Γιώργος Βολίκας: Συνθέτης ετών... 21

Στην Ελλάδα της σήψης  και της πολιτικής παρακμής. Στην Ελλάδα της διαφθοράς και της έκπτωσης των ηθών και των αξιών. Στην Ελλάδα της απάτης και της διαπλοκής. Της διαφθοράς. Των εκβιασμών. Της ρεμούλας της μίζας του «Τσοβόλα δώστα όλα»   και του «μαζί τα φάγαμε». Στην  Ελλάδα του λεφτά υπάρχουν αλλά… Στην  Ελλάδα  των μνημονίων. Στην Ελλάδα των συντεχνιών  και των συνδικαλιστών. Στην Ελλάδα της φτώχειας της πείνας και των συσσιτίων…  Στην Ελλάδα των αυτοκτονιών. Της απόγνωσης και της βαθιάς απογοήτευσης.  Την Ελλάδα που για μια φορά ακόμα τρώει τα παιδιά της και τα στέλνει μακριά στην ξενιτιά. Στην Αυστραλία στην Γερμανία στην Αμερική…    Στην  Ελλάδα του πάλαι ποτέ τρισένδοξου αρχαιοελληνικού, του βυζαντινού και (μετά)βυζαντινού αλλά και νεότερου  πολιτισμού.   Στην Ελλάδα που ακόμα και αυτή την τρανή χιλιάδων ετών ιστορίας έχουμε απαξιώσει. Σε αυτή την Ελλάδα φαίνεται αυτό που πεθαίνει τελευταίο υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Δεκάδες κεριά αναμμένα κάπου και περιμένουν όλα μαζί να νικήσουν και πάλι το σκότος που γέννησε η έκπτωση των αξιών και η διαφθορά.  Άνθρωποι που δημιουργούν μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό.  Λαμπάδες φλεγόμενες  έτοιμες με την δουλειά και τις δημιουργίες τους να σκορπίσουν και πάλι το φως της Ελλάδας μας.  Να δώσουν ελπίδα στο αύριο. Στα παιδιά μας που σήμερα λιποθυμούν στα σχολεία. Να μας γεμίσουν χαρά να σκορπίσουν χαμόγελο και ελπίδα. 

Ελπίδα ζωντανή που γεννιέται μέσα από την τέχνη, την μουσική. Την ελπίδα που γεννά ο πολιτισμός όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους όταν αυτό είχε εκπέσει της υψηλής θέσης που η φύση, η αν θέλετε ο Θεός έχει τοποθετήσει τον Άνθρωπο(εκ του άνω Θρώσκω κοιτώ προς τα πάνω ) για να ξεχωρίζει ως Έλλογο ον από τα άλογα (τα ζώα δηλαδή), έρχεται η τέχνη μέσα από τον πολιτισμό και όλες τις εκφράσεις τις τέχνης όπως η μουσική να μα θυμίσει τον τελικό προορισμό μας. Την κατά χάρη Θέωση.  Η Ελλάδα πάντα ξεχώρισε στην αιωνόβια ιστορία της μέσα από τις τέχνες και τον πολιτισμό.  Μέσα από την μουσική. Ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης  χάρη στον Σεφέρη τον Καβάφη τον Ελύτη. Τον Μίκη Θεοδωράκη τον Μάνο Χατζιδάκη. Την Μαρία Κάλλας. Τον Γιάννη Παπαθανασίου και την Ειρήνη Παππά. Την Μελίνα Μερκούρη.  Τον Δημήτρη Σγουρό. Τον Yanni  τον Κρις Σφυρή. Τον Στέφανο Κορκολή.  Και δεκάδες άλλους  που οι μελωδίες τους έχουν φτάσει τα πέρατα της οικουμένης και τα κείμενα τους διδάσκονται στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ένα τέτοιο άνθρωπο νεαρό, αληθινό ταλέντο φιλοξενούμε και παρουσιάζουμε σήμερα μέσα από τις σελίδες και το ειδικό αφιέρωμα που έχουμε ετοιμάσει για τον ίδιο και την δουλειά του.

Για την μουσική που χωρίς αυτή δεν μπορεί να ζήσει «μου έρχονται νότες και μελωδίες και τρέχω να τις ακούσω στο πιάνο…» μου λέει και το πρόσωπο του λάμπει.  Για μια τέτοια μουσική σας μιλώ. Όπως αυτή που γράφει ο σημερινός καλεσμένος μας.  Η μουσική που γαληνεύει ακόμα και τα άγρια θηρία… Μια τέτοια μουσική ακούω αυτές τις στιγμές που τα πλήκτρα χτυπούν για να δώσουν πνοή στο κείμενο μου.  Γράφω ακούγοντας τα θαυμάσια κομμάτια του νεαρού συνθέτη, ούτε 21 ετών , Γιώργου Βολίκα. Έναν νεαρό γλυκύτατο. Γεμάτο όνειρα. Γεμάτο ζωή. Θέληση να προσφέρει στην πατρίδα μέσα από την δική του τέχνη. Τις δικές του δημιουργίες.  Τις δικές του ανησυχίες.  Τα δικά του ερεθίσματα. Κοινωνικά και πολιτικά. Ανοιχτό σε προτάσεις και συνεργασίες. Πρόσφατα συνθέσεις του ερμήνευσε ο Δάντης που πάντα βοηθά νέους ανθρώπους.  Δίπλα του πάντα και φύλακας άγγελος του η καλή συνάδελφος Σεμίνα Διγενή την μουσική της οποίας έχει επιμεληθεί στην εκπομπή της κάθε Παρασκευή στον real fm.   Ένα παιδί  που σκορπά ελπίδα.  Δίνει χαρά σερ όποιον μιλά.  Τον ενθαρρύνει.  Τον γεμίζει.  

Τον συνάντησα κάπου μακριά από βλέμματα γνώριμα. Στα βόρεια προάστια σε ένα ξεχασμένο μέρος… Πιάσαμε την κουβέντα.  Βλέμμα καθαρό. Σπινθηροβόλο. Γνήσιο.  Ξέμακρο από τα φτιασιδώματα που θέλουν οι εταιρίες που πατρονάρουν ή αν θέλετε κάνουν τις δημόσιες σχέσεις δίνουν οδηγίες και φτιάχνουν αστέρες και αστεράκια της μιας νύχτας με κλισαρισμένες οδηγίες   «αυτό το λες… κοιτάς έτσι… χαμογελάς αλλιώς… σε αυτό απαντάς… αυτό το αποφεύγεις…» κτλ.

Έχω μπροστά μου ένα  κανονικό παιδί που με την συζήτηση μου ανοίγει τα φύλλα της καρδιάς  του.  Της ψυχής του και εξομολογείται… Η συζήτηση πάει μακριά. Ξεφεύγει από  τα τετριμμένα και καθιερωμένα «ποια  είναι τα σχέδια σου, τα όνειρα σου  κτλ»  ανοίγεται σε άλλους ορίζοντες. Πνευματικούς. Ανώτερους.    «Είμαι ταγμένος» μου λέει κάποια στιγμή και τον κοιτώ… Μου διηγείται  εκείνο το μεγάλο θαύμα που τον  κράτησε στην  ζωή όταν βρέφος ακόμα η πολυαγαπημένη Μητέρα του τον έτρεχε στην ζεστή αγκαλιά  της να τον σώσει ο Άγιος…  και που δεν πήγε; Πόσες προσευχές δεν έκανε;  Πόσες ικεσίες και πόσες γονυκλισίες… πόσα δάκρυα… Μόνο μια μάνα μπορεί να γνωρίζει…  Μια μάνα που θα κάνει  για να σώσει το παιδί της έστω και αν έχει άλλα δέκα παιδιά εκείνο αυτή την ώρα είναι το ένα και μοναδικό. «Παναγιά μου σώσε τον  Άγιε μου Νεκτάριε στην χάρη σου τον τάζω σώσε τον… κράτησε τον στην ζωή…» Και το θάμα έγινε… Αυτό το παλικαράκι έχω μπροστά μου σήμερα ένα σεμνό και λιτό σε όλα παιδί  και μου ανοίγει την καρδιά και την  ψυχή του. Για μια συνέντευξη όπως αυτές οι τυπικές που γεμίζουν τα σαχλοπεριοδικά(αναγκαίο εργαλείο της δουλειάς και αυτά) και αλλού καταλήξαμε.    Μιλάμε . Συνεχώς. Για όλα Είπαμε πολλά . Για τον Θεοδωράκη. Τον Μάνο Χατζηδάκη. Για την Ελλάδα. Για την πολιτική.  Για τα πρότυπα. Για τα προβλήματα της χώρας.  Για την πολιτική κατάσταση.  Για την ζωή του. Για τα όνειρα του.  Για την ελπίδα  στην ζωή. Για την σχέση του με το Θεό. Για όσα είπαμε όσα συζητήσαμε και ότι μου απάντησε ακούστε την συνέντευξη που ευγενικά μας παραχώρησε.  Δεν θα σας πω ούτε τι είπαμε ούτε τι τον ρώτησα.  Θα τα ακούσετε όλα στην συνέντευξη που ακολουθεί. Πιστέψτε με αξίζει. Θα μάθετε πολλά και αλλάξετε διάθεση.