Το «The Wall» των Pink Floyd έγινε 33 ετών

Το Νοέμβριο του 1979 το βρετανικό συγκρότημα Pink Floyd κυκλοφορεί το διπλό άλμπουμ με τίτλο The Wall. Ένα «θεματικό» άλμπουμ με κεντρικό ήρωα τον Pink, έναν επιτυχημένο αστέρα του rock που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, με αποτέλεσμα ανάμεσα στον ίδιο και τον υπόλοιπο κόσμο, αργά αλλά σταθερά, να υψώνεται ένας «τοίχος» απομόνωσης.
 
 Στο στόχαστρο του δημιουργού μπαίνουν μια σειρά από θεματικές: Η καταπιεστική εκπαίδευση που πληγώνει ανεξίτηλα, η αχρείαστα σκληρή κι εχθρική κοινωνία, οι φονικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές, η αποξένωση των ανθρώπων και η μεταξύ τους απομόνωση, η κατάδυση στην κατάθλιψη...
 
Ένα μουσικό έργο - ύμνος ενάντια στα τείχη κάθε είδους που υψώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
 
Ένα άλμπουμ που έμελλε να καταλάβει μία υψηλή θέση στην ιστορία της ροκ αφήνοντας το στίγμα του δημιουργού του σε μια ολόκληρη γενιά μέσα από τον στίχο «Ο φόβος χτίζει τείχη».
 
Το The Wall κυκλοφορεί το Νοέμβριο του 1979 και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια δίσκους!
 
Με το Wall οι Pink Floyd δίνουν ένα ισχυρό χτύπημα στα θεμέλια του βρετανικού μικροαστικού καθωσπρεπισμού όχι με την πρόκληση των Sex Pistols, αλλά με την ανάδειξη των πράξεων  που διαπερνούν μια ολόκληρη κοινωνία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπως την αυστηρή μητρότητα, το σεξ, το μίσος, τις ιδεολογίες που φωλιάζουν μέσα στο μυαλό μας, το ίδιο μας το είναι και χτίζουν ένα τείχος.

 
Αυτό το τείχος μας απομακρύνει από τον ίδιο μας τον εαυτό και την ελευθερία. Ένα συνονθύλευμα προκαταλήψεων, φόβων, λανθασμένων αντιδράσεων και εντέλει ψυχασθένειας που πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε, διακρίνοντας, απόλυτα καθαρά, τον κόσμο γύρω μας. Ένα τείχος που μόνο εμείς μπορούμε να γκρεμίσουμε περνώντας όμως μέσα από την απόλυτη παραδοχή αυτού που μας συμβαίνει. Όταν συνειδητοποιείς πως κι εσύ ο ίδιος δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη τούβλο στον τείχο.
 
Οι Floyd, γράφοντας το The Wall, επιλέξανε μια ακραία περίπτωση, από αυτές που έχτισαν τη Βρετανία, στη μεταπολεμική περίοδο. Συνδυάζουν την απώλεια από τον μεγάλο πόλεμο, με την αυστηρή μητέρα, το αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την άνοδο των ειδώλων της μουσικής και της βίας και τελικά το απολυταρχικό καθεστώς, μια εύκολη εναλλακτική της ανθρωπότητας.

Τη μουσική αυτή «ρόκ όπερα» ανέλαβε το 1982 να αποδώσει κινηματογραφικά ο σκηνοθέτης Alan Parker, με τη βοήθεια του σχεδιαστή κινουμένων σχεδίων Gerald Scarfe.