Ο Δημήτρης Δανίκας για την ταινία του Γαβρά: Τέτοια προχειράτζα, δεν την περίμενα!

Με συγχωρείς Κώστα μου και παρά την εκτίμηση που τρέφω και στο πρόσωπό σου και στο κινηματογραφικό σου έργο. Ομως τέτοια προχειράτζα δεν την περίμενα. Τέτοια και τόση αγιοποίηση και ηρωποίηση Βαρουφάκη δεν περίμένα. Τόσους ασήμαντους, άχρωμους, ανύπαρκτους ρολίστες δεν τους περίμενα. Και τέτοια πανωλεθρία δική σου, ούτε αυτό το περίμενα.

Επί δύο ατελείωτες, βαρετές ώρες, ανοιγόκλειναν πόρτες, ανοιγόκλειναν τα στόματά τους «ακέφαλα» σώματα, ανοιγόκλειναν πόρτες αυτοκινήτων, ανοιγόκλειναν αίθουσες διαπραγματεύσεων. Ανοιγόκλειναν σουίτες ξενοδοχείων. Ανοιγόκλειναν πόρτες διαμερισμάτων. Προς τι;

Επειδή, σύμφωνα με το σενάριο και την ταινία «Ενήλικοι στην αίθουσα» ο Γιάνης Βαρουφάκης τα έχει όλα. Μα όλα. Και συγκροτημένος. Και ρεαλιστής. Και ευρωπαϊστής. Και πάντα με το ευρώ. Και μελετημένος. Και διαπραγματεύσιμος. Και συμφιλιωτικός. Και μάγκας. Και ωραίος. Και φίνος. Και πρισιτός. Και εγκάρδιος. Και όπου πρέπει και όταν πρέπει αυστηρός.

Μόνος εναντίον όλων. Και των «καρχαριών» του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης που όλοι μα όλοι επιθυμούσαν την ταπείνωση, τον εξευτελισμό της μικρή Ελλάδας. Και των Συριζαίων που αμολάγανε μπαρούφες. Διαρκώς. Και του αμήχανου, άβουλου, Τσίπρα. Αλλά και των δημοσιογράφων. Που όλοι μα όλοι, όλων σχεδόν των «μέσων», έπαιρναν γραμμή από το Σόιμπλε και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό συκοφαντούσαν και εξευτέλιζαν την εικόνα του Γιάννη Βαρουφάκη στο ελληνικό και το διεθνές κοινό.

Παρουσιάζοντάς τον ως ερασιτέχνη, αλλαζόνα και πολλά άλλα τέτοια. Περίπου σαν καουμπόικη αναμέτρηση στον «πράσινο βάλτο». Περίπου «εγώ και όλοι σας». Περίπου όλοι οι εκπρόσωποι των δανειστών «μέτριοι οικονομολόγοι και φανατικοί αλλά και ιδεοληπτικοί πολιτικοί». Και στο τέλος το συμπέρασμα διά στόματος «κατασυκοφαντημένου» Μεσσία: «Η Βουλή των Ελλήνων με συντριπτική πλειοψηφία γκρέμισε την ετυμηγορία της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού». Λέει ο Γιάνης. Και εγώ λέω «ευτυχώς, σωθήκαμε»!

Όσο για τις καλλιτεχικές επιδόσεις, άσε καλύτερα. Φτωχή παραγωγή, στα γρήγορα. Οι φωτισμοί των εσωτερικών χώρων, ούτε σε σίριαλ. Η μουσική υπόκρουση κάτι σαν συρτάκι, όπως «στην υγειά μας ρε παιδιά». Και οι ερμηνείες «αόρατες».

Πλην του κορυφαίου, του λαμπερού Χρήστου Λούλη. Μιας ταλεντάρας ισοδύναμης ενός Μάικλ Φασμπέντερ. Επομένως διπλά ωφελημένος και ευεργετημένος ο Γιάνης Βαρουφάκης. Και επειδή έγινε ταινία. Αλλά και επειδή τον υποδύεται ο απείρως ανώτερός του Χρήστος Λούλης. Αυτό θα πει κ...φαρδία. «Αν έχεις Γαβρά διάβαινε και Λούλη περπάτει»!