Φροσώ Στυλιανού: Εξωστρεφής και αληθινή στα «Δάκρυα του Χειμώνα»

Η Φρόσω Στυλιανού ήρθε για να μείνει. Μετά την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Άλλες Μέρες» η ταλαντούχα ερνημεύτρια και δημιουργός συνεχίζει να μας εκπλήσσει δίνοντας μια άλλη διαστάση με το νέο της τραγούδι. Τη συναντήσαμε και μας μίλησε για το νέο της κομμάτι «Τα Δάκρυα του Χειμώνα» που υπογράφει τους στίχους και τη μουσική αλλά και πού μπορεί να την απολαύσει το κοινό.

-Ακούγοντας το καινούριο σου τραγούδι «Δάκρυα του Χειμώνα», διαπιστώνω πως είναι πολύ πιο εξωστρεφές από τα τραγούδια του πρώτου σου album. Πού οφείλεται αυτή η αλλαγή;
Πιστεύω πως ο κάθε καλλιτέχνης αποτυπώνει στο έργο του την βαθύτερη του ανάγκη, η οποία δεν είναι απαραίτητα ίδια σε κάθε χρονική στιγμή και δεν θα έπρεπε να είναι. Στις “Άλλες μέρες”, στο πρώτο μου album δηλαδή, αναζητούσα τον εαυτό μου και τη θέση μου στα πράγματα. Παρατηρούσα πώς επηρεάζει την ζωή και το συναίσθημα μου η κοινωνία με την μορφή που έχει σήμερα και έψαχνα σημεία ταύτισης με τους νέους γύρω μου. Είμαστε όλοι λίγο σαστισμένοι, πολύ φοβισμένοι και καθόλου συγκεντρωμένοι. Μέσα από τα τραγούδια μου προσπαθούσα να φτάσω στον πυρήνα μου, για να καταλάβω εμένα αλλά και όλους τους άλλους. Ήταν μια διαδικασία τρομερά εσωτερική, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είχε μια “ησυχία”, μια καθαρότητα. Και φυσικά καθόλου τυχαία δεν ήταν και η επιλογή των κλασικών οργάνων αλλά και του τρόπου που ενορχήστρωσα και τραγούδησα τον δίσκο. Έπρεπε να ανατρέξω στα πρώτα μου ακούσματα, να θυμηθώ την γέννηση της μουσικής μέσα μου, και να την αποτυπώσω με μια “ηρεμία” , μια διαύγεια και μια φυσικότητα. Και ήταν πράγματι λυτρωτικό, γιατί να που τώρα ένιωσα την ανάγκη να “φωνάξω”. Αυτοκαθορίστηκα σ’ αυτόν, τον πρώτο δίσκο, και τώρα, απενοχοποιημένα πια, μιλάω για συναισθήματα όπως η παραδοχή, η αποδοχή της απώλειας, η θλίψη, η βαθιά αγάπη, το όνειρο που μοιάζει παράλογο αλλά έχει μια δύναμη μεγαλύτερη κι από την ίδια την πραγματικότητα. Ήρθα κοντά στον εαυτό μου προσπαθώντας να μηδενίσω την απόσταση ανάμεσα σε εμένα και σ’ αυτά που αισθάνομαι, και αυτή είναι και η πρόταση μου για τους ανθρώπους που θα ακούσουν τα “Δάκρυα του Χειμώνα”. Να μην φοβούνται δηλαδή το ίδιο τους το κλάμα ή το πιο αληθινό τους γέλιο. Να μην βάζει τίποτα φρένο στην ελπίδα και στο όνειρο, όποιο και να ‘ναι αυτό. Υπάρχει γενικότερα μια τάση να βάζουμε στην πρέσα τις ζωές μας. Να μην υπάρχουν καμπύλες, εξάρσεις. Όλη αυτή η επιφάνεια δεν μας ταιριάζει. Θεωρώ πως είμαστε πολύ καλύτεροι απ’ αυτό.

-Για να εκφράσεις αυτά τα έντονα συναισθήματα επέλεξες και πιο ηλεκτρικό ήχο;
Επέλεξα ένα στυλ πιο “επιθετικό” παιχτικά, σε σχέση πάντα με τον προηγούμενο μου δίσκο. Δυναμικά τύμπανα, έντονο ηλεκτρικό μπάσο, ελεύθερο σοπράνο σαξόφωνο και πολύ χαρακτηριστικό πιάνο. Ήθελα να βγει ένα αποτέλεσμα χωρίς προσχήματα. Ακόμα και η φωνή είναι σκληρή σε κάποια σημεία και σε άλλα σχεδόν πνιγμένη. Και γιατί όχι. Κάπως έτσι δε θα έπρεπε να ζούμε στ’ αλήθεια; Με ένταση και ειλικρίνεια, αγκαλιάζοντας τα σκαμπανευάσματα και όχι κρύβοντας τα κάτω απ΄π το χαλάκι του φαίνεσθαι ή του “δεν έχω χρόνο”..

-Στα πλαίσια αυτής της ειλικρίνειας ήταν και η σκέψη να ηχογραφηθεί ζωντανά το τραγούδι στο στούντιο;
Ακριβώς. Ήθελα να δώσω την αίσθηση του live. Nα το ακούει ο ακροατής και να νιώθει πως είναι κάτι που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Σαν να βρίσκεται κι αυτός στο δωμάτιο την ώρα που γράφουμε. Είναι και ένας ρεαλισμός που ισορροπεί μέσα μου τις υπερφυσικές εικόνες του στίχου. Μου κάνει απόλυτα φυσιολογικό αυτό το πάντρεμα ονείρου και πραγματικότητας. Φυσικά αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί αν δεν με στήριζαν τέσσερις σπουδαίοι μουσικοί, που μέσα σε ένα απόγευμα ήρθαν στο στούντιο και πατώντας πάνω στην μουσική και τους στίχους μου έχτισαν με το παίξιμο τους το κομμάτι. Πιάνο έπαιξε ο Αντρέας Αποστόλου, ο οποίος έγραψε και αυτή την πολύ όμορφη εισαγωγή του τραγουδιού, ηλεκτρικό μπάσο ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο οποίος έχει παίξει ηλεκτρικό μπάσο και στον πρώτο μου δίσκο-όπως και ο Αντρέας πιάνο-, σοπράνο σαξόφωνο ο David Lynch, με τον οποίο συνεργάστηκα για πρώτη φορά και τον ευχαριστώ πολύ και τύμπανα ο Στέφανος Δημητρίου, με τον οποίο έχουμε δουλέψει μαζί και στο παρελθόν, στις συναυλίες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο καθένας τους είναι και από μια ολόκληρη ιστορία στην ελληνική μουσική. Έχουν παίξει σε αμέτρητους δίσκους που όλοι αγαπήσαμε μέσα στα χρόνια και έχουν χαρακτηρίσει με τον ήχο τους τραγούδια που έχουμε όλοι στις καρδιές μας. Και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που για πρώτη φορά που δεν ενορχήστρωσα εγώ δικό μου τραγούδι, αλλά εμπιστεύτηκα τους ταλαντούχους μουσικούς να βάλουν τις νότες και την ψυχή τους ακούγοντας μόνο το ένστικτο τους. Ήταν καιρός να αφήσω τον εαυτό μου να χάσει λίγο τον έλεγχο!

-Αυτό το κλίμα απέδωσε και το video clip..
Φυσικά. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Ο Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου, ένας νέος και πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης, με τον οποίο έχω συνεργαστεί και στο παρελθόν, ήρθε και τράβηξε πλάνα την στιγμή που γεννιόταν το κομμάτι. Ήταν παρών σε όλη την δημιουργική διαδικασία, αποτυπώνοντας τις στιγμές με την κάμερα του και το αποτέλεσμα αφήνει ακριβώς την γεύση που είχα φανταστεί. Μια αληθινή αποτύπωση της ατμόσφαιρας εκείνου του απογεύματος. Ήθελα τα μάτια του κόσμου όχι στο γυαλισμένο, φιλτραρισμένο “μετά” αλλά στην ώρα της αιχμής. Στη βράση.

- Πότε θα γίνει η πρώτη επί σκηνής παρουσίαση του τραγουδιού;
Την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου, στο Faust, στις 21:30. Με τον Αντρέα, τον Γιώτη και τον Στέφανο έχουμε φτιάξει μια πολύ ωραία ομάδα και παίζουμε τα τραγούδια μου αλλά και πολλά άλλα που αγαπάμε κι εμείς και οι άνθρωποι που έρχονται στα live μας, σε διάφορους χώρους και μουσικές σκηνές. Παίζουμε από Σαββόπουλο και Χατζιδάκι μέχρι Lara Fabian και Lady Gaga. Μας ενώνει μια κοινή αισθητική και μια έντονη ανάγκη να λειτουργήσουμε σαν ομάδα. Κι εδώ είμαι τυχερή γιατί όντας κι εγώ μουσικός, μπορώ και αντιλαμβάνομαι τους κοινούς τους κώδικες, ενώ την ίδια στιγμή και οι τρεις τους καταλαβαίνουν και αισθάνονται την αγωνία μου να κάνω πράγματα και να εξελιχθώ. Αυτό το πάρε δώσε είναι ζητούμενο και νιώθω πολύ τυχερή που το έχω πάνω στη σκηνή. Για την πρώτη παρουσίαση διαλέξαμε το Faust γιατί είναι ένας χώρος τρομερά ατμοσφαιρικός, με έντονη προσωπικότητα και μας ταιριάζει πάρα πολύ.

-Πιστεύεις ότι ο κόσμος πηγαίνει εύκολα σε live νέων καλλιτεχνών;
Καθόλου εύκολα! Και εν μέρει το καταλαβαίνω. Όταν ζεις στην ανέχεια και η έξοδος αποτελεί πολυτέλεια, θα πας εκεί που ξέρεις σίγουρα πως θα περάσεις καλά. Δύσκολα θα ρισκάρεις να πας σε κάτι που δεν γνωρίζεις. Αυτό που θέλω να πω εγώ στους ανθρώπους που μας διαβάζουν αυτή τη στιγμή, είναι πως κάποιοι από όλους αυτούς τους νέους καλλιτέχνες που εκθέτουν τώρα το έργο και την προσωπικότητα τους ως “άσημοι” , μπορεί όντως να έχουν κάτι να πουν. Και ίσως κάποια στιγμή να μπορέσουν να το πουν και σε μεγαλύτερο κοινό, όταν πια θα είναι πιο αναγνωρίσιμοι. Αυτό που θα καθορίσει την “τύχη” τους, την εξέλιξη τους, είναι ο ίδιος ο κόσμος. Ρισκάροντας λοιπόν να πας σε ένα live για πρώτη φορά, γίνεσαι μέρος της ιστορίας του ίδιου καλλιτέχνη. Είναι πολύ πιο σημαντικός ο ρόλος σου ως κοινό, απ’ ότι πηγαίνοντας να δεις κάτι που είναι ήδη εδραιωμένο. Έχεις την δύναμη να καθορίσεις στηρίζοντας ή μη την πορεία και την προσφορά ενός καινούριου ανθρώπου που αξίζει ή δεν αξίζει. Έχουμε όλοι λοιπόν μια μεγάλη ευθύνη. Απο την μια μεριά, ο κόσμος πρέπει να ψάχνει το καινούριο, γιατί μόνο τότε υπάρχει εξέλιξη και όταν τελικά έρχεται και μας βλέπει, οφείλει να προβληματίζεται, να κρίνει και αντιδρά ανάλογα, σ’ αυτό που ακούει και βλέπει. Κι από την άλλη εμείς, ως καλλιτέχνες, έχουμε την ευθύνη να μην παρουσιάζουμε κάτι πρόχειρο, επιπόλαιο ή ανούσιο, απλά για να εκτονώσουμε το εγώ μας ή ένα στοιχειώδες ταλέντο που μπορεί να έχουμε. Μέσα στην πολλή πληροφορία και το “μπερδεμένο” κοινό, οφείλουμε να έχουμε κάτι να πούμε, κάτι να δώσουμε.

-Έχεις να προτείνεις κάποιο νέο καλλιτέχνη που αξίζει ο κόσμος να “ψάξει”;
Θαυμάζω και πιστεύω αρκετούς συναδέλφους. Υπάρχουν φωνές και τραγουδοποιοί που αξίζει κανείς να ακούσει. Θα ξεχωρίσω απ΄όλους την Λαμπρινή Καρακώστα, η οποία ετοιμάζει τώρα τον πρώτο της δίσκο. Κι επειδή έχω ακούσει τα τραγούδια της στην πρωτόλεια τους μορφή από την ίδια, με την κιθάρα της, αλλά έχω επίσης “κρυφακούσει” και κάποια αρχεία από τις πρώτες ηχογραφήσεις στο στούντιο, έχω να πώ πως πρόκειται για δισκάρα! Αναμείνατε στα ακουστικά σας!

-Φρόσω σ’ ευχαριστώ για την κουβέντα μας, εύχομαι καλοτάξιδα τα “Δάκρυα του Χειμώνα” και καλή επιτυχία στο live σας στο Faust στις 28 Νοεμβρίου.
Εγώ ευχαριστώ, σας προσκαλώ όλους στο Faust! Θα χορτάσετε φοβερές ερμηνείες από τους τρεις ηθοποιούς του Χόλυγουντ (έτσι λέω τα αγόρια της μπάντας), πολύ ωραία τραγούδια, παλιά και νέα και υπόσχομαι κι εγώ πως θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Ή μάλλον όλους τους εαυτούς μου κι ακόμα παραπάνω!