Στιγμές με τον Γουίλσον στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Σε μια μυσταγωγική παρουσίαση του εαυτού του ο Μπόμπ Γουίλσον ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε μια παράσταση-περφόρμανς με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Μια παρατεταμένη σιωπή, σαν εισαγωγή στις εγκαταστάσεις που έχει παρουσιάσει ήδη στην Στέγη,τα εκπληκτικά βιντεο-πορτραίτα του, που ενώ είναι ακίνητα κάποια στιγμή ζωντανεύουν, έτσι και ο ίδιος.

Μόνος του πάνω στη σκηνή, ο πολυσχιδής σκηνοθέτης, σε ένα one man show, ανέτρεξε σε έργα ορόσημα της καριέρας του και στοιχεία από τη ζωή του.

Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου...

«Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη του Τέξας, που δεν υπήρχε τίποτε. Στη Νέα Υόρκη , πήγα θέατρο στο Μπρόντγουέι, δεν μου άρεσε αυτό που είδα. Τα μπαλέτα του Μπαλανσίν, μου άρεσαν πολύ. Η θέαση του χορού, είχε τη μεγαλύτερη επίδραση στο έργο μου. Και η θέα ενός αστυνομικού στο δρόμο, έτοιμου να χτυπήσει με γκλομπ ένα κωφάλαλο αφροαμερικανό έφηβο, που αντί να τον βάλουν σε αναμορφωτήριο τον υιοθέτησα, άλλαξε τη ζωή μου». Ήταν το 1967 κι ο Μπομπ Γουίλσον ήταν 26 ετών.

Ξεκίνησε με τον Ρέιμοντ «έναν διάλογο, μέσα από τις ζωγραφιές, τις χειρονομίες, κι αποφάσισα να γράψω ένα θεατρικό με την βοήθειά του. «Το Βλέμμα του Κωφού» ("Deafman Glance"), διάρκειας 7 ωρών που το ανέβασα πρώτη φορά στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη, όχι με επαγγελματίες ηθοποιούς». Η σιωπηλή αυτή όπερα, που πρωταγωνιστούσε ο κωφάλαλος έφηβος έδωσε δείγμα γραφής, και κέρδισε αναγνώριση.

«Το μεγάλο μάθημα της υποκριτικής είναι να στέκεσαι σωστά στη σκηνή. Μπορείς να σταθείς ακίνητος και να τραβήξεις την προσοχή του κοινού; Η Τζέσι Νόρμαν, σε συναυλία της μετά την 11η Σεπτεμβρίου, έβαλε τα κλάματα , και μετά το τρίτο τραγούδι , σταμάτησε να κλαίει και στάθηκε σιωπηλή και ακίνητη επί δέκα λεπτά. Τα μεγάλα συναισθήματα που ένιωθε τα μετέφερε ακίνητη στο κοινό» .