«Παιχνίδια Εξουσίας» στο θέατρο «Άλμα»

Τα «Παιχνίδια Εξουσίας», το έργο του Kαταλανού συγγραφέα, Πέρα Ριέρα, ένα σύγχρονο πολιτικό – κοινωνικό θρίλερ για τρία πρόσωπα,με ανατροπές, πιέσεις που οδηγούν στα άκρα, σκληρό χιούμορ και κυρίως, καταιγιστικό ρυθμό, ανεβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα, από την Κατερίνα Μαραγκού στο θέατρο «ΑΛΜΑ».

 

Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Νικαίτη Κοντούρη, δεκαoκτώ χρόνια μετά την πρώτη της συνάντηση με την Κατερίνα Μαραγκού στην εξαιρετική παράσταση του έργου «Τριαντάφυλλο στο στήθος» του Τεννεσί Ουίλιαμ (1994-95, θέατρο «Αθηνών»).

 

Με την Κατερίνα Μαραγκού συμπρωταγωνιστεί ο Στέφανος Κυριακίδης με τον οποίο είχαν ξαναβρεθεί «Στο σπίτι της κούκλας-Νόρα» του Ίψεν  (1990-1991, θέατρο «Αθηνών»).

 

Ευχαριστούμε θερμά τους δημοσιογράφους κ. Κώστα Χαρδαβέλλα και κ. Παύλο Τσίμα για την ευγενική ανταπόκριση στην πρόταση του θεάτρου “Άλμα” να καταγράψουν τη δική τους εκδοχή στα “Παιχνίδια εξουσίας".

 

Σύνοψη του έργου

 

Σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Δημοκρατία οργιάζουν οι φήμες για  μεγάλο σκάνδαλο του πρωθυπουργού  ...

Η γνωστή δημοσιογράφος  μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, Σύλβια Ουτζές (Κατερίνα Μαραγκού), κρατώντας στα χέρια αποδεικτικά στοιχεία για το σκάνδαλο είναι αποφασισμένη να αποκαλύψει την αλήθεια.

 Καταφέρνει να κλείσει συνέντευξη με τον πρωθυπουργό, Βίκτωρ Μπος (Στέφανος Κυριακίδης).

 

Η θητεία της κυβέρνησης  βρίσκεται στο μέσον -πώς λοιπόν, θα αποτραπεί η πτώση της; Τα όπλα της αντιπολίτευσης είναι ισχυρά.

Στο πρόσωπο του έμπιστου του και υπεύθυνου Τύπου, Κάσερες (Θέμης Πάνου), ο πρωθυπουργός βρίσκει τον άνθρωπο που θα προσπαθήσει να κάμψει τις αντιστάσεις τις δημοσιογράφου, αλλά και να διαστρέψει την αλήθεια. Θα καταφέρει η Σύλβια να φτάσει ως το τέλος; Θα επιτύχει η σκευωρία του Κάσερες; Τι θα συμβεί κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής συνέντευξης & τι μετά από αυτή; Και τελικά ποιος & πως θα δικαιωθί.

 

Λίγα λόγια για τον Πέρα Ριέρα

Γεννήθηκε το 1974 στο Κανέτ ντε Μαρ, κοντά στη Βαρκελώνη. Σπούδασε Δραματουργία και Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης, και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, απ’ όπου απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στις Θεατρικές Σπουδές.

Είναι καθηγητής Θεωρίας του Θεάτρου και της Δραματουργίας στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης, και Θεατρικής γραφής στον κύκλο σεμιναρίων Obrador της Sala Beckett της Βαρκελώνης.

Συνδυάζει τη διδασκαλία με τη θεατρική γραφή και τη συγγραφή τηλεοπτικών σεναρίων. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας των θεατρικών περιοδικών Pausa και Estudis Escènics.

Έχει επιμεληθεί τη δραματουργία διαφόρων παραγωγών με έργα των  F. Dürrenmatt, J. C. Carrière, F. Von Suppé, G. Bizet και B. Brecht.

Έχει γράψει τα θεατρικά έργα: Μακριά απ’ το Νουούκ (Εθνικό Θέατρο της Καταλονίας• Βραβείο Κριτικής Serra d’ Or για το καλύτερο καταλανικό έργο του 2010)•Οικία Καλόρες (Sala Beckett της Βαρκελώνης)• Ο παράγοντας Luxemburg (Teatre Lliure της Βαρκελώνης)• Παιχνίδια εξουσίας (Sala Villaroel της Βαρκελώνης)• Foxtrot (δεν έχει παρασταθεί). Έχει γράψει επίσης το εγχειρίδιο των παραστατικών τεχνών Fem teatre (Κάνουμε θέατρο) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις La Galera. Τον Μάιο του 2013, θα σκηνοθετήσει στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Καταλονίας το έργο του Βαρκελώνη, το οποίο έγραψε κατ' ανάθεση τού διευθυντή τού ΕΘΚ, Σέρτζι Μπελμπέλ.

 

Διανομή

Κατερίνα Μαραγκού Σύλβια Ουτζές (δημοσιογράφος)

Στέφανος Κυριακίδης Βίκτωρ Μπος (πρωθυπουργός) 

Θέμης Πάνου Κάσερες (υπεύθυνος Τύπου)

 

Συντελεστές

Μετάφραση από τα καταλανικά: Μαρία Χατζηεμμανουήλ – Δημήτρης Ψαρράς

Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη

Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Πάτσας 

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Σύνθεση ήχων – μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ιατρόπουλος

 

Ακολουθούν τα σημειώματα 

των κ. Χαρδαβέλλα και Τσίμα

Προσωπικά το έχω πάρει απόφαση και δεν με ενοχλούν πια τα "παιχνίδια εξουσίας". Γιατί τα έχω ζήσει σε όλα τα επίπεδα τους, "40 χρόνια φούρναρης". Και γιατί εξουσία δεν υπάρχει χωρίς "παιχνίδια", "καμαρίλα" και παρασκήνιο.

Θυμηθείτε τί γινόταν στην αρχαία Αθήνα, στην αρχαία Ρώμη με τους διάφορους Βρούτους και Βοργίες και μετά στο Βυζάντιο ή στο Μεσαίωνα στην αυλή των Λουδοβίκων, αλλά και στο ... Άγιο Βατικανό με τους Πάπες και τους σφουγγοκωλάριους της Αγίας Έδρας ή τέλος στη δική μας Επανάσταση του '21 -για να μην βουτήξω στα βρωμόνερα της σημερινής ντόπιας και ξένης εξουσίας και τα "παιχνίδια" της.

Ανέκαθεν η εξουσία έπαιζε με τις ζωές μας και το μέλλον μας, για τα δικά της συμφέροντα. Και πάντα "οι απ' έξω" έπρεπε να περιμένουμε 30 και 40 χρόνια ν' ανοίξουν κάποια κρατικά απόρρητα αρχεία μήπως και μάθουμε ποιοί και πώς έπαιζαν τις τύχες μας πίσω από τις κλειστές πόρτες του οβάλ γραφείου ή μιας αχανούς αίθουσας στο Κρεμλίνο. 

Αυτό το βράδυ όμως, ο Πέρα Ριέρα με το έργο του "Παιχνίδια Εξουσίας", σας κρύβει σε μια γωνιά όπου δεν μπορεί κανείς να σας δει, για να παρακολουθήσετε και να ζήσετε από πρώτο χέρι ένα παιχνίδι για γερά νεύρα, γεμάτο από ίντριγκες, σκευωρίες, εκβιασμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα και πολιτική δυσοσμία, με στόχο -τί άλλο;- την εξουσία. Ένα "παιχνίδι εξουσίας" που εξελίσσεται σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Θα μπορούσε να είναι και η δικιά μας, σε αυτήν τη ρημαγμένη χώρα που ζούμε...

Κώστας Χαρδαβέλλας 

 

Ένας ισχυρός πολιτικός που έχει κάτι να κρύψει. Μία επιτυχημένη δημοσιογράφος που θέλει να το φέρει στο φως.

Ένα παιχνίδι γάτας με ποντίκι, κυνηγού με θήραμα. Αλλά ποιός από τους δύο είναι ο κυνηγός, ποιός το θήραμα; Ποιά είναι τα κίνητρα του καθενός; Ποιά είναι τα μέσα που μετέρχεται, ποιά τα όπλα του, ποιά η ηθική τους νομιμοποίηση;

 

Αν μεταφέραμε την δράση από ένα σημερινό πρωθυπουργικό μέγαρο σ’ ένα ελισαβετιανό ανάκτορο, αυτό το παιχνίδι, αυτή η συμπλοκή των παθών και των αδυναμιών των πρωταγωνιστών με τον πόθο για εξουσία ή επιτυχία, θα έμοιαζαν βγαλμένα από σεξπιρικό δράμα. Αλλά το έργο του Ριέρα μιλά για κάτι εντελώς σύγχρονο. Το παιχνίδι εξουσίας, εν προκειμένω, είναι το παιχνίδι πολιτικής εξουσίας και μίντια. Η στιγμή του δράματος είναι η στιγμή πριν τα φώτα ανάψουν, πριν οι κάμερες γράψουν, πριν το κοινό κληθεί να παρακολουθήσει την μεγάλη τελετή του δημόσιου ελέγχου της εξουσίας. Και θέτει ερωτήματα, που τίθενται καθημερινά στις σύγχρονες δημοκρατίες: Ο ελέγχων ελέγχει για λογαριασμό του κοινού, της κοινωνίας, στο όνομά της και για λογαριασμό της, ή για δικό του λογαριασμό, ως άλλη μια εξουσία; Ο ελέγχων ελέγχει τον ελεγχόμενο ή ελέγχεται από αυτόν; Ο ελέγχων είναι αληθινά άλλος, διαφορετικός από τον ελεγχόμενο ή ανήκει στον ίδιο κόσμο, έχει παρόμοια κίνητρα, χρησιμοποιεί παρόμοια μέσα;

 

Βλέπω το έργο- είναι φυσικό- από την σκοπιά της Σύλβια, της κυνηγού που γίνεται θήραμα. Αναρωτιέμαι αν οι περισσότεροι θεατές θα έχουν την ίδια οπτική γωνία. Ίσως όχι. «Ο δημοσιογράφος ανήκει σε ένα είδος τάξης-παρία, που πάντα εκτιμάται από την «κοινωνία», σαν ένας από τους κατώτερους ηθικά εκπροσώπους της.» Η φράση μοιάζει χθεσινή. Αλλά έχει διατυπωθεί το 1918. Από τον Μαξ Βέμπερ.

 

Παύλος Τσίμας

 

Πρωταγωνιστούν : Κατερίνα Μαραγκού, Στέφανος Κυριακίδης, Θέμης Πάνου

 

Με τη στήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες