Έιμι Άνταμς). «Δίχως αμφιβολία, ήταν η φιλοδοξία της Λιν που μεταμόρφωσε τον Ντικ Τσένι», σημειώνει ο ΜακΚέι. «Όσοι την ήξεραν εκείνα τα χρόνια είπαν πως όποιος και να την παντρευόταν θα πήγαινε μπροστά. Ειδάλλως, ο Τσένι θα είχε ζήσει μια ήσυχη ζωή όπως τα αδέρφια του στο Γουαϊόμινγκ. Εκείνη είχε το μυαλό και τη φιλοδοξία, αλλά είχε συνειδητοποιήσει πως επειδή ήταν γυναίκα κάποιες πόρτες θα ήταν πάντα κλειστές γι’ αυτήν. Παρότι όμως γνώριζε πως δεν μπορούσε να κινήσει εκείνη προσωπικά τα πολιτικά νήματα, ήξερε πώς να καταφέρει κάποιον άλλο να το κάνει στη θέση της».

Αυτό που ώθησε τον ΜακΚέι για να κάνει την ταινία ήταν ότι «πρόκειται για ένα τεράστιο κεφάλαιο της αμερικανικής πολιτικής ιστορίας, το οποίο νιώθω πως δεν έχει εξερευνηθεί αρκετά στην οθόνη. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι του σημερινού παζλ σχετικά με το πως η γενική πολιτική συναίνεση επιτυγχάνεται μέσω της διαφήμισης, της χειραγώγησης και της παραπληροφόρησης».

Από την πρώτη στιγμή είχε τον Κρίστιαν Μπέιλ στο μυαλό του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά ο Μπέιλ αρχικά νόμισε πως ο ΜακΚέι ήταν τρελός. Μετά διάβασε το σενάριο. «Απολύτως απίθανο», λέει ο Μπέιλ. «Επεκτεινόταν πολύ παραπέρα απ’ όσο φανταζόμουν. Ήταν δεικτικό όχι μόνο πολιτικά αλλά και προσωπικά. Προσέγγιζε τι σημαίνει να είσαι ένας άνθρωπος, μέρος μιας οικογένειας, μέρος ενός έθνους. Και, επειδή πρόκειται για δουλειά του Άνταμ, ήταν τρομερά αστείο».

Όπως συνηθίζει, ο Μπέιλ μελέτησε εξονυχιστικά τον χαρακτήρα, βλέποντας ό,τι βίντεο και συνέντευξη μπορούσε να βρει. Συνεργάστηκε και με διατροφολόγο για να βάλει βάρος με τον σωστό τρόπο. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μπέιλ πειραματίζεται με το βάρος του για χάρη ενός ρόλου. Εκεί που είχε αποστεωθεί για το «Machinist», έβαλε στη συνέχεια όγκο για το «Σκοτεινό ιππότη». Απλά πρόκειται για την πρώτη φορά που το κάνει με τη συμβουλή ειδικού, αντί να κάνει του κεφαλιού του.

Και ο Μπέιλ και ο ΜακΚέι υποστηρίζουν πως ήθελαν να προσεγγίσουν τον χαρακτήρα αντικειμενικά (ενημερωτικά, δεν το κάνουν). «Αυτός ο άνθρωπος ήταν τρομερά επιδραστικός, με φοβερό εκτόπισμα και εξουσία, εξαιρετικός στο πώς χειριζόταν τις δυναμικές της κυβέρνησης. Είπα στον Άνταμ πως ήθελα να τον προσεγγίσω θετικά για να μη γίνει ποτέ προβλέψιμη η ιστορία. Ήθελα να εκπλήξουμε και να προσελκύσουμε το κοινό, ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις τους. Κι αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να αγκαλιάσουμε με ειλικρίνεια τον Τσένι».

Ο ΜακΚέι σημειώνει πως σε αντίθεση με τις παραδοσιακές κινηματογραφικές βιογραφίες, το «Vice» έχει διαφορετικά επίπεδα. «Υπάρχει τόσο πολλή πληροφορία σήμερα. Τόσο πολλή παραπληροφόρηση. Τόση μεροληψία. Ο κόσμος έχει μπερδευτεί. Δεν ξέρουμε κατά συνέπεια πού βρισκόμαστε. Όποια κι αν είναι τα πολιτικά σου πιστεύω δε γίνεται να μην αναρωτιέσαι πώς καταλήξαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα».

«Υπάρχει λόγος που η η κυβέρνηση μας έχει χτιστεί με συνταγματικούς ελέγχους», συνεχίζει. «Η εξουσία είναι εθιστική. Στην Αμερική έχουμε περάσει από το να είμαστε μια χώρα που είχε να κάνει με τη φιλοδοξία και να παρέχεις για την οικογένειά σου σε μια χώρα που έχει στραφεί στην εξουσία και την καριέρα. Η καριέρα δεν έχει να κάνει με τους άλλους, αλλά μόνο με σένα. Πήραμε μια στροφή κάποια στιγμή και αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το άτομο, τη νίκη, την προσωπική σου ζωή, τον κήπο σου. Εκεί πιστεύω πως αρχίσαμε να το χάνουμε».