Παράσταση χορού με τίτλο “Nocturnes” στο Φεστιβάλ Αθηνών

Την παράσταση nocturnes (νυχτερινά), συνυπογράφει η Μαγκύ Μαρέν με το συνεργάτη της συνθέτη Ντενί Μαριότ. Ήχοι ακούγονται από δύο πικ-απ που βρίσκονται επί σκηνής. Οι κινήσεις των χορευτών είναι σύντομες και σπασμωδικές, σε γρήγορους, αμείλικτους ρυθμούς. Οι εικόνες που γεννιούνται και πεθαίνουν είναι εντυπωσιακές, αιχμηρές, κάποιες φορές σε κάνουν να ανατριχιάζεις.

Στη σκηνή, αρθρώνονται φράσεις  που αναδύονται από τη μνήμη των  χορευτών. Στα ιταλικά, γερμανικά, ελληνικά, αραβικά και ισπανικά, στις μητρικές τους γλώσσες, μεταφέρουν στην παράσταση την ηχώ από την ταραγμένη ιστορία των χωρών τους τον εικοστό αιώνα, για να μας δείξουν πόσο επίκαιρο είναι το παρελθόν. «Είμαι η Ελλάδα», γράφει σε μαυροπίνακα η Ελληνίδα χορεύτρια, Δάφνη Κουτσαφτή… «Είμαι η Τυνησία», ακούγεται…

Η μνήμη γίνεται η πηγή απ’ όπου ξεπηδά το αφηγηματικό υλικό «που μιλά» για τη μοναξιά, την ιστορία, την καταγωγή, τον αμείλικτο χρόνο και ό,τι αυτός αφήνει πίσω του. Κι εδώ φαίνεται να συναντιέται η παράσταση με τα Νυχτερινά του Σοπέν, εκφράζοντας μυστικές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής χωρίς συναισθηματισμούς, στη διάθεση εκμυστήρευσης. Η νύχτα, το σκοτάδι, είναι παρόντα και γίνονται το πλαίσιο για να περιγραφούν τα προσωπικά μας αδιέξοδα, η πολυπλοκότητα του κόσμου.

Στην παράσταση nocturnes η γραμμική αφήγηση καταλύεται, οι σκηνές δεν έχουν σχέση μεταξύ τους παρά μόνο για να περιγράψουν τα αδιέξοδά μας, έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε όταν το συνειδητό μας για λίγο χαλαρώνει.
Κι εδώ, όπως σε όλο το χορογραφικό σύμπαν της Μαγκί Μαρέν, αυτής της ανυπότακτης και πάντα πρωτοπόρας δημιουργού, υπάρχει το σχόλιο, η κοινωνική κριτική, αλλά και η απόδειξη ότι μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια δημιουργίας, δεν έπαψε ποτέ να πρωτοπορεί, να διερευνά τη δυνατότητα του ανθρώπινου σώματος να αφηγείται τη ζωή, αλλά και να καθηλώνει το κοινό γοητεύοντάς το ή και προκαλώντας του αποστροφή.

Η Μαγκί Μαρέν μεγάλωσε στη Γαλλία από Ισπανούς γονείς, που κατέφυγαν  στην Τουλούζη διωγμένοι από τον  ισπανικό εμφύλιο. Οκτώ χρονών ξεκίνησε μαθήματα χορού και στα 16 πήγε στο  Παρίσι, όπου μαθήτευσε δίπλα στη  Νίνα Βιρουμπόβα. Από το 1969 μέχρι το 1972 χόρευε με τα Μπαλέτα της Όπερας του Στρασβούργου και στη συνέχεια, βρέθηκε δίπλα στο Μορίς Μπεζάρ στη Μούδρα αρχικά και στα Μπαλέτα του 20ού Aιώνα στη συνέχεια. Το 1978 ίδρυσε με το Ντάνιελ Αμπάς (τότε σύζυγό της) το Theater of the Ark (Θέατρο της Κιβωτού), που το 1984 μετονομάστηκε σε Ομάδα Χορού Μαγκί Μαρέν. Το 2006 αναλαμβάνει το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο του Rillieux-la-Pape για να  επιστρέψει από το 2011 με την ομάδα της στην Τουλούζη- γενέτειρά της. Το 2012 ήταν προσκεκλημένη καλλιτέχνης  στο Festival d’ Automne.

Της έχουν απονείμει σημαντικά  βραβεία και διακρίσεις, καθώς  και τον τίτλο του Ιππότη του  Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών από  το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.