Όσκαρ 2020: Στις 15:18 η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων - Ποιοι θα κερδίσουν τον Joker;

Πολλές ταινίες, πολλοί υποψήφιοι, πολλά ονόματα, όμως ελάχιστοι οι πρωταθλητές. Και με διαφορά. Για να καταλάβετε, είναι σαν να συγκρίνουμε Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι με Χετάφε, Γουλβς, άντε και με την Ντόρτμουντ! Στις 15:18 (ώρα Ελλάδας) ανακοινώνονται οι λίστες με τους υποψηφίους. Και Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου (ξημερώματα ώρα Ελλάδος) θα γνωρίζουμε τον πλήρη κατάλογο των ευνοούμενων του «θείου» Οσκαρ. Που φέτος γιορτάζει τα 92 του χρονάκια. Να τα χιλιάσει!

Από τώρα, λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, στοιχηματίζω ό,τι έχω και δεν έχω στις ακόλουθες ταινίες και στα εξής ονόματα: «1917» του Σαμ Μέντες, «Joker» του Τοντ Φίλιπς, «O Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε. Και ως αουτσάιντερ στοιχηματίζω στην «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ» του Κλιντ Ιστγουντ. Απουσίαζε από τις Χρυσές Σφαίρες επειδή δεν είχε προβληθεί ακόμα ώστε να έχει κάποιες υποψηφιότητες.

Επομένως, στη λίστα των ονομάτων πρώτος με διαφορά ο Χοακίν Φίνιξ. Ποιος δεύτερος; Δεν υπάρχει. Και τρίτος; Ούτε αυτός υπάρχει. Στην πραγματικότητα, τα πέντε ονόματα στη λίστα των μνηστήρων για το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου είναι τα ακόλουθα: Χοακίν Φίνιξ, Χοακίν Φίνιξ, Χοακίν Φίνιξ, Χοακίν Φίνιξ και Χοακίν Φίνιξ! Δηλαδή «Joker». Από τα αποδυτήρια το έχει πάρει χωρίς αντίπαλο. Κι αν τελικά το χάσει, τότε άπαντες οι ακαδημαϊκοί να πετάξουν τα πτυχία τους στη θάλασσα.

Επομένως, για τη Σκηνοθεσία ο Σαμ Μέντες, διότι το επίτευγμά του στο «1917» είναι ισοδύναμο με το αντίστοιχο του Ορσον Γουέλς στον «Πολίτη Κέιν». Επομένως, για το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου η Ρενέ Ζελβέγκερ ως «Judy». Μια ταινία με εντελώς απρόσωπη σκηνοθεσία αλλά με μοναδικό ατού τα ερμηνευτικά χαρίσματα της 50χρονης φευγάτης κυρίας. Επομένως, η Σκάρλετ Γιόχανσον (ή Τζοχάνσον) στην «Ιστορία Γάμου» μοναδική αντίπαλος της Ρενέ Ζελβέγκερ. Επομένως, για τον Β’ Γυναικείο Ρόλο θα μονομαχήσουν η Λόρα Ντερν («Ιστορία Γάμου») με την Κάθι Μπέιτς («Η μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ»). Και επομένως, για τον Β’ Ανδρικό Ρόλο έχουν λάβει θέση ο Μπραντ Πιτ («Κάποτε στο Χόλιγουντ») και ο αειθαλής Τζο Πέσι («Ο Ιρλανδός»).

Τόσο απλά και τόσο καθαρά

Να είμαστε σοβαροί, παιδιά. Ποιοι θα είναι οι άλλοι μνηστήρες; Ο Τζόναθαν Πράις στους «Δύο Πάπες»; Για βαθιά χασμουρητά. Η ταινία. Οσο για την ερμηνεία του, σκέτη, καθαρή μανιέρα. Καλός αλλά αναμενόμενος. Ποιος άλλος; Ο Αντονι Χόπκινς; Πάλι στους «Δύο Πάπες» (στην αρχή το διάβαζα «πάπιες»). Κι αυτός με τη γνωστή του μανιέρα. Καλός, άριστος, αλλά μπροστά στον Χοακίν Φίνιξ θυμίζει Καρδίτσα εναντίον Θρύλου.

Ποιος άλλος; Ο Αντόνιο Μπαντέρας στην τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Πόνος και Δόξα»; Κι αυτός εξαιρετικός. Ομως κόβω τον σβέρκο μου πως αν ο Πέδρο δεν είχε υπογράψει την αυτοβιογραφία του και τη δημόσια παραδοχή του περί των σεξουαλικών προτιμήσεών του, τότε θα έβλεπε Οσκαρ με τα κιάλια.

Ποια άλλη ταινία; Το «Rocketman» για τον Ελτον Τζον; Ελάτε τώρα. Ούτε στη Β’ Εθνική. Ποια άλλη; Ας πούμε «Στα Μαχαίρια» (Knives Οut); Να πέσω χάμω και να σουρθώ από αλλεπάλληλα χαχανητά!

Ομολογώ ότι η «Ιστορία Γάμου» (Marriage Story) του Νόα Μπάουμπακ έχει όλα τα προσόντα. Αλλά και αυτή πέφτει πάνω στα επιτεύγματα του Σαμ Μέντες και του «1917».

Ομολογώ επίσης ότι το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο το βρήκα άκρως διασκεδαστικό. Αν και ολίγον φλύαρο. Οχι όμως για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Και καθόλου ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο για Οσκαρ Α’ Ρόλου. Είναι καλός, είναι εξαιρετικός, αλλά εδώ ο ρόλος του μερικά κλικ πιο κάτω από τις απίστευτες, μοναδικές επιδόσεις του Χοακίν Φίνιξ.

Νetflix Vs studios

Τρία πράματα ακόμα. Δευτερευούσης σημασίας:

-Το πρώτο ότι σε αυτή την 92η τελετή θα συντελεστεί, υπογείως, μονομαχία ανάμεσα στο Netflix και τα υπόλοιπα καθαρόαιμα studios. Τους λεγόμενους «παραδοσιακούς φορείς». Τα παραδοσιακά κόμματα. Μια μονομαχία που ως θεατή με αφήνει παγερά αδιάφορο. Πάντως στις Χρυσές Σφαίρες το Netflix περίπου εξαφανίστηκε. Ε, και; Και πάντως το Netflix κατεβαίνει με δύο μεγάλους μονομάχους: τον «Ιρλανδό» και την «Ιστορία Γάμου».

-Το δεύτερο ότι η τελετή δεν θα διαθέτει, για δεύτερη συνεχή χρονιά, παρουσιαστή. Ελα... Μετά από αυτή την είδηση θα κάτσω και θα κλάψω... Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι... Ποιους ενδιαφέρει; Ολους αυτούς που από τη μια δεν έχουν δει μισό καρέ απ’ όλες αυτές τις ταινίες και απ’ την άλλη τρελαίνονται με κόκκινο χαλί, κουτσομπολιά, τουαλέτες, στριγκάκια μετά κοσμημάτων και Ελεν Ντε Τζένερις.

-Το τρίτο και τελευταίο αφορά δύο ακόμα Οσκαρ. Οπως εκείνο της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Από τώρα το έχουν δώσει -και δικαίως- στα «Παράσιτα» του Νοτιοκορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο. Πάει κι αυτό. Και όπως το Οσκαρ Καλύτερου Soundtrack. Από τα αποδυτήρια και αυτό έχει καταλήξει στη Χίλντουρ Γκουοναντότιρ του «Joker». Αν προφέρω σωστά το όνομα της μόλις 38χρονης εμπνευσμένης μουσικού από την Ισλανδία!

1. «Joker» του Τοντ Φίλιπς: Χοακίν, ένας και αδιαμφισβήτητος

Ο Χοακίν Φίνιξ, λοιπόν. Αδελφός του Ρίβερ Φίνιξ. Που λόγω κινηματογραφικής μυθολογίας και σχεδόν αυτοκτονίας λόγω εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες τον θεωρούσαν κατώτερο από τον νεκρό αδελφό του. Ο Χοακίν ιδιαίτερος. Απογειωμένος (φευγάτος). Απόμακρος. Σχεδόν αυτοαποκλεισμένος από το star system. Περίπου νοσηρός. Είναι 45. Είναι ο σατανικός, δολοφονικός και αιμομείκτης Κόμμοδος στον «Μονομάχο». Είναι ο βασανισμένος, διπολικός και υποταγμένος του «Master». Και είναι ο Τζόνι Κας του «Walk the Line». Για τον οποίο έπρεπε να πάρει το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Εντελώς ταυτισμένος με τον Τζόνι Κας. Και τελικά δεν το πήρε. Αντιθέτως, η Ρις Γουίδερσπουν σε μια μέτρια ερμηνεία για την ίδια ταινία κέρδισε το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Λένε ότι για το «Joker» έχασε 23 κιλά. Η ερμηνεία του Φίνιξ δεν έχει να κάνει με τα κιλά. Εχει να κάνει με την απόλυτη ταύτιση, με τη βιωματική ερμηνεία και με την πρωτοφανή πληρότητα ενός ρόλου που τα έχει όλα: από το καμπαρέ, το τσίρκο, μέχρι serial killer. Απίστευτος! Και κάτι ακόμα. Το «Joker» είναι προειδοποιητικό και προφητικό. Αν τα πλήθη των περιθωριακών πολλαπλασιαστούν. Αν ελάχιστες οικογένειες σε μυθικά πλούτη κολυμπούν. Ε, τότε τα στίφη θα βγουν στους δρόμους και τυφλά θα ορμούν με το σύνθημα «Kill the rich».

2. «Judy» του Ρούπερτ Γκουλντ: Η «Μπρίτζετ Τζόουνς» απογειώνειτην Τζούντι Γκάρλαντ

Είναι 50 ετών. Είναι σε ηλικία για περιθωριακές ταινίες. Είναι δηλαδή «άχρηστη» για τα γούστα του Χόλιγουντ. Είναι φευγάτη. Ηταν από την αρχή της καριέρας της προορισμένη για μεγάλη και σπουδαία διαδρομή. Είναι κάτοχος ενός αγαλματιδίου για Β’ ρόλο. Σε μια ασήμαντη ιστορία που τη λένε «Επιστροφή στο Cold Mountain» (με Τζουντ Λο και Νικόλ Κίντμαν). Και είναι η Ρενέ Ζελβέγκερ. Στην πραγματικότητα, Ρενέ Κάθλιν Ζελβέγκερ. Το υποκοριστικό της Zelly. Μόλις 1,60 μ. Η Ρενέ λοιπόν ξέφυγε, εκτροχιάστηκε, πώς το λένε ψωνίστηκε. Ετσι, άλλοτε με απαιτητικούς ρόλους. Και άλλοτε, ως Μπρίτζετ Τζόουνς. Ωσπου πριν από δύο χρόνια, κάποιο παλικάρι, με σκηνοθετικές φιλοδοξίες, ο Ρούπερτ Γκουλντ, χτύπησε την πόρτα της λησμονημένης κυρίας. «Ρενέ, πώς θα σου φαινόταν να παίξεις τον ρόλο της Τζούντι Γκάρλαντ;». Σωστή κίνηση. Διότι, εκτός των άλλων, όπως η Τζούντι Γκάρλαντ, έτσι και η Ρενέ: τελειωμένη, αλκοολική, ξεπεσμένη, καταραμένη.Φόρεσε τον ρόλο της, ταυτίστηκε με την Γκάρλαντ και στο τέλος κατάφερε απ’ όλη αυτή την απρόσωπη ταινία «Judy» να ξεχωρίσει και να μείνει η δική της ερμηνεία. Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα!

«1917» του Σαμ Μέντες: Σαίξπηρ, Τσέχοφ, Τζέιμς Μποντ και μονοπλάνο στον Α’ Παγκόσμιο

Ο Σάμιουελ Μέντες, λοιπόν. Εντελώς Αγγλος. Εντελώς από Κέμπριτζ. Εντελώς προορισμένος ως σκηνοθέτης θεάτρου για Τσέχοφ και Σαίξπηρ. Και εντελώς αναμορφωτής και εκσυγχρονιστής του American Cinema. Φανταστείτε ότι το 2000 κουφαίνει το Χόλιγουντ με το «American Beauty». Και ως αποτέλεσμα η ταινία σαρώνει 5 αγαλματίδια: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου στον «καταραμένο» Κέβιν Σπέισι, Φωτογραφίας και Σεναρίου.

Φανταστείτε ακόμα ότι μόλις πριν από επτά χρόνια αναμορφώνει, ξεσκονίζει, εκσυγχρονίζει και εκτοξεύει τον καλύτερο Τζέιμς Μποντ ever με το «Skyfall». Φανταστείτε ότι ενδιαμέσως έχει υπογράψει δύο ταινιάρες «Ο Δρόμος της Απώλειας» (γκανγκστερικό) με Τομ Χανκς και «Ο Δρόμος της Επανάστασης» με Κέιτ Γουίνσλετ (η πρώτη σύζυγός του) και Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Και τώρα φανταστείτε ότι με το «1917» ανασύστησε εντελώς και αυθεντικώς πεδία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και σχεδόν μονοκοπανιά, έτσι το λαμβάνει ο θεατής, δύο αμούστακα φανταράκια διανύουν 12 χιλιόμετρα σε νάρκες, χαλάσματα, ερειπωμένα σπίτια, ποτάμια, λίμνες και γκρεμίδια προκειμένου να παραδώσουν μήνυμα σωτηρίας 1.600 στρατιωτών και αξιωματικών από τις αλεστικές μηχανές των «Ούνων» (έτσι λένε τους Γερμανούς). Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε!

«Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ» του Κλιντ Ιστγουντ: Million Dollar Old Man

Εκεί, λοιπόν, που όλα είχαν τελειώσει. Εκεί που όλοι εμείς οι τάχα ειδικοί σκαλίζουμε το κρανίο μας λέγοντας: «Μα καλά, γιατί από τις Χρυσές Σφαίρες απουσιάζει ο Κλιντ;». Εκεί που βλέπαμε την τελευταία του σκηνοθεσία «Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ». Εκεί που στο τέλος είπαμε όλοι εν χορώ: Μα είναι 90 και ακόμα;! Δηλαδή από τον τάφο του θα μας ευλογεί με αριστουργήματα; Εχω να πω τα εξής: ο πρωταγωνιστής του, παντελώς άγνωστος, με το όνομα Πολ Γουόλτερ Χάουζερ μπορεί να κάνει την έκπληξη και να εισχωρήσει στην πεντάδα των υποψήφιων για το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, σχεδόν ερασιτέχνης ηθοποιός, είναι ευτραφής, με προγούλι, με κοιλιά, με βοϊδίσιο βλέμμα που βαράει τοίχους. Αφελής. Αφοσιωμένος στα πρωτόκολλα. Λάτρης του Law and Order. Φανατικός οπαδός των ένστολων αστυνομικών. Κυρίως του FBI.

Υποδύεται μοναδικά την περίπτωση του Ρίτσαρντ Τζούελ. Ενός ανώνυμου σεκιουριτά. Που το βράδυ της 27ης Ιουλίου του 1996 στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, με ανήσυχο βλέμμα, αναζητώντας επίδοξους τρομοκράτες πέφτει πάνω σε τύπο με αμπέχονο και κοτσίδα. και βλέπει παρατημένο και φουσκωμένο σακίδιο. Σπεύδει, το λέει, σπρώχνει, φωνάζει, ουρλιάζει. Κι όμως, ουδενός ιδρώνει το αυτί. Χασκογελάνε. Κοιτάνε. Για να δούμε. Για να φωνάξουμε πυροτεχνουργούς. Ομως είναι αργά. Η βόμβα σκάει. Τα καρφιά εκτοξεύονται. Εκατό τραυματισμένοι. Δύο νεκροί. Ο Ρίτσαρντ αποθεώνεται. Τα πρωτοσέλιδα τον χρίζουν ήρωα. Και τότε μια σκύλα δημοσιογράφος που τις αποκλειστικότητες, λέει ο Ιστγουντ, τις εξασφάλιζε με το σπορ της πεολειχίας. Καθώς και ο πρύτανης ενός πανεπιστημίου στο οποίο ο Ρίτσαρντ είχε υπάρξει με την ιδιότητα του σεκιουριτά. Αυτοί, λοιπόν, τον καρφώνουν.

Μπας και αυτός ο τύπος είναι ο τρομοκράτης; Μπας και το έκανε προκειμένου να γίνει πρωτοσέλιδο; Αποτέλεσμα; Στα όρνεα και στους λύκους των μίντια ο Ρίτσαρντ. Και του FBI. Η απίστευτη ιστορία του Ρίτσαρντ Τζούελ κυκλοφορεί την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου. Επιβεβαιώνεται έτσι η μαγκιά του old man Κλιντ Ιστγουντ. Και αν ήμουν ακαδημαϊκός των Οσκαρ, τέσσερις υποψηφιότητες θα έδινα σε αυτή την «Μπαλάντα»: Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου (Κάθι Μπέιτς) και Β’ Ανδρικού Ρόλου (Σαμ Ρόκγουελ). Ομως δεν είμαι...