Αποχαιρετώντας τον Λευτέρη Βογιατζή
08.05.2013
17:30
Βρεθήκαμε στο θέατρο του και καταγράψαμε το τελευταίο αποχαιρετιστήριο ταξίδι γνωστών και φίλων, επωνύμων και ανωνύμων
Η ώρα 12 το πρωί και τίποτα δεν είναι το ίδιο σε έναν χώρο που δίδαξε ουσία και πολιτισμό, σε ένα θέατρο που απέδειξε οτι η τέχνη μπορεί να είναι εξίσου απαραίτητη και απλή όσο ο αέρας που αναπνέουμε, σε ένα θέατρο που μας έμαθε πως να επικοινωνούμε άμεσα με το υψηλό και το μεγάλο. Σήμερα, όμως, στη μέση της «Νέας Σκηνής», στην οδό Κυκλάδων της Κυψέλης, εκεί όπου κάποτε ο Δημήτρης Ήμελλος μετέφερε τα νέα του θανάτου στο «Ύστατο Σήμερα» του Μπάρκερ, στον τότε συμπρωταγωνιστή του Λευτέρη Βογιατζή, κείτεται το φέρετρο του πιο σημαντικού θεατρανθρώπου της χώρας.
Το σκηνικό μοιάζει πολύ θεατρικό για να είναι αληθινό, σάμπως να πρόκειται για την πιο σπουδαία και αποτρόπαια παράσταση που έδωσε ποτέ ο Λευτέρης Βογιατζής που τώρα αποχαιρετά απόλυτα θεατρικά τους ανθρώπους που τον αγάπησαν και τον τίμησαν όσο κανένα άλλο. Ανώνυμος κόσμος θρηνεί μαζί με τους επώνυμους, κρατώντας λίγα λουλούδια στα χέρια και με μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη για όσα υπέροχα εκείνος μας χάρισε, για όσα ακόμη περισσότερα θα μας στερήσει, για τη συνέπεια ενός ήθους που απέπνεε μεγαλείο μέσα από την απλότητα του.
Δυο προβολείς αρκούν την κάμαρα να φωτίσουν-όπως θα έλεγε ο ποιητής-και να ρίξουν φως πάνω εκεί όπου κείτεται νεκρός και στην καρέκλα του που χάσκει άψυχη και άδεια. Γύρω από την τελευταία κατοικία παραμένει ακέραιο το σκηνικό από το «Θερμοκήπιο»-την τελευταία του παράσταση που παιζόταν αυτές τις μέρες- και ο κόσμος που κάθεται στις εξέδρες κοιτά αποσβολωμένος. Ίσως και να αναπολεί ήδη τις στιγμές εκείνες που η υψηλή τέχνη του Βογιατζή δεν θα υπάρχει για να καλύπτει τις μαύρες μέρες, που λεπτοκεντημένα θεατρικά έργα που επέλεγε δεν θα σβήνουν τη χαμέρπεια.
Το σκηνικό μοιάζει πολύ θεατρικό για να είναι αληθινό, σάμπως να πρόκειται για την πιο σπουδαία και αποτρόπαια παράσταση που έδωσε ποτέ ο Λευτέρης Βογιατζής που τώρα αποχαιρετά απόλυτα θεατρικά τους ανθρώπους που τον αγάπησαν και τον τίμησαν όσο κανένα άλλο. Ανώνυμος κόσμος θρηνεί μαζί με τους επώνυμους, κρατώντας λίγα λουλούδια στα χέρια και με μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη για όσα υπέροχα εκείνος μας χάρισε, για όσα ακόμη περισσότερα θα μας στερήσει, για τη συνέπεια ενός ήθους που απέπνεε μεγαλείο μέσα από την απλότητα του.
Δυο προβολείς αρκούν την κάμαρα να φωτίσουν-όπως θα έλεγε ο ποιητής-και να ρίξουν φως πάνω εκεί όπου κείτεται νεκρός και στην καρέκλα του που χάσκει άψυχη και άδεια. Γύρω από την τελευταία κατοικία παραμένει ακέραιο το σκηνικό από το «Θερμοκήπιο»-την τελευταία του παράσταση που παιζόταν αυτές τις μέρες- και ο κόσμος που κάθεται στις εξέδρες κοιτά αποσβολωμένος. Ίσως και να αναπολεί ήδη τις στιγμές εκείνες που η υψηλή τέχνη του Βογιατζή δεν θα υπάρχει για να καλύπτει τις μαύρες μέρες, που λεπτοκεντημένα θεατρικά έργα που επέλεγε δεν θα σβήνουν τη χαμέρπεια.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr